เขียนแบบสร้างบ้าน

 

 

“กระท่อมหลังนี้แข็งแรงไม่น้อยเลย” อวิ้นซีนำผ้าปู หมอน และผ้าห่ม ออกมาจัดเตรียมที่นอนให้เรียบร้อย คืนนี้และอีกหลายๆคืน พวกเขาต้องนอนที่กระท่อมแห่งนี้ อวิ้นซีมองไปมาภายในห้อง ไม้ไผ่นับว่าแข็งแรงไม่น้อย อย่างน้อยพวกมันก็สามารถรองรับน้ำหนักของพวกเขาสองคนได้สบายๆ

 

“ อืม ข้าตั้งใจทำมัน" อันเฉิงเข้าใจคำพูดของภรรยา เขาตั้งใจทำกระท่อมหลังนี้มาก และเขาก็ชอบมันมากในอนาคตถึงแม้จะสร้างเรือนใหม่ แต่เขาจะขอภรรยาไม่ให้ทำลายที่นี่ทิ้ง

 

“สามีของข้าเก่งที่สุดขอรับ ข้าปูที่นอนเสร็จแล้วเรานอนกันเถิดขอรับ หวังว่าจะไม่มีตัวอะไรมาก่อกวนวัวเรานะขอรับ” อวิ้นซียิ้มขึ้นยังไม่ลืมที่จะชมเขา อันเฉิงเก่งจริงๆ นั่นแหละคนปกติที่ใดที่จะใช้เวลาเพียงครึ่งวันทำกระท่อมจนเสร็จได้ ซ้ำยังไปช่วยพี่น้องของตนเองทำกระท่อมอีกหลังอีก แต่เขาอดห่วงวัวไม่ได้เล็กน้อย แม้อันเฉิงจะทำคอกชั่วคราวให้แล้วก็ตาม แต่มันก็ไม่ดีนัก กลัวว่าตอนกลางคืนจะมีสัตว์ร้ายมาทำร้ายพวกมันเหลือเกิน

 

“ไม่ สัตว์ร้ายไม่ลงเขา ภรรยากอดข้า” ที่ภูเขาแห่งนี้ไม่เคยมีประวัติว่าสัตว์ร้ายจะลงมาสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านสักครั้ง เพราะที่ภูเขาข้างบนมีความอุดมสมบูรณ์อย่างมาก พวกมันจึงไม่จำเป็นต้องลงมาหากินในพื้นที่ของชาวบ้าน

 

“ท่านจะติดกอดข้าเกินไปแล้วนะหืม” ถึงแม้จะบ่น อวิ้นซีก็ไม่ลืมจะกอดสามีแน่นๆ ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าของร่างเดิมแต่งกับเขามาครึ่งปีทั้งสองกลับยังไม่เคยมีอะไรกันสักครั้ง แต่เขาในร่างนี้ไม่อยากทำเฉพาะแค่กอดหรอกนะ เขาเองก็มีความฝันว่าอยากมีลูกของตัวเองสักครั้ง มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มันติดอยู่ในจิตใจของเด็กกำพร้าอย่างเขามาตลอดจริงๆ

 

“กอดเจ้าอุ่น” อันเฉิงเงยหน้าขึ้นมาสบตาอวิ้นซี ในแสดงท่าทีจริงจังเขาชอบกอดของอวิ้นซีจริงๆ นะ

 

“หึ ท่านอยากอุ่นยิ่งกว่ากอดไหมล่ะ สามีที่รัก” อวิ้นซียิ้มยั่วยวน เห็นใบหน้าหล่อๆ ของเขาแล้วอดไม่ได้เลย เดิมทีเขาก็แพ้คนหล่ออยู่แล้ว เจ้าของร่างเดิมเจ้าปล่อยคนหล่อเช่นนี้ให้รอดมาถึงข้าได้เช่นไรนะ

 

“อ่า” และในคืนแรกที่อวิ้นซีมาอยู่ในโลกนี้ อวิ้นซีถึงกับเผด็จศึกสามีผู้อ่อนเดียงสาเสียราบคาบ หรือตนเองจะราบคาบกันแน่ก็ไม่รู้ ยังโชคดีที่กระท่อมทั้งสามหลังยังห่างไกลกันอยู่ไม่น้อย มิเช่นนั้นคิดว่าบ้านรอง กับบ้านสี่คงนอนไม่ได้แน่คืนนี้

 

 

 

“พี่สะใภ้สาม ข้าพาเถ้าแก่จ้าวมาหาพวกท่านแล้วขอรับ” เสียงเรียกของโจรุ่ยดังมาแต่ไกล เขาเดินมาพร้อมกับชายวัยกลางคนดูอ้วนถ้วนผู้หนึ่ง ตรงมายังอวิ้นซี

 

“มาแล้วรึ อาเถ้าแก่จ้าว” อวิ้นซีที่เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนรู้สึกเม่อลอยเล็กน้อยเขาสลัดหัวไล่ความงุนงงออกไป ก่อนจะทักทายเถ้าแก่จ้าว

 

“เถ้าแก่จ้าวนี่พี่อวิ้นซี เขาเป็นพี่สะใภ้สามของข้า” โจรุ่ยแนะนำพี่สะใภ้สามของเขาให้เถ้าแก่จ้าว

 

“เห็นอารุ่ยบอกว่าพวกเจ้าอยากจะสร้างเรือนใช่หรือไม่ เอาแบบของพี่น้องของเจ้าหรือไม่” เถ้าแก่เจ้ามองไปที่อวิ้นซี แม้คนตรงหน้าที่มีสีหน้าอิดโรยอยู่บ้าง แต่เป็นเกอที่หน้าตางดงามไม่น้อยทีเดียว ไม่คิดว่าจะแต่งให้กับพี่ชายโง่เขลาของลูกน้องเขาเสียได้ เถ้าแก่จ้าวเพียงถามอวิ้นซีขึ้น เมื่อครู่เขาได้คุยกับทั้งสองครอบครัวเสร็จก่อนแล้ว ครอบครัวนี้จะเอาดังเช่นพี่น้องหรือไม่ สองห้องนอน หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องโถง หนึ่งห้องน้ำ นับว่าพอเหมาะไม่น้อยเลย หลังไม่ใหญ่นักราคาก็ประมาณสิบตำลึงทองได้ แต่สองครอบครัวนั้นล้อมรั้วในพื้นที่สิบไร่ พวกเขาจึงต้องจ่ายเพิ่งอีกสามถึงสี่ตำลึงทอง

 

“อ่า ข้าอยากสร้างห้องนอนสักห้าห้อง ห้องโถงรับแขกหนึ่ง ห้องทานอาหาร ครัวหนึ่ง ห้องน้ำสอง ขอรับ” ความจริงเมื่อวานพวกเขาทั้งสามครอบครัวก็ได้คุยเรื่องนี้ไปคร่าวๆ แล้ว บ้านสามนั้นการตัดสินใจขึ้นอยู่กับอวิ้นซีเองเขาอยากได้หลังใหญ่สักหน่อย เผื่อในอนาคตญาติพี่น้องมาเยี่ยมเยือนหรือพวกเขาอาจจะมีบุตร ห้องอื่นๆ ก็อยากให้กว้างขวางเสียหน่อย

 

“นั่นดูจะใหญ่อยู่มาก หากเป็นเช่นนั้นอาจจะใช้เงินมากกว่าห้าสิบตำลึงทองเลยนะ” เถ้าแก่จ้าวลูบเคราตนเอง ไม่คิดว่าสะใภ้สามตระกูลโจผู้นี้พึ่งแยกบ้านออกมา คิดใช้เงินมือเติบไม่น้อย เพื่อให้แน่ใจว่าอวิ้นซีจะมีเงินจ่ายเขาจึงบอกราคาคร่าวๆ ไปก่อนหากไม่พอ เพียงแค่ให้เขาลดความต้องการลงเท่านั้น

 

“เถ้าแก่ท่านไม่ต้องห่วง พี่สะใภ้สามของข้ามาจากนครหลวง ย่อมมีเงินจ่ายแน่” โจรุยมองสีหน้าเถ้าแก่จ้าวออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อวานเขาเองก็ทำสีหน้าเช่นกันกับเถ้าแก่จ้าวตอนนี้ แต่เขารู้แล้วว่าพี่สะใภ้ของพวกเขานั้นร่ำรวยไม่น้อย อวิ้นซีถึงกับมีแหวนมิติ ซ้ำยังดูเหมือนว่าจะระดับสูงกว่าเถ้าแก่เจ้าใช้อยู่อีกด้วย ของต่างๆที่อวิ้นซีเอาออกมาเพื่อช่วยเหลือพวกเขาสร้างเรือน เช่นค้อน ตะปู หรือจอบ เสียม ต่างก็เป็นของดีทั้งนั้น คนเช่นนี้ไม่ทางเป็นคนจนแน่นอน

 

“อ่า เช่นนั้นหรอกรึ” เถ้าแก่เจ้าชะงักเล็กน้อย คนจากนครหลวงรึ เหตุใดจึงแต่งงานออกมาบ้านนอกเช่นนี้เล่าน่าสงสัยไม่น้อย มิน่าเล่าเถ้าแก่จ้าวนึกถึงตั๋วเงินสองร้อยตำลึงทองที่แม่โจใช้จ่ายค่าสร้างเรือนหลังใหญ่สิบห้องนอนนั้น เขาก็รู้ได้ทันทีว่าตั๋วเงินนั้นต้องมาจากอวิ้นซีแน่นอน

 

“แน่นอนเถ้าแก่จ้าว ข้ายังต้องการล้อมรั้วที่ทั้งหมดสี่สิบไร่นี้ด้วย และสร้างคอกวัวไว้ข้างหลังอีกด้วย” เขาเองก็อยากล้อมรั้วอีกด้วยในอนาคต ไม่รู้ว่าครอบครัวใหญ่จะต่างคนต่างอยู่จริงๆ หรือไม่ สู้กันไว้ดีกว่าแก้ เรื่องนี้เขาก็ได้พูดคุยกับบ้านรองและบ้านสี่แล้ว พวกเขาต่างเห็นด้วย อวิ้นซีก็บอกพวกเขาติดขัดอันใดหรือเงินไม่พอให้หยิบยืมเขาก่อนได้ ขอแค่ให้ล้อมรั้วไว้ก่อนเป็นดี

 

“ทั้งหมดนี้เลยรึ” เถ้าแก่จ้าวไม่คิดว่าตนเองจะได้งานใหญ่เช่นนี้ หักค่าคนงาน ค่าใช้จ่ายต่างๆ แล้ว เขาเองยังได้กำไรไปหลายตำลึงทองด้วยซ้ำ หากได้งานนี้ต้องตอบแทนโจรุยเสียหน่อยที่หางานดีๆให้เช่นนี้

 

“ใช่ขอรับท่านมีกระดาษมาด้วยหรือไม่ขอรับ ข้าอยากเขียนแบบคร่าวๆ ให้ท่านดูขอรับ” อวิ้นซีเองมีแบบที่เขาต้องการอยู่ในหัวอยู่แล้ว เขาจึงอยากเขียนมันออกมา ในโลกก่อนแม้เบื้องหลังเขาจะเป็นนักฆ่า แต่เบื้องหน้าเขาเป็นสถาปนิก แม้บางอย่างในโลกนี้จะไม่สามารถสร้างได้ด้วยวัสดุที่มีจำกัด แต่เขาสามารถเปลี่ยนเเปลงมันเล็กน้อยได้

 

“อ่า มีอยู่นี่กระดาษกับดินสอ” เถ้าแก่จ้าวรีบนำกระดาษกับดินสอออกมาจากแหวนมิติให้อวิ้นซีตามที่เขาต้องการ แม้ไม่มั่นใจว่าอวิ้นซีจะเขียนแบบได้จริงๆ ก็ตาม แต่เพื่อเงินเถ้าแก่จ้าวจำเป็นต้องเอาใจเขา

 

"รอสักครู่นะขอรับ"

 

 

 

“เสร็จแล้ว ขอรับข้าอยากได้แบบนี้ท่านพอทำได้หรือไม่ขอรับ” อวิ้นซีใช้เวลาเขียนแบบอยู่ตรงแคร่หน้ากระท่อมน้อยของเขาใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วยามถึงเขียนเสร็จ เขาจึงยื่นมันให้แก่เถ้าแก่จ้าวดูไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำได้หรือไม่

 

“อ่า ยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่คิดว่าเจ้าจะเขียนแบบได้ชัดเจนแบบนี้ แบบนี้ต้องทำได้แน่” ต่อนแรกเถ้าแก่จ้าวไม่มั่นใจนัก แต่พออวิ้นซีวาดออกมาเป็นรูปเป็นร่างเถ้าแก่จ้าว ถึงกับความตื่นเต้นอดไว้ไม่ไหว เมื่อครู่เขาต้องอดทนไม่รบกวนอวิ้นซีในการเขียนแบบ เขาไม่เคยเห็นแบบที่สวยงามและเข้าใจง่ายเช่นนี้มาก่อนเลย อวิ้นซีเขียนทั้งขนาดของห้อง หรือแม้จะต้องใช้ของอันใดมาสร้างด้วย เถ้าแก่เข้าถึงกับมือสั่นประคับประคองแบบนี้เอาไว้คล้ายกลัวว่ามันจะถูกทำลายเสียอย่างนั้น

 

“หากทำทั้งหมดราคาเท่าไหร่รึเถ้าแก่” ในเมื่อเถ้าแก่จ้าวว่าทำได้ ต่อไปอวิ้นซีต้องถามเพียงเรื่องราคาค่าจ้างเท่านั้น

 

“อืม ทั้งหมดน่าจะเกือบๆ สี่ร้อยตำลึงทองเลยทีเดียว” จากแบบแล้วตัวเรือนเองก็นับว่าก้วางขวางมากทีเดียว น่าจะใหญ่กว่าบ้านแม่โจด้วยซ้ำ ซ้ำยังมีคอกวัวขนาดใหญ่ และล้อมรั้วที่ดินทั้งหมด

 

“ได้ข้าไม่มีปัญหา” เขามองแล้ว ราคาถือว่าเหมาะสมเขาจึงไม่ได้คัดค้านอันใด อย่างไรเงินในแหวนของเขามีอยู่ในแหวนมิติกว่าสองพันตำลึงทอง และของมีค่าอีกมากมาย ช่วยไม่ได้เจ้าของร่างมีบิดาที่รักเขายิ่ง ซ้ำท่านตาของเขาเองเป็นถึงคหบดีใหญ่แห่งเมืองชางอีก อวิ้นซีย่อมมีเงินใช้ไม่ขาดมือ ในเมื่อรวยเช่นนี้หากไม่ใช้เงินแล้วกลับรู้สึกผิดอยู่บ้าง

 

“เอ่อเช่นนั้น ฮูหยินโจ ข้าขอซื้อแบบของท่านได้หรือไม่ในราคาห้าสิบตำลึงทอง” เถ้าแก่จ้าวถึงขั้นให้เกียรติเขาเรียกว่าฮูหยินโจเลยทีเดียว อำนาจเงินใช้ได้ทุกที่จริงๆ และอีกอย่างเขาอยากขอซื้อแบบบ้านนี้จากอวิ้นซีอีกด้วย

 

“แบบอะไรเถ้าแก่เหตุใดจึงแพงเช่นนี้” โจรุ่ยถึงกับตกใจ เดิมเขาเป็นเพียงช่างไม้ที่ทำพวก โต๊ะ เก้าอี้ให้แก่ร้านขายเครื่องเรือนของเถ้าแก่จ้าวเท่านั้น ไม่ได้อยู่ในส่วนช่างก่อสร้างบ้าน ไม่คิดว่าเพียงเขียนแค่แบบจะสร้างเงินได้มากกว่าที่เขาได้สมบัติมาตอนแยกบ้านถึงหนึ่งเท่ากว่าๆ

 

“เจ้าไม่รู้เสียแล้ว พี่สะใภ้ของเจ้ามีความสามารถเพียงใด แบบนี้ราคาเท่านี้ถือว่าเหมาะสมแล้ว” เขารับสร้างบ้านมาหลายปี มักมีคนกลุ่มหนึ่งที่มิอิทธิพลต่อพวกเขาคือ คนเขียนแบบ หากมีแต่แบบเรือนเก่าๆ ย่อมน่าเบื่อ และล้าสมัย เหล่าคหบดีหรือขุนนางพวกเขาต่างมีเงินมาก หากสร้างเรือนพวกเขาย่อมอยากได้ที่ดีที่สุด หรือแปลกตาที่สุด เพื่อใช้โอ้อวด เป็นหน้าเป็นตากับผู้อื่น เขาเองไม่ได้รับงานก่อสร้างเพียงแค่เมืองหยานแค่เมืองเดียว เมืองข้างๆ อีกสามสีเมืองเขาเองก็รับถือว่ากว้างขวางไม่น้อย แต่เหล่าคนเขียนแบบนั้นมักหยิ่งยโสยากจะให้พวกเขาเขียนแบบให้ บางครั้งแม้ยอมเขียนแบบให้แต่ไม่ได้แตกต่างจากที่ใช้สร้างอยู่ทั่วไปนัก แต่ของอวิ้นซีต่างกัน แบบทั้งหมดนี้ หากเขาซื้อมันได้ เขาจะได้ทั้ง แบบสร้างกำแพง แบบสร้างเรือน หรือแม้แต่แบบสร้างคอกวัว เขามองดูแล้วมันสามารถเป็นคอกม้าได้ด้วยซ้ำ เช่นนี้มีรึเถ้าแก่จ้าวจะไม่คุ้ม

 

“เช่นนั้นก็ได้ข้าขายให้ท่าน ห้าสิบตำลึงนี้ให้หักจ่ายค่าสร้างเรือนไปเลยขอรับ นี่อีกหนึ่งร้อยตำลึงทอง หากต้องใช้จ่ายอันใดอีกให้มาเบิกกับข้าได้” อวิ้นซีดึงเงินจากแหวนมิติมาจ่ายให้เถ้าแก่จ้าวทันที

 

“ขอบคุณฮูหยินโจมาก ข้าขอตัวก่อน พรุ่งนี้ข้าจะพาคนมาเริ่มก่อสร้างเลย เรือนสามหลังนี้อย่างไรก็ต้องเร่งให้เสร็จก่อนสองเดือน” เถ้าแก่จ้าวยิ้มหน้าบาน ลูกค้าที่จ่ายง่ายเช่นนี้เขาชอบนัก เถ้าแก่เองก็อยากเห็นแบบนี้ออกมาเป็นรูปเป็นร่างโดยเร็ว ดังนั้นเขาจึงรีบร้อนไปจัดการ เตรียมของและเรียกลูกน้องมาทำงานในวันพรุ่งนี้เลย ว่าแล้วเขาก็ขึ้นรถม้าจากไปทันที

 

“ขอรับ”