บทที่ 108 จับฉันมาทำไม!!

--- เรน่า Talk ---

 

หลังจากที่ฉันโดนเขาไล่ชนิดที่ไม่เหลือเยื่อใย อีกทั้งยังต้องมานั่งมองภาพเขาที่อุ้มผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป ด้วยความรู้สึกที่แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

 

ความรักที่เขาให้กับเธอคนนั้น เป็นสิ่งที่ฉันไม่มีวันได้รับ ถึงแม้ว่าฉันจะอิจฉามากแค่ไหน แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะเขาเองก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้เข้าไปแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองได้

 

ยิ่งคิดมันก็ยิ่งทำให้ฉันเสียใจที่อาจหาญมั่นใจในตัวเองมากเกินไป จนไปล้ำเส้นเขา...

 

ฉันไม่น่าทำแบบนั้นเลย ไม่น่าเลยจริงๆ ถ้าฉันไม่ตัดสินใจอยากจะเอาชนะ ไม่ประมาณตน อย่างน้อย ในวันนี้เขาก็ยังมีคำว่าเพื่อนให้กับฉันอยู่

 

“ฮือออ...ฮึก...ฮึก” ฉันนั่งก้มเอามือปิดหน้าร้องไห้อย่างไม่อายลูกน้องของเขาที่ยืนอยู่บริเวณนั้นเลย

 

ฉันปล่อยตัวเองให้นั่งจมอยู่กับความคิดสักพัก โดยที่สายตาได้แต่แหงนมองขึ้นไปยังชั้นสอง ที่ที่เขาอยู่ด้วยกัน ป่านนี้เขาคงปรับความเข้าใจกันแล้ว และฉันควรจะต้องทำใจได้แล้ว

 

ทั้งที่ฉันน่าจะรู้ตัวดีว่าฉันไม่มีวันที่จะแทนที่ผู้หญิงคนนั้นได้... ‘ผู้หญิงที่เป็น...’

 

และมันก็เป็นแบบนั้นมาตลอด เพียงแต่ฉันเองที่ดื้อดึงรั้นอยากจะลองเสี่ยง จนสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร

 

ฉันหยัดตัวลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เพราะทั้งร่างกายและจิตใจในตอนนี้มันหนักอึ้งไปหมด ก่อนจะพาร่างบางเดินโซซัดโซเซออกไปจากสถานที่แห่งความช้ำนี้...

 

--- มาร์ค Talk ---

 

ผมที่เดินขึ้นรถมาอย่างคนอารมณ์ดีเนื่องจากได้ไปเห็นอะไรดีๆ มา ก็เตรียมตัวที่จะไปทำงานที่ผมรักได้สักที แต่เป็นจังหวะเดียวกับมีโทรศัพท์เข้ามา ทำให้ผมคุยงานอยู่นานมาก และมันก็นานพอที่ผมจะทันได้เห็นผู้หญิงสวยหุ่นนางแบบคนเดิมเดินออกมาร้านไอ้เซบาสเธียด้วยท่าทางอิดโรย

 

ในใจผมตอนแรกกะว่าจะไม่สนใจเธอ เพราะกิริยาที่เธอทำกับผมมันช่างแสบสันเหลือเกิน แต่ด้วยจรรยาบรรณของความเป็นหมอ มันอดไม่ได้ที่จะขอสังเกตดูอาการของเธอก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่เป็นอะไร

 

แต่แล้วสิ่งที่ผมคาดไว้ก็เกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงตรงหน้าเป็นลมล้มพับลงไปกองที่พื้น ผมที่มีสัญชาตญาณความเป็นหมออย่างเต็มเปี่ยม รีบเปิดประตูรถแล้วพุ่งตัวไปที่ร่างระหงที่สลบอยู่ที่พื้นทันที

 

“คุณครับ...คุณ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผมเข้าไปประคอง พร้อมกับตบหน้าเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติของเธอให้กลับคืนมา

 

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้สึกตัวเลย ผมที่ไม่รู้จะพาเธอไปส่งที่ไหน ครั้นจะพาเธอกลับเข้าไปในร้านของไอ้เซบาสเธียก็ดูท่าจะไม่เหมาะ เพราะเท่าที่ดูจากรูปการณ์แล้ว คงจะมีปัญหากับคนข้างในมาแน่นอน สังเกตได้จากคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าสวย

 

“คุณครับ...คุณครับ” ผมลองเรียกและตบไปที่ใบหน้าเธอเบาๆ อีกครั้ง

 

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาเลย ผมจึงตัดสินใจพาเธอขึ้นรถเพื่อไปโรงพยาบาลที่เดียวกับที่ทำงานผมก่อน แล้วรอเธอให้ฟื้นคืนสติมาได้ค่อยว่ากันทีหลัง

 

ผมอุ้มเธอแล้ววางไว้บนเบาะข้างคนขับ ก่อนจะปรับเบาะเอนนอนเพื่อให้เธอสบายตัวยิ่งขึ้น จากนั้นตัวผมเองค่อยเดินอ้อมกลับไปยังด้านคนขับ แล้วสตาร์ทรถออกตัวไปจากลานจอดรถทันที

 

แอร์เย็นสบายที่มาจากรถหรู บวกกับการขับรถที่นิ่มนวล ทำให้หญิงสาวที่อยู่ด้านเบาะข้างๆ ของผมเริ่มรู้สึกตัว

 

“อือออ ~~ “เสียงครางออกมาจากลำคอสวย เมื่อร่างสาวเริ่มได้สติ

 

“ฟื้นแล้วหรอครับ” ผมถามออกได้ด้วยความเป็นห่วง โดยที่สายตาเหลือบมองเธอเล็กน้อย เพราะยังต้องจับจ้องไปยังถนนที่รถกำลังแล่น

 

“ทะ...ที่นี่ที่ไหน” หญิงสาวยังคงงัวเงียสะลึมสะลือตอบกลับมา ก่อนที่จะ...

 

พรึ่บ!!

 

เธอที่ดีดตัวเด้งขึ้นมานั่งทันทีด้วยความตกใจ กับความไม่ปกติในสถานที่ที่เธออยู่ในขณะนี้

 

ขวับ!!

 

เธอหันมามองหน้าผมทันที ดวงตากลมโตสีฟ้า แม้จะขุ่นมัวเพราะเพิ่งร้องไห้มา แต่ยอมรับว่าดวงตาคู่นี้ของเธอดูสวยจริงๆ ถึงจะสวยไม่เท่า...

 

และก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร เสียงแหลมแปดหลอดก็ดังขึ้น

 

“กรี๊ดดดดด~~ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต แกจับฉันมาทำไม จับฉันมาเรียกค่าไถ่หรอ แกรู้ไหมว่าพ่อฉันเป็นใคร กรี๊ดดดดดดด~~ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า” เธอกรีดร้องโวยวายขึ้นมาทันที จนผมแสบแก้วหูไปหมด แถมยังทำให้ผมที่กำลังเคลิ้มไปกับความสวยของเธอถึงกลับหลุดออกมาจากภวังค์ทันที

 

ตุบๆๆๆ ผลัวะๆๆๆ

 

แค่กรี๊ดยังไม่พอ เธอยังรัวกำปั้นเล็กๆ เข้ามาที่ต้นแขนผมอย่างไม่หยุดยั้ง

 

“โอ๊ยๆๆๆ นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี้ย โอ๊ยๆๆๆ” ผมที่เจ็บเพราะโดนกำปั้นเล็กๆ ทุบเข้าที่แขนโดยที่เธอยังไม่ทันฟังต้นสายปลายเหตุอะไรเลย

 

“ถ้างั้นก็ปล่อยฉันลงสิไอ้บ้า!!” เธอยังไม่เลิกว่าผม พร้อมกับส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้

 

“ผมปล่อยคุณแน่ แต่คุณต้องไปเช็คร่างกายที่โรงพยาบาลก่อนไหม...อู๊ยยยย...มือหนักเป็นบ้า” ผมบอกเธอด้วยความที่ตัวเองเป็นหมอ พร้อมกับลูบแขนปรอยๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บ

 

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมฉันต้องไปโรงพยาบาลด้วย...แล้วก็ปล่อยฉันลงได้แล้ว” เธอยังคงดื้อดึงไม่ฟังคำผม ชิ...ผู้หญิงอะไรสวยซะเปล่าแต่กิริยามารยาทไม่น่ารักเอาสะเลย

 

ผมที่ไม่อยากจะเสียเวลากับเธอ ตีไฟเลี้ยวเข้าจอดข้างทางทันที เพื่อที่จะปล่อยให้เธอลงไป ในเมื่อเธอดื้อเองจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของเธอก็แล้วกัน ผมทำอย่างสุดความสามารถแล้วนิ

 

ผมมองไปยังเธอที่นั่งกอดอกเชิดหน้ามาดคุณหนู ระหว่างรอให้ผมจอดรถ

 

จากตอนแรกที่ผมจะปล่อยเธอลงไปง่ายๆ เมื่อจอดรถที่ข้างทางเรียบร้อยก็นึกหมั่นไส้ในท่าทางหยิ่งผลองของเธอ จึงเปลี่ยนใจเป็นล็อกรถไว้ไม่ให้เธอลงไป

 

ปึก!....ปึก! ปึก!

 

เธอกระแทกที่เปิดประตูรัวๆ เนื่องจากเปิดไม่ได้ เพราะว่าผมล็อกประตูเอาไว้อยู่

 

“เอ๊ะ! คุณนี่ยังไง ก็บอกให้ปล่อยฉันลงไปไงล่ะ” เธอหันมาแว๊ดใส่ผมทันที

 

ปากบางสวยได้รูปที่เชิดอย่างหยิ่งผยอง ดวงตาสีฟ้าสวยดูสดใส จมูกที่โด่งสไตล์ลูกครึ่ง ผมยาวหยักศกสีน้ำตาลแดงที่รับเข้ากับใบหน้าเรียวรูปไข่ที่เมื่อดูองค์ประกอบโดยรวมแล้ว เธอดูสวยเฉี่ยวเซ็กซี่ขึ้นมาทันที มันช่างต่างกับเธอคนนั้นเหลือเกิน...

 

“คุณ...คุณ...” เสียงเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดถึงใครบางคนที่อยู่ในใจ

 

เธอโบกมือไปมาที่หน้าของผม มันทำให้ผมรู้สึกอายทันทีที่เผลอมองเธอจนเหม่อได้ขนาดนี้

 

“ว่าไงคะ จะปล่อยให้ฉันลงได้หรือยัง” เธอทักท้วงในสิ่งที่เธอต้องการ

 

ผมมองเธอก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าผมมีบางอย่างที่อยากรู้ และเธอก็น่าจะให้คำตอบแก่ผมได้...