ความรักของนางฟ้าหลงทาง
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีนางฟ้าองค์หนึ่ง ซึ่งใช้ชีวิตอยู่บนสวรรค์อย่างมีความสุขเรื่อยมา วันหนึ่ง นางฟ้าบินจากสวรรค์ลงมายังโลกมนุษย์ ด้วยอุบัติเหตุจึงทำให้นางฟ้าตกลงมาสู่พื้นดินกลางป่า ปีกของนางบาดเจ็บจนไม่สามารถบินต่อไปได้ นางฟ้าจึงแปลงกายเป็นหญิงสาวและเดินทางรอนแรมไปในป่าเพียงลำพัง
ตกเย็น พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า นางฟ้าในคราบหญิงสาวเดินอย่างไม่หยุดพักจนรู้สึกเหนื่อยอ่อน ทันใดนั้น เธอเห็นกระท่อมอยู่หลังหนึ่ง หญิงสาวเดินเข้าไปเคาะประตูกระท่อม หวังจะขอความช่วยเหลือจากผู้ที่อยู่ข้างใน
หญิงสาวเคาะประตูเพียงไม่นาน ประตูก็ถูกเปิดออก ร่างของหญิงสาวชุดดำคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับ
“มีอะไรให้ข้าช่วยหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวชุดดำเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เอ่อ… ข้า หลงทางน่ะค่ะ จะมาขออยู่ที่นี่สักพัก” นางฟ้าในคราบหญิงสาวตอบ สาวชุดดำมองสำรวจผู้มาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างบางดูเหนื่อยอ่อน น่าจะเดินทางมาเป็นเวลานาน ใบหน้างามหมดจด ผิวขาวผ่องสะท้อนกับแสงไฟภายในกระท่อมทำให้เธอละสายตาไม่ได้ เช่นเดียวกับนางฟ้าที่มองหญิงสาวชุดดำไม่วางตาเช่นกัน
“มาอยู่กับข้าก่อนก็ได้ค่ะ” สาวชุดดำพูดพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญหญิงสาวผู้มาใหม่เข้าไปในกระท่อม
“ขอบคุณมากนะคะ” นางฟ้าในคราบหญิงสาวเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเดินตามหญิงสาวเจ้าของบ้านเข้าไปข้างใน
เวลาผ่านไป นางฟ้าใช้ชีวิตอยู่ในกระท่อมกับหญิงสาวชุดดำ เธอไม่เคยเห็นหญิงสาวเจ้าของกระท่อมสวมใส่ชุดสีอื่นเลย บนใบหน้าของหญิงสาวมีความเศร้าแฝงอยู่เป็นนิจ จนทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าถามตรงๆ ทุกวันนางฟ้าจะเป็นคนออกไปหาอาหารในป่าเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของหญิงสาวเจ้าของกระท่อมที่ต้องออกไปหาฟืนมาจุดไฟ เพราะอากาศในป่ายามค่ำคืนนั้นก็หนาวอยู่ไม่ใช่น้อย
เวลาผ่านไป ทั้งคู่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข นางฟ้าเริ่มตกหลุมรักหญิงสาวชุดดำมากขึ้นทีละน้อย เช่นเดียวกับหญิงสาวชุดดำที่เริ่มมีใจให้เธอเช่นกัน แต่ด้วยกฎของสวรรค์ที่ห้ามมีรักกับมนุษย์ นางฟ้าจึงพยายามหักห้ามใจตนเองเอาไว้
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกของนางฟ้าก็ถลำลึกลงจนไม่อาจห้ามใจของตนเองได้อีก นางฟ้าจึงคิดจะไปขอความช่วยเหลือจากแม่มด เธอใช้เวลาที่หญิงสาวชุดดำเจ้าของกระท่อมไม่อยู่ กางปีกสีทองและบินออกจากกระท่อมมุ่งไปยังที่แห่งหนึ่งซึ่งแม่มดอาศัยอยู่
“เจ้ามีอะไร ถึงได้บินมาหาข้าถึงที่นี่” แม่มดเอ่ยถาม หลังจากนางฟ้าหุบปีกของตนลง นางฟ้ามองหน้าแม่มดสักพัก ก่อนตอบอย่างไม่ลังเลว่า
“ข้าจะมาขอแอปเปิ้ลอาบยาพิษ ท่านพอจะมีให้ข้าบ้างหรือไม่?”
แม่มดชะงัก เมื่อได้ยินคำพูดของนางฟ้าที่นั่งอยู่เบื้องหน้า หญิงชราเข้าใจสิ่งที่นางฟ้ากำลังจะทำ และรู้ถึงผลที่จะเกิดตามมาหลังจากนี้ดี นางเงียบไปสักพักก่อนเอ่ย
“เจ้าคิดดีแล้วใช่ไหม? พร้อมจะรับผลที่จะตามมาหลังจากนี้แน่นะ เจ้าอย่าลืมสิว่าสถานะของเจ้าคืออะไร และนางผู้นั้นเป็นใคร”
“ข้าเข้าใจดี แต่ข้ารักนาง ไม่ว่าข้าจะกลายเป็นมารร้าย หรือต้องตกนรกชั่วกัลป์ ข้าก็ยอม” นางฟ้าตอบอย่างแน่วแน่ ใบหน้าเหี่ยวย่นของหญิงชรามองดวงตาสุกใสที่มีความมุ่งมั่นแรงกล้านิ่งนาน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะเปลี่ยนใจ แม่มดชราดีดนิ้วสองสามที แอปเปิ้ลสีแดงสดลูกหนึ่งก็มาปรากฎอยู่ตรงหน้า
“เจ้าจงรับนี่ไป” แม่มดชรายื่นแอปเปิ้ลมาตรงหน้าก่อนเอ่ยต่อ “จำคำข้าไว้นะ ใช้มันเมื่อเจ้าแน่ใจกับความรู้สึกของตัวเองจริงๆ เท่านั้น แล้วรอรับผลที่จะตามมาหลังจากนี้ให้ดีล่ะ หมดหน้าที่ข้าแล้ว ข้าจะไปทำน้ำยาเวทต่อ”
“ขอบคุณท่านมาก ข้าไปก่อนละ” ว่าจบ นางฟ้าก็บินกลับไปยังกระท่อมทันที
นางฟ้ายังคงอยู่ในคราบหญิงสาว และเก็บแอปเปิ้ลอาบยาพิษเอาไว้เพื่อรอเวลาที่เหมาะสม เพื่อที่เธอจะใช้มันในโอกาสต่อไป
อีกด้านหนึ่ง หญิงสาวในชุดเจ้าสาวสีดำสนิท กำลังยืนเคียงคู่กับเจ้าบ่าวในโบสถ์แห่งหนึ่งเพื่อทำพิธีแต่งงานโดยที่เธอเองไม่เต็มใจ เพราะหัวใจของเธอนั้นไม่ได้รักเขาเลยสักนิด หญิงสาวยังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉยไว้ได้อย่างดีเยี่ยม เธอคิดว่าจะใช้เวลาที่ผู้เป็นเจ้าบ่าวและคนอื่นๆ ไม่ให้ความสนใจกับพิธีหนีออกมา
“ท่านจะรับหญิงสาวผู้นี้เป็นภรรยาหรือไม่” เสียงของบาทหลวงเอ่ยถาม
“รับครับ” ชายหนุ่มตอบอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะหันมองเจ้าสาวชุดดำที่ยืนอยู่เคียงข้างเขา
“แล้วท่านล่ะ จะรับชายหนุ่มคนนี้เป็นสามีหรือไม่?” จบคำพูดของบาทหลวง หญิงสาวในชุดเจ้าสาวได้แต่เงียบ เพราะเธอเองก็ไม่มีคำพูดอะไรที่จะตอบบาทหลวงไปเช่นกัน ครั้นจะตอบรับก็ไม่ได้ เพราะหัวใจของเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย แม้แต่เศษเสี้ยวของความรักสักนิดก็ไม่มี เธอจึงทำเฉยเสีย และพยายามคิดแผนเพื่อจะหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้
อีกด้านหนึ่ง นางฟ้ารู้ข่าวเรื่องการแต่งงานของหญิงสาวชุดดำที่เธอรัก เธอแอบตามหญิงสาวคนรักมาที่โบสถ์โดยที่ไม่มีใครรู้ และจัดการกินแอปเปิ้ลอาบยาพิษที่ได้รับจากแม่มดทันที จิตใจของนางฟ้าตั้งมั่นแรงกล้า “ขอให้ข้ากลายเป็นมนุษย์ เพื่อจะได้อยู่ร่วมกับคนที่ข้ารักชั่วนิรันดร์ ข้าขอสละปีกของข้า…”
แปล๊บบบบ!!
ร่างของนางฟ้าล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดแล่นปราดขึ้นมาทั่วร่างจนทำให้เธอแทบสลบ ปีกสีทองที่เคยสว่างไสวบัดนี้ได้หลุดออกมาจากร่าง พร้อมกับโลหิตสีแดงสดไหลเข้าไปในตำแหน่งที่ปีกเคยอยู่ และมันก็ไหลเวียนไปทั่วร่าง บัดนี้นางฟ้าได้กลายเป็นมนุษย์อย่างเต็มตัว
เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง นางฟ้าจึงหันไปยังโบสถ์ที่เจ้าสาวชุดดำกำลังทำพิธีอยู่ในนั้น ผู้คนกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เจ้าสาวชุดดำวิ่งออกมาด้านนอกอย่างทุลักทุเล โดยมีชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าบ่าวตามประกบ เธอสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม และรีบวิ่งตรงมายังที่หญิงสาวอีกคนกำลังยืนอยู่
“ท่าน… ไม่เป็นไรใช่ไหม?” หญิงสาวชุดดำเอ่ยถาม
“ข้าไม่เป็นไร” นางฟ้าตอบอย่างเหนื่อยอ่อน ด้วยการเปลี่ยนแปลงของร่างกายนั้นทำให้เธอยังรู้สึกไม่ชินเท่าไรนัก
“แล้วทำไม… ท่านต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย” คำพูดของหญิงสาวชุดดำทำให้นางฟ้านึกสงสัย เธอเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ความจริงแล้ว ท่านไม่ใช่มนุษย์ ใช่ไหม?”
“ทะ… ท่านรู้?”
“ใช่ ข้ารู้”
“ทำไมกัน…”
“ปีกของท่านยังไงล่ะ” หญิงสาวชุดดำตอบ นางฟ้ามีท่าทีตกใจ แต่หญิงสาวชุดดำก็พูดต่อไปว่า “ข้ารู้มาตลอด ตั้งแต่ช่วงที่ท่านเข้ามาอยู่กับข้าแล้ว”
ทั้งคู่เงียบไปสักพัก ก่อนที่หญิงสาวชุดดำจะพูดขึ้นทำลายความเงียบ “แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็มีเรื่องหนึ่งอยากจะบอกกับท่าน เป็นเรื่องที่ข้าเก็บมานาน และคิดว่าตอนนี้ถึงเวลาที่ควรจะบอกท่านให้รู้เสียที”
นางฟ้ารอฟังสิ่งที่หญิงสาวชุดดำจะบอกด้วยใจระทึก แต่อีกฝ่ายพูดขึ้นก่อนว่า
“ข้าว่าเราไปคุยกันที่อื่นดีกว่า อยู่ตรงนี้ไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไร” สาวชุดดำจูงมือหญิงสาวอีกคนให้เดินตามไป ฝูงชนที่อยู่ในโบสถ์เริ่มทยอยเดินออกมาบ้างแล้ว งานแต่งงานที่ไม่มีเจ้าสาวไม่มีความหมายอีกต่อไป สาวชุดดำเดินเข้าไปในพุ่มไม้เพื่อข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง บัดนี้ทั้งคู่มายืนอยู่ในป่าที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ร่มครึ้ม
“ท่านมีอะไรจะบอกกับข้าหรือ?” นางฟ้าเอ่ยถามหลังจากพวกเขาหาที่เหมาะๆ ได้แล้ว หญิงสาวชุดดำสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเอ่ยตอบ
“ข้าคิดมาตลอด ตั้งแต่เจอกับท่านครั้งแรก ตอนนั้น ข้าก็ไม่รู้หัวใจตัวเองหรอก แต่มาถึงตอนนี้ ที่ข้าถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้รัก มันจึงทำให้ข้ารู้ว่า หัวใจของข้า… มีแค่ท่านเพียงผู้เดียว”
หลังจบคำพูดของสาวชุดดำ นางฟ้ายิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ข้าต้องขอบคุณท่าน ที่ให้ข้าได้อาศัยอยู่ในกระท่อมเดียวกัน ถ้าไม่ได้ท่าน ข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน”
“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ข้ายินดีเสมอ” สาวชุดดำเอ่ยด้วยรอยยิ้ม และเป็นรอยยิ้มแรกที่นางฟ้าได้เห็นจากริมฝีปากเรียวบางนั้น
“พออยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ มันจึงทำให้ข้ารู้ ว่าข้ารักท่านมากขนาดไหน” แก้มขาวของคนพูดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ
“และเพราะเหตุนั้น ท่านถึงต้องทำร้ายตัวเองสินะ?” สาวชุดดำเอ่ยถาม
“ใช่ ข้าใช้แอปเปิ้ลอาบยาพิษ เพื่อทำให้ข้าได้เป็นมนุษย์เช่นเดียวกับท่าน” สีหน้าของสาวชุดดำดูตกใจเมื่อคำพูดประโยคนั้นจบลง
“ทำไม… ต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย” มีความไม่เข้าใจฉายอยู่บนใบหน้าของหญิงสาวชุดดำ
“ก็เพราะว่า ข้ารักท่าน ยังไงล่ะ” นางฟ้าตอบ ดวงตาสบประสานกับดวงตาของอีกคนอย่างแน่วแน่และมั่นคง ทั้งคู่จ้องตากันสักพัก ก่อนที่น้ำตาของหญิงสาวชุดดำจะเริ่มไหล
“ขอบคุณท่านมาก… ที่ทำเพื่อข้าขนาดนี้” สาวชุดดำเอ่ยทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “แล้วท่านจะไม่เสียใจหรือ? ท่านไม่อยากกลับไปสวรรค์ที่ท่านจากมาแล้วหรือ?”
“ข้าไม่เสียใจ” นางฟ้าตอบ “ตอนนี้ ขอแค่มีท่านอยู่เคียงข้าง ข้าก็มีความสุขมากพอแล้ว”
ร่างของทั้งสองถูกดึงดูดเข้าหากัน ก่อนที่บทบรรเลงแห่งรักของทั้งสองจะเริ่มขึ้น โดยมีต้นไม้เขียวขจีเป็นฉากหลัง
เพราะความรัก จึงทำให้นางฟ้ายอมทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งสละปีกของตนเอง เพื่อจะได้อยู่กับคนที่เธอรักชั่วนิรันดร์
The end.
- 👁️ ยอดวิว 1134
แสดงความคิดเห็น