Element King (My Hero Academia-Realm of Tales AU) บทที่ 15 ดาร์คลอร์ดถ่ายโอนอัตลักษณ์ให้กับอิซึคุและคัตซึกิ

            ที่ฐานทัพของสมาพันธ์วิลเลิน โทมูระกับคุโรกิริเพิ่งมาถึงหลังจากคุโรกิริเปิดวาร์ปเกตหนีออกจากหลุมดำของอาจารย์หมายเลขสิบสาม ซึ่ง...

            “เจ็บชะมัด” โทมูระคราง “โดนยิงทั้งแขนและขา แถมยังโดนฟันโดนแทงอีก แพ้หมดรูป ขนาดโนมุยังโดนเล่นงาน พวกลูกน้องก็ยังโดนเก็บเรียบ เด็กพวกนั้นมันเก่งชะมัดยาดเลย ทั้งสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ ราชาแห่งธาตุ และเจ้าเฮนรี่ก็ยังรอดไปได้ ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่บอกเลยนี่อาจารย์!”

            “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” เสียงจากในจอดังขึ้น (แน่ล่ะว่าเป็นเสียงของออลฟอร์วัน) “เรายังเตรียมตัวกันไม่พอต่างหาก”

            “ดูถูกกันเกินไปหน่อย แต่ก็ดีที่ใช้ชื่อดาษดื่นอย่างสมาพันธ์วิลเลินไป แต่จะว่าไป โนมุผลงานของฉันกับอาจารย์เป็นยังไงบ้าง?” อีกเสียงหนึ่งถาม นั่นคือเสียงของนักวิทยาศาสตร์ที่อยู่ฝั่งเดียวกับสมาพันธ์วิลเลิน

            “เอากลับมาด้วยหรือเปล่า?” ออลฟอร์วันถามบ้าง

            “โดนซัดปลิวไปแล้วครับ” คุโรกิริตอบ “ถ้าระบุพิกัดที่โนมุปลิวไปลงให้แน่นอนไม่ได้ ต่อให้ผมที่มีวาร์ปเกตก็คงจะหาตัวลำบาก แถมนี่ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำอย่างนั้นด้วย”

            “ว่าไงนะ!!” นักวิทยาศาสตร์คำราม “ฉันเองก็อุตส่าห์ทำให้มีพลังเท่าเทียมกับออลไมท์แล้วแท้ ๆ”

            “เอาเถอะ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ช่างมันเถอะ” ออลฟอร์วันตอบ

            “พลัง... ใช่สิ มีเด็กคนหนึ่งที่มีพลังยิ่งกว่าออลไมท์อยู่ด้วย” โทมูระพูด “ถ้าเจ้านั่นไม่มาขวางไว้ อาจจะฆ่าออลไมท์ได้สำเร็จไปแล้ว ไอ้โฮสต์โลกนั่น ไอ้โฮสต์โลก!!!”

            “โมโหไปก็ช่วยอะไรไม่ได้” ออลฟอร์วันพูด “แต่ว่าตอนนี้ก็สูญเปล่าไปเสียหมดเลยนี่นา รวบรวมพรรคพวกซะ จะนานแค่ไหนก็เอาให้พอ พวกเรายังเคลื่อนไหวตามใจชอบไม่ได้ ถึงได้มีสัญลักษณ์อย่างเธออยู่ยังไงล่ะ ชิการาคิ โทมูระ คราวหน้าทำให้โลกได้ตระหนักถึงพิษสงของเธอซะ”

            จากนั้น ภาพของออลฟอร์วันถูกแทรกโดยลูซิฟิรอส อาจารย์ใหญ่ของเขา

            “ได้ข่าวว่าเธอทำภารกิจล้มเหลวอย่างนั้นสินะ” ลูซิฟิรอสว่า

            “ใช่ครับ อาจารย์ใหญ่” โทมูระตอบ “ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยนะครับ เป็นความผิดพลาดของผมเองที่ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นไป ว่าแต่ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าท่านเคยให้อัตลักษณ์ของท่านกับเอเลเมนท์เมจิกเชี่ยน อีธาน และเจ้าเฮนรี่หรือเปล่า เพราะว่าผมเห็นสามคนนี้ใช้อัตลักษณ์ของท่านด้วย”

            “สำหรับเอเลเมนท์เมจิกเชี่ยน” เจ้าแห่งนรกพูด “ฉันตั้งใจจะให้เขาเป็นพวกเดียวกับฉัน แต่ฉันคิดผิดพลาดไปหน่อย เพราะจิตใจของเขาสามารถต้านทานการครอบงำของฉันได้ดีมาก ๆ เหมือนกับเด็กนักเรียนบางคนในตอนนี้ แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก เพราะบางคนที่ฉันให้อัตลักษณ์มาน่ะเป็นพวกเดียวกันและเป็นกายเนื้อสำรองของฉันแล้วเรียบร้อย

            “ส่วนอีธานเป็นลูกชายของเอเลเมนท์เมจิกเชี่ยน ก็ไม่แปลกที่เขาจะมีโอกาสที่จะได้อัตลักษณ์ของฉันมาจากพ่อของเขาด้วย และสำหรับเฮนรี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะให้อัตลักษณ์มันเลย แต่เหมือนเฮนรี่มีพลังที่ดูดซับอัตลักษณ์และจิตวิญญาณของฉันตั้งครึ่งร่าง มันเลยได้อัตลักษณ์ไปด้วย”

            “งั้นก็แสดงว่าท่านน่าจะสามารถควบคุมจิตใจของเฮนรี่ได้นี่นา” โทมูระบอก “ทำไมท่านไม่ใช้โอกาสนี้ในการครอบงำจิตใจของมันไปเลยล่ะ?”

            “ปัญหาคือฉันทำไม่ได้ โทมูระคุง” จอมมารตอบ “ฉันพยายามลองมาหลายครั้งแล้ว ฉันยังไม่สามารถครอบงำจิตใจของเจ้าเฮนรี่ได้เลยแม้แต่น้อย แต่สองคนที่ฉันเลือกมาฉันมั่นใจว่าฉันจะสามารถครอบงำจิตใจของพวกเขาได้ดีแน่นอน”

            “งั้นถ้าเกิดว่าท่านอาจารย์จะให้อัตลักษณ์แก่สองคนนั้น ช่วยบอกรายละเอียดให้ผมหน่อย ผมจะได้จัดการให้ถูก” โทมูระบอก

            “ถ้างั้นก็ได้” ดาร์คลอร์ดตอบ “ฉันจะอธิบายให้ฟังว่ารายละเอียดเป็นยังไง...”

 

            เวลาต่อมา คัตซึกิไปเดินดูของในห้างสรรพสินค้าคิยาชิวอร์ด เขาแทบไม่สุงสิงกับใครเลย แต่ปรากฏว่าเขากลับโดนใครก็ไม่รู้ฟันคอจนหมดสติลง แล้วก็ถูกลากออกไปยังซากตึกสักแห่งหนึ่ง และเมื่อเขาฟื้นขึ้นมา เขาก็พบกับ ชิการาคิ มิสุเกะ เป็นชายรูปงามผมสีแดงเลือด ดวงตาสีดำ นัยน์ตาสีแดง ใส่เสื้อคลุมสีดำขอบแดง สวมมงกุฎสีดำและมีเขางอกอยู่ที่หน้าผาก ซึ่งแท้จริงแล้วมิสุเกะก็คือลูซิฟิรอสแปลงร่างมานั่นแหละ

            “สวัสดี บาคุโก คัตซึกิ” มิสุเกะทักทาย “ฉันชื่อ ชิการาคิ มิสุเกะ หรือจะเรียกฉันว่าดาร์คลอร์ดก็ได้นะ”

            “นี่แก...แกทำร้ายฉันและลากฉันมาที่นี่งั้นเหรอ!” คัตซึกิคำราม

            “ใช่แล้ว ฉันเห็นนายมีการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมที่ยูเอสเจ ฉันเลยเลือกนายไว้” มิสุเกะตอบ

            “ทำไม...ทำไมแกถึงเลือกฉัน!” คัตซึกิขึ้นเสียงถาม

            “เพราะนายน่ะเป็นคนที่โกรธง่าย และใช้กำลังในการตัดสินใจ คนแบบนี้ฉันชอบมากเลยนะรู้ไหม ฉันเลยต้องการนายมาเป็นพวกเดียวกับฉัน” มิสุเกะตอบ จากนั้นก็เสกทรงกลมสีดำขนาดเท่าลูกฟุตบอลออกมา “เข้ามาสิ คัตซึกิเด็กน้อย นี่คือสิ่งที่นายจำเป็นต้องใช้ เข้ามาใกล้ ๆ และใส่มันเข้าไปในร่างของนาย...”

            “ไม่...ฉันไม่รับ...” คัตซึกิพึมพำ เขาส่ายหน้าปฏิเสธไม่รับของขวัญจากมิสุเกะ และค่อย ๆ เดินถอยหลังออกห่าง เพราะเขารู้ดีว่าของขวัญที่มิสุเกะจะมอบให้มันคืออะไร มันคือจิตวิญญาณบางส่วนของลูซิฟิรอสและอัตลักษณ์ดาร์คลอร์ดนั่นแหละครับ แต่มิสุเกะก็ค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้ามาหาคัตซึกิใกล้มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น จนกระทั่งมิสุเกะสามารถเอาทรงกลมดำยังใส่เข้าไปในทรวงอกของคัตซึกิ และเขาก็พยายามเอามือต้านอย่างสุดฤทธิ์ แต่สุดท้ายเขาก็ต้านไว้ไม่อยู่ ทรงกลมพลังได้ถูกใส่เข้าไปในทรวงอกของคัตซึกิจนหมดสิ้นแล้ว

            “อะไรกัน...ความเจ็บปวดแบบนี้...” คัตซึกิพึมพำ เขารู้สึกว่าพลังนี้มันเริ่มกัดกินร่างกายของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ และมันเริ่มกระจายไปทั่วร่างแล้ว “ความรู้สึกแบบนี้มัน...นี่น่ะเหรอ พลังของดาร์คลอร์ดน่ะ...”

            “ฉันได้ให้ของขวัญนายไปแล้ว อย่าลืมตอบแทนบุญคุณฉันด้วยการรับใช้ฉัน จนกว่าฉันจะกลืนกินร่างของนายนะ” มิสุเกะพูด จากนั้นก็หัวเราะสะใจเสียงดังลั่น

            และไม่นาน ปีกมังกรสีดำก็ได้งอกออกมาจากหลังของคัตซึกิ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า คัตซึกิได้ถูกครอบงำโดยสมบูรณ์แล้ว ดังนั้น คัตซึกิจึงลงไปคุกเข่าทำความเคารพมิสุเกะ และบอกว่า “บาคุโก คัตซึกิ ขอรับใช้ท่าน...”

            “ดีมาก...ดี...” มิสุเกะพึมพำ และเข้าไปลูบหัวคัตซึกิ แต่จะรู้หรือไม่ว่า...

            “ซะที่ไหนเล่า!!!”

            ว่าแล้วคัตซึกิก็ใช้ลูกไฟทมิฬอัดหน้ามิสุเกะกระเด็นออกจากซอกตึกทันที เขาลุกขึ้นมาพร้อมกับตะโกนว่า “แกนี่มันบ้าเกินไปแล้ว!! ฉันเคยได้ยินข่าวมาว่าแกชอบถ่ายโอนอัตลักษณ์ให้แก่เด็ก ๆ หลายคน แต่สุดท้ายแล้วฉันก็โดนยัดเยียดอัตลักษณ์เข้ามาจนได้ ฉันไม่อยากได้หรอกเว้ยไอ้อัตลักษณ์นี้ เกียรติและศักดิ์ศรีของฉันต้องมาแปดเปื้อนเพราะอัตลักษณ์ของแกนี่แหละไอ้เศษโสมม!!”

            มิสุเกะลุกขึ้นมาเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเองในขณะที่พึมพำว่า “บ้าจริง หลงกลมันจนได้” ก่อนจะบอกคัตซึกิว่า “ใช่ ฉันอาจจะครอบงำแกไม่ได้ แต่ตราบใดที่จิตใจของฉันยังอยู่ในร่างของแก ไม่ว่าแกจะทำอะไรหรือคิดอะไรอยู่ ฉันจะรู้หมดทุกอย่าง!”

            “แกจะบอกว่าจิตของแกจะอยู่กับฉันไปตลอดกาลใช่ไหม?” คัตซึกิถาม

            “ใช่แล้วล่ะ” มิสุเกะตอบ จากนั้นเขาก็ใช้พลังปีศาจของเขาเสกหนามขึ้นมาจากพื้นเพื่อแทงคัตซึกื แต่เขาก็กระโดดหลบได้แล้วเข้าไปใช้พลังระเบิดโจมตีอัดหน้ามิสุเกะอีกครั้ง

            แต่ก่อนที่การต่อสู้จะบานปลายไปมากกว่านี้ ก็มีลูกธนูพุ่งมาทางซ้ายของมิสุเกะและปักหัวเขาเต็ม ๆ ซึ่งลูกธนูนั้นมาจากชิกะอิจิที่ยิงธนูใส่จอมมารเอา เขามากับอีธานลูกชายผมรวมทั้งจอห์นที่ตามมาจัดการกับเจ้าแห่งนรกได้ทันเวลาพอดี

            “บาคุโก!!” อีธานร้อง “พวกเรามาช่วยแล้ว!”

            “เชนจ์อินเวนทอรี่ : ไทรเดนท์!” ชิกะอิจิตะโกนและเสกหอกสามง่ามออกมา “เอ็นชานท์ : ลอยัลลิตี้ ทรี!”

            หอกสามง่ามที่ได้รับการเอ็นชานท์ลอยัลลิตี้จะมีเส้นเชือกที่เชื่อมกันระหว่างด้ามหอกกับผู้ที่ถือมัน ชิกะอิจิไม่รอช้าขว้างหอกเข้าไปแทงร่างของมิสุเกะทันที แล้วก็แม่นราวกับจับวางเมื่อหอกปักอกของมิสุเกะ จากนั้นชิกะอิจิก็ดึงเชือกให้หอกเข้าหาตัวเองพร้อมกับมิสุเกะแล้วเตะก้านคอมิสุเกะอย่างรวดเร็ว

            “คราวนี้เป็นคนที่สองแล้วที่แกให้พลังไป!” อีธานตวาด “ฉันจะไม่ปล่อยแกไปง่าย ๆ แน่นอน!!”

            อีธานชาร์จวันฟอร์ออลแล้วพี่งเข้าไปต่อยที่ดั้งจมูกมิสุเกะแต่ก็ไม่ทัน เพราะเจ้าตัวกลายเป็นดวงวิญญาณสีดำและลอยหนีออกไปทันที

            “โธ่เอ๊ย เกือบจะต่อยได้อยู่แล้วเชียว” อีธานว่า “หนีไปอีกแล้วเหรอเนี่ย”

            “พวกแกมาช้าไปนะ” คัตซึกิว่า “ไอ้ครึ่งพันธุ์สังกะสีมันยัดเยียดอัตลักษณ์และจิตใจของมันเข้าไปในร่างกายของฉันแล้วเรียบร้อย”

            “ไม่เป็นไร อย่างน้อยนายก็ไม่ได้เป็นพวกเดียวกับมัน” อีธานตอบ “เพราะนายมีจิตใจที่ต้านทานการครอบงำของจอมมารอยู่แล้ว นายไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลย เพียงแต่ นายรู้แล้วใช่ไหมว่าจิตใจของผู้มีอัตลักษณ์จอมมารจะเป็นหนึ่งเดียวกับอัตลักษณ์ และจะเชื่อมโยงกับจิตใจผู้มีอัตลักษณ์นี้คนอื่น ๆ ด้วย?”

            “มันบอกฉันไปแล้วน่า” คัตซึกิตอบ

            แต่จู่ ๆ อีธาน คัตซึกิ และจอห์น ก็เกิดอาการแปลก ๆ ที่พวกเขาเห็นนิมิตที่ดาร์คลอร์ดกำลังมุ่งหน้าไปยังอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งที่ครอบครัวของอิซึคุอาศัยอยู่เสียด้วย! (ใช่ครับ แม้แต่จอห์นเองก็ไม่รอดจากการได้อัตลักษณ์นี้ ทำไมถึงเป็นแบบนั้น เดี๋ยวผมจะอธิบายในบทต่อ ๆ ไป)

            “เกิดอะไรขึ้นน่ะ พวกนายสามคน” ชิกะอิจิถาม

            “พวกเราเห็นว่าไอ้จอมมารกำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านของมิโดริยะคุง!” อีธานพูด “มันกำลังจะให้อัตลักษณ์แก่มิโดริยะ!”

            “ถึงฉันจะเห็นว่าไอ้เดกุมันเป็นเด็กขี้แพ้แค่ไหนก็เถอะ” คัตซึกิพูด “แต่ฉันจะปล่อยให้เขาโดนไอ้สวะโสโครกมายัดอัตลักษณ์ให้อีกไม่ได้แน่!”

            “พวกเราต้องรีบเลยนะ ต้องไปช่วย ‘รุ่นน้อง’ ของฉันให้ได้ ก่อนที่มันจะสายเกินไป” จอห์นพูด

            “งั้นไปกันเถอะ” ชิกะอิจิพูด “ก่อนที่มิโดริยะจะได้อัตลักษณ์มาเพิ่ม” จากนั้นเขาก็วิ่งนำไปที่อพาร์ตเมนต์ของอิซึคุทันที

 

            ที่อพาร์ตเมนต์ อิซึคุกำลังเดินออกไปซื้อของใกล้บ้าน แต่เจ้ามิสุเกะคนเดิมก็มาโผล่จ๊ะเอ๋ตรงหน้าให้ตกใจเล่น

            “สวัสดี นายคือผู้สืบทอดวันฟอร์ออลคนที่เก้าอย่างนั้นเหรอ?” มิสุเกะถาม

            “เหวอ! นายเป็นใคร!” อิซึคุอุทาน

            “ฉันคือ ชิการาคิ มิสุเกะ หรือ ดาร์คลอร์ด” มิสุเกะตอบ “ฉันมาเพื่อกำจัดสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้ให้หมดไป มาร่วมกับฉันสิ นายจะได้พบกับโลกใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน”

            มิสุเกะยื่นมือจะเชคแฮนด์ แต่อิซึคุไม่รับ และค่อย ๆ ปัดมือของมิสุเกะไปอย่างช้า ๆ

            “โลกใบเดิมของผมน่าอยู่ที่สุดแล้ว ขอบใจ” อิซึคุบอก

            “แหม ๆ” มิสุเกะพูด “นายคิดจะเป็นสัญลักษณ์แห่งสันติภาพคนใหม่ต่อไปอีกล่ะสิ งั้นฉันจะมีของขวัญให้นายนะ อยู่นิ่ง ๆ ก่อน” จากนั้นเขาก็เคลื่อนตัวเข้ามาเอามือทาบอกอิซึคุอยู่ครู่หนึ่ง

            “จะทำอะไรน่ะ?” อิซึคุถาม

            “ฉันกำลังจะให้ของขวัญกับนายอยู่น่ะสิ นายคงจะรู้ดีว่ามันคืออะไร” มิสุเกะตอบ และอิซึคุก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดแปลบที่พลังของมิสุเกะได้กลืนกินร่างของอิซึคุ โดยเด็กผมเขียวพยายามจะเอามือของมิสุเกะออกไปจากตัวเขา แต่เจ้าจอมมารกลับเอานิ้วชี้อีกข้างจุ๊ปากและบอกให้อยู่เฉย ๆ และมือข้างที่ยังแตะอกของอิซึคุไม่ยอมขยับไปไหนเลย อิซึคุเลยได้แต่เกาะมือของมิสุเกะแค่นั้น

            หนึ่งนาทีต่อมา มิสุเกะลดมือลง จากนั้นปีกมังกรดำก็ได้งอกออกมาจากหลังของอิซึคุ ซึ่งเขาก็หน้าซีดลงเหมือนไก่ต้ม

            “นายทำอะไรลงไป!” อิซึคุร้อง “ทำไม...ทำไมต้องมาให้พลังกับผมแบบนี้!”

            “โอ...ไม่ได้ผลเหรอ?” มิสุเกะพูด “ไม่เป็นไร ถึงของขวัญชิ้นนี้จะไม่ได้ทำให้นายกลายเป็นพวกเดียวกับฉัน แต่อย่างน้อย จิตส่วนหนึ่งของฉัน ก็อยู่ในร่างของนายแล้ว จากนี้ไป ฉันจะรู้ทุกความคิดและทุกการกระทำของนายทั้งหมด”

            อิซึคุมองมือของเขาที่ปล่อยพลังจอมมารออกมาด้วยความหวาดกลัว น้ำตาแห่งความกังวลเอ่อล้นออกมาจากตาของเขา และตอนนี้ คุณมิโดริยะ อิงโกะ แม่ของอิซึคุที่เห็นลูกชายมาเจอคนแปลกหน้า ก็รีบวิ่งมากอดลูกชาย

            “แม่ครับ ผมกลัว...” อิซึคุคร่ำครวญ

            “ไม่เป็นไรลูก แม่อยู่นี่แล้ว” คุณอิงโกะพูดปลอบใจลูกชาย “เข้มแข็งเข้าไว้นะลูก ไม่ต้องกลัว”

            มิสุเกะหัวเราะเยาะเสียงดังหลังจากได้เห็นหนุ่มผมเขียวร้องไห้ในอ้อมกอดแม่และบอกว่า “โฮะ ๆ ๆ เป็นฮีโร่ภาษาอะไรเนี่ย! โตเป็นหนุ่มปูนนี้แล้วยังจะขี้แยและให้แม่โอ๋อีกนะเนี่ย น่าขำสิ้นดีจริง ๆ”

            โอ้โห!! ดู!! ดูเขาพูดสิ!! ผมว่าไม่ต้องถึงขั้นอิซึคุกับคุณอิงโกะหรอก ถ้าเป็นคุณผู้อ่านโดนว่าแบบนี้เข้าไปคุณจะปรี๊ดแตกเหมือนสองแม่ลูกมิโดริยะไหม? เจ้าจอมมารรู้ดีว่าอิซึคุเป็นคนที่ร้องไห้บ่อยมาก แล้วเอาเรื่องนี้มาพูดจี้ใจดำอย่างรุนแรงแบบนั้น ไม่แปลกล่ะที่สองแม่ลูกคู่นี้จะเม้งแตกอย่างหนัก คุณอิงโกะชี้หน้าด่ามิสุเกะเพื่อปกป้องลูกของเธอว่า “แก! ไอ้เด็กปากเสีย! ไปว่าลูกชายของฉันขี้แยได้ยังไง! หา!”

            “ใช่!” อิซึคุเสริม “ผมไม่ได้อ่อนไหวขนาดนั้นนะเว้ย!!”

            “อ้าว ก็ฉันไม่รู้ว่าอิซึคุเป็นคนอ่อนไหวง่ายนี่นา...” มิสุเกะพูดเสียงกลบเกลื่อนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉย ไม่สิ ออกไปทางกวนโอ๊ยเสียด้วยซ้ำ

            สองแม่ลูกมิโดริยะมองมิสุเกะด้วยความโกรธ ก็แหงล่ะคนโดนล้อมันก็ต้องไม่ชอบเป็นเรื่องธรรมดา แถมเคสนี้คนล้อนดันเป็นวิลเลิน เป็นศัตรูกับผู้บริสุทธิ์และฮีโร่ แล้วเอาเรื่องปมด้อยของศัตรูมาล้อ! จิตใจมันต้องต่ำตมขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้! (อันที่จริงอิซึคุอยากจะชาร์จวันฟอร์ออลแล้วเข้าไปชกหน้ามิสุเกะเต็มแก่แล้วแต่เกรงใจแม่ของเขาอยู่)

            “หืม มีอะไรเหรออิซึคุ?”

            ผมถาม เมื่อผมได้มาพบกับสองแม่ลูกมิโดริยะเจอกับเจ้าแห่งนรก

            “คุณคือ เอเลเมนท์เมจิกเชี่ยนใช่ไหมคะ?” คุณอิงโกะถามผม

            “ใช่ครับ ผมเอง” ผมตอบคุณอิงโกะ “คุณคงจะเป็นแม่ของอิซึคุใช่ไหมครับ?”

            “มิโดริยะ อิงโกะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” คุณอิงโกะแนะนำตัว

            “แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อิซึคุ?” ผมหันไปถามอิซึคุที่ปีกปีศาจงอกออกมาจากหลังของเขา

            “เอเลเมนท์เมจิกเชี่ยน!!” อิซึคุร้องและรีบชี้ไปที่มิสุเกะทันที “ไอ้หมอนี่แหละเขาให้อัตลักษณ์ผม!!”

            ผมที่ได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนี่โกรธจัดมาก ใบหน้าผมแดงก่ำเหมือนกับมะเขือเทศสุก ผมไม่คิดเลยว่าเจ้าแห่งนรกจะทำแบบนี้ได้ลงคอ แค่ให้อัตลักษณ์กับเด็กน่ะยังพอทน แต่นี่เล่นถึงเด็กในโรงเรียนยูเอ แถมยังเป็นผู้สืบทอดวันฟอร์ออลจากโทชิโนริ! ผมอภัยให้ไม่ได้แน่นอน! ผมจ้องตามิสุเกะเขม็งด้วยความโมโห ผิดกับหน้าจอมมารที่ถอดสีลงเรื่อย ๆ จนเหมือนสีของกระดาษแล้ว

            “นี่แกรู้ตัวหรือเปล่าว่าแกทำอะไรลงไป?” ผมถามมิสุเกะและคว้าคอเสื้อของมิสุเกะขู่

            “ร-รู้สิ เอเลเมนท์เมจิกเชี่ยน” มิสุเกะตอบเสียงแผ่วเบา “ไม่เห็นจะต้องมาโกรธฉันเรื่องนี้เลยนี่นา”

            “รู้ไหมว่าแกกำลังเหิมเกริมอยู่ใต้จมูกออลไมท์อยู่นะ” ผมพูด “ถ้าแกท้าทายถึงขนาดนี้ ฉันจะจัดการแกให้สาสมไปเลย!”

            “เฮ้!!”

            เสียงเรียกของเด็ก ๆ จากข้างหลังมิสุเกะดังขึ้น และอีธาน จอห์น ชิกะอิจิ และคัตซึกิก็รีบบุกเข้ามาทันที

            “อาจารย์ถอยไป!! ผมจะจัดการกับไอ้โสโครกเอง!!” คัตซึกิตะโกน และผมก็ปล่อยให้มิสุเกะโดนคัตซึกิยัดลูกระเบิดในมือเข้าหน้ามิสุเกะซ้ำอีกรอบ

            “ไอ้หน้าพันธุ์ขยะโอหัง!!” คัตซึกิตวาดไฟแลบ “แกยัดเยียดอัตลักษณ์ให้ฉันกับลาร์สันไม่พอ ไปยัดเยียดอัตลักษณ์ให้ไอ้เนิร์ดเดกุอีก! แกสมควรที่จะตายด้วยน้ำมือของฉันไปนานแล้ว!!”

            “เดี๋ยวก่อนบาคุโก!!” ผมร้องห้าม “เธอก็โดนไอ้หมอนี่ให้อัตลักษณ์ด้วยเหมือนกันเหรอ?”

            คัตซึกิหยุดชะงักกับเสียงของผม แล้วก็ค่อย ๆ หันไปตอบผมว่า “ใช่ ผมก็โดนมันให้อัตลักษณ์เหมือนกัน มันบอกว่ามันจะครอบงำจิตใจของผม หรือไม่ก็แอบสอดรู้ความคิดและการกระทำของผม”

            “คัตจังกับลาร์สันคุงก็โดนด้วยเหรอ?” อิซึคุถามคัตซึกิ

            “ใช่” จอห์นตอบอิซึคุ

            “เออสิวะ ไอ้โง่เดกุ” คัตซึกิหันมาตอบอิซึคุ “แล้วแกโดนด้วยหรือเปล่า อย่าบอกนะว่าแกโดนด้วย?”

            “โชคร้ายที่มันใช่ คัตจัง” อิซึคุตอบ “ตอนที่ผมเจอเขา กิริยาของเขาที่มีต่อผมค่อนข้างหน่อมแน้มผิดปกติ แล้วเขาก็ให้อัตลักษณ์กับผมด้วยน่ะสิ”

            “งั้นแสดงว่าตอนนี้ดาร์คลอร์ดมันเถลิงอำนาจจนถึงกับให้อัตลักษณ์แก่นักเรียนที่อยู่ในยูเอแล้วด้วยเหรอเนี่ย” ชิกะอิจิถาม

            “น่าจะอย่างนั้นแหละ” ผมตอบชิกะอิจิ แล้วถามมิสุเกะว่า “เอาล่ะ เจ้าจอมมาร มีอะไรจะสารภาพนอกเหนือจากนี้อีกไหม?”

            “ไม่มี” มิสุเกะตอบ “แต่ขอฝากไว้ก่อนว่าสักวัน ฉันจะกำจัดเอเลเมนท์คิงต้นตำรับให้ได้เลย คอยดูเถอะ!”

            พูดจบ มิสุเกะก็สยายปีกมังกรแล้วบินหนีออกไป

            “ไปซะแล้ว” ชิกะอิจิพูด

            “เอเลเมนท์เมจิกเชี่ยนครับ” อิซึคุเรียกผม “ตอนนี้ผมทำอะไรได้บ้างไหมครับ ถ้าต่อจากนี้ผมต้องใช้ชีวิตแบบนี้...”

            “อิซึคุ” อีธานพูด “ฉันมีเจ็ดอัตลักษณ์ฉันยังไม่ว่าอะไรเลยนะ นายมีแค่สามอัตลักษณ์เอง นายรู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”

            “ผมได้อัตลักษณ์ใหม่มาเพิ่มมันรู้สึกดีไหมมันก็ดีอยู่หรอกนะ” อิซึคุว่า “แต่ผมไม่รู้นี่ว่าจะต้องทำยังไงกับอัตลักษณ์ด้านลบที่อยู่ในร่างของผมเนี่ยสิ”

            “ไม่ต้องห่วง” ผมพูดปลอบใจอิซึคุ “มันไม่ครอบงำเธอง่าย ๆ หรอก แต่ก็ระวังตัวหน่อยก็แล้วกันเพราะว่าจิตใจของคนที่มีอัตลักษณ์จอมมารล้วนเป็นหนึ่งเดียวกับมัน และมีการเชื่อมโยงกันระหว่างจิตใจของผู้มีอัตลักษณ์ดาร์คลอร์ดคนอื่นด้วย และถ้าเขารู้ว่าเธอมีแผนอะไรที่จะปกป้องเฮนรี่ เขาอาจจะรู้และตามมาฆ่าเฮนรี่ทิ้งก็ได้ แต่ในทางกลับกัน เธอก็รู้ทุกแผนการของเขาด้วยเช่นกัน มันอาจจะไม่แฟร์กับฝ่ายตรงข้ามกันก็จริง แต่อย่างน้อยมันก็มีข้อได้เปรียบสำหรับพวกเราแล้วนะ”

            “งั้นก็แสดงว่า คนอื่นจะรู้ทุกอย่างใช่ไหมครับว่าผมกำลังทำอะไรอยู่” อิซึคุถาม

            “ใช่” ผมตอบ “ว่าแต่ ลาร์สันคุง เธอเองก็โดนเหมือนกับอิซึคุกับบาคุโกคุงอย่างนั้นเหรอ?”

            “ใช่ครับ” จอห์นตอบ “ผมโดนมันให้อัตลักษณ์ก่อนพวกเขาเสียอีก”

            “งั้นบอกฉันที มันทำอะไรเธอ” ผมบอกจอห์น