ความเป็นเด็กที่หายไป

มีหลายครั้งเหมือนกันนะ ที่ผมอยากจะได้ความเป็นเด็กกลับคืนมา

หลายครั้งที่ Facebook ดึงเอาโพสต์เก่าๆ ขึ้นมาแสดง มันทำให้ผมคิดอยู่ตลอด ว่าที่โพสต์มันคือตัวเราจริงๆ เหรอ ทำไมเราในตอนนั้นมันดูเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เต็มไปด้วยความคิดไร้ขอบเขต ไม่ว่าจะคิดอะไร ทำอะไร มันก็มีแต่ความเป็นไปได้

แม้วันนี้จะโตขึ้น คิดเยอะขึ้น แต่ความคิดอันทรงพลังแบบนั้นกลับมีน้อยลง เพราะเรามองอะไรเป็นเหตุเป็นผลไปหมด จนขาดจินตนาการ ขาดการคิดนอกกรอบ ปราศจากแรงขับเคลื่อนที่กระตือรือร้น

ผมมานั่งคิดว่าผมเขียนนิยายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ คำตอบคือไม่ได้แต่งนิยายมาเกือบ 2 ปีแล้ว แรกๆ ยังมีเขียนเรื่องสั้นบ้าง แต่ในขวบปีที่ผ่านมา แม้แต่เรื่องสั้นก็ไม่ได้แตะเลย ออกเฉพาะบทความเพียงอย่างเดียว ยิ่งทำงานหลักที่ต้องอาศัยข้อมูลค่อนข้างเยอะ ต้องอยู่กับข้อมูลความเป็นจริงในสังคมทุกวัน จินตนาการก็ยิ่งน้อยลง

ปีนี้ตั้งเป้าว่ายังไงก็ต้องเขียนงานประเภทนิยายให้ได้ เพราะเคยเป็นสิ่งที่ฝันเอาไว้ในตอนที่ตัดสินใจเข้าไปเรียนวิชาสาขาภาษาไทย แม้อาจจะเขียนได้ไม่มาก แต่ก็ยังดีกว่าเลื่อนแล้วเลื่อนอีก บางทีการอ่านงานเก่าๆ ของตัวเองเพื่อรีไรต์ ก็อาจเป็นอีกวิธีหนึ่ง ที่ทำให้ผมไม่ลืมความเป็นเด็กหนุ่มในช่วงเวลาที่ผ่านมาของตัวเอง