บทที่ 14...3/3
ประตูค่อยๆ เลื่อนเปิดออกทีละนิดๆ จนกระทั่งลัลนาเห็นใบหน้าผู้ชายที่เธอไม่คิดว่าจะอยากเห็นมากขนาดนี้มาก่อน หญิงสาวลดปืนลงแล้วมองรามินที่เดินแกมวิ่งมาหา ทำไมน้ำตาของเธอถึงไหลออกมาก็รู้ พอเขาเข้ามาประชิดใกล้ตัว แขนข้างที่เป็นอิสระของหญิงสาวก็วาดกอดร่างสูงเอาไว้แน่น
“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ ฉันจะบ้าตายแล้วรู้ไหม ฉันได้ยินเสียงปืนก็ทำให้จินตนาการไปต่างๆ นานาว่าคุณเป็นอะไรไหม ถูงยิงตรงไหนหรือเปล่า” หญิงสาวถามรามินผสมเสียงร้องไห้ที่สะอื้นด้วยความดีใจที่เขายังไม่ตาย
รามินกอดร่างบางพลางไขกุญแจมือออกให้ลัลนา ที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเธอทั้งนั้น แต่ในระหว่างที่เขาออกไปจัดการปัญหา เธอกลับทำให้ตัวเองบาดเจ็บ ปลายนิ้วมีเลือดหยด ข้อมือถลอกเลือดซิบ ประตูถูกถีบจนเห็นรอยพื้นรองเท้า
“ผมปลอดภัยดี คุณน่าจะรู้ว่าผมเจ้าแผนการ ถ้าผมรู้ว่าสู้ไม่ได้คงไม่ปล่อยให้พวกมันตามมาถึงที่นี่หรอก”
รามินไม่แน่ใจว่าแบบนี้เรียกว่าปลอบให้ลัลนาหายกลัวได้ไหม แต่เขาเป็นคนแบบนี้มาตลอด เขาพร้อมสู้เมื่อคิดว่าชนะเท่านั้น และการทำให้อีกฝ่ายตายใจจนประมาทก็เรื่องถนัดของเขาเช่นกัน ลัลนาคงต้องพยายามเข้าใจผู้ชายแบบเขาให้มากกว่านี้
ลัลนาคลายกอดพลางสะบัดแขนที่เมื่อยและเจ็บเบาๆ พลางมองหาบาดแผลจากร่างกายของรามิน แต่เธอไม่เห็นอิซา เขาไม่เป็นอะไรใช่ไหม
“แค่คุณกับคุณอิซาเนี่ยนะ”
“ดูในกล้องวงจรปิดที่ห้องโถงก่อนสิ”
รามินจับไอแพดแล้วให้ลัลนาเห็นความเคลื่อนไหวของจุดที่เกิดการปะทะ แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่เขาและคนของเขาวางแผนเอาไว้แล้ว
ลัลนาเห็นโถงกลางที่เมื่อวานเธอเห็นเป็นเหมืองห้องใหญ่ที่มีโดมสูง ดูโล่งและโปร่งมาก มีช่องยาวๆ ตามพื้นที่เธอยังคิดว่าเป็นลูกเล่นของช่างทำพื้น ตอนนี้มีเสาผุดขึ้นมา ระหว่างเสาคือซี่กรงเหล็กแบ่งเป็นช่องเล็กๆ ที่นิ้วก้อยลอดผ่านได้ แต่กระสุนปืนก็ดูจะลอดผ่านได้ยาก ยิ่งถ้าเป็นผู้ชายตัวโตๆ คงผ่านไปไม่ได้แน่ๆ เหมือนกรงขังชั้นดี ที่เธอได้ยินเหมือนเสียงระบบไฮดรอลิกทำงานมาจากเสาพวกนี้ถูกเลื่อนขึ้นจากพื้นด้านล่างอย่างนั้นหรือ เป็นไปได้ไหมว่าด้านล่างของโถงกลางคือห้องใต้ดิน ใครเป็นคนออกแบบบ้านหลังนี้กันเนี่ย มีทั้งห้องลับ บันไดเวียนที่ซ่อนไว้ อีกทั้งยังมีกรงขังขนาดใหญ่ที่แอบซ่อนไว้ที่พื้นซึ่งมีลวดลายสวยงาม
ด้านบนซึ่งเป็นระเบียงมีคนเกือบครึ่งร้อยส่องปืนไปยังผู้บุกรุก ที่เธอได้ยินเสียงปืนคงเพราะพวกมันพยายามจะสู้ แต่จะสู้ได้อย่างไรในเมื่อรามินเตรียมคนไว้รอพร้อมพรั่ง อิซารวมอยู่ที่ระเบียงนั้น ส่วนผู้บุกรุกไม่มีใครตาย แต่ก็บาดเจ็บสะบักสะบอม ตอนนี้กำลังถูกคนของรามินจับไพล่หลังเพื่อใส่กุญแจมือ มีตำรวจในเครื่องแบบรวมอยู่ในคนของรามินด้วย เขาเตรียมคนไว้พร้อมขนาดนี้ โดยที่เธอไม่รู้เลยได้อย่างไร
“คนพวกนี้ไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน” ลัลนาแน่ใจว่าไม่มีที่ซ่อนอยู่ในบ้านเพราะว่าเธอเดินหาห้องลับไปทั่ว
“ที่หลังโรงเลี้ยงม้ามีบ้านพักคนงานอยู่ แค่บอดี้การ์ดกับตำรวจรวมกัน 40 คน ไปพักแล้วห้องยังเหลือ” รามินเปิดประตูที่เห็นโรงเลี้ยงม้าแล้วชี้ไปด้านหลังซึ่งมีตึกหลังหนึ่ง สูง 3 ชั้น แต่มีห้องเป็นจำนวนมาก
ลัลนาทุบไหล่รามินทั้งหมั่นไส้ทั้งอยากชม “คนบ้า ฉันรู้ว่าคุณเก่ง แต่วางแผนอะไรทำไมไม่บอกกันบ้าง ที่คุณอิซาบอกว่าคุณไปขี่ม้าก็เพราะไปวางแผนกับบอดี้การ์ดและตำรวจอยู่ใช่ไหม แล้วจงใจให้คุณอิซาเล่าเรื่องห้องลับมาล่อหลอกฉันไว้ไม่ให้ระแคะระคาย”
“ผมไม่อยากให้คุณกังวลใจ” รามินหมายความตามที่พูดจริงๆ ลัลนาควรรู้ในวินาทีสุดท้าย เธอจะได้กังวลใจไม่นาน ใครจะไปคิดว่าเธอจะยื้อกุญแจมือ ตะกุยประตู ถีบประตูจนตัวเองเจ็บตัวขนาดนี้
“แล้วฉันดูเหมือนคนไม่กังวลใจตรงไหนคะ” ลัลนาเม้มปากใส่รามิน
รามินโอบไหล่พาลัลนาเดินออกมาจากห้องลับพลางถามเสียงนุ่มละมุน
“เป็นห่วงผมมากหรือ”
ลัลนาเงยหน้ามองผู้ชายที่เก่งเป็นบ้า แต่ก็ทำให้เธอแทบบ้าเหมือนกัน
“ไม่ห่วงแล้วค่ะ คุณเป็นคนเจ้าแผนการ ฉันน่าจะรู้อยู่แล้ว”
“ไปกันเถอะ”
รามินพูดแบบนี้อีกแล้ว ลัลนาเงยหน้ามองเขาอีกรอบอย่างไม่ไว้ใจ คราวนี้เขาวางแผนอะไรอีกหรือเปล่า
“ไปไหนอีกคะ”
รามินหัวเราะเสียงดังกังวานสบายอารมณ์ แม้จะถูกลัลนามองเหมือนอยากตะกุยหน้าเหมือนที่เธอเอามือไปตะกุยประตู
“กลับบ้านกัน คนร้ายถูกจับหมดแล้ว รอให้ตำรวจสอบสวน คราวนี้ผมคงได้เห็นญาติหลายคนติดคุก”
ลัลนาโล่งใจ คราวนี้รามินคงไม่มีแผนอะไรอีกแล้วเพราะเห็นเครื่องบินเล็กลงจอดเรียบร้อย เธอขึ้นไปนั่งรอ ในระหว่างที่รามินสั่งงานอิซาและคุยกับตำรวจ บอดี้การ์ดนำกระเป๋าเดินทางของเธอกับรามินขึ้นมาบนเครื่องบินเล็ก ลัลนานึกได้รีบเปิดกระเป๋าเดินทางพอเห็นว่าเครื่องเพชรอยู่ครบก็ค่อยสบายได้ เธอยังไม่อยากหาเงินมาใช้หนี้รามิน ไม่รู้กี่ร้อยล้าน ชาตินี้ทั้งชาติจะใช้หนี้เขาหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้
รามินตามมาสมทบโดยนั่งลงข้างๆ ลัลนา หญิงสาวมองคฤหาสน์สีทรายแล้วก็โบกมือลา แม้จะมาพักแค่คืนเดียว แต่ทำให้เธอมีความทรงจำมากมายเหลือเกิน อีกไม่นานที่นี่จะเปิดเป็นโรงแรมดังเดิม คนที่มาพักจะรู้ไหมว่ามาอยู่ในที่ลึกลับและมีกลไกเอาไว้จับโจร รามินมองตามลัลนาแล้วบอกเธอเอาไว้จะพามาเที่ยว ถ้าเธออยากมาอีก ลัลนายิ้มก่อนจะพยักหน้าเพราะเธอยังหาห้องลับกับบันไดเวียนไม่ครบเลย แต่เธอกับเขาจะมีวันที่ได้กลับมาแล้วมีความสุขกับธรรมชาติกลางทะเลทรายได้จริงๆ น่ะหรือ วันนี้ในเดือนหน้าเธอยังไม่แน่ใจเลยว่ารามินกับเธอจะยังได้อยู่ด้วยกันแบบนี้หรือเปล่า เขาอาจมีแผนการอื่นที่ไม่ต้องมีเธอไปแล้วก็ได้
ลัลนาหลับไปตอนไหนเธอเองก็ไม่แน่ใจ มารู้อีกทีก็เห็นตึกรามอยู่เบื้องล่าง ไม่ใช่ทะเลทรายอีกแล้ว เธอหันไปมองรามินก็เห็นว่าเขามองมาอยู่ก่อนแล้ว เขาส่งน้ำหวานที่มีกลิ่นหอมๆ ให้เธอดื่ม ซึ่งทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก หญิงสาวมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเองถึงได้รู้ว่าเธอหลับไปเกือบชั่วโมง รามินมองเธออยู่เงียบๆ แล้วเพื่อไม่ให้เกิดความเงียบระหว่างเราสองคน ลัลนาคิดว่าต้องชวนเขาคุยดีกว่าถูกมอง จากเหตุการณ์หลายๆ อย่าง ตอนนี้สายตาของรามินทำให้เธอเขินอย่างไรชอบกล
“ตอนนี้แผนของคุณผ่านไปด้วยดีแล้ว ฉันถามได้ไหมคะว่าคุณรู้ได้ยังไงว่าจะมีคนลอบฆ่า”
รามินไม่เห็นว่าเป็นความลับอะไร จึงตอบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาในครอบครัวแบบเขา
“จำที่ผมบอกว่ามีสายอยู่ที่บ้านญาติทุกคนได้ไหม”
ลัลนาพยักหน้า “จำได้ค่ะ แต่ทำไมคุณยังปล่อยให้คนพวกนั้นลงมือ”
“แค่ความสงสัยหรือคำพูดทางโทรศัพท์เอาใครเข้าคุกไม่ได้น่ะสิ มันต้องมีหลักฐานพร้อม”
“แต่คุณต้องมาเสี่ยงตายเอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อเนี่ยนะ” ลัลนาทึ่ง รามินต้องมั่นใจในตัวเองมากขนาดไหนถึงไม่กลัวว่าจะพลาด แต่พอคิดว่าเขาเติบโตแบบคนที่ถูกฝึกให้คิดรอบด้าน ฉะนั้นการล่อคนให้มาติดกับ โดยใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อคงเป็นเรื่องที่ไม่ยากอะไร
“ผมไม่เสี่ยง ถ้าไม่มั่นใจว่าจะชนะหรอกนะลัลนา” รามินยิ้มขัน ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นเหยื่อล่อ เขาคือคนล่าเหยื่อต่างหาก มือหนายื่นไปลูบเบาๆ ที่ปลายนิ้วกับข้อมือของหญิงสาว เขามองตอนที่เธอหลับ “เจ็บมากไหม”
“เจ็บสิคะ เล็บเกือบหลุดออกจากเนื้อ ถึงฉันจะไม่ได้สำคัญอะไร แต่ถ้าต่อไปคุณวางแผนจะทำอะไรแล้วมีฉันอยู่ในนั้นด้วยช่วยบอกกันก่อนได้ไหมคะ” ลัลนาทำหน้าขอร้องแทนการทำเสียงออดอ้อน ตอนนี้เธอยังไม่ชินหากจะต้องทำแบบนั้น
“ผมขอโทษ”
ลัลนายกมือไปอังหน้าผากของรามิน เธอไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองได้ยินคำพูดที่หาได้ยากยิ่งจากเขา ชายหนุ่มจับมือบางมากุมไว้หลวมๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ อย่างเคย
“ผมไม่ได้พูดผิด ที่ชีวิตที่ผ่านมาของผมมักจะเป็นแบบนี้ วางแผนเอง ตัดสินใจเอง เลยไม่จำเป็นต้องบอกใครให้มากความ เอาเป็นว่าในอนาคตผมจะพิจารณาว่าเรื่องไหนควรบอกคุณ หรือเรื่องไหนไม่ควรบอกคุณ”
ลัลนาไม่ได้ดึงมือกลับมา รามินเองก็สบายใจที่จับมือของหญิงสาวเอาไว้แบบนั้น ท่าทีสบายๆ ไม่ไว้ตัว หรือหลังหยัดตรง บ่าตั้งอย่างที่รามินมักทำเสมอ ทำให้ตอนนี้รามินเหมือนมนุษย์ผู้ชายที่มีทุกอารมณ์ น่าคบกว่ารามินที่เธอพบในครั้งแรกเป็นไหนๆ
“จริงๆ แล้วคุณไม่ต้องหาวิธีทำให้ผู้หญิงสักคนมารักก็ได้นะคะ แค่คุณไม่เจ้าแผนการ รู้จักพูดคำว่าขอโทษ ขอบคุณ ไม่เผด็จการในบางที ฉันว่าถ้าคุณทำแบบนี้คงได้แต่งงานไปนานแล้ว”
รามินกดยิ้มที่มุมปากเมื่อเอ่ยอย่างขบขันว่า “ไม่ใช่ว่าผมจะรักใครง่ายๆ ได้สักหน่อย”
ลัลนาเลิกคิ้วแล้วคิดตามที่รามินตอบ ก็จริงของเขา คนที่เพียบพร้อมทั้งรูปลักษณ์ภายนอก ความมีหน้ามีตาในสังคมและทรัพย์สินที่ใช้ทั้งชาติคงไม่หมดแบบเขาจะหาผู้หญิงมาแนบกายสักกี่คนย่อมได้ ก่อนเป็นข่าวกับไอรดา เขาก็เคยเป็นข่าวกับดาราและนักร้องชื่อดังมาก่อน แต่ละคนก็ดูสมบูรณ์แบบเหมาะสมที่จะขอเป็นภรรยา แต่รามินกลับไม่เคยออกมาให้สัมภาษณ์ยอมรับว่าคบหากับใคร แต่เขากลับประกาศกับญาติทั้งหมดและหุ้นส่วนว่าจะแต่งงานกับเธอ เขาไม่ได้เลือกผิดหรือมีแผนสำรองอะไรอีกใช่ไหม
รามินสังเกตลัลนาอยู่เงียบๆ แม้อ่านความคิดของคนเหมือนอ่านหนังสือไม่ได้ แต่รามินอ่านสีหน้าของลัลนาได้ หญิงสาวคงยังไม่มั่นใจว่าเขาจริงจังในสิ่งที่ประกาศออกไป เธอคิดว่าเขาพูดเล่นงั้นหรือ ผู้นำตระกูลไอมาลจะมาพูดเล่นในเรื่องสำคัญของชีวิตอย่างการแต่งงานได้อย่างไร
รามินสั่งให้คนขับรถมาส่งลัลนาที่หน้าบ้าน แล้วรอจนเธอเข้าบ้านไปก่อนจะวกรถกลับไปที่บ้านของเขา ลัลนารู้สึกได้ว่ารามินเงียบไป แต่ที่จริงแล้วเขาก็มักเงียบใส่เป็นนิจอยู่แล้ว ทว่าหลังจากผ่านอะไรต่างๆ มาด้วยกัน ทำให้เธอรู้ได้ว่ามีบางอย่างที่เขากำลังคิด เธอไม่ใช่คนเก่งแบบเขาที่จะรู้ความคิดของใครต่อใครเสียด้วย
ลัลนารู้สึกว่าบ้านเงียบเพราะไม่เห็นเมดาออกมาถามไถ่และคุยกับเธออย่างเคย เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ผมหมาดยุ่ง คิดอยู่ว่าจะเป่าผมให้แห้งก่อนแล้วค่อยนอน หรือว่านอนไปก่อนดี ทว่าพอมองไปบนเตียง
“คุณรามิน...มาทำอะไรที่ห้องของฉันหรือคะ” ลัลนาประหลาดใจระคนตกใจจนเกือบวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ ดีนะที่เธอใส่เสื้อผ้าออกมาครบ แค่ผมยุ่งไปหน่อยเท่านั้นเอง
รามินเข้ามาในห้องยัยลัลทำไมหว่า แล้วใครคือผู้ร้ายในเรื่องนี้ รามินกับลัลนาจะได้แต่งงานกันจริงๆ ไหม แล้วสองคนนี้ใครจะตกหลุมรักใครก่อน ตระกูลไอมาลจะเป็นยังไง ไปติดตามอ่านต่อใน E-BOOK นะคะ เพราะสิ้นสุดการอัพแล้วค่ะ
บทที่ 14 จะเป็นบทสุดท้ายที่ลงให้อ่านแล้วนะคะ ตามที่แจ้งมาตลอด
E-BOOK บ่วงรักรามินใน MEB
E-BOOK บ่วงรักรามินใน DEK-D
https://dekd.co/w/e/32551 บ่วงรักรามิน
E-BOOK บ่วงรักรามินในปิ่นโต
บ่วงรักรามิน | ปิ่นโต อีบุ๊ก อ่านสนุก ทุกหมวดทุกแนว
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ
บรรพตี (อัมราน)
แสดงความคิดเห็น