บทที่ 14...2/3
“คุณรู้ไหมคะว่าญาติคนไหน”
“รู้ รถที่เรานั่งมาเมื่อคืนมีกล้องแอบติดเอาไว้รอบคัน ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีใครทำอะไรบางอย่าง เลยปล่อยให้มันย่ามใจว่าจะหาผมเจอ แต่ระหว่างทางผมตัดสัญญาณไม่ให้มันตามมาได้ เพื่อที่ผมจะได้มีเวลาเตรียมตัว”
ลัลนาฟังแล้วไม่รู้จะทึ่งในความรอบคอบและกล้าเสี่ยงของรามินหรือโมโหที่เขาทำอะไรไม่บอกดี
“คุณรู้อยู่แล้ว แต่บอกว่าเมื่อคืนจะปลอดภัย”
รามินยักไหล่ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ ในเมื่อลัลนาและทุกคน รวมถึงตัวเขายังปลอดภัยดี “คุณก็ดูหน้าตาสดใส น่าจะหลับสบายดีไม่ใช่หรือ ถ้าผมบอกว่าเตรียมแผนล่อคนร้ายไว้ คุณคงนอนไม่หลับเปล่าๆ”
“มันเข้ามาด้านในตามแผนแล้วครับ” อิซารายงาน
“บอกคนของเราให้ทำตามแผน” รามินบอกอิซาดูไม่ร้อนใจ ก่อนจะหันมาทางลัลนาที่กำลังสงสงสัยว่า...คนของเรา ที่รามินพูดถึงหมายถึงเธอกับอิซางั้นหรือ ชายหนุ่มส่งปืนให้หญิงสาวที่รับไปทันที “รับไปนะ คุณยิงปืนเป็นใช่ไหม”
“เป็นค่ะ ลุงราเมสเคยส่งฉันไปเรียนยิงปืน คุณสืบประวัติของฉันเสียปรุขนาดนั้น ยังจะมาถามอีก”
ลัลนาเช็คกระสุนในรังเพลิง มือไม่สั่น เสียงไม่สั่น หญิงสาวไม่เข้าใจตัวเองว่าถูกลักพาตัวและต้องอยู่ในอันตรายหลายครั้งจนชินหรือเปล่า ถึงได้พร้อมออกไปสู้มากกว่าจะกลัวอย่างที่ผ่านมา รามินยิ้มในความกล้าหาญของผู้หญิงที่ในอนาคตจะมาเป็นภรรยาของเขา เธอเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ในแบบที่เขาพอใจ มือหนายื่นไปจับไหล่บางของหญิงสาวเอาไว้ทั้งสองข้าง แล้วบอกเสียงเรียบต่ำอย่างเป็นการเป็นงาน
“ดูแลตัวเองอยู่ห้องนี้ไปก่อนนะ มันปลอดภัย ยกเว้นว่าผมกับคนของผมจะต้านพวกมันไว้ไม่ไหว ห้องนี้จะปลอดภัย คุณรู้วิธีออกไปจากห้อง ถ้าทุกอย่างเงียบลงและปลอดภัย คุณค่อยออกมานะ”
ลัลนาฟังแล้วเข้าใจว่ารามินกับอิซาจะออกไปเผชิญหน้ากับคนร้ายที่เธอเห็นจากกล้องวงจรปิดซึ่งมีสิบกว่าคนได้ เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า
“อย่าพูดแบบนี้สิ ถ้าคุณไม่คิดว่าฉันเป็นภาระ ฉันจะออกไปช่วยคุณสู้กับพวกนั้น”
รามินขยับเข้ามาแล้วเลื่อนมือจากไหล่มากอดร่างบางเอาไว้ เธอคิดจะออกไปสู้กับคนร้ายด้วยกัน ทั้งๆ ที่รู้ว่าการออกไปอาจจะตายได้ ทำไมลัลนาถึงได้เป็นผู้หญิงที่เขาเพิ่งได้พบนะ ทั้งๆ ที่ได้ยินชื่อของเธอมาหลายปี
“คุณไม่เคยเป็นภาระ แต่บางเรื่องปล่อยให้ผมจัดการเองดีกว่า รอที่นี่นะ แล้วผมจะกลับมา แต่ว่าระหว่างนี้ผมจะปิดกลไกห้องลับห้องนี้ไว้ก่อน”
มือของลัลนาถูกเลื่อนไปข้างหลัง เธอได้ยินเสียงดังคลิก นั่นล่ะเธอถึงได้รู้ตัวว่าถูกรามินใส่กุญแจมือไว้ข้างหนึ่ง ส่วนกุญแจมืออีกข้างถูกคล้องไว้กับราวจับไม้ของประตู ร่างสูงขยับออกมาแล้วกดจูบที่หน้าผากของหญิงสาวราวกับการบอกลา แล้วเขาก็ออกไปจากห้องลับ เธอมองเขาจนน้ำตาคลอ ประตูกำลังเลื่อนปิดจนกระทั่งเธอไม่เห็นเขาอีกแล้ว รามินจะตายหรือเปล่า อิซาด้วย แค่สองคนจะไปสู้กับคนร้ายสิบกว่าคนได้อย่างไร
การไม่เห็นแต่ได้ยินเพียงเสียง ทำให้ลัลนาทรมานจนโมโหรามินว่าเขาจะใส่กุญแจมือเธอไว้ทำไม ปืนกระบอกนี้อีก แทนที่เธอจะได้ออกไปช่วยเขา ตอนนี้ปืนที่เธอกำด้ามเอาไว้แน่นกลายเป็นของไร้ประโยชน์เมื่อมันไม่ได้ใช้เพื่อปกป้องใครสักคน เธอได้ยินเสียงเดิน เสียงเหมือนระบบไฮดรอลิกทำงานเพื่อเลื่อนอะไรสักอย่าง รามินบอกว่าบ้านหลังนี้มีกลไก ที่เขามั่นใจมากเพราะกลไกพวกนั้นสามารถจัดการคนร้ายได้ใช่ไหม
ปัง....ปัง
เสียงปืนดังขึ้นรัวหลายนัด การปะทะเกิดขึ้นแล้วใช่ไหม จากฝ่ายไหน ฝั่งคนร้ายหรือฝั่งรามิน หรือจากทั้งสองฝั่ง
“รามิน คนบ้า ปิดไม่ให้ฉันออกไปแบบนี้ได้ยังไง ฉันจะออกไปช่วยคุณได้ยังไง” ลัลนาตะโกนอย่างโมโหพลางพยายามดึงข้อมือออกมาจากกุญแจมือ ทั้งที่ข้อมือของเธอเล็กแล้ว แต่กุญแจมือกลับช่องเล็กเกินไป เธอจึงเอาข้อมือออกมาไม่ได้
ปัง...
เสียงปืนดังขึ้นอีกแล้ว แต่มันซาลง นี่หมายความว่ายังไง รามินจัดการคนร้ายได้แล้ว หรือว่าเขาถูกพวกมันจัดการ เธอจะบ้าเพราะจินตนาการที่ไม่รู้ว่าภายนอกเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“อย่าเป็นอะไรนะรามิน อิซา เรามาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ”
ปังงงงงงงงงง...
คราวนี้เสียปืนรัวนานมาก ลัลนาฟังแล้วยิ่งทรมานใจ เริ่มจินตนาการว่ารามินกับอิซาถูกยิงนอนจมกองเลือด ไม่สิ เธอต้องไม่คิดแบบนั้น มือเล็กๆ อีกข้างที่ยังเป็นอิสระตะกุยประตูเผื่อว่ามันจะเปิดออก เธอถีบอย่างแรงอยู่หลายครั้ง แต่มันไม่ได้ผลเลย ประตูไม่ขยับ ไม่เลื่อนแม้แต่นิดเดียว เธอร้องไห้อย่างสิ้นหวัง รู้สึกกลัวว่ารามินกับอิซาจะถูกฆ่าตายไปแล้วเพราะตอนนี้ไม่มีเสียงปืน มีแต่ความเงียบ เธอเกลียดความเงียบแบบนี้เพราะมันไม่รู้เลยว่าภายนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีแค่สองคนจะไปสู้พวกมันได้ยังไง เธอรู้ว่ารามินเก่งอยู่แล้ว แต่ก็ห่วงกลัวว่าเขาจะไม่กลับมา
นานราวกับชั่วกาล ลัลนายังคงพยายามเปิดประตูจนปลายนิ้วเลือดออก เท้าเจ็บเพราะถีบประตูไม่หยุด จนกระทั่งเหนื่อยหอบต้องหยุดลงชั่วคราว เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมว่าได้ยินเสียงเดินกำลังมุ่งหน้ามาที่ห้องลับ ลัลนากำด้ามปืนแน่นแล้วเล็งตรงไป ตอนนี้เธอแน่ใจอะไรไม่ได้แล้วทั้งนั้น แม้จะหวังสุดหัวใจว่าคนที่เปิดประตูห้องลับเข้ามาคือรามิน
จะใช่รามินมั้ย? จริงๆ ก็ห่วงนี่นายัยลัล
บทที่ 14 จะเป็นบทสุดท้ายที่ลงให้อ่านแล้วนะคะ ตามที่แจ้งมาตลอด
ปล. ทุกๆ 2-3 วัน โบว์จะมาลบบทที่เกินจากบทที่ 10 ไปเรื่อยๆ นะคะ จะได้เท่ากับตัวอย่างที่ให้อ่าน MEB ค่ะ ส่วนที่ up ก็ up เรื่อยๆ จนกว่าจะถึงบทที่ 14 ค่ะ
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะใน MEB
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะใน DEK-D
https://dekd.co/w/e/32551 บ่วงรักรามิน
E-BOOK บ่วงรักรามินมาแล้วนะคะในปิ่นโต
บ่วงรักรามิน | ปิ่นโต อีบุ๊ก อ่านสนุก ทุกหมวดทุกแนว
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ
บรรพตี (อัมราน)
แสดงความคิดเห็น