6.ไฟริษยา...คุกรุ่น

 

คัมซาได้ยินเสียงลอดจากประตูห้องทำงานของประธานกรรมการบริหาร หรือ CEO ที่ทุกคนในบริษัทของฟ้าประทานเรียก ทำให้เธอต้องชะงักอยู่หน้าประตู ก่อนตัดสินใจไม่เคาะประตูเพื่อขออนุญาตเข้าพบ CEO ซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นหัวหน้าอีกคนหนึ่งของเธอ

‘ขออนุญาตแอบฟัง...หน่อยเถอะ เอ...เสียงที่ลอดออกมาต้องเป็นเสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่เราเองก็ไม่รู้จัก ดูเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ น้ำเสียง...สั่งผู้ชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นฟ้า บอสใหญ่ของที่นี่...”

“จ้างใครมาใหม่รึ...เห็นทางฝ่ายบุคคลบอกว่า มาช่วยขายเครื่องฟอกอากาศ...ทำไมไม่ให้เธอไปประจำที่ไซด์งาน ...ได้ยินโรซบอกว่า อาทิตย์ที่ผ่าน...มาเสนอขายเครื่องให้เรา...”

“ครับ...ผมอยากให้เธอช่วยให้คำแนะนำเครื่องฟอกอากาศให้ลูกค้า ช่วยเราโปรโมทโครงการ จะปิดการขายได้ง่ายขึ้น...” บอสใหญ่ชี้แจงกลับไป

“เห็นว่า...เมื่อวันก่อนก็ไปเจอเธอ หรือว่านัดกันไปเจอ..” เสียงผู้หญิงคาดคั้นเอาเรื่อง จนคัมซารู้สึกใจไม่ดี เหมือนเรื่องที่เธอเจอเขาที่ยิมและไปกินข้าวเย็นคืนนั้น ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

‘เราจะทำงานที่นี่ไปได้นานไหมนี่...คำพูดของพี่เดียวเมื่อวานยังวนเวียนอยู่...’

“นายฟ้าประทาน...มีลับลมคมในรึเปล่า...คัม... ทำไมต้องให้เราไปทำงานที่สำนักงานเขาด้วย  พี่ไม่เข้าใจว่า...จะต้องเสียเงินจ้างเราไปประจำตรงนั้นตั้ง 2 วัน ส่วนบริษัทที่นี่จะตัดเงินเดือนของเราสองวันก็ไม่ได้ ผิดกฎและเงื่อนไข เพราะฝ่ายส่งเสริมการขายมอบหมายให้พนักงานออกปฏิบัติงานนอกสถานที่ได้...” พี่เดียวเชิญเธอไปนั่งปรึกษาสำหรับข้อเสนอของฟ้าประทานและกฎเงื่อนไขการทำงานของบริษัทที่คัมซาทำงานอยู่ ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ เพราะผู้จัดการแผนกส่งเสริมการขาย คุณภูวิทย์ รับทราบก่อนแล้วและไฟเขียวให้ จนคัมซารู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะมีการวางแผนจากเขามาก่อนแล้ว

‘แล้วเรื่องวันก่อนนั้นที่ไปเจอกันที่ยิมและไปกินข้าวเย็นด้วยกัน...ก็น่าจะไม่ใช่เหตุบังเอิญ ต้องเป็นอุบายจากแผนที่เขาวางไว้อย่างแน่นอน...’ คัมซาใจสั่นขึ้นมาทันที นายหน้าขาวเรียบ...เฉยเมยคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาหน้าซื่ออย่างที่เธอเข้าใจ ต้องมีแผนที่คัมซาก็นึกหวั่นใจ

 

คัมซาตกใจเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าผู้หญิงดังเข้ามาใกล้หน้าประตูที่เธอยืนแอบฟังอยู่...เธอจึงรีบเดินลัดเข้าช่องทางเดินเข้าห้องน้ำหญิงทันที และเธอได้ยินเสียงไม่ชัดเจนนักว่า “เย็นนี้ไปทานข้าวบ้านนะ...มีเรื่องคุย” เสียงประตูห้องบอสใหญ่ปิดลงดังกริ๊ก

คัมซาเริ่มไม่แน่ใจว่า จะเข้าไปพบหรือว่าถ่วงเวลาเป็นบ่ายดี เพราะตอนนี้เริ่มใกล้เที่ยง คิดว่าเธอจะกลับไปที่ชอปเพื่อหารือต่อกับหัวหน้าเธอสำหรับเรื่องการทำงานที่นี่

 

“เอ้า...ผมให้คุณมาพบ...” ฟ้าประทานทัก..ตอนเจอกันตรงหน้าทางเดินเข้าห้องน้ำชายซึ่งติดกับทางเดินเข้าห้องน้ำผู้หญิง จังหวะที่คัมซากำลังเดินออกมาพอดี อะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดนี้

“อะไรมันจะ ซ-ว-ย ...It’s not my day…” คัมซาได้ยินอะไรบางอย่างที่ไม่สบายใจ เธอไม่อยากพบเจอเขา เหมือนคนเราพอมีความในใจแล้วอยากหลีกลี้หนีหน้าไปซะ

“ไปรอผมที่ห้อง...” คัมซาได้ยินเสียงออกคำสั่ง เธอเองก็ออกเซ็งๆ ต้องมีนายใหม่เพิ่มอีกคน เธอคิดว่า...เย็นนี้ต้องกลับไปคุยกับพ่อแม่..อาจจะต้องลาออกจากงานนี้เร็วขึ้น เอาเวลาไปเตรียมตัวเรียนหนังสือต่อ

คัมซาเปิดประตูไม้แกะสลักที่มีกระจกแกะสลักเป็นลายดอกไม้ประดับตรงช่องประตู เธอสังเกตเห็นขอบประตูด้านล่างกับพื้น เป็นช่องขนาดพอสมควรที่เสียงสามารถลอดออกมาได้ ถ้าจะทำให้ขอบประตูสนิทกับพื้น ต้องเสียดสีกับพื้นและปิดประตูไม่ได้ มิน่า...เธอเดินมาได้ยินบทสนทนาจังหวะนั้นเข้าพอดี

 

ห้องทำงานของนายใหญ่ที่นี่กว้างขวาง ด้านข้างทางซ้ายมือเธอ คือขวามือของเขาเป็นกระจกใสบานใหญ่เท่าผนังของห้องด้านหนึ่ง มองเห็นสวนที่จัดไว้อย่างสวยงามเพื่อให้ลูกค้าได้เห็นรูปแบบการจัดสวนของคอนโด ด้านขวาของเธอ เป็นตู้ขนาดเต็มผนัง ด้านบนเป็นกระจกใส มีถ้วยรางวัล กรอบใบประกาศเกียรติคุณต่างๆ และกรอบรูปหน้าตรงของฟ้าประทานพร้อมหมวกปริญญาบนศีรษะ คัมซาสังเกตแววตาของเขาในกรอบรูปนี้ เป็นแววตาแฝงด้วยความเศร้า ไม่สดใสหรือดีใจเหมือนคนที่เพิ่งจบหรือรับปริญญาทั่วไป คัมซาได้ยินเสียงเพลงเบาๆ ดังมาจากที่ใดที่หนึ่งของมุมห้อง เธอพยายามมองหาและก็พบว่า เป็นเสียงเพลงจากบลูทูธ บนตู้ไซด์บอร์ดด้านหลังเก้าอี้ทำงานนั่นเอง

 

‘ห้องทำงานมีระเบียบดูดีมาก พื้นไม้เฌอร่าลายไม้ปาร์เก้น้ำตาลเข้มตัดกับสีเฟอร์นิเจอร์ขาวนวล ทำให้ห้องสว่างดูสะอาด โทนสีขาวเป็นไอเดียที่คนสมัยใหม่นิยมกันอย่างยิ่ง น่าจะเป็นโทนสีเพื่อตกแต่งห้องคอนโดในโครงการของเขาแน่นอน’

 

“ผมอยากให้คุณย้ายโต๊ะทำงานมาที่หน้าห้องโรซ...” เสียงเข้มแบบคนวางอำนาจ สั่งให้เธอไปนั่งอยู่หน้าห้องของเพื่อนสาวของเขา

‘มันยังไงกันล่ะเนี่ย...ฉันไม่ใช่พนักงานที่นี่นะ...’ คัมซานึกเถียงอยู่ในใจ กำลังอ้าปากคัดค้าน ได้ยินเสียงประตูเปิดโดยไม่มีการเคาะเพื่อขออนุญาต เธอหันหลังไปทันทีกับที่ฟ้าประทานลุกขึ้นยืน

“คัม...มาอยู่ที่นี่...โรซตามหาอยู่...ได้รับคำสั่ง ให้คัมมานั่งอยู่หน้าห้องโรซ...” โรซ่าเจื้อยแจ้วมาและทำเสียงกระแทกกระทั้นตรงประโยคท้าย

“จะดีหรือคะ...” คัมซาจะคัดค้านให้เต็มที่ เธอไม่ใช่พนักงานที่นี่ ลักษณะนี้เหมือนคัมซาต้องมาเป็นเลขาของโรซ่า

“ดีหรือไม่...ก็ถามบอสใหญ่ดูซิ...” น้ำเสียงของโรซ่า ไม่พอใจเอาทีเดียว

“ไปทานข้าวก่อน...” ฟ้าประทานพูดขึ้นลอยๆ

“อ้าว...โรซไปด้วยไหมคะ” โรซ่ามองหน้าฟ้าประทาน เหมือนอ้อนอยากไปด้วย

“หมดนี่เลย” ฟ้าประทานพูดห้วนๆ แต่ได้ใจความ

‘ฉัน...งง...เข้าไปใหญ่ ต้องไปกินข้าวด้วยกันสามคน มองหน้าโรซ่า เธอดูขัดใจไม่พอใจ ทีเดียว ที่มีฉันไปด้วย...เธอต้องคิดว่าฉันเป็นมือที่สาม...เรื่องมันบ้าบออะไรนักหนา ต้องมาลงเอยกับการขายสินค้าให้กับบริษัทของนายนี่...’

“โรซ...ว่าจะปรึกษาฟ้าตอนทานข้าว” โรซ่าขัดคำชวนของเขาทันควัน ดูท่าเธอจะเป็นต่อ

“เรื่องอะไร...พูดกันที่นี่หลังทานข้าว” ฟ้าประทานยืนกรานจะไปกินข้าวกันทั้งสามคน

“ผมให้คนขับรถจอดรออยู่แล้วหน้าบริษัท” เขาสั่งโดยที่โรซ่าไม่มีโอกาสพูดอะไรอีกต่อไป

 

โรงแรมแห่งนี้เมื่อคืนก่อนนั้นผิดกับวันนี้ลิบลับ คัมซาเดินเข้ามา คนเดินให้ขวักไขว่ ทางโรงแรมน่าจะมีงานประชุมอะไรสักอย่าง ฟ้าประทานเดินนำเราสองคนไปที่ห้องอาหารและถามบริกรชายเรื่องโต๊ะที่จองในนามเขา ซึ่งบริกรชายก็นำทางไปทันที แสดงว่าได้มีการจองล่วงหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว

 

คัมซาเห็นชายคนหนึ่งลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นฟ้าประทาน และเมื่อเราไปถึงที่โต๊ะ เขาก็ทักทายกับฟ้าประทานและโรซ่า น่าจะเป็นคนที่รู้จักทั้งสองคนแน่นอน

“คุณคัมซา จะมาช่วยส่งเสริมการขายคอนโด” ฟ้าประทานแนะนำสั้นๆ

“คุณสมมาด...ผู้จัดการไซด์งานคอนโดของเรา คุณต้องทำงานด้วยกันเพื่อทำให้ปิดการขายได้ไวขึ้น” ฟ้าประทานแนะนำเขาให้รู้จักและต่อไปต้องไปทำงานในส่วนไซด์งานอีก

‘อะไรกันเนี่ย...มากมายไปไหม...ไว้กลับไปที่ออฟฟิศ คงต้องสอบถาม’ คัมซาทำหน้าไม่พอใจเล็กๆ จนฟ้าประทานแอบมอง แต่ก็ไม่สนใจ

 

ทั้งสามคนดูสนิทสนมกันดี คุยกันเรื่องงานระหว่างทานข้าวกลางวัน คัมซาเริ่มอึดอัดและกินได้น้อยมาก

“คัม...ไม่อร่อยรึ อาหารโรงแรมนี้ขึ้นชื่อนะ แล้วบุฟเฟ่แบบอินเตอร์นี้ มีอาหารหลากหลาย โรซชอบอาหารญี่ปุ่นมาก” โรซ่าพูดชวนให้เธออยากกิน แต่น้ำเสียงแบบเยาะเล็กๆ มองเธอด้วยหางตา วันนี้เธอเปลี่ยนไปมาก

“คัม...คืนก่อนมาทานข้าวที่นี่กับบอสไม่ใช่รึ...” โรซ่าถามเธอขึ้นมาลอยๆ เสียงตามมาใกล้ๆ ด้านหลังขณะที่คัมซาเดินอยู่มุมสลัด คัมซาก็สะดุ้งกับคำพูด

“ค่ะ...” คัมซารู้สึกว่า โรซ่าทำตัวเป็นนายเธออีกคน มาซักไซ้สอบถาม แต่ด้วยมารยาทเธอคงจะหาคำตอบจากคัมซาเอง

“คุณโรซ...ก็รู้ด้วยรึคะ” สรรพนามเรียกชื่อโรซ่า จากที่เคยเป็นเพื่อนกัน วันนี้ต้องกลับเป็นทางการ เธอประสานสายตากับโรซ่าตรงๆ โดยบอกด้วยสายตาอย่างจริงใจว่า ไม่มีอะไรสำหรับคืนนั้น

“มันบังเอิญ...” คัมซาตอบโรซ่าอย่างจริงใจ

“โรซ...ว่าไม่ใช่  ฟ้าพูดถึงคัม...” โรซ่ายังสงสัยและอยากคาดคั้น

“ว่า...” คัมซาเปิดประเด็นให้โรซ่าเล่า

“ฟ้าบอกว่า คัมเป็นคนแอ็คทีฟในการออกกำลังกาย และควบคุมอาหาร อยากให้โรซไปหาข้อมูล” โรซ่าเล่าต่อคร่าวๆ แต่ที่ทำให้คัมซาเคืองก็...ประโยคนี้ล่ะ

“โรซ...ว่าฟ้ากำลังเครซี่….อะไรอยู่นะ...” คัมซาก็ไม่เข้าใจคำนี้ เขาคลั่งไคล้อะไรกัน

คนหรือว่า...ภาพนั่น คัมซาเองก็รู้สึกว่า นายหน้าขาวเรียบ...เฉยเมยคนนี้มีอะไรที่ลึกลับชอบกล

“ไม่งั้น...คัมมาทำงานที่บริษัทได้ไง...” โรซ่ายังกระแทกกระทั้น คัมซากระอักกระอ่วนใจมาก

‘ไฟที่คุกรุ่นอยู่ในคำพูด...แม้เหมือนไม่มีอะไร แต่ฉันก็รู้สึกได้ทันทีว่า เธอคงอิจฉาไม่พอใจที่ฉันเข้ามาพัวพันในชีวิตของคู่รักเธอ ฉันไม่ได้อยากมาหรอกนะ’

“กลายเป็นโรซ...ต้องหาเวลาออกกำลังกาย และควบคุมอาหารให้บอสด้วย...” โรซ่าพูดเหมือนปรึกษา แต่น้ำเสียงไม่ใช่...น่าจะเป็นตัดพ้อมากกว่า

 

ข้าวกลางวันวันนี้ คัมซากินแบบคนไม่รู้สึกอยากอาหาร ใจที่วนเวียนกับคำพูดของโรซ่า ทำให้เธอละอายใจที่ทำให้โรซ่าต้องทำในสิ่งที่เธอไม่เห็นด้วย การออกกำลังกาย ควบคุมอาหารต้องมาจากความต้องการของตนเอง แรงบันดาลใจต่างๆ จะตามมา การไปถึงเป้าหมายอะไรสักอย่างจะให้ใครบังคับนั้นก็ไม่ใช่

 

“โรซ...อยากให้คัมไปทำงานกับคุณสมมาดที่ไซด์ของเรา” คัมซาได้ยินคำพูดนี้ลอยมา เธอกำลังก้มหน้าง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์ ช่วยเขียนคำโฆษณาเกี่ยวกับข้อเสนอเครื่องฟอกอากาศให้กับลูกค้าที่จองคอนโด

“คุณโรซ บอกบอสใหญ่เลยค่ะ” คัมซาเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“บอกไปสักครู่แล้ว...เฮ้อไม่รู้อะไรนักหนา” โรซ่าเธอหงุดหงิด สังเกตจากน้ำเสียงที่ค่อนขอด

 

“คุณฟ้าคะ คัมอยากย้ายไปที่ไซด์งานคุณ น่าจะเหมาะ เพราะลูกค้ามาจอง จะได้อธิบายและปิดการขายให้ง่ายกว่า” คัมซารบเร้าตรงๆ อยากไปทำงานตรงนั้นมากกว่า

“ผมเรียกคุณมา...ไม่ใช่เรื่องนี้” คัมซาฉุนเหมือนกัน โรซ่าก็เริ่มไม่พอใจเพราะบอสใหญ่คนนี้เริ่มทำอะไรแปลกๆ เช่นกัน

“จะให้ทำอะไรคะ...” ฟ้าประทานจ้องเธอจริงจัง จนเธอหลบสายตา ไม่กล้าสู้แววตาคม เอาจริงเอาจัง

“คุณต้องมาช่วยเป็นที่ปรึกษาผม...เรื่องการออกกำลังกายและการควบคุมอาหาร” คัมซาแปลกใจกับน้ำเสียงแกมบังคับ

“ต้องทำงานที่นี่...” บอสใหญ่บังคับคัมซาให้มีหน้าที่เป็นที่ปรึกษาอีกหนึ่งตำแหน่ง

“ทำงานเกินหน้าที่ไหมคะ...” คัมซาแหย่กลับไปด้วยนิสัยของเธอ หากไม่พอใจจะตอกกลับตรงๆ

“อยากได้ค่าจ้างเท่าไหร่...” ฟ้าประทานพูดไม่มองหน้าคัมซา ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในแฟ้ม

“คัม..ไม่ได้ need เงินขนาดนั้นนะคะ” คัมซาแย้งตรงๆ เพราะเธอก็ไม่ได้ขนาดว่าต้องลำบากทำงานหลายกะหลายที่เพื่อจุนเจือครอบครัว

“งั้นว่ามา...” บอสใหญ่เน้นเสียงต้องการคำตอบ

“คัม...อยากทำเฉพาะหน้าที่ ที่บริษัทมอบหมายให้เท่านั้น...นอกนั้น...” คัมซาตอบแบบไม่แคร์ เพราะเธอต้องการทำงานที่พี่เดียวซุปที่ชอปมอบหมายก็พอแล้ว

“ตกลง...ตามนี้” ฟ้าประทานรวบรัดบอกว่าต้องออกไปพบลูกค้า ลุกจากเก้าอี้ทันควันหันหลังให้คัมซา เปิดตู้ค้นหาเอกสารสักอย่าง แล้วหันกลับมามองคัมซา จ้องตาเธอไม่ลดละ

“ทำตามที่สั่ง..” คัมซามึนกับคำสั่งเด็ดขาดของเขา

 

“โรซ...เกลียดผู้ชายแบบนี้จัง เผด็จการ” โรซ่าเอ่ยตอนที่คัมซานำร่างคำโฆษณาไปให้ตรวจดูว่า จะเพิ่มเติมหรือตัดข้อความอะไรบ้างไหม โรซ่าไม่สนใจกระดาษที่คัมซาพิมพ์ออกมาให้ดูด้วยซ้ำ แค่เพียงมองผ่านๆ

“คุณโรซ ช่วยตรวจดูด้วยนะคะ...” คัมซาไม่สนใจเรื่องส่วนตัว พูดเรื่องงานและไม่สนคำพูดเธอเลย

“เอ้า...ตามนี้ล่ะคัม” โรซ่ายื่นกระดาษกลับมาและแทบไม่ได้ดูด้วย

‘ทำงานประสาอะไรกัน...ฉันคิดข้อความแก้ไขแล้วแก้ไขอีกเป็นวันๆ ดูแค่นี้นะ’

 

คัมซาเริ่มรู้สึกว่า ความร้อนแรงของไฟริษยากำลังคืบคลานเข้ามาในหัวใจดวงน้อยๆ ของโรซ่าสาวน้อย ซึ่งเมื่อสามสัปดาห์ก่อน ดูเธอเป็นคนน่ารักเป็นกันเอง ใจใสซื่อบริสุทธิ์ บัดนี้ได้กลายมาเป็นหัวหน้า แววตาที่เคยใสซื่อดูเป็นคนมีน้ำใจ ตอนนี้นัยน์ตาคมสวยกลับเป็นเหมือนตาของเสือชีตาห์ ที่จ้องตะครุบเหยื่อโดยปราศจากเสียงร้องคำราม โรซ่าเก็บอารมณ์เพื่อรักษาท่าที...รักษาภาพลักษณ์ เธอไม่รุ่มร่ามโวยวาย ไม่เสียมารยาท แต่อารมณ์เช่นนี้คัมซา...มีซิกเซนต์ว่ามันเริ่มคุกรุ่น กำลังรอวันระเบิดออกมาอย่างรุนแรงไม่วันใดก็วันหนึ่ง...แน่นอน