บทที่ 35 เหยื่อติดเบ็ด

เขายิ้มกริ่มแล้วมองไปยังเหยื่ออันโอชะที่อยู่ข้างหน้า

“เฮียกะว่า พรุ่งนี้เฮียจะไปทำงานแล้ว ตั้งใจจะพาคนแถวนี้ไปด้วยสักหน่อย สงสัยต้องไปคนเดียวแล้วล่ะม๊างงง” คนพูดทำเป็นแกล้งพูดออกมาลอยๆ แต่คนที่ฟังตาโตเป็นไข่ห่าน

“เฮียจะพาเอลิซไปด้วยจริงๆ หรอค่ะ” ฉันถามออกไปด้วยความตื่นเต้น

เข้าทางคนตัวโตทันที เขายิ้มอย่างพอใจที่เหยื่อติดเบ็ด~~

“ถ้าเอลิซตกลงอยู่กับเฮียในห้องนี้ทุกวัน...ทุกคืน เฮียจะพาเอลิซออกไปข้างนอกทุกวันเลยดีไหม” เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยเบาๆ

“โอเคค่ะ เอลิซไม่ไปนอนที่ไหนแล้ว เฮียอย่าโกหกแล้วกัน” ความที่อยากออกไปข้างนอกบ้าง ฉันจึงรีบตอบตกลงในทันที

“เฮียไม่โกหกเอลิซ หรอกค่ะ” เขาเอ่ยยิ้มละมุน

ฉันตื่นเต้น ยิ่งกว่านักโทษที่ได้รับการปล่อยตัว แม้ว่าการออกไปข้างนอกจะต้องไปกับเขา แต่ก็ดีกว่าทนอุดอู้อยู่แต่ที่นี่

ความรู้สึกดีใจมากจนเข้าไปโผเข้าไปโอบกอดคอเขา ก่อนจะหอมแก้มสากซ้ายที ขวาที สลับไปมา แล้วบรรจงจุ๊บลงไปที่ปากหนาทรงเสน่ห์ที่ฉันหลงใหล

จุ๊บ!! จุ๊บ! จุ๊บ!!

ริมฝีปากอิ่มจูบเข้าไปที่ริมฝีปากหนาหลายครั้งหลายหน จนคนร่างหนาทนไม่ไหว ใช้มือประคองล็อกคอระหงให้อยู่กับที่ ก่อนจะกลับเป็นฝ่ายรุก มอบจูบที่ดูดดื่ม หอมหวาน จนร่างสาวเคลิบเคลิ้ม ลิ้นร้อนค่อยๆ แทรกเข้ามาในโพรงนุ่ม กวาดหาลิ้นอุ่นเล็กๆ ที่อยู่ภายใน ทำการหยอกล้ออย่างคุ้นเคย แล้วค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกเพื่อให้สาวเจ้าหอบเอาอากาศเข้าไปบ้าง เดี๋ยวจะขาดใจซะก่อน...

เขามองหน้าฉันด้วยสายตานุ่มลึก มันมีเสน่ห์มากจริงๆ มากจนฉันรู้สึก ไม่อยากให้เขาไปมองใครแบบนี้เลย ริมฝีปากหนาที่เพิ่งถอนออกจากปากฉัน มันยิ่งกว่าของหวานจานโปรดที่ไม่อยากให้ใครได้ลิ้มลอง จมูกเป็นสันสวยที่ใครหลายๆ คนอยากเอาไปเป็นแบบตอนทำศัลยกรรม เวลาที่มันเลื้อยไล้ไปตามเรือนร่าง ฉันก็อยากให้เขาทำกับฉันแค่คนเดียวไม่อยากให้เขาไปสูดดมร่างกายใครอีก อีกทั้งมือหนาที่เมื่อใดได้สัมผัสตรงจุดไหนของร่างกายก็เหมือนกับมีไฟฟ้าสถิตจนทำให้ร่างสั่นสะท้าน ทั้งหมดที่เป็นเขา ฉันกับรู้สึกอยากจะครอบครองแต่เพียงผู้เดียว!!!

ฉันมองเขานิ่งเนิ่นนาน เหมือนตกอยู่ในภวังค์ จนเขากระแอมใส่ฉันถึงได้สติ

“ฮึ่ม... มองแบบนี้จะฆ่าเฮียด้วยสายตาหรือไงกันค่ะ” เขาส่งเสียงแซวจนฉันเขิน

“ชิ...ไม่มองก็ได้ คนขี้งก” ฉันงอนใส่เขา แล้วเบนหน้าหนีไปทางอื่น

เขายิ้มให้กับความแสนงอนของฉัน

“มองเลยค่ะ อยากมองแค่ไหนก็มองให้เต็มที่ได้เลย เฮียเป็นของเอลิซอยู่แล้วนี่” เขาเอ่ยบอก พร้อมประคองหน้าหวานที่เสหันมองไปทางอื่น ให้กลับไปมองหน้าเขา

ฉันไม่กล้าสบตาเขา เพราะกลัวว่าเขาจะจับอาการประหม่าของฉันได้ ความเขินอายจนใบหน้าเห่อร้อน กับคำว่า ‘เฮียเป็นของเอลิซ’ มันทำให้หัวใจดวงน้อยๆ เต้นตุบๆ ตับๆ ไม่เป็นจังหวะ

เขาเก่งด้านนี้จริงๆ

“ไม่เอาแล้ว เอลิซไม่อยู่ให้เฮียแกล้งแล้ว เอลิซลงไปดูทีวีด้านล่างดีกว่า เฮียก็พักผ่อนนะคะ แล็ปท๊อปอันนี้เอลิซยึดก่อน เพราะไม่อย่างนั้นเฮียก็ไม่ยอมพักผ่อน ไหนๆ พรุ่งนี้ก็จะไปทำงานอยู่แล้ว ค่อยทำพรุ่งนี้ทีเดียวเลยนะคะ วันนี้พักผ่อนเยอะๆ ค่ะ” ฉันหยัดตัวลุกขึ้น ก่อนจะหันไปหยิบแล็ปท๊อปของเขาขึ้นมากอดไว้แนบอก แล้วออกคำสั่งให้เขาพักผ่อนให้เต็มที่ ส่วนฉันก็จะไม่อยู่กวนเขาแล้ว

“ได้คร้าบบบบ...เมียสั่งอะไรผัวก็ฟังหมดแหละ” คำพูดท่าทางทะเล้นของเขา ทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ คนอะไรถนัดทำให้คนอื่นใจเต้นแรงหนัก

“พักผ่อนได้แล้วค่ะ” ฉันกำชับอีกรอบ ก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินออกมานอกห้อง

ร่างสูงบนที่นอนมองร่างบางเดินละลิ่วไปจนลับตา ก่อนจะคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ในวันนี้

--- เซฟ Talk---

ผมนึกไปถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอนำถาดอาหารเข้ามา พอแค่ได้เห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้า ขณะกำลังจัดแจงเรื่องอาหารให้ผลอยู่ ตัวของผมก็เดินเข้าไปหาเธออย่างไม่รู้ตัว แรงดึงดูดจากกายเธอมีอิทธิพลกับผมมาก ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งอยากสัมผัส อยากกอด อยากหอมตลอดเวลา ไม่ผิดจริงๆ ที่ผมบอกเธอว่าผมติดกลิ่นเธอแล้ว ผมเข้าไปโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะขโมยหอมแก้มนิ่มของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วค่อยๆ มองเมนูที่เธอทำมาให้กิน สิ่งที่ผมเห็นคือเมนูไข่มีแต่ไข่ทั้งนั้น จนผมอดแซวเธอไม่ได้ว่าเธออยากจะโดฟผมหรือไงกัน

แต่คำตอบที่เธอตอบกลับมา ทำให้ผมอึ้งตะลึงไปเลยทีเดียว เธอบอกว่าที่เธอทำเมนูไข่เยอะๆ เพราะมันช่วยเรื่องสมานแผลของผมให้หายเร็วขึ้น ผมไม่คิดว่าเธอจะใส่ใจให้กับคนชั่วๆ อย่างผมคนนี้คนที่ทำร้ายเธอ ไม่ใช่แค่โอกาสที่เธอมอบให้ แต่เธอยังให้ใจ ใส่ใจดูแลผม จนความรู้สึกมันเต็มตื้นในหัวใจ

ผมเอ่ยขอบคุณเธอไปและบอกเธอว่าแม้อาหารตรงหน้าจะเป็นยาพิษผมก็ยินดีที่จะกิน มันเป็นความรู้สึกจากใจจริงของผม แต่เธอคิดว่าผมคงล้อเล่น เธอจึงพูดหยอกเย้าผมกลับมา ในประโยคเหล่านั้นผมรู้ดีว่านั้นมันมีความทะลึ่งทะเล้นอยู่ เมื่อเธอเปิดโอกาสก็เข้าทางผมทันที

เธอคะยั้นคะยอให้ผมรีบทานอาหารที่เธอทำ แต่เอาจริงๆ เวลามีเธออยู่ใกล้ๆ ผมไม่อยากสนใจอะไรเลย อาหารที่อยู่ตรงหน้าแทบไม่อยู่ในสายตาของผมด้วยซ้ำ สายตามันคอยจะจับจ้องไปที่เจ้าของกลิ่นหอมๆ ที่ผมชอบ จนอยากจะซุกตัวอยู่ด้วยตลอดทั้งวัน

‘อยากกินอย่างอื่นมากกว่า’ ผมนึกถึงประโยคที่ผมพูดกับเธอ ผมย่อมรู้จุดประสงค์ของตัวเองอยู่แล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าทำเธอเข้าใจผิด คิดว่าผมไม่อยากกินอาหารที่เธอทำมาให้ ผมล่ะขำในความเจ้าแง่แสนงอนของเธอเหลือเกิน แต่ยิ่งงอนยิ่งน่ารัก ผมก็ยิ่งแกล้งเธอ

และก่อนที่เหตุการณ์จะไปกันใหญ่ ผมถึงค่อยๆ จับเธอให้หันหน้ามา ก่อนจะทำการอธิบายด้วยภาษากายให้เธอเห็นว่าสิ่งที่ผมอยากกินจริงๆ คืออะไร...