บทที่ 36 ใช้หัวใจในการรักษา

ผมค่อยๆ ไล้สูดดมความหอมกรุ่นตามร่างกาย เริ่มจากริมฝีปากนุ่มนิ่มที่ผมชอบ ความหวานนุ่มแสนละมุนทุกครั้งที่ผมละเลียดกินผมแทบไม่อยากละออกจากมันเลย มันเหมือนแหล่งพลังงานความสุขชั้นยอดที่คอยเติมความสุขให้ผมในทุกๆ วัน จนผมต้องคอยหมั่นเติมมันเข้าไปทุกครั้งที่มีโอกาส ถัดมาคือลำคองามระหงขาวเนียน จุดกระแสชีวิตที่นำพากลิ่นกายไปทั่วร่าง แค่ได้ลงไปสูดดมกลิ่นก็บังเกิดความดึงดูดที่ยากจะถอดถอน ถ้าให้ผมซุกอยู่ตรงนั้นทั้งวันผมก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง แล้วเมื่อเลื่อนลงมายังดอกบัวตูมคู่งามที่อวบอั๋นใหญ่โตเกินตัว เมื่อใดก็ตามที่ผมได้ใช้ปากครอบครองดอกบัวตูมคู่นั้นเป็นต้องฉกฉวยดื่มกินอย่างหื่นกระหายคล้ายกับเด็กน้อยผู้หิวโหย ความหอมหวานจะคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก จนยากจะเงยหน้าขึ้นมา...

ถ้าเปรียบเทียบกับสิ่งที่ผมแวะชิมมาตลอดทางเป็นดั่งขนมหวานระดับมิชลินสตาร์แล้วละก็ จุดถัดไปผมยกให้เป็นอาหารชั้นยอดหนึ่งเดียวในโลก ที่พอได้ลิ้มลองแล้วยากจะลืมเลือน เป็นอาหารจานเดียวที่ผมกินอย่างไม่มีเบื่อและไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยเมื่อยามได้กิน ทั้งยังเป็นแหล่งพลังงานไฟฟ้าที่ทำให้กระแสเลือดในร่างกายหมุนเวียนเป็นอย่างดี เมื่อได้อยู่ตรงหน้าอาหารชั้นยอดนี้แล้ว ผมจึงได้ยื่นปากไปชิมอย่างลืมตัว

‘ฮะ..ฮะ..เฮีย’ เสียงสั่นออกจากคนตรงหน้า ทำให้ความเมามัวที่ผมกำลังหลงระเริงสลายหายไปในทันที ผมชะงักได้สติกลับมา รีบผละหน้าออกจากอาหารจานโปรด แล้วลุกขึ้นเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของคนร่างบางที่ยืนสั่นเกร็ง

‘ยังกลัวอยู่หรอค่ะ’ ผลเอ่ยถามและขอโทษเธอไป พอมองไปยังตากลมสวยคู่นั้นที่มีน้ำตาเอ่อคลอ ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด ผมแม่ง!! ลืมไปชั่วขณะได้ยังไงว่าเธออ่อนไหวกับการถูกสัมผัสที่ตรงนั้น สิ่งที่ผมทำมันจะทำให้กระทบกระเทือนจิตใจเธอมากขึ้นหรือเปล่า ผมนี่แม่ง...เชี้ยเอ้ย!!

เรานั่งกินข้าวกับโดยที่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่ผมกังวลคือเธอจะรู้สึกยังไง อาการเธอจะแย่ลงไหมกับการกระทำของผมเมื่อสักครู่นี้ นอกจากนั้นผมคิดจะปรึกษาหมอเพื่อรักษาเธอ ผมไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนั้นอีก

เมื่อกินข้าวเสร็จ เธอเอ่ยทำลายความเงียบด้วยการอาสาเก็บจานชาม ผมบอกว่าเธอไม่ต้องทำให้เป็นหน้าที่ป้าเสริมไป แต่เธอไม่ยอม พร้อมกับบอกว่าเธอเป็นการออกกำลังกายไปในตัว ท่าทางที่เธอแสดงออกมามันช่างดูน่ารักเหลือเกิน ผมหลงรักไม่ไหวแล้ว จนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับเธอ

ก่อนที่เธอจะออกไป เธอบอกว่าเดี๋ยวหมอจะมาทำการตัดไหมที่แผลให้กับผม ดีเลย ผมจะได้ถือโอกาสปรึกษาหมอเกี่ยวกับอาการของเธอ และหาทางรักษาเธอให้ได้

เมื่อหมอมาถึง ระหว่างที่ทำการตัดไหม ผมให้ป้าเสริมไปรอข้างนอกก่อน เมื่อเหลือแค่ผมกับหมอ ผมก็ได้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่างให้หมอฟัง หมอคนนี้ผมค่อนข้างสนิทและยกให้เป็นหมอประจำตัว ถึงขนาดยกคอนโดด้านล่างให้ห้องหนึ่ง เวลามีอะไรฉุกเฉินจะได้ สแตนบายทันที และสิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้ก็ไม่มีผิด ผมได้ใช้บริการจริงๆ 

เมื่อผมเล่าทุกอย่างให้หมอฟังจนจบ รวมถึงอาการที่เกิดขึ้นของเธอ ผมรีบขอความคิดเห็นจากหมอทันทีด้วยความใจร้อน

“ว่าไงหมอ รักษาได้ไหม”  ผมถามเสียงนิ่ง แต่ในใจกลับร้อนรุ่มอยากฟังคำตอบเร็วๆ

“รักษาได้ครับ”  หมอตอบเสียงเรียบกลับมาเช่นกัน

“แล้วต้องทำยังไง วิธีไหนบอกมาได้เลย”  เขาเร่งคำตอบ

“การรักษามีหลายวิธี ต้องพาคนป่วยมาพบหมอก่อนถึงจะประเมินอย่างละเอียดได้ครับ” หมอบอตามความจริง

“ต้องเจอตัวหรอ...” เขาพึมพำกับตัวเอง แต่หมอก็ได้ยิน

ถ้าพาเธอไปปรึกษาหมอ มันจะเป็นการเปิดบาดแผลในใจให้มันสดใหม่ขึ้นหรือเปล่า เธอคงจะอับอายที่ต้องไปนั่งเล่าอะไรแบบนั้นให้หมอฟัง ถึงรู้ว่ามันเป็นการรักษา แต่สภาพจิตใจเธอน่าจะยังไม่พร้อม เขาคิดทบทวนอยู่ในใจ

หมอเหมือนจะเข้าใจความกังวลของคนตรงหน้า เนื่องด้วยเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกอย่างมาก และดูท่าคนตรงหน้าคงไม่อยากจะให้ผู้หญิงของเขาบอบช้ำทางจิตใจไปมากกว่านี้ เขาจึงจำเป็นต้องบอกวิธีการดูแลจิตใจเบื้องต้นให้กับเขา  เพื่อที่จะนำไปปรับใช้กับคนที่เขาแคร์

“การดูแลสภาพจิตใจของผู้ที่ได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจ ต้องใช้ความพยายาม ความเข้าใจ และความความใส่ใจเป็นอย่างมากนะครับ เบื้องต้นอย่าให้เธอเครียด กดดัน หรือไปบังคับเธออีก ใช้หัวใจในการรักษา ทำให้เธอปลอดภัยและรู้สึกผ่อนคลาย ให้สภาพจิตใจจะค่อยๆ ฟื้นฟูขึ้นมา ให้เธอเป็นคนเปิดใจยอมรับด้วยตัวเอง นอกจากสภาพแวดล้อมรอบข้าง ก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองด้วยครับ พาเธอไปเจอสภาพแวดล้อมใหม่ๆ บ้าง การที่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ อาจจะทำให้ความรู้สึกเดิมๆ กลับมาได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลา และอยู่ที่คุณจะทำให้เธอเชื่อใจและเปิดใจยอมรับคุณได้ไหม ทางที่ดี เมื่อเธออ่อนไหวตรงไหน คุณก็ไม่ควรไปซ้ำเติมตรงจุดนั้น เพราะอาจจะยิ่งทำให้อาการแย่ลงไปอีก” หมออธิบายรายละเอียดที่ควรปฏิบัติเบื้องต้น

“มีโอกาสหายแน่ใช่ไหมหมอ” เขาถามอย่างร้อนใจ

“มีครับ อาการแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะรักษาให้หายขาดไม่ได้ อย่างที่หมอบอกขึ้นอยู่กับคนไข้และเวลา” หมอสำทับ

“แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าเธออาการดีขึ้น หรือหายแล้ว” เขาถามด้วยความอยากรู้

“เมื่อเธอพร้อม เธอจะเปิดใจให้คุณ เมื่อเธอรู้สึกปลอดภัยและผ่อนคลาย ความทรงจำเลวร้ายจะค่อยๆ หายไป เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะทำให้คุณสัมผัสได้ว่าเธอพร้อมที่จะยอมรับคุณแล้ว ไม่แน่ว่าเธออาจจะเป็นคนเริ่มความสัมพันธ์ก่อนก็ได้” หมอตอบอย่างรู้ความหมายที่แท้จริงว่าเขาต้องการจะถามอะไร

“สิ่งสำคัญคือคุณต้องทำให้เธอไว้ใจ เชื่อใจ สร้างความทรงจำใหม่ที่ดีๆ ให้กับเธอ อย่ากระทำการรุนแรงที่จะกระตุ้นความทรงจำเลวร้ายของเธอให้ปะทุขึ้นมาอีก” หมอเอ่ยเตือนอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกับทำแผลเสร็จ

หลังจากปรึกษาหมอเรียบร้อย สักพักเธอก็เข้ามา หมออธิบายนู้นนี้เล็กน้อยเกี่ยวกับบาดแผลก่อนจะขอตัวกลับไป

เธอหย่อนกายนั่งข้างๆ ผม ก่อนจะมองรอยแผลที่ตอนนี้แทบจะมองไม่เห็น เธอเอ่ยประโยคที่ทำผมกังวลออกมา ว่าเธออยากจะกลับไปนอนห้องข้างล่างตามเดิม มีหรือผมจะยอม ผมหาข้ออ้างสารพัดแต่ไม่เป็นผล ก่อนที่ความคิดเจ้าเล่ห์จะผุดขึ้นมาในหัว

แค่ผมบอกว่าผมจะพาเธอออกไปข้างนอกกับผม เพราะพรุ่งนี้ผมจะกลับไปทำงานแล้ว โดยแลกกับการที่เธอต้องมานอนเป็นเมีย เอ๊ย เป็นเพื่อนผมทุกคืน ข้อเสนอล่อตาล่อใจขนาดนี้มีหรือจะพลาด เหยื่อติดเบ็ดอย่างที่คิดไว้ทันที

แต่สิ่งที่ทำให้ผมยิ้มแก้มแทบแตกก็คือ ปฏิกิริยาที่เธอมีต่อผม เธอโผเข้ามากอดผม หอมแก้มซ้ายแก้มขวา แล้วก็...จุ๊บปากผมไม่หยุด ผมนี่ไม่ทันตั้งตัวเลย คนอะไรน่ารักเป็นบ้า!! ยิ่งเธอทำแบบนี้เธอจะรู้ตัวบ้างไหมว่าเธอจะทำให้ผมใจจะขาดตายเปล่าๆ 

ก่อนที่เธอจะสั่งให้ผมพักผ่อน แล้วเดินออกไปด้วยอาการเขินอายจากคำพูดที่ผมเย้าแหย่เธอไป ผมมองตามเธอไป ผมต้องรักษาเธอให้หาย ไม่ว่าจะต้องทำยังไงก็ตาม...

ผมนอนคิดอะไรต่อไปเรื่อย ก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งจากฤทธิ์ยาลง แล้วเข้าสู่ห้วงเวลานิทรา...