บทที่ 9 เพราะว่าผมชอบ

" ไม่!!! " ^-^

            สิ้นเสียงที่เขาตอบกลับมา มันทำให้สติที่ฉันมีเริ่มขาด ฉันเอามือปาดน้ำตาบนหน้า แล้วจ้องเขาเขม็ง  ความโมโหจนหน้ามืด ทำให้ฉันจะพูดในสิ่งที่จะทำให้ฉันรอด นั่นคือการพึ่งพากฎหมาย!!

" ถ้าพูดดีๆ ไม่รู้เรื่องงั้นฉันจะแจ้งความจะแจ้งให้หมดเลยทั้งกักขังหน่วงเหนี่ยว ข่มขืน ทำร้ายร่างกาย ฉันจะแจ้งความจริงๆ นะ" ฉันขู่

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสบายๆ

ขำบ้าอะไรว่ะ ฉันจ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง

" กฎหมายหรอ ทั้งกฎหมายทั้งคน ผมซื้อมันไว้หมดแล้ว ขอแค่ผมสั่งกฎหมายก็สามารถเปลี่ยนได้ และอีกอย่าง ข่มขืนหรอ ผมว่า ที่ร่างกายคุณมันตอบสนองต่อการกระทำของผม ผมไม่เรียกว่าข่มขืนนะ"

(*O*) ช็อกสิค่ะ

" บ้า...เรื่องบ้าบออะไร คุณไม่ต้องมาโกหกฉันนะ คุณเป็นใครยิ่งใหญ่มาจากไหนหรอถึงจะมาอยู่เหนือกฎหมายได้ อยากจะหัวเราะ ไม่มีอะไรจะมาขู่แล้วหรือไง ตลกสิ้นดี" ฉันกัดปากเถียงออกไป และถึงปากจะเถียงไปแบบนั้นแต่ใจก็แอบหวั่นๆ หวังว่าเขาคงไม่ใช่....คนที่ฉันคิดนะ......

" ผมว่าผมบอกคุณไปแล้วนะว่าผมเป็นใคร"

ฉันเม้มปากรอคำตอบมือทั้งสองข้างกำผ้าห่อตัวไว้แน่น ดวงตากลมโตเริ่มสั่น น้ำตาที่แห้งเหือดไปเมื่อครู่ เริ่มคลอออกมาอีกครั้ง เพื่อรอเวลาปลดปล่อย

“ผมชื่อ....เซบาสเธีย  ธิพัฒน์เดชะไพศาล”

            *0* ฉันถึงกับช็อกต่อสิ่งที่ได้ยิน น้ำตาฉันไหลเหมือนสั่งได้ สิ่งที่ฉันกลัวและกังวลที่สุดมันคือความจริง

เป็นเขาจริงๆ

เขาคือคนนั้น....คนที่มีทั้งเงิน อำนาจ บารมี ชื่อเสียง ผู้ทรงอิทธิพลตัวจริง ความรวยเบอร์หนึ่งของประเทศ เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง SBTeir Corporate ที่ครอบคลุมไปทั่วโลก และยิ่งข่าวซุบซิบที่ฉันได้ยินมาเขามีทั้งธุรกิจเบื้องหน้าและธุรกิจสีเทาเบื้องหลัง ถึงทำให้เขาเป็นผู้ทรงอิทธิพลขนาดนี้ ทั้งยังเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนพยายามไขว่คว้าให้ได้มาเคียงกาย แม้แค่ข้ามคืนก็ยังดี แล้วฉันจะทำยังไงดี ทำไมไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้ ว่าพวกไฮโซ คนรวย น่าจะพอใจกับความสัมพันธ์แค่คืนเดียวนี่ แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอม....ปล่อยฉัน

“มะ...ไม่จริง คุณโกหก” ฉันเอ่ยเสียงสั่น

“ทำไมผมต้องโกหกคุณด้วย ผมรู้นะว่าตัวเองดังในแวดวงสังคม คุณไม่คุ้นหน้าผมเลยหรือไง” เขาเอ่ยเย้ยหยัน

“กะ..ก็ ฉันไม่ได้อยู่ในแวดวงเดียวกับคุณสักหน่อย ชื่อคุณนะฉันรู้ว่าเป็นใคร แต่หน้าตาฉันก็แค่เคยผ่านตามาบ้างก็เท่านั้น แทบจะไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ” ฉันบอกตามความจริง ฉันไม่ได้สนใจสังคมไฮโซเท่าไร

“ผ่านตา..คุณกล้ามากนะ” น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความขุ่นเคือง  นี่เขาเป็นแค่คนเคยผ่านตาของเธอเองนะหรอ เขาเนี้ย คือผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ เธอจะมาดูถูกเขาแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องได้รับบทเรียน!!

เขาก้าวเท้าเข้ามาหาฉันที่นั่งกองอยู่ที่พื้นหน้าประตู พร้อมสายตาที่ดูจะมีความขุ่นเคืองอยู่ในนั้น เขาก้มลงมาอุ้มฉันในท่าเจ้าสาว ฉันที่อยู่ในห่อผ้าห่มพยายามดิ้นไม่ให้เขาทำอะไรฉันได้อีก แต่เหมือนสิ่งที่ฉันทำมันจะสูญเปล่า เขาอุ้มฉันตัวลอยแล้วเดินไปยังที่นอน พร้อมโยนฉันลงแล้วโถมตัวทับฉันไว้ไม่ให้ดิ้นหนี้จากร่างอันแข็งแกร่งของเขาได้

“คะ..คุณเซฟ คุณจะทำอะไรฉันค่ะ”  ฉันดิ้นดุ๊กดิ๊กภายใต้ร่างของเขา

“แล้วคุณคิดว่าผมควรทำอะไรดีล่ะ”  เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่พูดจมูกก็ไล้ดมตามแก้มฉัน ส่วนมือก็พยายามดึงผ้าห่มที่คลุมกายฉันออก

“อย่านะ..อย่าคิดจะทำอะไรแบบนั้นอีกนะคะ สัญญาของเรามันจบไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”  ฉันเอ่ย พร้อมรั้งผ้าห่ม ประการด่านสุดท้ายไว้อย่างสุดกำลัง

“แต่สัญญาของผมยังไม่จบ”

“ขอตกลงใหม่ของผมก็คือใน 1 เดือน ระหว่างรอผลคุณต้องอยู่กับผมที่นี่ ที่เพนท์เฮ้าส์นี้”

“ทำไมฉันต้องทำตาม”  ฉันเชิดหน้าใส่ เอ่ยด้วยความโมโหและไม่เข้าใจ

“เพราะนั้นคือความต้องการของผม”  เขาเอ่ยอย่างคนเอาแต่ใจ

“ฉันขอเหตุผลที่สมควรมากกว่านี้  ฉันควรมีสิทธิ์ได้ตัดสินใจบ้าง  ทีเมื่อคืนฉันยังถามความคิดเห็นคุณเลยนะ”   ฉันอ้างกับเขาถึงเรื่องเมื่อคืนที่เราตกลงเล่นเกมบ้าๆ นั้น ฉันก็ยังถามความคิดเห็นเขาก่อนเลย                   
 
            ให้ตายเหอะ!!...หลังจากนี้ฉันสาบานเลยว่าจะไม่แตะต้องของมึนเมาอีกแล้ว เมารอบนี้เสียซิง ถ้าเมารอบหน้าจะเสียอะไรก็ไม่รู้..คิดแล้วสยอง

 “อย่างที่บอก ผมไม่ชอบคนผิดสัญญา คนโกหก การที่คุณอยู่ที่นี่มันทำให้คุณอยู่ในสายตาของผมตลอด ผมเป็นคนชอบเล่นเกม แล้วเกมนี้มันสนุกจนผมตื่นเต้นทุกขณะจริงๆ และคุณรู้อะไรไหมผมไม่เคยเล่นเกมแพ้!!”   เขาพูดอย่างมั่นใจ

“หมายความว่ายังไง ไม่เคยเล่นเกมแพ้”  ฉันถามกลับไปด้วยความสงสัย

“ก็หมายความอย่างที่พูด” เขาเลิ่กคิ้วเข้มเชิงล้อเลียน

“คุณต้องพูดให้เคลีย์นะ  ถ้าการที่คุณชนะ  มันแปลว่าฉันต้องท้องหรือเปล่า?”  ฉันจ้องหน้าเขาอย่างรอคำตอบ

เขาเงียบ---

“นี่คุณเซฟ ฉันถามว่า การที่คุณชนะ มันแปลว่าฉันต้องท้องหรือเปล่า?”  ฉันย้ำกับเขาอีกรอบ

“ผมว่า ก่อนที่คุณจะสนใจคำตอบของผม  คุณสนใจร่างกายตัวเองก่อนไหม ว่าตอนนี้มันเริ่มตอบสนองผมอีกแล้ว”  เขาส่งเสียงยีย้วนที่เจือปนไปด้วยความเจ้าเล่ห์

            ห๊ะ!!  ฉันมองหน้าเขาด้วยความสงสัยในสิ่งที่เขาพูด เพราะว่าฉันกำลังรอคำตอบจากเขา ในขณะที่เขาก็ไม่ตอบ แถมยังเฉไฉไปเรื่องอื่น ฉันจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้น ก่อนที่เขาจะทำหน้าพยักพเยิด ให้ฉันมองร่างที่เปลือยเปล่าของตัวเอง

“ว๊ายยยยยยย ผ้าห่มฉัน”  ฉันกรี๊ดร้องด้วยความตกใจ

 “ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”  เขาหัวเราะอย่างสะใจ

“ขำบ้าอะไร ห๊ะ ไอ้คนฉวยโอกาส” ฉันสบถ มือก็ทุบอกแกร่งเขา อย่างแรง

“ผมนี่นะฉวยโอกาส คุณเอาแต่จ้องมองมาที่หน้าผม  ผมก็นึกว่าคุณ....ชอบ ฮ่าๆๆๆ” เขายังคงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ที่ได้รังแกฉัน

“ชอบบ้าบออะไร  ลุกออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ  แล้วก็เอาผ้าห่มคืนมาด้วย”  ฉันกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจในการกระทำของเขา
(ไอ้บ้านี่  มือไวชะมัด)

“คุณมั่นใจหรอจะให้ผมลุกนะ  ร่างกายคุณมันไม่บอกแบบนั้นเลย  แต่ว่าาาา  ความจริงผมก็ลุกแล้วนะ...” เขากลั้วหัวเราะในลำคอ พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาที่ฉัน

“ลุกออกไปเลยนะ...ไอ้บ้า  ร่างกายของฉัน ฉันรู้ดี..หึ”  ฉันยังคงยืนยันหนักแน่น เพราะฉันรู้ตัวเองดี...
(รู้ดีจริงแหละว่าถ้าเขายังอยู่บนร่างฉันนานกว่านี้ การไปจากที่นี่คงเป็นเรื่องยากขึ้นไปอีกแน่นอน สงบใจไว้ยัยเอลิซ)

“ผมจะลุก ก็ต่อเมื่อคุณพูดดีๆ กับผมและแทนตัวเองว่า...เอลิซ...เหมือนเดิม เหมือนเมื่อคืน...ได้ไหม”  เขายิ้มกรุ่มกริ่ม สายตาคมเข้มมีเสน่ห์ จองมองมาที่ฉันอย่างรอคำตอบ

“ทำไม ฉันต้องทำด้วย”  เมื่อเขากวนมา ฉันก็อยากจะกวนกลับบ้าง
 

“ก็เพราะว่าผม...ชอบ”  ^-^