บทที่ 8 แต่งงานกับผม

ฉันมองเขาอย่างลุ้นรอคำตอบ โดยหวังในใจลึกๆ ว่าจะไม่สัญญาอะไรเพี้ยนๆ หรือแย่ๆ ออกไปเพื่อทำร้ายตัวเองอีก แค่ที่เสียไปก็มากเกินพอแล้ว ดวงตาฉันสั่นระริก มีความหวาดหวั่นอยู่ในนั้น หวาดกลัวกับคำตอบที่กำลังจะออกมาจากปากหนาทรงเสน่ห์นั่น..

" คุณเอลิซจะ... แต่งงานกับผม" สิ้นประโยคที่เขาเอ่ยมา เหมือนสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางหัวของฉัน ฉันแทบสิ้นสติ ตัวฉันแข็ง เหมือนวิญญาณได้ออกจากร่างเป็นการถาวรแล้ว นี่ฉันต้องบ้าเต็มขั้นแน่นอนนอกจากทำเรื่องบ้าๆ แล้วยังไปสัญญาอะไรอุตริอีก

" ดะ..ดะ.เดี๋ยวนะคะ เอลิซนี่นะ สัญญาแบบนั้นกับคุณ"  ฉันรีบถาม เพราะแทบไม่อยากจะเชื่อกับความบ้าของตัวเอง จนต้องเอ่ยถามเขาไปอีกรอบเพื่อความมั่นใจ

"ครับ" ^-^

" แล้วคุณก็ยอมรับข้อตกลงของ เอลิซหรอคะ ถ้าเอลิซท้องจริงๆ คุณจะแต่งงานกับเอลิซหรอคะ"  -*-

"ครับ"  ^-^

" เดี๋ยวนะคะมันเป็นแค่เกมคุณไม่ต้องมาจริงจังอะไรก็ได้ค่ะ" -*-

" ผมเป็นคนรักษาคำพูดและผม ไม่ชอบคนผิดคำพูด" -*-

ฉันเริ่มเหลืออดกับความจริงจังเกินเบอร์ของเขาแล้ว มันก็แค่เกมที่เผลอเล่นไปตอนเมา ทำไมต้องมาจริงจังอะไรขนาดนั้น ขนาดฉันเป็นผู้หญิงฉันยังไม่เรียกร้องเลย ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องพูดให้ชัดเจน!!! 

" คือเอลิซเป็นผู้หญิง เอลิซเสียหายมากกว่าเอลิซยังไม่แคร์เลยแล้วทำไมคุณเซฟต้องจริงจังด้วยค่ะ ส่วนความบริสุทธิ์ของเอลิซ เอลิซเป็นคนตัดสินใจเองไม่เป็นไรนะคะ คุณไม่ต้องมาแสดงความรับผิดชอบ เพียงเพราะแค่คุณเป็นคนแรกของเอลิซนะคะ แล้วอีกอย่าง เดี๋ยวเอลิซกินยาคุมฉุกเฉินเอาก็ได้ค่ะแค่นี้ก็น่าจะป้องกันได้ในระดับนึงแล้ว แล้วโอกาสท้องก็น้อยมากนะคะกับแค่คืนเดียว" ฉันรัวคำพูดพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจเพราะหนึ่งฉันก็ไม่ได้มีความผูกพันหรืออยากผูกมัดอะไรกับเขา สองฉันก็ไม่อยากให้เขามามองว่าฉันจ้องจะจับเขาจนกลายเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย

"ไม่ได้!!!! ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าผมเกลียดคนผิดคำพูด" เสียงตวาดลั่นจนฉันสะดุ้งโหยง

ทำไมเขาต้องจริงจังเบอร์นี้ด้วย แต่ช่างมันเถอะขอแค่ให้ฉันออกไปจากที่นี่ได้ก็พอ เพราะหลังจากนี้ไป เราก็ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว และฉันก็จะกินยาคุมฉุกเฉิน และต่อให้ท้องฉันก็จะรับผิดชอบเอง เพราะฉันเป็นคนก่อเรื่อง ฉันก็ควรรับผิดชอบเอง และ 'เราก็ควรจะเป็นแค่คนที่ไม่รู้จักกัน'

" ยังไงคุณก็จะเล่นเกมนี้ให้จบใช่ไหมคะ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ กติกาที่เอลิซตั้งขึ้นเอลิซจะรับผิดชอบมันเองค่ะ งั้นหนึ่งเดือนนับจากวันนี้เอลิซจะส่งข่าวให้คุณทราบนะคะ ว่าเอลิซท้องไหม ถ้าท้องเอลิซก็จะทำตามสัญญาที่ให้กับคุณไว้ แต่ถ้าไม่ เราสองคนต่างเลิกแล้วต่อกัน ต่างคนต่างไปใช้ชีวิต เราสองคนจะเป็นคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลย ตามนี้นะคะคุณเซฟ" ฉันบอกออกไปอย่างเหลืออด ขอให้แค่ได้ออกไปจากที่นี้ก่อนเถอะ แม่จะกินยาคุมฉุกเฉินพร้อมทั้งยาคุมปกติต่ออีก 1 เดือนไปเลย...หึ!! รู้จักเอลิซปลาไหลสไลเดอร์ น้อยไปซะแล้ว

"ได้ครับ" ^-^ เขาตอบกลับมาพร้อมกับยิ้มแบบมีเลศนัย (บ้าไปแล้วมั้งตานี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย)

" ถ้างั้นรบกวนปล่อยเอลิซได้แล้วค่ะเอลิซจะลุกไปแต่งตัวเพื่อกลับบ้านค่ะ"

"แต่....." รอยยิ้ม เลศนัย นั้นอีกแล้ว

"แต่อะไรอีกค่ะ" ฉันถามด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิด จะมาตงมาแต่อะไรอีกเนี่ย หรือฉันไปสัญญาอะไรเพิ่มอีกว่ะ -*-

"แต่ระหว่างรอผล 1 เดือนคุณต้องอยู่กับผมที่นี่ " เขาเอ่ยพร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างคนมีชัย

"ทำไมค่ะ ทำไมเอลิซต้องอยู่ที่นี่ด้วยค่ะ" ฉันถามเพราะทั้งงงและเริ่มโมโห

"เพราะผมไม่ไว้ใจคุณ ผมรู้เมื่อคุณออกไปจากที่นี้ คุณก็จะไปกินยาคุมฉุกเฉิน พร้อมกับกินยาคุมปกติต่ออีก 1 เดือน ซึ่งมันเป็นการโกง อ๋อ..อีกอย่างหนึ่งที่ผมอยากจะบอกคือ ผมเกลียดคนโกงเข้าไส้" เขาเอ่ย พร้อมแสยะยิ้มจนทำให้ฉันขนลุกซู่ทั้งตัว

ฉันอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน โอ้โห้!!!นอสตราดามุส ได้ถือกำเนิดเกิดมาในร่างเขาเป็นแน่ ทำไมรู้เข้ามาถึงความคิดฉันขนาดนี้ ไม่ได้การแล้วผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไป ฉันต้องหนี….

เขาคลายกอดฉัน แล้วลุกขึ้นไปเอาผ้าพันกาย เพียงแว๊บเดียวที่สมองฉันคิดแผนการได้ ฉันเอาผ้าห่มหอร่างพร้อมคว้ากระเป๋า ที่อยู่ข้างเตียงนอน เสื้อผ้าช่างมัน! ในหัวได้แต่คิดว่าไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน อย่างน้อยให้มันพ้นจากที่นี่ไปได้ก่อนที่เหลือค่อยว่ากัน คิดได้ดังนั้นก็ว่ารีบสาวเท้าวิ่งไปที่ประตู และก่อนที่จะได้ทันถึงประตู เสียงเย็นก็เอ่ยตามหลังฉันมาว่า…

" คุณกำลังทำอะไร!! จะไปไหน คิดจะหนีหรอ คุณหนีผมไม่พ้นหรอก เพราะทั้งชั้นนี้เป็นของผม หน้าห้องก็มีลูกน้องผม ลิฟต์เป็นลิฟต์ส่วนตัวเฉพาะของผม และที่สำคัญทั้งคอนโดนี้เป็นของผม" เขาหันมาพูดพร้อมมองด้วยสายตาเย้ยหยันในความคิด และการกระทำโง่ๆ ของฉัน

OMG!!! ฉันหันไปอย่างช้าๆ ตามเสียง เขายืนกอดอกเผชิญหน้าใส่ฉันทั้งยิ้มเยาะอย่างคนชนะ เข่าฉันแทบทรุดนี่มันบ่วงเวรบ่วงกรรมอะไรที่ฉันทำไว้ ความผิดพลาดเดียวที่ฉันทำก็คือการที่เมื่อคืนฉันไปสถานที่นั้น และฉันเมาเลยทำให้ฉันไม่มีสติไปทำข้อตกลง พูดประโยคบ้าๆ นั่น

น้ำตาฉันเริ่มเอ่อคลอเต็มดวงตาสองข้าง เสียงสั่นเครือเอ่ยอย่างจนใจ หวังเพียงให้เขาเห็นใจฉันสักนิด

" คุณปล่อยฉันไปเถอะนะคุณไม่มีสิทธิ์มากักขังฉันแบบนี้ ฉันมีพ่อมีแม่ที่คอยฉันอยู่นะคุณจะมาทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้ ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนกำหนดกฎเกณฑ์บ้าบอนี้ขึ้นมาแต่ในเมื่อคุณมีแต่ได้ และฉันที่เป็นคนที่เสีย แล้วคุณจะมาเอาอะไรกับฉันอีกได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ" T ^ T