ตอนที่ - 55

ตอนที่ 55

 

“เอาเถิด เอาเถิด ใจเย็นกันก่อน”

 

คำพูดเชิงขอร้องของมี่อี้ทำให้โจวเฟยได้สติ ถึงได้รู้ตัวว่าในห้องไม่มีเพียงแค่เขาและลูกสาวเท่านั้น

 

“เรามีปัญหาอะไรก็ค่อยพูดกันก่อน” มี่อี้พยายามยิ้มคลี่คลายบรรยากาศ

 

แน่นอนว่าบรรยากาศร้อนแรงลดลง แต่ไม่ใช่ว่าจะหายไปหมดสิ้น

 

“ใช่ขอรับ เรามีอะไรก็ค่อยพูดกันก่อน” มี่เตี่ยนยิ้มแย้ม แต่เหมือนพยายามทำเพื่อกลบเกลื่อนความอายที่แสดงออกทางสีหน้าอันซีดเซียว

 

แต๋วแน่ใจว่าเป็นเพราะคำพูดอย่างไร้เยื่อใยของเธอ ซึ่งกระทบต่อมี่เตี่ยนอย่างรุนแรง เพราะเขามักจะพูดเชิงความหมายรักเธอให้ใครๆ ได้รับรู้ แต่ความเป็นจริงกลับตรงข้าม ซึ่งเขาได้รับรู้ชัดเต็มสองหูในวันนี้

 

โจวเฟยก็คล้ายกัน ที่เกิดความอับอายเพิ่มเข้ามาอย่างรุนแรง เนื่องจากเขาไม่ชอบให้ใครอื่นมารับรู้เรื่องในครอบครัว

 

“ข้าคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ข้าว่างานแต่งระหว่างลูกชายข้ามี่เตี่ยนและคุณหนูโจวจื่อรั่วเกิดขึ้นก้าวกระโดดรวดเร็วเกินไป ข้าคิดว่าเราควรให้ทั้งสองค่อยเป็นค่อยไปก่อน เหมือนอย่างหนุ่มสาวทั่วไปที่เริ่มรับรู้และเข้าใจกันและกัน ท่านโจวเฟยคิดว่าอย่างไรขอรับ ?”

 

แน่นอนว่าโจวเฟยคือผู้มีอำนาจมากที่สุด ดังนั้นทุกคำพูดที่ตัดสินใจแล้วย่อมคือความหมายเด็ดขาด และแน่นอนว่าเขาต้องไม่เข้าข้างลูกสาวอย่างเธอแน่นอน

 

ถือว่ามี่อี้ฉลาดอย่างเจ้าเล่ห์ไม่น้อย ที่เลือกโยนคำถามไปหาบิดาของเธอ แต่ถ้ามี่อี้โยนคำถามมาให้เธอแทน อาจจะได้คำตอบอีกอย่าง

 

แล้วไงละ

 

“ท่านมี่อี้เจ้าคะ ข้าเพิ่งบอกไปมิใช่รึ ในเมื่อข้าไม่ได้รักลูกชายของท่าน เหตุใดท่านยังพูดเชิงบังคับข้าทางอ้อมอีก”

 

มี่อี้หน้าเสียทันใด สังเกตได้ที่ใบหน้าซึ่งซีดเซียวอย่างรวดเร็ว

 

มี่เตี่ยนก็เช่นกันที่หน้าซีดเซียวกว่าเดิม และแน่นอนว่าต้องหนักกว่าผู้เป็นบิดาหลายเท่า เพราะคำพูดของเธอนั้นไม่ต่างกับตอกย้ำชัดๆ

 

“โจวจื่อรั่ว มากไปแล้ว !” แววตาของโจวเฟยเหมือนจะมีสะเก็ดไฟกระเด็นออกมา

 

เกิดเป็นความเงียบงันอีกครั้ง... กระนั้นยังคงมีเสียงสู้รบอยู่ในจินตนาการของใครหลายคน เพราะดวงตาของพ่อลูกตระกูลโจวยังคงจ้องปะทะกันอยู่อย่างไม่มีใครยอมใคร

 

แต่ก็ไม่นาน...

 

“ข้าเข้าใจคุณหนูขอรับ” แววตาของมี่เตี่ยนเอ่อล้นไปด้วยความผิดหวังแสนเจ็บปวดใจ “ในความรู้สึกของคุณหนู ตัวข้าคงเป็นใครอื่นที่แปลกหน้า ดังนั้นงานแต่งระหว่างเรา... ยกเลิกก็ได้ขอรับ”

 

แน่นอนว่าหลายคนไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดอย่างนั้นจากมี่เตี่ยน เพราะเขามักจะแสดงให้เห็นอยู่ตลอดเวลาว่าเขานั้นรักคุณหนูใหญ่มาก ถ้าหากเขาไม่ได้เป็นห่วงเรื่องภาพลักษณ์ หลายคนมั่นใจว่าเขาจะต้องแสดงความรักยิ่งกว่านี้แน่นอน ไม่ต่างกับคนคลั่งไคล้มากจนน่ากลัว

 

ตรงข้ามกับแต๋ว เธอรู้สึกว่าถ้อยคำทั้งหมดนั้นคือคำพูดโกหก ส่วนหนึ่งสังเกตที่ลักษณะคำพูดและการแสดงออก อีกส่วนหนึ่งสังเกตที่บิดาของมี่เตี่ยน ดังเช่นใครหลายคนเคยกล่าวไว้ว่า ทายาททางสายเลือดคือตัวแทนของบรรพบุรุษ

 

ซึ่งเป็นจริงตามนั้น

 

“แต่คุณหนูโปรดให้โอกาสข้าก่อนเถิดขอรับ” นอกจากมี่เตี่ยนกล่าวน้ำเสียงขอร้อง ยิ้มของเขายังสื่อให้รู้ว่าเขาไม่ถือโทษโกรธเคือง “คุณหนูคงรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีจุดเริ่มต้น ไม่เว้นเรื่องความรักระหว่างชายหญิง บางครั้งอาจเริ่มต้นไม่ดี บางครั้งเริ่มต้นโดยการทักทาย หรือแม้กระทั่ง... เริ่มต้นอย่างเช่นเรา” เขาเว้นคำพูดเพื่อเน้นความเป็นพิเศษ “ข้าขอเพียงคุณหนูลองเปิดใจให้ข้า ไม่จำเป็นต้องทั้งหมด ข้าขอช่องว่างพอให้ข้าได้แสดงให้คุณหนูได้มองเห็นบ้าง ข้าขอเพียงเท่านี้ขอรับ”

 

แน่นอนว่าแต๋วเข้าใจความหมายของเขา ที่ต้องการขอพื้นที่เล็กๆ ให้เขาแสดงความสามารถการพิชิตใจ

 

อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือความจริง

 

“ท่านมี่เตี่ยน ท่านโตถึงเพียงนี้แล้ว แต่ท่านยังไม่เข้าใจรึเจ้าคะ ท่านต้องให้ข้าพูดอีกกี่ครั้ง ท่านถึงจะเข้าใจความหมายของข้า”

 

แต๋วมั่นใจ แม้เธอกล่าวแค่นั้น ก็ย้ำชัดแล้ว ให้รู้ว่าเธอนั้นยังคงความต้องการเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

 

และแน่นอนว่าคำพูดของเธอยังเป็นความหมายว่ากล่าว ทั้งที่เขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ยังฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่อง

 

ทำให้ใบหน้าของมี่เตี่ยนซีดเซียวกว่าเดิมทันใด ปากก็สั่นอ้ำอึ้ง

 

และคำพูดของเธอไม่กระแทกมี่เตี่ยนคนเดียว ยังกระทบกระเทือนไปถึงโจวเฟยให้เสียหน้ากว่าเดิมด้วย

 

โจวเฟยโกรธมากจนเนื้อตัวสั่น มือกำแน่นจนกระดูกนูน เขาเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่พูดไม่ออก อัดอั้นอยู่อย่างนั้น ทำได้เพียงแค่ถลึงตาอย่างน่ากลัว

 

จึงเกิดเป็นความเงียบอย่างเยือกเย็น แต่ทว่าบรรยากาศกลับตรงข้าม...

 

แต่ความเงียบอยู่ไม่นาน

 

ใบหน้าอันซีดเซียวของมี่เตี่ยนกลับมามีเลือดฝาด ยิ้มแย้มสดใสอีกครั้ง เหมือนผ่านพ้นเรื่องหม่นหมองแล้วเจอเรื่องดีๆ อีกครั้ง “ข้าเข้าใจขอรับ แต่ข้ายังคงอยากให้คุณหนูได้ลองเปิดใจให้ข้าบ้าง ข้าขอเพียงเท่านี้ขอรับ หากผ่านไปแล้วสองปี คุณหนูยังคงยืนยันคำเดิม ข้าก็พร้อมจะจากไปขอรับ”

 

เงียบงัน... แต่ก็ไม่นาน

 

มี่อี้กลับมายิ้มแย้ม แต่เหมือนไม่ใช่อารมณ์ดี แท้จริงเหมือนฉุกคิดบางอย่างได้มากกว่า “ลูกพูดดี” แล้วหันมาขอร้องเธอ “คุณหนูโจวจื่อรั่วขอรับ แม้คุณหนูไม่ได้มีความรู้สึกใดต่อมี่เตี่ยนลูกชายของข้า แต่โปรดให้โอกาสลูกชายของข้าก่อนเถิดขอรับ”

 

แต๋วหรี่ตาเล็กน้อย แน่นอนว่าเธอวิเคราะห์อย่างเจาะลึก

 

ถ้าผ่านไปสองปี... ก็เท่ากับว่าเธอจะแก่เพิ่มขึ้น และเมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม บิดาจะต้องบังคับแต่งแน่นอน แม้เธอไม่ยอมรับก็ตาม

 

แน่นอนว่าในความทรงจำของร่างนี้เคยเห็นมาหลายตระกูลแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะกฎหมายบังคับ แท้จริงเป็นเพราะจารีตประเพณีเก่าๆ ที่เกือบทุกครอบครัวจะไม่ยอมให้ลูกสาวอยู่เป็นโสดจนเลยช่วงที่ควรมีบุตรเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นทั้งตระกูลจะต้องเจอเรื่องโชคร้ายแน่นอน

 

“ข้าขอเพียงโอกาสเท่านั้นขอรับ” มี่เตี่ยนไม่เพียงขอร้อง แววตาของเขาก็แสดงการขอร้องชัดไม่ต่างกัน

 

“ความคิดของมี่เตี่ยนถือว่าดี” โจวเฟยหันกลับมาที่เธอ แววตาของเขายังคงบ่งบอกชัดอยู่ ทั้งอารมณ์และการกดดัน โดยเฉพาะอย่างหลังนั้นเด่นชัดมากที่สุด

 

แม้ว่าแต๋วอยู่ในวงล้อมการกดดัน ใบหน้าของเธอก็ยังคงเรียบเฉยไม่สะทกสะท้าน กระนั้นไม่หมายความว่าเธอไม่ได้คิดอะไรอยู่ในหัว

 

แต่เธอเงียบอยู่ไม่นาน

 

“ย่อมได้เจ้าค่ะ ข้าจะให้โอกาสท่าน”

 

เมื่อคำพูดนั้นออกไปจากปาก แต๋วรู้สึกได้ว่าบรรยากาศร้อนแรงภายในห้องลดลงฉับพลัน

 

แม้หลายคนไม่แสดงอาการอะไรออกมาอย่างเด่นชัดทันใด แต่พวกเขาต้องเกิดความประหลาดใจแน่นอน เพราะทั้งคำพูดและการแสดงออกของเธอก่อนหน้านี้เด่นชัดมาก ว่าไม่ว่าจะอย่างไร เธอจะไม่ยอมอย่างแน่นอน

 

แววตาของมี่เตี่ยนเปล่งประกายความดีใจจนเอ่อล้น “ขอบคุณคุณหนูมากขอรับที่ให้โอกาสข้า ขอบคุณคุณหนูมากขอรับ ขอบคุณ”

 

แต๋วแน่ใจ หากมี่เตี่ยนไม่กลัวเสียภาพลักษณ์ เขาก็คงจะกระโดดโลดเต้นไปแล้ว

 

ตรงข้ามกับโจวเฟยที่หรี่ตามองเหมือนไม่เชื่อ แต่ไม่เป็นเรื่องแปลกประหลาด ในเมื่อได้เห็นเธอเวอร์ชันใหม่มาหลายครั้งก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งแน่นอนว่าขัดแย้งกับตอนนี้อย่างมาก ดังนั้นเขาต้องคิดไปด้านลบหลายแง่มุมแน่นอน โดยหลักๆ เขาต้องคิดว่าเธอมีแผนการแยบยลบางอย่างที่จะยกเลิกงานแต่ง

 

แต่โจวเฟยสงสัยไม่นาน ทั้งแววตาและสีหน้าของเขาอ่อนลง

 

“ดีแล้ว” โจวเฟยพยักหน้าช้าๆ “แม้วันนี้เจ้าไม่ได้มีความรู้สึกใดต่อมี่เตี่ยน แต่วันข้างหน้า ความคิดของเจ้าอาจจะเปลี่ยน”

 

ใบหน้าของแต๋วยังคงไม่บ่งบอกอารมณ์

 

อันที่จริง เธอไม่สนใจเรื่องงานแต่งแล้ว เพราะคนพวกนี้เอาความคิดของตัวเองเป็นที่ตั้งอย่างเดียว

 

ส่วนเรื่องที่มี่เตี่ยนจะใช้ความสามารถพิชิตใจนั้น ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไร หรือมาด้วยวิธีใด ก็ตามใจเขา ในเมื่อเธอยังคงไม่สนใจเขาในสายตา ทุกอย่างที่เขาพยายามมาทั้งหมดก็ไร้ค่า

 

และนอกจากนี้ ถือว่าเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง เพราะเธอจะได้มีเวลาเตรียมการไปจากจวนแห่งนี้เพิ่มขึ้น

 

แต่เธอหารู้ไม่...

 

ในสายตาของมี่เตี่ยน ตัวเธอเวอร์ชันใหม่นั้นทำให้เขาหัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง เธอทำให้มุมมองของเขาเปลี่ยนไปราวกลับหัวกลับหาง

 

ในอดีต มี่เตี่ยนจินตนาการว่าเขาถือแซ่ฟาดคุณหนู ขยี้ดอกไม้บอบบางอย่างเพลิดเพลินใจ

 

แต่ตอนนี้... ในจินตนาการของเขานั้นมีภาพตัวเขาและเธอยืนเคียงคู่ ร่วมด้วยช่วยกันรุมยำทาสรับใช้

 

เขามีแซ่เป็นอาวุธฟาดเพียะๆ ขณะที่เธอขยับปากฉอดๆ เป็นศัสตรา แต่บางอารมณ์อยากสัมผัสเนื้อๆ ก็ถลกผ้าปรี่ไปบริหารฝ่าเท้าตับๆ

 

โอ้ช่างเป็นคู่อันเหมาะสม เหมือนนรกสร้างสรรค์มาเคียงคู่ ให้คนทั้งปฐพีตกตะลึง !

 

‘คุณหนูโจวจื่อรั่วร้ายกาจเช่นนี้ โดนใจข้ายิ่งนักขอรับบบบบบ~ !’

 

_______________

 

เอาแหละ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ตัวผู้แต่งจะหายไปเป็นระยะ เพราะกำลังแต่งเป็นเหตุการณ์ใหญ่อยู่ ตัวผู้แต่งไม่สามารถแต่งไปและเผยแพร่ไปได้ เพราะเนื้อหามันไม่ต่อเนื่องกัน ที่สำคัญต้องย้อนกลับมาแก้ไขและเพิ่มรายละเอียดบ่อยครั้งมาก มันเสียเวลา ตัวผู้แต่งจึงต้องแต่งให้จบเป็นแต่ละเหตุการณ์ไป

 

อันที่จริง ก็เขียนดองไว้หลายตอนแล้ว แต่ทว่าเนื้อหายังไม่สมบูรณ์ แต่ถ้าแต่งจบเหตุกาณณ์นั้นๆ เมื่อใด จะเอามาเผยแพร่ต่อ

 

ส่วนที่อ่านกันอยู่นี่ แท้จริงคือซอยออกมาเป็นตอนสั้นๆ ทั้งนั้น ซึ่งตัวผู้แต่งไม่สามารถซอยตอนและแต่งไปพร้อมกันได้ อย่างที่กล่าวไปข้างต้น