แด่เธอที่รัก...

แด่เธอที่รัก...

ความมืดมิดโอบล้อมร่างสูงโปร่งของพีท ผิวสีเข้มของเขาเย็นเยียบราวกับสัมผัสความตาย กลิ่นอับชื้นจางๆ ลอยคลุ้งในอากาศ ผมหยิกศกเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เหนียวเหนอะหนะจนน่ารำคาญ ดวงตาค่อยๆ เปิดออก ทว่าสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าเป็นเพียงความว่างเปล่าสีดำสนิท ราวกับความมืดกำลังกลืนกินทุกสิ่ง ความเย็นยะเยือกกัดกินทุกอณูของร่างกาย ซึมลึกเข้าไปในกระดูก ทำให้เขารับรู้ว่าบัดนี้อิสรภาพได้หลุดลอยไปจากเขาแล้ว

ร่างกายเปลือยเปล่า ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดสัมผัสได้ถึงความแข็งกระด้างและเย็นเฉียบของพื้นผิวที่รองรับอยู่ พีทพยายามขยับกาย แต่ความเจ็บปวดที่แล่นริ้วไปทั่วร่าง ราวกับถูกของมีคมกรีดเฉือนซ้ำๆ ก็ตอกย้ำความจริงอันน่าสะพรึงกลัว เขาถูกมัด! เชือกป่านเส้นหนาแน่น รัดตรึงแขน ขา และลำตัวไว้กับเก้าอี้ไม้เก่าคร่ำครึ อย่างไร้ทางหนีดิ้น แรงกดของเชือกบาดลึกเข้าไปในเนื้อ ความเจ็บปวดรวดร้าวบ่งบอกว่าเขาถูกจองจำอยู่ในสภาพนี้มานานพอสมควร จนกล้ามเนื้อเริ่มชาและอ่อนแรง

พรึ่บ!

แสงสว่างจ้าพลันสาดส่องเข้ามาในความมืดมิด ราวกับคมมีดที่กรีดลงบนดวงตาที่อ่อนล้าของพีท เขาสะดุ้งเฮือก แสบตาจนต้องหรี่ลง น้ำตาไหลรื้นออกมาอย่างอดไม่ได้ ไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ออกมาได้ ลำคอแห้งผากราวกับทะเลทราย ห้องสี่เหลี่ยมทึบตัน ผนังปูนซีเมนต์เย็นเยียบและมีรอยแตกร้าว ปราศจากหน้าต่าง ไร้ซึ่งสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ ปรากฏแก่สายตา มีเพียงเขาที่ถูกพันธนาการอยู่กลางห้อง และแสงไฟสีขาวนวลที่สาดส่องลงมาอย่างเย้ยหยัน ราวกับจับจ้องเหยื่อที่ไร้ทางสู้

ตึก... ตึก... ตึก...

เสียงฝีเท้าหนักแน่น ก้องกังวานมาจากทางมุมมืดของห้อง หัวใจของพีทเต้นระรัวด้วยความหวาดหวั่น เลือดในกายสูบฉีดแรงจนรู้สึกได้ถึงความปวดหนึบที่ขมับ เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่... “ฟา”

ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้โลหิตในกายเย็นเยียบจนถึงกระดูกสันหลัง ฟา คนรักของเขา กำลังก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ ท่าทางของเธอสง่างามราวกับนางพญา แต่ใบหน้าของเธอกลับประดับด้วยรอยยิ้ม... รอยยิ้มที่แสนประหลาด รอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มที่ราวกับซ่อนความบ้าคลั่งและความพึงพอใจอย่างลึกซึ้งไว้ภายใต้ความงดงาม

“ตื่นแล้วเหรอคะ ที่รัก” น้ำเสียงของฟาหวานหยดย้อย ราวกับน้ำผึ้งเคลือบยาพิษ ทว่าแววตาของเธอกลับแข็งกระด้าง เย็นชาจนน่าสะพรึงกลัว ราวกับมองสิ่งของไร้ชีวิต

ฟาเดินเข้ามาจนชิด แล้วทิ้งตัวนั่งคร่อมบนตักของพีทอย่างแผ่วเบา สองแขนเรียวกอดคล้องลำคอเขาไว้ในท่าทางยั่วยวน เรือนผมยาวสลวยของเธอสัมผัสใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน แต่พีทกลับรู้สึกราวกับถูกใยแมงมุมรัดตรึง ความเจ็บปวดที่กัดกินทั่วร่าง ผสานกับสัมผัสที่แสนคุ้นเคยกลับกลายเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ ความเสน่หาที่เคยมีมลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความหวาดระแวงและหวาดกลัว

“ทำไม... ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้” พีทเค้นเสียงถามอย่างยากลำบาก ลมหายใจติดขัด ความสับสนและความหวาดกลัวตีรวนอยู่ในอก ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังบีบคั้นหัวใจของเขา

“เพราะเธอทำผิดกับเค้า... เค้าก็เลยต้องลงโทษเธอ...” ฟากระซิบข้างหูเขา น้ำเสียงของเธอช้าๆ ชัดเจน แต่แฝงไว้ด้วยความอาฆาตมาดร้าย ราวกับเสียงกระซิบจากยมโลก

พีทขนลุกซู่ไปทั้งตัวกับน้ำเสียงและสีหน้าของฟา สัมผัสที่แผ่วเบาของเธอกลับทำให้เขารู้สึกราวกับถูกหนามแหลมทิ่มแทง เขาพยายามทบทวนความผิดของตนเอง ในความทรงจำอันเลือนราง เขามั่นใจในความรักที่เขามีให้ฟา แล้วเขาผิดอะไร?

“เอาล่ะ!” ฟาผละจากตักของพีทอย่างรวดเร็ว พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างบอบบางของเธอก้าวหายเข้าไปในเงามืดหลังแสงไฟที่สาดส่อง ทิ้งให้พีทจ้องมองตามด้วยความหวาดหวั่น

“เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า” เสียงของฟาดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แฝงไว้ด้วยความตื่นเต้นยินดี ราวกับกำลังจะได้เริ่มต้นงานอดิเรกที่แสนโปรดปราน พร้อมกันนั้นเอง กระเป๋าหนังใบใหญ่ สีดำสนิท ก็ถูกลากออกมาจากเงามืด วางลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา เสียงรูดซิปที่ดัง ครืด... ยิ่งทำให้หัวใจของพีทเต้นระรัว

ฟาค่อยๆ รูดซิปกระเป๋าออกช้าๆ ราวกับกำลังเปิดกล่องของขวัญ พีทมองตามทุกการเคลื่อนไหวด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ในใจแวบขึ้นมาด้วยความหวังอันน้อยนิดว่าฟาอาจต้องการสร้างบรรยากาศแปลกใหม่บนเตียง แม้ความรู้สึกสังหรณ์ใจอันเลวร้ายจะคอยเตือนอยู่ตลอดเวลา

ทว่าในวินาทีต่อมา ความคิดทั้งหมดของพีทก็พลันหยุดชะงัก ราวกับถูกตรึงด้วยความหวาดผวา สิ่งที่ฟาหยิบออกมาจากกระเป๋า... คือเข็มเย็บผ้าขนาดใหญ่ ปลายแหลมคมวาววับ ยาวประมาณห้าถึงหกนิ้ว ด้ามจับทำจากไม้เก่าคร่ำครึ พีทเบิกตากว้าง มองเข็มในมือฟาด้วยความตกใจสุดขีด ความหวังสุดท้ายมลายหายไปสิ้น

“เอาเข็มออกมาทำไม!” เขาถามเสียงสั่นเครือ ลมหายใจเริ่มถี่กระชั้น ฟาไม่ตอบ เพียงแต่แย้มรอยยิ้มบางๆ ที่เย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง รอยยิ้มที่ราวกับปีศาจร้ายกำลังพอใจในเหยื่อตรงหน้า

“ถ้าเธอดิ้น เธอจะเจ็บตัวนะ” ฟาพูดเสียงหวาน ดวงตาของเธอก็จับจ้องอยู่ที่พีทอย่างไม่วางตา ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหาพีทอย่างช้าๆ ในขณะที่ความรู้สึกไม่ปลอดภัยถาโถมเข้าใส่ ราวกับคลื่นยักษ์ พีทพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลังเพื่อหลุดพ้นจากพันธนาการ แต่เชือกที่รัดตรึงเขานั้นแน่นหนาราวกับเหล็กกล้า ไม่มีทางคลายออกได้ ความเจ็บปวดจากการดิ้นรนยิ่งทวีคูณขึ้น

ฟาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ก้มลงมองด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ราวกับกำลังชั่งน้ำหนัก “เค้าคิดว่าเธอจะร้อนรนกว่านี้เสียอีก... นิ่งกว่าที่คิดนะ” เธอเอื้อมมือมาสัมผัสแก้มสากของพีทอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วเย็นเฉียบของเธอไล้ไปตามโครงหน้าของเขาอย่างเชื่องช้า “เค้าไม่ได้ต้องการแบบนี้... เค้าอยากได้ยินเสียงเธอ...”

พีทที่ได้ยินดังนั้นจึงรีบตอบด้วยความหวังอันริบหรี่ “ได้เลยเธอ... เค้าจะคุยกับเทอทั้งวั...”

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นห้อง ก้องกังวานสะท้อนไปทั่วผนังปูนเย็นเยียบ คำพูดของพีทถูกกลืนหายไปในความเจ็บปวดที่แสนสาหัส เมื่อฟาแทงเข็มแหลมคมเข้าใต้เล็บนิ้วกลางข้างขวาของเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับแทงเข้าไปในเนื้อที่อ่อนนุ่ม ความเจ็บปวดราวกับถูกไฟเผาไหม้แล่นปราดไปทั่วร่าง มือของเขาสั่นเทิ้ม เหงื่อกาฬไหลทะลักออกมา “ฮี่... ฮี่... ฮี่... ฮี่... ฮี่...” เสียงหัวเราะเบาๆ ที่คุ้นเคยดังขึ้น ฟากำลังหัวเราะ... หัวเราะอย่างชอบใจ เสียงหัวเราะที่ครั้งหนึ่งเคยไพเราะ กลับกลายเป็นเสียงที่น่าหวาดผวาที่สุดในชีวิตของพีท ราวกับเสียงกระซิบของยมทูต

“ที่รัก... มือเธอสั่นใหญ่เลย... เจ็บเหรอคะ?” แม้คิ้วเรียวของฟาจะขมวดเข้าหากัน ราวกับแสดงความห่วงใย แต่ดวงตาของเธอกลับเปล่งประกายแห่งความพึงพอใจ รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้าสวยหวาน เธอจับมือของพีทขึ้นมาลูบไล้อย่างอ่อนโยน ปลายนิ้วของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีสด แล้วจูบเบาๆ ราวกับกลัวว่าเขาจะเจ็บปวด เลือดสีแดงสดไหลซึมจากปลายนิ้ว หยดลงสู่พื้นห้องทีละหยด... ทีละหยด...

พีทเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก ลมหายใจหอบถี่ ดวงตาเบิกโพลง เหงื่อเม็ดโตผุดพรายขึ้นตามผิวหนัง เขาได้แต่กัดฟันแน่น จนกรามแทบหัก ข่มความทรมานที่ถาโถมเข้ามา ราวกับคลื่นพายุโหมกระหน่ำ

“เดี๋ยวเค้าจะทำให้ครบทั้งยี่สิบนิ้วเลยดีไหมคะ?” คำพูดถัดมาของฟาราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ พีทส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด เสียงครางต่ำๆ หลุดออกมาจากลำคอ ฟาเดินไปหยิบกล่องเข็มเย็บผ้าอีกกล่องออกมา กล่องไม้เก่าผุพัง ภายในบรรจุเข็มขนาดต่างๆ มากมาย พีทเบิกตากว้าง พยายามร้องขอความเมตตาด้วยสายตา “ไม่เอาแล้วเธอ... เค้าเจ็บมาก... เค้าไม่ไหวแล้ว...”

หลังจากคำขอร้องสิ้นสุดลง ฟายืนมองเขาด้วยสายตานิ่งเฉย ทว่าแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจและความอาฆาตอย่างรุนแรง ราวกับเด็กที่ถูกขัดใจ “ไหนบอกว่าจะตามใจไง... มึงสัญญาอะไรไว้... มึงจำไม่ได้เหรอ?”

“กูไปสัญญาอะไรวะ! ไอ้เหี้ย! ต้องทำกูขนาดนี้เลยเหรอ? กูมั่นใจว่าไม่เคยสัญญาให้มึงมาทำแบบนี้กับกูอ่ะ!” พีทโต้ตอบด้วยความโกรธแค้นและเจ็บปวด เสียงของเขาแหบแห้งและสั่นเครือ

“สัญญาว่าถ้าโกหก กูจะทำอะไรกับมึงก็ได้ไง!” ฟาสวนกลับทันที พร้อมกับทรุดตัวนั่งลงตรงหน้าพีท ใบหน้าของเธอใกล้เข้ามาจนพีทสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่แฝงไปด้วยกลิ่นคาวเลือดจางๆ “มึงจำไม่ได้ไม่เป็นไร... ค่อยๆ ซึมซับความรักของกู... แล้วมึงก็จะคิดได้เอง” พูดจบ ฟาก็แทงเข็มแหลมคมเข้าไปที่นิ้วมือข้างขวาของพีทอย่างแรง... ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!

พีทไม่มีเวลาได้คิด ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆ เขาได้แต่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ฟาแทงเข็มเข้าไปทีละนิ้ว ตั้งแต่นิ้วเท้าที่ชาหนึบขึ้นมาจนถึงนิ้วมือที่สั่นเทิ้ม ความเจ็บปวดทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ราวกับมีใครเอามีดมากรีดเฉือนเนื้อของเขาอย่างช้าๆ และทรมาน

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก! พอแล้ว! ไม่ไหวแล้ว!” พีทร้องโหยหวนไม่สิ้นสุด น้ำตาไหลอาบแก้ม ร่างกายบิดเกร็งด้วยความเจ็บปวด

“ใจเย็นๆ ค่ะ... นิ้วสุดท้ายแล้ว”

นิ้วสุดท้ายที่ฟาเหลือไว้คือนิ้วนางข้างซ้าย เธอจับประคองนิ้วเรียวขึ้นมาอย่างเบามือ ราวกับกำลังถือดอกไม้ที่บอบบาง แล้วค่อยๆ เอาเข็มเหล็กเสียบแทงทะลุเข้าไปอย่างช้าๆ ช้ากว่านิ้วอื่นๆ ท่ามกลางเสียงร้องครวญครางที่แสนทรมานของพีท

กร๊อบ!

เสียงกระดูกนิ้วนางข้างซ้ายหักดังสนั่น ราวกับกิ่งไม้แห้งถูกหักสะบั้น พร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้พีทแทบคลั่ง สติสัมปชัญญะเลือนราง ในหัวว่างเปล่า มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้นที่เขารับรู้... ความเจ็บปวดที่กัดกินทุกส่วนของร่างกายและจิตใจ

“จะไม่ไหวแล้วเหรอคะ?” ฟาเอียงคอถามคนรักที่บัดนี้ใบหน้าซีดขาวราวกับศพ ดวงตาของเธอเปล่งประกายวิบวับด้วยความพึงพอใจ

“พะ... พอ... เถอะนะ... ขอร้อง...” พีทพยายามเค้นเสียงพูดอ้อนวอน ลมหายใจแผ่วเบา

“พอ? พออะไรคะ? เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย” ฟาพูดออกมาด้วยใบหน้าเฉยเมย ราวกับสิ่งที่เธอกำลังทำเป็นเรื่องปกติธรรมดา ราวกับกำลังพูดถึงดินฟ้าอากาศ

พีทนั้นเจ็บปวดจนไม่อาจเอ่ยสิ่งใดออกมาได้อีกแล้ว เขาได้แต่คิดอย่างสับสนว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ความรักที่เคยหวานชื่นกลายเป็นความโหดร้ายได้อย่างไร ในขณะที่ความคิดกำลังตีรวน เขาก็รู้สึกได้ว่ามีใครมาสัมผัสอวัยวะเพศของเขา สัมผัสเย็นเยียบและน่าสะอิดสะเอียน เขาลืมตาขึ้นมอง ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาดิ้นทุรนทุรายด้วยความหวาดกลัวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

ฟากำลังจับอวัยวะเพศของเขา พร้อมกับเตรียมนำเข็มแหลมคมจิ้มเข้าไปที่ปลายองคชาต

“ชู่วววว... ชู่วววววววววว... อย่าดิ้นสิคะ... เดี๋ยวพลาด” ฟาบอกเสียงหวาน แต่แววตาของเธอกลับแข็งกร้าว พยายามให้พีทนิ่งเฉย แต่พีทไม่ฟัง ยังคงดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ความหงุดหงิดแล่นเข้าสู่จิตใจของฟาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากบางของเธอกระตุกเล็กน้อย

“นี่! จะดิ้นเหี้ยอะไรนักหนา! มึงอยากให้กูรีบทำให้จบใช่ไหม? ได้!” ฟาตวาดเสียงดัง พร้อมกับเดินกลับไปค้นหาของในกระเป๋า คว้าเชือกป่านเส้นใหญ่และยาวออกมา แล้วนำผ้าเนื้อหยาบไปแขวนไว้บนคานไม้เก่าผุพัง ความยาวของเชือกห้อยลงมาจนถึงตัวพีทที่นั่งอยู่ จากนั้นเธอก็เอาเชือกรัดคอพีท แล้วกระชากร่างของเขาขึ้นไปเพียงเล็กน้อย พีทยังคงอยู่ในท่านั่ง โดยมีเชือกแขวนคอรั้งคอเขาไว้ ทำให้เขาต้องยืดตัวตรงเพื่อให้ยังคงมีอากาศหายใจ หากเขาไม่ยืดตัวขึ้น เขาก็ไม่ต่างอะไรจากการผูกคอตาย ความเจ็บปวดที่คอทำให้เขาหายใจลำบาก ใบหน้าเริ่มแดงก่ำ

ฟากลับมานั่งตรงหว่างขาของพีทเช่นเดิม ใช้เข็มค่อยๆ เสียบเข้าไปที่อัณฑะข้างซ้ายอย่างช้าๆ ราวกับกำลังร้อยลูกปัด แล้วค่อยๆ เสียบทะลุไปยังอัณฑะข้างขวา ค้างเข็มไว้ราวกับเป็นที่ดาม จากนั้นก็ค่อยๆ เสียบเข็มเข้าไปตามท่อปัสสาวะ ความเจ็บปวดราวกับมีดกรีดแทงแล่นปราดไปทั่วท้องน้อย

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!

เสียงร้องโหยหวนดังลั่นห้อง ก้องกังวานไปทั่ว เสียงเชือกที่รั้งคอพีทดัง ครืด... เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากปลายอวัยวะเพศของพีท หยดลงสู่พื้นห้องเป็นทางยาว

“ถ้าขยับ เธอจะยิ่งเจ็บนะคะ... อยู่นิ่งๆ แล้วจะดีเอง” ฟาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ราวกับกำลังปลอบเด็กน้อยที่กำลังซน แต่ในมือของเธอยังคงถือเข็มเปื้อนเลือด

แต่สำหรับพีทนั้น เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว นอกจากความเจ็บปวดที่แสนสาหัส ความมืดเริ่มเข้ามาปกคลุมสติสัมปชัญญะของเขา

ฟาก้มลงไปจับมือพีทเบาๆ ปลายนิ้วเรียวของเธอสัมผัสกับเลือดที่แห้งกรังบนมือของเขา แล้วถามต่อ “เจ็บมากเลยเหรอคะ? อยากให้เค้าเอาออกไหม?” เธอพูดพลางลูบมือของพีทเบาๆ พีทพยักหน้าอย่างยากลำบาก เพราะเชือกที่รัดคอเขาไว้ เพียงแค่เขาตอบสนอง ฟาก็ใช้คีมคีบเหล็ก คีบเข็มที่แทงอยู่ใต้เล็บและเล็บของพีทออกมาพร้อมกัน เสียงเนื้อฉีกขาดและเสียงร้องครวญครางของพีทดังประสานกัน

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!

พีทได้แต่ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้ม มันช่างทรมานเหลือเกิน ราวกับถูกทรมานอยู่ในขุมนรก

“ฆ่าเค้าให้ตายเลย... เค้าไม่รู้จริงๆ ว่าทำผิดอะไรกับเธอ...” พีทพยายามเค้นเสียงขอร้องฟา เสียงของเขาแหบแห้งและแผ่วเบา

“เธอก็แค่โกหกเค้า... สะสมจนเค้าควรทำอะไรสักอย่าง” ว่าจบ ฟาก็ยิ้มออกมาอย่างสยดสยอง ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับปีศาจร้ายที่กำลังพึงพอใจในชัยชนะ “เค้าไม่ทำเธอตายหรอกค่ะ... เค้า รัก เธอ... เธอต้องอยู่กับเค้าไปตลอด” พีทได้ยินดังนั้นก็ส่ายหน้าเบาๆ ความสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่ ราวกับคลื่นยักษ์ ไม่เคยคิดเลยว่าฟาจะเสียใจจนคลุ้มคลั่งมาทรมานเขาถึงเพียงนี้

“แต่วันนี้เค้าเหนื่อยแล้ว... เรามาทำขั้นตอนสุดท้ายของวันนี้กันเถอะนะคะ” ฟาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาพีทอีกครั้ง คราวนี้เธอถอดเข็มทั้งหมดออกจากอวัยวะเพศของพีท มองมันอยู่ครู่หนึ่ง เลือดสีแดงสดไหลหยดลงพื้น แล้วเดินกลับไปหยิบมีดเล่มเล็กๆ ออกมา ใบมีดคมกริบสะท้อนแสงไฟ จากนั้นก็มองไปตามร่างกายที่บอบช้ำของพีท ราวกับกำลังมองหาผืนผ้าใบ “เค้าควรเริ่มจากตรงไหนดีคะ?... อยากกระจายความเจ็บไหม? ฮี่... ฮี่... ฮี่... ฮี่... ฮี่...” ฟายิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข ราวกับกำลังจะได้ทำสิ่งที่น่าชื่นชมที่สุด ราวกับกำลังจะวาดภาพบนร่างกายของพีท

เธอไม่รอฟังคำตอบจากคนที่ไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ขอเพียงแค่พีทยังมีลมหายใจและรับรู้ทุกสิ่งที่เธอกำลังทำก็เพียงพอแล้ว เธอเริ่มจากการกรีดมีดลงบนแผลที่นิ้วของพีท ค่อยๆ กรีดเป็นทางยาว แต่ไม่ลึก เธอตั้งใจจะลอกหนังของพีทออกอย่างช้าๆ ทีละส่วน ราวกับกำลังปอกเปลือกผลไม้ แต่ก็กลัวว่าเขาจะตายเสียก่อน จึงค่อยๆ ลอกหนังตรงมือทั้งสองข้างและเท้าทั้งสองข้างของเขา ความเจ็บปวดราวกับถูกน้ำกรดสาด ราวกับถูกไฟเผาไหม้ แล่นปราดไปทั่วร่าง เพียงเท่านั้นก็มากพอที่จะทำให้ฟาได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนที่ดังขึ้นจนแสบแก้วหูของพีทแล้ว

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!

เสียงของพีทยังคงดังอยู่ไม่ขาด พื้นที่รอบตัวเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน กลิ่นคาวคลุ้งจนแทบอาเจียน ฟามองมันด้วยความพึงพอใจ ราวกับกำลังชื่นชมผลงานศิลปะ ก่อนจะเดินไปหยิบถังน้ำเย็นเฉียบแล้วเทราดลงบนตัวพีท

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!

แผลสดที่ถูกน้ำราดลงมานั้นแสบร้อนราวกับถูกน้ำเดือดลวก พีทดิ้นทุรนทุราย เสียงร้องยังคงก้องกังวาน ฟาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รับรู้กลิ่นคาวเลือดที่ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องด้วยความรู้สึกสดชื่น ราวกับได้รับยาชูกำลัง

ฟาเดินไปเข็นกรงเหล็กขนาดใหญ่เข้ามาตรงหน้าพีท กรงขังที่ดูทรุดโทรมและเต็มไปด้วยฝุ่น แล้วก้มลงมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความรัก ความโกรธ และความพึงพอใจ จูบลงไปที่ปลายจมูกของพีทเบาๆ พีทที่เจ็บปวดจนแทบขาดใจ หมดสติไป หวังว่าทุกสิ่งจะเป็นเพียงแค่ฝันร้าย... ฝันร้ายที่เขาอาจจะไม่มีวันตื่น

พีทรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในความมืดอีกครั้ง ความมืดที่คุ้นเคยแต่กลับน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเดิม คราวนี้เขาไม่ได้ถูกมัดติดกับเก้าอี้ แต่กำลังนอนอยู่บนพื้นแข็งกระด้างในกรงเหล็ก ความเจ็บปวดทั่วร่างกายตอกย้ำว่าเรื่องราวเมื่อครู่ไม่ใช่ความฝัน และเขายังไม่ตาย ลมหายใจยังคงรวยริน แต่ทุกการหายใจกลับเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทง เขาพยายามขยับตัว แต่ก็พบว่ามีบางสิ่งรัดคอเขาอยู่ ปลอกคอเหล็กเย็นเยียบพร้อมโซ่ที่ล่ามติดกับกรง

พรึ่บ!

แสงไฟสว่างจ้าถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่ศีรษะยังคงสับสน มึนงง และความเจ็บปวดรุมเร้า พีทมองไปรอบๆ พบว่าเขายังคงอยู่ในห้องเดิม แต่บัดนี้เขาถูกสวมปลอกคอล่ามโซ่ไว้ในกรงเหล็กขนาดใหญ่ ราวกับสัตว์ร้าย ความเจ็บปวดจากการถูกลอกหนังทำให้เขาไม่กล้าขยับตัว ผิวหนังที่ถูกเปิดออกแสบร้อนเมื่อสัมผัสกับอากาศเย็น

“ตื่นแล้วเหรอคะ ที่รัก? เธอหลับไปนานมากเลยค่ะ เค้าเฝ้ามองเธอจากกล้องทั้งวันทั้งคืน... ฮี่ฮี่... รอที่จะได้กลับไปเล่นกับเธอตอนเย็นแทบไม่ไหวแล้ว” เสียงของฟาดังขึ้นจากลำโพงที่เธอติดตั้งไว้ทั่วห้อง เสียงที่ครั้งหนึ่งเคยอ่อนหวาน บัดนี้กลับแฝงไว้ด้วยความบ้าคลั่ง “เรามาอยู่ด้วยกันไปจนวันตายนะคะ... เค้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอตายก่อนเค้า” พีทได้ยินดังนั้นก็รับรู้แล้วว่าฟาจะทรมานเขาไปเรื่อยๆ เช่นนี้ ไม่มีวันสิ้นสุด

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก! ไม่! อ๊ากกกกกกก ปล่อยกู! อีเหี้ยฟา! พีทได้แต่กรีดร้องและด่าทอฟาด้วยความคับแค้นใจ เสียงของเขาแหบแห้ง เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างหมดหนทาง

ฟามองภาพพีทในจอมอนิเตอร์จากกล้องวงจรปิดด้วยรอยยิ้มสยดสยอง ความสุขเอ่อล้นอยู่ในอกของเธอ ทุกเสียงกรีดร้อง ทุกหยาดน้ำตา ทุกความทรมานของพีท คือบทเพลงแห่งความรักที่เธอสร้างขึ้น เธอจะไม่ยอมให้พีทจากไปไหน เขาจะต้องอยู่กับเธอ... ตลอดไป ในกรงแห่งความทรมานนี้

ในหัวของฟาผุดขึ้นมาซึ่งภาพและรูปแบบการทรมานพีทอีกมากมายนับไม่ถ้วน ความคิดสร้างสรรค์อันดำมืดของเธอกำลังเบ่งบาน เธอพบแล้ว... พบกับความสุขที่แท้จริง ความสุขที่ได้เห็นคนที่เธอรักทรมานภายใต้เงื้อมมือของเธอ เพราะพีทรักเธอ... พีทถึงยอมอดทนต่อความเจ็บปวดนี้ ฟาคิดเช่นนั้น พร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความปรารถนาที่จะได้กลับไป "เล่น" กับพีทอีกครั้งในค่ำคืนที่กำลังจะมาถึง... ค่ำคืนแห่งความทรมานที่ไม่มีวันสิ้นสุด... และในความมืดมิดนั้นเอง พีทได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ที่แสนคุ้นเคย... ฮี่... ฮี่... ฮี่...