ทุกคนควรค่าสิ่งดี ๆ 3: ให้เป็นสมบัติราคาแพง

ระหว่างเดินทาง ในฐานะคนธรรมดาคนหนึ่ง คนไม่เคยผิดพลาด คงมีแต่คนไม่ทำอะไรเลย เพราะการเดินทางคือการเรียนรู้
สิ่งผิดถูกของชีวิต ไม่มีใครที่ไม่เคยหลงทาง! เราเป็นเพียงคนเดินดินคนหนึ่ง ยังมีกิเลสและใจอ่อน เบาปัญญาอยู่บ้าง จึงเลือกบางสิ่งที่ไม่สมควรไปประกอบกับสิ่งแวดล้อมและประสบการณ์ในชีวิตที่ผ่านมา ทำให้เราคิด เชื่อ และทำตามข้อมูลที่เคยเรียนรู้ กิเลสในใจที่
ยังมากทำให้พิจารณา ตัดสินใจเลือกทางออก หรือทำให้เกิดมุมมองต่าง ๆ ต่อเรื่องราวที่เข้ามาในชีวิตผิดเพี้ยนได้ #แม้หลายครั้งเลือกยากที่จะไม่ผิดพลาด ทั้งพลั้งไปแล้วจะได้รับโอกาสใหม่จากใครซ้ำ ๆ จนกว่าเราจะไม่ผิดพลาดอีกไหมนั้น ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป จนกว่าจะรู้แจ้งว่า “อย่างไหนคือสิ่งไม่สมควร”

เมื่อรู้แล้ว ก็ควรพยายามที่จะไม่กลับไปผิดพลาดซ้ำ ๆ อีก การผิดพลาดจะไร้ประโยชน์ เมื่อเราไม่ได้บทเรียนอะไรจากมันเลย ในอีกทางหนึ่ง มันจะเป็นประโยชน์ เมื่อเราสามารถหาสาเหตุที่ทำให้เกิดความผิดพลาดได้ เจอแล้วก็แก้ไข ถ้าไม่ทำอย่างนั้นก็จะย่ำอยู่ที่เดิม อยู่ตรงจุดที่มีแต่คนต่อว่า ไม่เว้นกระทั่งตนเอง! จะไม่พูดว่า การผิดพลาด คือ ความผิด มันไม่แปลกที่จะพลาดทำผิดบ้าง ถึงยังไงเราก็ควรให้โอกาสตนเองเดินชีวิตต่อ แม้ใครจะไม่มีโอกาสเหลือให้อีก อย่าด่าตนเองมากเกินไป จนใจหดหู่ไม่คิดอยากเดินเพื่อหาทางที่ดีกว่าให้เจอ แต่ด่าให้เรียกสติได้ก็พอ แล้วที่เหลือ #เราสามารถปลอบใจ ให้กำลังใจตนเองได้ ว่าเราจะไม่หยุดเรียนรู้ จะไม่หยุดแสวงหาแสงสว่างของชีวิตเรื่อย ๆ และสักวัน จะต้องเจอในที่สุด!

ส่วนมากแล้ว ความผิดพลาดจะเกิดจาก “ความใจร้อน” “ความกล้าได้กล้าเสียมากเกินไป” “ความไม่ยอมไตร่ตรองให้ดีก่อน” ใจร้อนจะทำให้ได้ตอนนี้ กล้าเสี่ยง คิดว่าตนยอมรับผลร้ายที่จะตามมาได้เสมอ ไม่ไตร่ตรอง เพราะขาดสติ ขาดความรู้ ขาดวุฒิภาวะ ถามตนเองดู “คุณเสียอะไรจากความผิดพลาดของตัวเองมากพอหรือยัง?” ในวันที่หลายคนรอบตัวก้าวหน้า รุ่งเรืองขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เราอยู่จุดไหน ทำอะไรอยู่? ถึงเวลาหรือยังที่เราจะโตขึ้น ดีขึ้น เก่งขึ้น และประสบความสำเร็จได้อย่างใครอื่นบ้าง? หลายอย่างในชีวิตคนเรา ไม่ว่าสิ่งแวดล้อมหรือต้นทุน ไม่เหมือนกัน ไม่เท่ากัน ก็จริง ทว่าวันหนึ่งที่เรารู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง ยอมสงบใจกลับมานั่งทบทวนทุกอย่าง แน่นอนบางสิ่งคนรอบข้างหรือปัจจัยภายนอกมีอิทธิพลให้เราเดินทางผิด แต่ถ้าตอนนี้เราฉลาดขึ้นแล้ว มันก็มีแค่เราเท่านั้นที่จัดการชีวิตตัวเองใหม่ได้จริง ๆ และพยายามปฏิเสธปัจจัยอื่นซึ่งเป็นมลพิษเสีย!

คนอื่น เมื่อไม่ใช่ชีวิตเขาน้อยครั้งนักจะหันมารับผิดชอบใคร เขาบังเอิญทำชีวิตใครดีก็เชิดหน้าชูตารับคำชม แต่ถ้าชีวิตใครล้มเหลวเพราะเขาก็เอาแต่ด่าทอว่าทำตนเอง เอาเถอะ วันนี้เรารู้ตัว รู้ทันยาพิษของเสียพวกนั้นแล้ว หน้าที่ของเรา คือ “รักตนเอง”
#ทุกคนรักตนเองกันทั้งนั้น อย่าบอกว่าเราไม่ได้รักตนเอง ตราบที่เรายังพยายามหนีทุกข์ไปเจอสุข จะด้วยวิธีสร้างสรรค์หรือไม่ก็ตาม!
ถ้าไม่ได้รักตนเองคงไม่อยากพ้นจากเวลาแย่ ๆ นั้นไปโดยเร็วหรอก! #สิ่งที่เราควรทำต่อจากนี้ มีแค่เตือนสติตนเองให้ใจเย็นขึ้น รอบคอบขึ้น ประมาทน้อยลง แม้ว่าหลังจากตัดสินใจไปแล้วผลมันจะไม่ได้ดีขึ้นกว่าที่เคยก็ตามที ขอให้รู้ไว้ว่า อย่างน้อยสติปัญญาและวุฒิภาวะของเราก็พัฒนาขึ้น ถึงได้ยอมสงบใจ ยอมพิจารณาสิ่งที่จะทำให้ถี่ถ้วน

ใครไม่ให้โอกาสเราอีก อย่าได้สนใจเลย ต่อให้เขาให้โอกาสเรา แต่เราไม่ให้โอกาสตนเอง ทุกอย่างก็เหมือนเดิม หลายคนบนโลกก็เพียงคนธรรมดา เขามีความรักตัว กลัวเจ็บ กลัวสูญเสียเป็นธรรมดา ป่วยการถ้าจะรอให้เขาเปิดใจอีกครั้ง เขาไม่ผิดที่จะกลัวหรือหวาดระแวง ส่วนเราก็ไม่ผิดที่จะให้อภัย ให้โอกาสตนเองได้พัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ นั่นเพราะ เราก็รักตนเอง #แม้ว่าเราพยายามเท่าไร หลายอย่างก็ไม่เห็นจะดีขึ้นทันตา ให้รู้ไว้เถอะ สิ่งที่ดีมาก ๆ คือ “เรากำลังพยายาม” อาจมีหลายครั้งที่คนรอบข้างไม่เห็นค่าความพยายามของเรา แต่ชีวิตเรา ถ้ายังรักมันก็ต้องคอยดูแลตนเองไปก่อน อย่ามัวหาความสุขจากคนอื่นเลย เพราะหาได้ยากกว่าเราสร้างเอง #คนฉลาดเท่านั้นที่จะพยายามแก้ไขทุกอย่างให้ดีขึ้น! #คนฉลาดกว่าจะไม่รอใครหรือรอเวลา! และ #คนฉลาดที่สุด คือคนที่รู้ว่าอะไรดีก็จะไม่ยอมแพ้เพื่อให้ได้มันมา! “ของดี มีค่าที่สุด ไม่ใช่อะไรนอกกาย แต่เป็นสติ ความคิด นิสัย พฤติกรรมของเราที่จะพาชีวิตไปในทางที่งดงามต่างหาก”

********************

            เรื่องนี้ไม่ได้เปิดขาย แต่ถ้าใครชอบใจ ก็ฝากโดเนทเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ อย่างน้อยรายได้เหล่านี้อาจช่วยสนับสนุนให้แพล็ทฟอร์มKeangun ซึ่งสร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงเพื่อนผู้พิการทางการเห็นคนหนึ่ง สามารถเติบโต และเป็นประโยชน์กับคนจำนวนมากต่อไปได้ ผู้สร้างคาดหวังให้แพล็ทฟอร์มนี้ช่วยคนตาบอดด้วยกันมีพื้นที่เข้าถึงหนังสือต่างๆมากขึ้นค่ะ ด้วยพักหลัง แพล็ทฟอร์มใหญ่บางแห่งพัฒนาระบบแล้วลืมนึกถึงการใช้งานของคนตาบอดไป ส่งผลให้คนกลุ่มนี้เข้าถึงหนังสือลำบากขึ้น กระทั่งผู้พิการทางสายตาที่ฝันอยากเป็นนักเขียน ก็หาช่องทางลงงานได้ยากขึ้นตามไปด้วย อย่างไรแล้ว ฝากทุกคนส่งกำลังใจให้เพื่อนๆตาบอด และเจ้าของแพล็ทฟอร์มนี้ด้วยนะคะ