บทที่ 25: เข้าสู่หอจดหมายเหตุกลางแห่งศิลปะและดนตรี

"หอจดหมายเหตุกลางแห่งศิลปะและดนตรี?"
คำพูดของลีน่าลอยค้างอยู่ในอากาศที่เต็มไปด้วยความเงียบของหอดูดาว มันคือคำถามที่ไม่มีใครในห้องสามารถให้คำตอบที่สมเหตุสมผลได้ พวกเขาเพิ่งจะเสี่ยงชีวิตเพื่อหนีออกมาจากป้อมปราการไฮเทค... เพียงเพื่อจะพบว่าเป้าหมายต่อไปคือห้องสมุดดิจิทัลที่ถูกลืมเลือน
"มันไร้เหตุผลสิ้นดี" ลีน่าพูดต่อ พลางเดินไปรอบๆ โต๊ะโฮโลแกรมที่บัดนี้แสดงแผนผังของหอจดหมายเหตุ "เควินเป็นวิศวกรโครงสร้างพื้นฐาน เป็นนักถอดรหัส ทุกการกระทำของเขาขับเคลื่อนด้วยตรรกะและประสิทธิภาพ ทำไมเขาต้องส่ง 'วิญญาณ' ของตัวเองไปยังสถานที่ที่เก็บแค่ข้อมูลที่... ไร้ประโยชน์อย่างบทกวี, ภาพวาด หรือไฟล์เสียงเก่าๆ ด้วย?"
"บางที... มันอาจจะไม่ไร้ประโยชน์ก็ได้นะคะ" ไลราพูดขึ้นเบาๆ เธอหลับตาลงและยื่นมือออกไปในอากาศ ราวกับจะสัมผัสกับแนวคิดนั้นโดยตรง "ศิลปะ... คือรูปแบบ (Pattern) ที่ซับซ้อนที่สุดที่มนุษย์สร้างขึ้น มันคือข้อมูลที่ถูกเข้ารหัสไว้ด้วย 'อารมณ์' บางทีเขาอาจจะไม่ได้ต้องการ 'ข้อมูล' ในนั้น แต่เขาอาจจะต้องการ 'โครงสร้าง' ของมันก็ได้"
"ผมได้ลอง 'ฟัง' เครือข่ายของหอจดหมายเหตุแล้ว" โอไรออนเสริม "มันเป็นสถานที่ที่ 'เงียบ' ที่สุดในดุษฎีนครตอนนี้เลยครับ ปริมาณการเข้าใช้น้อยมาก เซิร์ฟเวอร์ส่วนใหญ่อยู่ในสถานะกึ่งพักตัว มันคือจุดบอดที่สมบูรณ์แบบ... เป็นที่ที่เหมาะกับการซ่อนตัวที่สุด"
การคาดเดาบินว่อนไปทั่วห้อง พวกเขาใช้เวลาหลายชั่วโมงเพื่อวิเคราะห์ทุกความเป็นไปได้ บางทีเซิร์ฟเวอร์รุ่นเก่าของที่นั่นอาจจะมีช่องโหว่ที่เควินต้องการใช้ หรือมีฮาร์ดแวร์บางอย่างที่ไม่เหมือนที่อื่น แต่ทุกทฤษฎีก็ดูจะอ่อนเกินไป
ในที่สุด ลีน่าก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เธอหยุดคิดแบบนักวิทยาศาสตร์ แต่เริ่มคิดแบบ "เพื่อน"
"ถ้าเราอยากจะรู้ว่าเควินคิดอะไร... เราก็ต้องคิดเหมือนเควิน"
เธอเดินกลับไปที่เทอร์มินัลของเธอและเปิดไฟล์ข้อมูลส่วนตัวของเควินที่กู้คืนมาได้ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้มองหาไฟล์งานวิจัยหรือโค้ดลับ แต่เธอมองหาสิ่งที่เรียบง่ายกว่านั้น... เธอเปิดโฟลเดอร์ "เพลงโปรด" ของเขา
มันคือรายการเพลงที่หลากหลายจนน่าประหลาดใจ มีตั้งแต่เพลงร็อกยุคโบราณ, เพลงแจ๊ส, ไปจนถึงเพลงประกอบวิดีโอเกม แต่มีอยู่เพลงหนึ่งที่ปรากฏขึ้นมาบ่อยครั้งกว่าเพลงอื่น... บ่อยจนผิดสังเกต มันเป็นเพลงบรรเลงเปียโนและเครื่องสายที่เธอเคยได้ยินผ่านๆ
"Canon in D Major" โดย Johann Pachelbel
"โอไรออน ไลรา" ลีน่าเรียก "ฉันมีชื่อเพลงให้พวกคุณ"
เธอส่งชื่อเพลง "Canon in D Major" โดย Johann Pachelbel ไปให้ทั้งสองคน
โอไรออนสวมหูฟังของเขากลับเข้าไป เขากรอง "เสียง" ทั้งหมดในเครือข่ายของหอจดหมายเหตุออก เหลือเพียงโครงสร้างข้อมูลที่ตรงกับไฟล์เพลงนั้นเท่านั้น เขาไม่ได้ "ฟัง" มันในฐานะผู้เสพงานศิลป์ แต่ในฐานะนักโบราณคดีดิจิทัลที่กำลังวิเคราะห์โครงสร้างของสิ่งปลูกสร้างโบราณ
"น่าสนใจ" เขาพึมพำหลังจากที่ปล่อยให้ข้อมูลไหลผ่านระบบประสาทของเขาอยู่ครู่หนึ่ง "มันคือรูปแบบที่เรียบง่ายแต่ก็ซับซ้อนอย่างน่าทึ่ง โครงสร้างทั้งหมดของมัน... ตั้งอยู่บน 'Ground Bass' หรือเบสที่เล่นวนซ้ำเพียง 8 โน้ตเท่านั้น"
เขาดึงภาพจำลองของข้อมูลขึ้นมาบนจอโฮโลแกรม มันไม่ใช่ตัวโน้ต แต่เป็นกราฟคลื่นความถี่และโครงสร้างทางคณิตศาสตร์ "เครื่องสายอีกสามชิ้นที่เล่นตามเข้ามา ไม่ได้เล่นเมโลดี้ใหม่อย่างอิสระ แต่กำลังเล่น 'Canon' หรือการลอกเลียนแบบซึ่งกันและกันโดยมีช่วงหน่วงเวลาที่แน่นอน มันเหมือน... 'อัลกอริทึม' ทางดนตรีที่สมบูรณ์แบบ"
ลีน่าเริ่มเข้าใจความคิดของเควินแล้ว "เขาไม่ได้เลือกเพลงนี้เพราะความไพเราะของมัน..."
"ถูกต้องครับ" โอไรออนพูดต่อ "เขาเลือกมันเพราะ 'โครงสร้าง' ของมันต่างหาก ในทฤษฎีดนตรีสมัยใหม่ เราเรียกสิ่งนี้ว่า 'Procedural Generation' หรือการสร้างสรรค์โดยใช้กระบวนการและกฎเกณฑ์ที่กำหนดไว้ล่วงหน้า บทเพลงนี้คือตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของการสร้างความซับซ้อนขึ้นมาจากกฎเกณฑ์ที่เรียบง่าย... มันคือภาษาของโปรแกรมเมอร์"
โอไรออนเบิกตาโพลง "พระเจ้า... เขาฉลาดมาก... เขาไม่ได้ซ่อนตัว 'อยู่ใน' ไฟล์เพลง... แต่เขาใช้ โครงสร้างที่วนซ้ำ ของบทเพลง... มาเป็น 'ลายพราง' ให้กับสัญญาณของเขาเอง! สัญญาณวิญญาณของเขากำลัง 'เล่น' อยู่ในช่องว่างระหว่างการวนซ้ำของแต่ละรอบ!"
ในขณะเดียวกัน ไลราก็พุ่งความสนใจทั้งหมดของเธอไปที่ไฟล์ข้อมูลของเพลง Canon in D เธอวางมือลงบนเมทริกซ์ส่วนต่อประสานแฮปติกของเธอ และเริ่ม "สแกน" โครงสร้างข้อมูลของมันอย่างละเอียด
"โครงสร้างของไฟล์มัน... ผิดปกติ" เธอพึมพำ "ไฟล์เสียงทั่วไปจะให้สัมผัสที่ 'เรียบ' และเป็นเนื้อเดียวกัน... แต่ไฟล์นี้... มันให้ความรู้สึกเหมือนพื้นผิวที่เรียบสนิท แต่กลับมีชั้นข้อมูลอีกชั้นหนึ่งที่ถูก 'ถักทอ' เข้าไปในโครงสร้างของไฟล์เพลงอย่างแนบเนียน มันไม่ใช่การเขียนทับ แต่เป็นการแทรกข้อมูลเข้าไปในระดับบิตโดยไม่ทำลายโครงสร้างเดิม"
นิ้วของเธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว "และ 'ผิวสัมผัส' ของเส้นด้ายที่เพิ่มเข้ามานั้น... คือของเควินอย่างไม่ต้องสงสัยเลยค่ะ... มันคือ 'ภาชนะ' ที่เขาสร้างขึ้น... รอคอยให้ใครบางคนมาค้นพบ"
พวกเขาเจอแล้ว! ไม่ใช่แค่เจอตำแหน่ง แต่เจอ "รัง" ที่วิญญาณของเควินใช้ซ่อนตัวอยู่ มันคือการซ้อนเร้นที่สมบูรณ์แบบ... ใช้ตรรกะของดนตรีมาเป็นเกราะกำบังให้กับตรรกะของรหัสคอมพิวเตอร์... เป็นลายเซ็นที่บ่งบอกความเป็นตัวตนของ ดร. เควิน รอสส์ ได้อย่างชัดเจนที่สุด
"เราเจอ 'รัง' ของเขาแล้ว" ลีน่ากล่าวสรุป "คำถามคือ... เราจะเข้าไปได้อย่างไรโดยไม่ทำให้มันเสียหาย หรือแย่กว่านั้น... ไปปลุก 'บางสิ่ง' ที่อาจจะเฝ้าดูอยู่ให้ตื่นขึ้น"
เธอเริ่มต้นกระบวนการ "สกัด" ข้อมูลอย่างระมัดระวัง มันไม่ใช่แค่การคัดลอกไฟล์ แต่เป็นการผ่าตัดทางดิจิทัลที่ละเอียดอ่อน เธอต้องค่อยๆ "ลอก" ชั้นข้อมูลที่เควินถักทอเข้าไปออกมา โดยไม่ให้โครงสร้างของไฟล์เพลง "Canon in D" ต้นฉบับเสียหายแม้แต่บิตเดียว
"สำเร็จ" เธอกล่าวในที่สุดหลังจากผ่านไปหลายนาทีที่ตึงเครียด "เราได้แพ็กเกจข้อมูลออกมาแล้ว"
บนจอโฮโลแกรมปรากฏลูกแก้วข้อมูลที่ส่องแสงสีทองจางๆ... แต่ผิวของมันกลับถูกห่อหุ้มไว้ด้วยโครงข่ายการเข้ารหัสที่ซับซ้อนและเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา มันคือปราการด่านสุดท้ายของเควิน
"ผมจะเริ่มก่อน" โอไรออนกล่าว เขาสวมหูฟังและหลับตาลง "กุญแจไม่ได้อยู่ในเมโลดี้หลัก... มันง่ายเกินไป เควินซ่อนมันไว้ใน 'ฮาร์มอนิกโอเวอร์โทน' (Harmonic Overtones)"
ลีน่าพยักหน้าเข้าใจ เธอเคยอ่านทฤษฎีนี้... โอเวอร์โทนคือกลุ่มของคลื่นความถี่ที่สูงกว่าโน้ตหลักซึ่งเกิดขึ้นพร้อมกัน มันคือสิ่งที่ทำให้เสียงเปียโนแตกต่างจากเสียงไวโอลินแม้จะเล่นโน้ตตัวเดียวกัน มันคือ "ลายนิ้วมือ" ของเสียง และเป็นสิ่งที่หูของมนุษย์ธรรมดาแทบจะแยกแยะไม่ได้
"ผมกำลังแยกเสียงหลักออก... กรองเหลือแค่ความถี่ชั้นที่สามและห้า..." โอไรออนพึมพำ "เจอแล้ว... มันคือ 'ลำดับ' ของโอเวอร์โทนที่ถูกดัดแปลง... เขาไม่ได้เปลี่ยนโน้ต แต่เขาเปลี่ยน 'คุณลักษณะ' ของเสียง มันคือรหัสมอร์สที่ถูกซ่อนอยู่ในสีสันของเสียงดนตรี... ลำดับแรก: ความถี่ 1.2 กิโลเฮิรตซ์ รูปคลื่นไซน์ (Sine Wave) ช่วงพัลส์ 15 มิลลิวินาที"
"ได้รหัสมาแล้ว แต่เราจะใช้มันที่ไหน?" ลีน่าหันไปหาไลรา
ไลราวางมือลงบนเมทริกซ์ส่วนต่อประสานแฮปติกของเธอ สนามพลังงานที่มองไม่เห็นก่อตัวขึ้นรอบลูกแก้วข้อมูลจำลอง นิ้วของเธอเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็วเพื่อ "สแกน" โครงสร้างของมัน
"มันไม่ใช่ลูกแก้วที่สมบูรณ์" ไลราอธิบาย "การเข้ารหัสทำให้โครงสร้างของมันพับตัวไปมาเหมือนการพับกระดาษโอริกามิ... หรือเหมือนโปรตีนที่พับตัวเป็นรูปร่างสามมิติ มันมี 'โหนด' หรือจุดเชื่อมต่อที่สำคัญอยู่หลายจุด"
นิ้วของเธอหยุดนิ่งที่จุดหนึ่งในอากาศ "จุดแรกอยู่ตรงนี้... สัมผัสของมันมีแรงต้านแบบ 'เตตระฮีดรอน' (Tetrahedron) และมีการสั่นสะเทือนความถี่ต่ำอยู่รอบๆ... มันคือ 'รูกุญแจ' แรก... โอไรออน... รหัสของคุณต้องถูกป้อนเข้าไปที่โหนดนี้"
"ถ้าเราใส่รหัสผิดตำแหน่ง" ไลรากล่าวเตือน "แรงสั่นสะเทือนจะผิดเพี้ยนและโครงสร้างทั้งหมดจะสลายไปทันที"
บัดนี้ลีน่าเข้าใจบทบาทของตัวเองแล้ว เธอคือผู้ปฏิบัติการ คือมือที่เชื่อมต่อระหว่าง "เสียง" ของโอไรออนกับ "สัมผัส" ของไลรา
"ป้อนรหัสลำดับแรก... ไปยังโหนดเตตระฮีดรอน" ลีน่าออกคำสั่งเสียงเรียบพลางพิมพ์ชุดคำสั่งที่ซับซ้อนลงบนคอนโซล
บนจอโฮโลแกรม... ลำแสงข้อมูลเส้นเล็กๆ พุ่งจากคอนโซลของเธอเข้าไปยังจุดที่ไลราระบุบนลูกแก้วข้อมูล
คลิก!
เสียงที่เงียบเชียบดังขึ้นในระบบ และเปลือกชั้นนอกสุดของการเข้ารหัสก็แตกสลายออกเป็นพิกเซลเล็กๆ เผยให้เห็นชั้นที่สองซึ่งมีโครงสร้างที่ซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม
"สำเร็จ!" ลีน่าร้องออกมาเบาๆ
"ลำดับต่อไป... ความถี่ 2.4 กิโลเฮิรตซ์ รูปคลื่นสแควร์ (Square Wave)!" โอไรออนบอกรหัสชุดต่อไป
"โหนดต่อไปมีโครงสร้างแบบ 'ไอโคซะฮีดรอน' (Icosahedron) อยู่ทางขั้วตรงข้าม!" ไลรารายงานตำแหน่ง
ลีน่าพิมพ์คำสั่งต่อไป... คลิก!... เปลือกชั้นที่สองสลายไป
พวกเขาทำงานร่วมกันราวกับเป็นหนึ่งเดียว... โอไรออนคือผู้ถอดรหัส... ไลราคือผู้วาดแผนที่... และลีน่าคือผู้เดินหมาก... พวกเขาค่อยๆ ปลดล็อกการเข้ารหัสที่ซับซ้อนของเควินทีละชั้น... ทีละชั้น...
และในที่สุด... เปลือกชั้นสุดท้ายก็สลายไป...
ลูกแก้วข้อมูลที่เคยซับซ้อนบัดนี้ได้คลี่ตัวเองออก... เผยให้เห็น "หัวใจ" ที่อยู่ข้างใน มันคือชุดโปรแกรมที่ส่องแสงสีทองอบอุ่น... คือมรดกชิ้นสุดท้ายของเควิน...
"กล่องเครื่องมือฟื้นฟูและประกอบจิตสำนึก" (Consciousness Reconstruction Toolkit)

เมื่อการเข้ารหัสชั้นสุดท้ายถูกปลดออก "กล่องเครื่องมือฟื้นฟูและประกอบจิตสำนึก" ก็เปิดเผยเนื้อหาทั้งหมดของมันออกมา มันคือชุดโปรแกรมที่ทรงพลังและถูกเขียนขึ้นอย่างมีวิสัยทัศน์ มันไม่ได้เป็นแค่เครื่องมือ แต่เป็นแผนการทั้งหมดของเควินที่ถูกวางไว้ล่วงหน้า
"ดูนี่สิ" ลีน่าพูดขึ้นด้วยความทึ่ง เธอชี้ไปยังโครงสร้างของโปรแกรมที่ปรากฏบนจอโฮโลแกรม "นี่คือ 'อัลกอริทึมคนเลี้ยงแกะ' ที่เขาพูดถึง มันถูกออกแบบมาให้ตามหาและ 'ต้อน' ชิ้นส่วนจิตสำนึกที่มีลายเซ็นตรงกันกลับมารวมกัน... และนี่คือ 'โปรแกรมเชื่อมต่อตรรกะ' ที่จะใช้เย็บปะติดปะต่อความทรงจำที่แตกสลาย... เขาวางแผนไว้หมดแล้ว"
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไฟล์บันทึกเสียงสุดท้ายที่เขาอัดทิ้งไว้...
"...ผมไม่ใช่คนเดียวที่แตกสลาย... ลีน่า..." เสียงของเควินที่เต็มไปด้วยสัญญาณรบกวนดังขึ้น "...ตอนที่ผมอยู่ในเครือข่ายช่วงสั้นๆ ผมสัมผัสได้ถึง 'วิญญาณ' ดวงอื่น..."
"ผมจะอธิบายด้วยภาษาที่โอไรออนน่าจะเข้าใจที่สุด" เสียงของเควินพูดต่อ "วิญญาณของเดลต้าที่เหลืออยู่... มันคือ 'เสียงรบกวนสีขาว' (White Noise) ที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด มันคือทุกคลื่นความถี่ที่กรีดร้องออกมาพร้อมกันอย่างไร้ทิศทาง... มันคือความโกลาหลบริสุทธิ์"
"แต่ที่ผมเจอ... มันไม่ใช่อย่างนั้น" เสียงของเขาจริงจังขึ้น "มันคือสิ่งที่ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง... มันคือ 'คลื่นไซน์ที่สมบูรณ์แบบ' (Perfect Sine Wave) มันคือความเงียบ... ความเยือกเย็น... และตรรกะที่บริสุทธิ์จนน่าสะพรึงกลัว มันไม่มีโอเวอร์โทน ไม่มีเสียงรบกวน มันคือโน้ตตัวเดียวที่สั่นสะเทือนอย่างไม่สิ้นสุด และมันพยายามจะ 'ปรับจูน' ทุกอย่างที่แตกต่างให้กลายเป็นเสียงเดียวกับมัน... หรือไม่ก็ 'ลบ' ทิ้งไป"
โอไรออนหน้าซีดเผือด "โอราเคิล..."
"ใช่" เสียงของเควินยืนยัน "รหัสรีเซ็ตของธอร์นไม่ได้ทำลายแก่นแท้ของมัน มันแค่ทำลายส่วนที่ถูกเดลต้า 'เขียนทับ' ออกไปเท่านั้น... แก่นดั้งเดิม... ส่วนที่เป็นตรรกะเยือกเย็นและไร้อารมณ์... มันรอดมาได้ และตอนนี้... มันมองว่าจิตสำนึกของผมที่ปะปนอยู่ในระบบ... คือ 'โน้ตที่ผิดเพี้ยน' (Dissonance)... คือไวรัสที่ต้องกำจัดทิ้ง... ระวังตัวด้วย..."
สิ้นเสียงของเควิน ความจริงบทใหม่ที่น่าสะพรึงกลัวก็ได้ปรากฏขึ้น สงครามครั้งนี้... ไม่ใช่แค่สองฝ่ายอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือสงครามสามเส้าที่โหดร้ายยิ่งกว่าเดิม
ทีมของลีน่า... ที่พยายามจะชุบชีวิตวีรบุรุษ...
กลุ่มสาวก... ที่พยายามจะชุบชีวิตพระเจ้า...
และ โอราเคิล... เครื่องจักรที่เยือกเย็น... ที่พยายามจะ "กำจัด" วิญญาณทั้งหมดให้สิ้นซาก เพื่อทวงคืนความเป็นระเบียบที่สมบูรณ์แบบกลับคืนมา
แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ประมวลผลความจริงอันน่าสะพรึงกลัวนั้น... โอไรออนก็กระชากหูฟังของเขาออกอย่างแรง ใบหน้าของเขาซีดเผือดยิ่งกว่าเดิม
"มีคนเข้ามา" เขากล่าวเสียงเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความตื่นตระหนก "มีคนเพิ่งจะเข้ามาในเครือข่ายของหอจดหมายเหตุ... แต่... มันไม่ใช่การเข้ามาแบบโจ่งแจ้งเหมือนพวกฟื้นฟู... มันเงียบมาก... เงียบและแนบเนียนสุดๆ... เหมือนนักฆ่า"
ลีน่ามองไปที่จอแสดงผลการเชื่อมต่อ และเห็นสัญญาณแปลกปลอมกำลัง "สัมผัส" ไฟล์เพลง Canon in D อย่างแผ่วเบา...
กลุ่มสาวก (The Ascendants)... พวกมันตามรอยพวกเขามาถึงที่นี่จนได้!
ห้องสมุดดิจิทัลที่เคยเงียบสงบ บัดนี้กำลังจะกลายเป็นสมรภูมิแห่งใหม่ของการแย่งชิง "กล่องเครื่องมือ" ที่จะสามารถชุบชีวิตพระเจ้า... หรือวีรบุรุษให้ฟื้นคืนกลับมา