บทที่ 26: ถูกปิดล้อม

ความเงียบ... คืออาวุธชนิดแรกที่ศัตรูใช้
วินาทีที่โอไรออนตะโกนเตือนว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในเครือข่าย ความรู้สึกปลอดภัยที่เคยมีก็สลายไปในพริบตา
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงโลหะกระแทกดังขึ้นพร้อมกันทั่วทั้งชั้น ชัตเตอร์นิรภัยฉุกเฉินที่ทำจากเหล็กกล้าเลื่อนลงมาปิดหน้าต่างและประตูทุกบานอย่างรวดเร็ว ขังพวกเขาทั้งสามคนไว้ในห้องโถงหลักของหอจดหมายเหตุที่มีเพดานสูงโปร่ง แสงสว่างจากภายนอกถูกตัดขาด เหลือเพียงแสงนวลๆ จากโฮโลแกรมงานศิลปะที่ลอยอยู่กลางอากาศ
"พวกมันขังเราไว้" ลีน่าพูดพลางชักคานเหล็กอันเดิมที่เธอพกติดตัวมาออกมาอย่างช้าๆ
"การเคลื่อนไหวของข้อมูลเงียบมาก" โอไรออนกระซิบ เขาหลับตาลงเพื่อใช้สมาธิกับประสาทสัมผัสการได้ยินอย่างเต็มที่ "พวกเขาไม่ได้ใช้กำลังเจาะระบบ แต่กำลัง 'ผสาน' ตัวเองเข้าไปกับระบบควบคุมของที่นี่อย่างนุ่มนวล... พวกเขารู้จักสถาปัตยกรรมเครือข่ายของโอราเคิลดี"
ทันใดนั้น สงครามประสาทสัมผัสก็ได้เริ่มต้นขึ้น!
จู่ๆ โฮโลแกรมงานศิลปะทั้งหมดก็เริ่มบิดเบี้ยวและเปลี่ยนเป็นภาพที่น่าสยดสยอง... ภาพ "แซทเทิร์นกำลังกินลูกของตน" ของโกยา, ภาพ "เสียงกรีดร้อง" ของมุงก์... มันฉายภาพสลับไปมาด้วยความเร็วสูง วูบ! วาบ! วูบ! แสงที่กะพริบอย่างรุนแรงทำให้ลีน่าต้องหรี่ตาลงและยกแขนขึ้นมาบัง
แล้วเสียงก็ดังขึ้น... มันไม่ใช่เสียงเพลงออร์เคสตรา แต่เป็น "กำแพงเสียง" (Wall of Sound) ที่เกิดจากการนำไฟล์เสียง ทุกไฟล์ ในหอจดหมายเหตุมาเล่นพร้อมกัน! เสียงสุนทรพจน์ของผู้นำโลกเก่า, เสียงเครื่องยนต์ของยานยนต์โบราณ, เสียงร้องของสัตว์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว, และเสียงดนตรีคลาสสิกนับพันเพลง ทั้งหมดถูกนำมาซ้อนทับกันจนกลายเป็นเสียงกัมปนาทที่ไร้รูปแบบและบาดแก้วหูอย่างที่สุด
"อ๊ากกก!" โอไรออนทรุดลงกับพื้น เขายกมือกุมหูฟังของตัวเองไว้แน่น การโจมตีด้วยเสียงครั้งนี้พุ่งเป้ามาที่เขาโดยตรง!
"โอไรออน!" ลีน่าร้องด้วยความเป็นห่วง
"พวกมัน... กำลังโจมตีผ่าน... เซิร์ฟเวอร์เสียง!" ไลราบอก เธอเองก็หน้าซีดแต่ยังคงยืนหยัดอยู่ได้ มือของเธอวางอยู่บนเมทริกซ์ "โครงสร้างข้อมูลมัน... หยาบกระด้างและแหลมคม... มันพยายามจะทำลายการรับรู้ของเรา!"
ลีน่ารู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่าง เธอต้องตัดการควบคุมของพวกสาวกออกจากระบบหลักของห้องโถง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ขยับตัว... หน้าจอโฮโลแกรมที่เคยแสดงภาพ "โมนาลิซ่า" ก็กระพริบเปลี่ยนเป็นใบหน้าของ ดร. เพทรา
"ดร. โชติรส" เสียงของเธอดังก้องแข่งกับกำแพงเสียงนั้น "ช่างน่าประทับใจจริงๆ ที่คุณมาถึงที่นี่ได้ก่อนเรา แต่การเดินทางของคุณจบลงแล้ว ส่ง 'กล่องเครื่องมือ' นั่นและเด็กสองคนนั่นมาให้เรา แล้วเราจะมอบเกียรติให้คุณได้เป็นคนแรกที่จะ 'หลอมรวม' กับท่านศาสดา"
"ฝันไปเถอะ!" ลีน่าตะโกนสวนกลับไป
รอยยิ้มของเพทราหายไปจากใบหน้า "น่าเสียดาย... ดิฉันเพียงแค่อยากจะลดความเจ็บปวดที่ไม่จำเป็นลงเท่านั้น"
"น่าเสียดาย..." เสียงของเพทราที่ดังก้องแข่งกับกำแพงเสียงนั้นเยียบเย็น "ดิฉันเพียงแค่อยากจะลดความเจ็บปวดที่ไม่จำเป็นลงเท่านั้น"
สิ้นเสียงของเธอ สงครามประสาทสัมผัสก็ได้ยกระดับขึ้นสู่ความโหดร้ายอีกขั้น!
ภาพโฮโลแกรมที่เคยฉายภาพศิลปะสลับไปมาอย่างบ้าคลั่ง บัดนี้ได้เปลี่ยนเป้าหมาย... มันไม่ได้ฉายภาพแบบสุ่มอีกต่อไป แต่กำลังฉายภาพ "ความทรงจำ" ของพวกเขาเอง
เบื้องหน้าของลีน่า... ภาพของศาสตราจารย์ธอร์นปรากฏขึ้น... แต่ใบหน้าของเขาซีดเผือดและเต็มไปด้วยความผิดหวัง "ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ... ลีน่า... ความดื้อรั้นของเธอ... มันฆ่าพวกเราทุกคน" เสียงของเขาบิดเบี้ยวและน่าขนลุก
จากนั้นภาพก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าของเควินในวาระสุดท้าย... แต่ดวงตาของเขากลับจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า "...ทำไมเธอไม่ช่วยผม..."
"มันโกหก!" ลีน่าตะโกนออกมา เธอรู้ว่ามันคือภาพลวงตาที่ถูกสร้างขึ้นจากข้อมูลส่วนตัวของเธอที่พวกสาวกแฮกไปได้... แต่มันก็ยังคงกรีดลึกลงไปในแผลใจที่ยังไม่เคยหายดีของเธอ
"อ๊ากกก!" โอไรออนทรุดลงกับพื้น เขายกมือกุมหูฟังของตัวเองไว้แน่น การโจมตีด้วยเสียงก็เปลี่ยนรูปแบบเช่นกัน มันไม่ใช่แค่กำแพงเสียงที่ไร้รูปแบบอีกต่อไป แต่ตอนนี้มันกำลังเล่นเสียงที่ถูกออกแบบมาเพื่อทำลายจิตใจของเขาโดยเฉพาะ... เสียงที่เหมือนสว่านกำลังเจาะเข้าไปในแก้วหู... สลับกับเสียงกระซิบที่บิดเบี้ยวของพ่อแม่ที่เขาไม่เคยรู้จัก... มันคือการทรมานที่สมบูรณ์แบบ
"พวกมัน... กำลังโจมตีผ่าน... เซิร์ฟเวอร์เสียง!" ไลราบอก เธอเองก็หน้าซีดแต่ยังคงยืนหยัดอยู่ได้ "โครงสร้างข้อมูลมัน... หยาบกระด้าง... มันพยายามจะทำลายการรับรู้ของเรา!"
ลีน่ารู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่าง เธอต้องตัดการควบคุมของพวกสาวกออกจากระบบหลักของห้องโถง "ไลรา! หาทางไปที่แผงควบคุมหลักให้เจอ! โอไรออน! ทนไว้!"
"ผม... ทำได้มากกว่าทน..." โอไรออนเค้นเสียงพูดออกมา เขาหลับตาลงท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครม เขาเริ่ม "ฟัง" ไม่ใช่ในฐานะผู้รับ แต่ในฐานะผู้ควบคุม เขาไม่ได้พยายามจะต่อต้านความดัง... แต่กำลังวิเคราะห์ "โครงสร้าง" ของมัน
"มันคือความโกลาหล... ข้อมูลเสียงนับหมื่นไฟล์ที่ถูกนำมาซ้อนทับกันอย่างไร้ระเบียบ..." เขากระซิบกับตัวเอง "และวิธีที่จะเอาชนะความโกลาหล... ก็คือการใช้ 'ความเป็นระเบียบ' ที่สมบูรณ์แบบที่สุดเข้าสู้"
เขาใช้แท็บเล็ตของเขาแฮกเข้าไปในระบบเสียงส่วนกลาง และแทนที่จะพยายามปิดมัน... เขากลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เขารวบรวมพลังเสียงทั้งหมด... แล้วปล่อยมันกลับออกไปในรูปของคลื่นความถี่เดียวที่แหลมสูงจนเกือบจะไม่ได้ยิน...
วี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!
มันคือเสียงที่เงียบแต่ทรงพลัง มันคือคลื่นไซน์บริสุทธิ์ที่ถูกปล่อยออกมาเพื่อสร้าง "การแทรกสอดเชิงทำลาย" (Destructive Interference) มันแทรกแซงคลื่นเสียงที่โกลาหลทั้งหมดและสร้างสภาวะไร้เสียงขึ้นมาชั่วขณะ ในห้องควบคุมของพวกสาวก ลำโพงของพวกมันระเบิดออกเสียงดัง เปรี้ยง! ทำให้เกิดความสับสนอลหม่าน
"ตอนนี้แหละ!" โอไรออนตะโกน
ความเงียบที่ได้มานั้นอยู่ได้ไม่นาน แต่ก็มากพอ ไลราที่หลุดพ้นจากการโจมตีทางเสียงก็วางมือลงบนเมทริกซ์ของเธอทันที "ทางนั้น! แผงควบคุมหลักอยู่หลังชั้นวางข้อมูลศิลปะเรอเนซองส์!"
แต่พวกสาวกที่หายจากอาการตกตะลึงก็ปรากฏตัวออกมาจากเงามืด พวกมัน 3-4 คนพุ่งเข้ามาสกัดทางเธอ พร้อมกับอาวุธดัดแปลงในมือ... 
ความเงียบที่ได้มานั้นอยู่ได้ไม่นาน... แต่มันก็มากพอที่จะทำให้การต่อสู้เปลี่ยนจากสงครามประสาทสัมผัสมาเป็นการปะทะกันทางกายภาพที่ดิบเถื่อนและสิ้นหวัง!
เหล่าสาวกที่หายจากอาการตกตะลึงจากการโจมตีทางเสียงของโอไรออน ก็ปรากฏตัวออกมาจากเงามืดของชั้นวางข้อมูลโบราณ พวกมัน 3-4 คนพุ่งเข้ามาสกัดทางลีน่าที่กำลังจะมุ่งหน้าไปยังแผงควบคุมหลัก
เฟี้ยววว!
หนึ่งในนั้นยิงเครื่องยิงลวดไฟฟ้าออกมา! ลีน่าม้วนตัวหลบได้ทันเวลาพอดี ลวดไฟฟ้าพุ่งไปเจาะใส่แผงควบคุมเก่าๆ แผงหนึ่งจนเกิดประกายไฟ เปรี๊ยะ!
"พวกแกเลือกผิดคนแล้ว!" ลีน่าคำราม
เธอใช้ความได้เปรียบทางกายภาพที่เหนือกว่าเหล่าด็อกเตอร์ที่วันๆ เอาแต่อยู่ในห้องทดลองอย่างเต็มที่ เธอเหวี่ยงคานเหล็กในมือฟาดเข้าใส่ขาของสาวกคนหนึ่งอย่างจัง ปั๊ก! เสียงกระดูกร้าวเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องโหยหวน สาวกคนนั้นทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
อีกคนหนึ่งพุ่งเข้ามาพร้อมกับเครื่องตัดพลาสมาในมือ ลำแสงความร้อนสูงพุ่งเฉียดใบหน้าของลีน่าไปเพียงนิดเดียวจนได้กลิ่นผมไหม้ ซู่! ลีน่าเหวี่ยงตัวหลบแล้วใช้แรงทั้งหมดดันชั้นวางข้อมูลที่หนักอึ้งและเต็มไปด้วยบันทึกประวัติศาสตร์ให้ล้มลงทับพวกมัน!
โครมมมมม!
เสียงโลหะและข้อมูลที่ถูกบีบอัดกระแทกพื้นดังสนั่นหวั่นไหว!
"ทางสะดวกแล้ว!" ลีน่าตะโกนบอกไลรา
แต่ยังไม่ทันที่ไลราจะได้ขยับตัว สาวกอีกคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ก็กระโจนออกมาจากข้างหลังชั้นวางหนังสืออีกฝั่ง มันถือแท่งโลหะที่ปล่อยกระแสไฟฟ้าสถิตออกมาจี้เข้าใส่ไลรา!
"ระวัง!" โอไรออนตะโกนเตือน
แต่ไลรากลับ "รู้สึก" ถึงมันได้ก่อนที่เขาจะพูดจบเสียอีก เธอไม่ได้หันไปมอง แต่กลับย่อตัวลงต่ำอย่างรวดเร็วราวกับรู้ล่วงหน้า เฟี้ยว! แท่งไฟฟ้าฟาดผ่านอากาศตรงที่ศีรษะของเธอเคยอยู่ไปเพียงนิดเดียว
"ตาของฉันอาจจะมองไม่เห็น" ไลราพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "แต่ฉัน 'เห็น' แรงสั่นสะเทือนในอากาศที่แกสร้างขึ้นชัดเจนกว่าดวงตาของใครทั้งหมด"
นิ้วของเธอแตะลงบนพื้นเบาๆ "และฉันก็รู้สึกได้ถึงรอยร้าวบนพื้นตรงที่แกยืนอยู่ด้วย"
ปึ้ก!
เธอใช้เท้ากระทืบลงบนพื้นตรงจุดที่เธอ "เห็น" อย่างแรง! พื้นกระเบื้องสังเคราะห์ที่เก่าและเปราะอยู่แล้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แคร็ก! ทำให้สาวกคนนั้นเสียหลักไปชั่วขณะ และมันก็เป็นชั่วขณะที่มากเกินพอ
โอไรออนที่ตั้งตัวได้แล้ว ชี้แท็บเล็ตของเขาไปที่หุ่นยนต์ทำความสะอาดตัวหนึ่งที่จอดนิ่งอยู่ใกล้ๆ เขาไม่ได้แฮกมัน แต่เขาสั่งให้แท็บเล็ตปล่อยคลื่นเสียงความถี่สูงที่แหลมจนบาดหูออกมา วี๊ดดดดดด!
สาวกคนนั้นยกมือขึ้นปิดหูด้วยความเจ็บปวด และในจังหวะนั้นเอง โอไรออนก็พุ่งเข้าไปใช้แท็บเล็ตที่แข็งเหมือนแผ่นเหล็กฟาดเข้าที่ขมับของมันอย่างแรง! ปึก!
"สำหรับเสียงรบกวนที่แกสร้างให้ฉัน!" เขากระซิบอย่างเกรี้ยวกราด สาวกคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น หมดสติ
ในขณะเดียวกัน ลีน่าก็วิ่งไปถึงแผงควบคุมหลักได้สำเร็จ เธอไม่ลังเลที่จะใช้คานเหล็กงัดฝาครอบออก แคร้ง! เธอดึงการ์ดควบคุมหลักของระบบโฮโลแกรมและระบบเสียงออกมาอย่างแรง!
ทันใดนั้น... ทั้งแสงและเสียงที่บ้าคลั่งก็ดับวูบลง เหลือเพียงไฟฉุกเฉินสีแดงที่สาดส่องไปมา ทำให้ห้องโถงดูเหมือนนรก
"สำเร็จ..." ลีน่าหอบหายใจ แต่แล้วเธอก็เห็น ดร. เพทรา ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับสาวกอีกสองคนที่เหลือ ใบหน้าของเพทราเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดอย่างถึงขีดสุด
"แกทำลายโอกาสสุดท้ายที่ข้าจะเจรจาดีๆ แล้ว" เพทรากรีดร้องแล้วพุ่งเข้ามาพร้อมกับมีดผ่าตัดพลังงานในมือ
การต่อสู้ที่แท้จริง... เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น!

"แกทำลายโอกาสสุดท้ายที่ข้าจะเจรจาดีๆ แล้ว" ดร. เพทรากรีดร้อง ใบหน้าของเธอที่เคยเรียบเฉยบัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความคลั่งศรัทธา เธอกระโจนเข้าใส่ลีน่าพร้อมกับมีดผ่าตัดพลังงานในมือ!
เคร้ง!
ลีน่ายกคานเหล็กขึ้นมารับได้อย่างหวุดหวิด ประกายไฟแลบแปลบปลาบจากการปะทะกันของโลหะกับพลาสมาบริสุทธิ์ แรงปะทะส่งให้เธอถอยหลังไปสองสามก้าว "พลังของแกมันดิบเถื่อน!" เพทราตะคอก "แต่ของข้าคือความแม่นยำทางวิทยาศาสตร์!"
เฟี้ยว! เฟี้ยว!
เพทราตวัดมีดด้วยความเร็วสูงราวกับนักดาบผู้ช่ำชอง ลีน่าทำได้เพียงปัดป้องอย่างทุลักทุเล เธอรู้ดีว่าเธอสู้ซึ่งๆ หน้าไม่ได้นานแน่
ในขณะเดียวกัน สาวกอีกสองคนที่เหลือก็กำลังจะรุมเข้ามาสมทบ!
"โอไรออน! ไลรา! ทำอะไรสักอย่าง!" ลีน่าตะโกน
"กำลังทำอยู่!" โอไรออนตอบกลับ เขาไม่ได้พุ่งเข้าไปสู้ แต่กลับวิ่งไปที่แผงควบคุมระบบเสียงที่ลีน่าเพิ่งทำลายไป เขาดึงสายเคเบิลออกมาสองสามเส้นแล้วต่อเข้ากับแท็บเล็ตของเขาโดยตรง!
"ถ้าแกชอบ 'กำแพงเสียง' นัก... ก็ลองรับ 'หอกเสียง' ของฉันไปหน่อยเป็นไง!"
เขาใช้พลังงานทั้งหมดที่เหลืออยู่ในแท็บเล็ต สร้างคลื่นโซนิกความถี่สูงที่ถูกบีบอัดจนกลายเป็นลำแสงที่มองไม่เห็น แล้วยิงมันออกไป!
วูมมมมม!
มันไม่ใช่เสียงที่ได้ยินด้วยหู แต่มันคือแรงสั่นสะเทือนที่กระแทกอากาศ! สาวกคนหนึ่งที่กำลังวิ่งเข้ามาถึงกับชะงักและทรุดลงกับพื้น เอามือกุมขมับด้วยความเจ็บปวด อ๊ากกกกกกก!
"ไลรา! ตอนนี้แหละ!" โอไรออนตะโกนบอกน้องสาว
ไลราไม่ได้โจมตีโดยตรง แต่เธอกลับวิ่งไปที่ชั้นวางข้อมูลศิลปะยุคบาโรกที่ใหญ่ที่สุดในห้อง เธอวางมือลงบนโครงสร้างโลหะของมัน "ฉันรู้สึกได้... จุดเชื่อมต่อของมัน... มันไม่สมดุล" เธอกระซิบ ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดของเธอกระแทกเข้าไปที่ "จุดอ่อน" ที่เธอ "เห็น" นั้น!
ปึ้ก!
มันเป็นเสียงกระแทกที่ดูไม่รุนแรง... แต่กลับส่งแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งโครงสร้าง!
เอี๊ยดดดดด! โครมมมมมม!
ชั้นวางข้อมูลที่สูงเท่าตึกสองชั้นและหนักหลายตัน ค่อยๆ เอียง... และล้มลงมาอย่างช้าๆ ทับร่างของสาวกคนสุดท้ายที่กำลังจะเข้ามาช่วยเพทรา!
"ไม่!!!" เพทรากรีดร้องเมื่อเห็นลูกน้องของเธอถูกบดขยี้
ความลังเลเพียงเสี้ยววินาทีของเธอคือโอกาสทองของลีน่า!
ผัวะ!
ลีน่าใช้จังหวะนั้นเหวี่ยงคานเหล็กฟาดเข้าที่สีข้างของเพทราอย่างจัง! โคร่มมมม! เพทรากระเด็นไปอัดกับกำแพงและทรุดลงไปกองกับพื้น มีดพลังงานในมือของเธอดับวูบลง
"มัน... ยังไม่จบแค่นี้หรอก..." เพทราเค้นเสียงพูดออกมา
แต่ก่อนที่การต่อสู้ครั้งใหม่จะเริ่มขึ้น โอไรออนก็พูดแทรกขึ้นมา "ดร. โชติรส! มีทางออก! ที่พื้น! แผนผังเก่าบอกว่ามีอุโมงค์บริการอยู่ใต้ห้องโถงนี้!"
ลีน่าเหลือบไปเห็นฝาเหล็กบนพื้นที่พวกเขาไม่ทันสังเกตเห็นมาก่อน
"ฝันไปเถอะว่าจะหนีไปได้!" เพทรากรีดร้องอีกครั้ง เธอกำลังจะลุกขึ้น
"ไลรา! ไปเปิดฝานั่น!" โอไรออนสั่ง ไลราวิ่งไปยังฝาอุโมงค์ทันที
ลีน่าหันมาเผชิญหน้ากับเพทราโดยตรง นี่คือการเดิมพันครั้งสุดท้าย เธอใช้แรงทั้งหมดเหวี่ยงคานเหล็กใส่คอนโซลคอมพิวเตอร์ที่ใหญ่ที่สุดที่อยู่ใกล้ตัว ตูมมมมม! มันระเบิดออกส่งประกายไฟและควันหนาทึบออกมาบดบังทัศนวิสัย
"ไป!" ลีน่าตะโกนบอกโอไรออน เธอใช้ความโกลาหลนั้นวิ่งไปหาไลราที่เปิดฝาอุโมงค์ได้สำเร็จแล้ว
"หลังจากที่ฉันลงไปแล้ว... ปิดมันทันที!" โอไรออนบอก
"ไม่ได้! แล้วคุณล่ะ!" ลีน่าค้าน
"ผมจะถ่วงเวลาให้!"
ลีน่าไม่ยอม เธอคว้าตัวไลราแล้วกระโดดลงไปในอุโมงค์มืด จากนั้นเธอก็ยื่นมือขึ้นไปหาโอไรออน "มาด้วยกัน!"
โอไรออนลังเลเพียงเสี้ยววินาที แต่แล้วเขาก็กระโดดตามลงมา เพทราวิ่งฝ่าควันออกมาและพุ่งมาที่ปากอุโมงค์ แต่พวกเขาก็ช่วยกันดึงฝาเหล็กปิดลงได้ทันเวลา ปัง! เสียงสุดท้ายที่พวกเขาได้ยินคือเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธแค้นของ ดร. เพทรา ที่ถูกขังไว้กับซากปรักหักพังและความพ่ายแพ้ของเธอ
พวกเขาอยู่ในอุโมงค์ที่มืดและแคบอีกครั้ง... แต่ครั้งนี้... พวกเขาได้ "กล่องเครื่องมือ" ของเควินมาด้วย... และได้ศัตรูที่น่ากลัวเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งกลุ่ม