บทที่ 320 ขวัญกำลังใจเต็มเปี่ยม

17:00 น. 

บริเวณลานฝึกทหารของป้อมปราการคริมสัน

ปัจจุบันสมาชิกชุดแรกที่เคยทำสงครามร่วมกันกับลู่หยางในสงครามกับบลัดเติสตี้ได้ทยอยเข้ามารวมตัวกันตามเวลานัด

“ทำไมหัวหน้าถึงให้พวกเรามารวมตัวกันที่นี่นะ?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“บางทีมันอาจจะมีข่าวดีก็ได้”

“พี่สนิทกับหัวหน้าฉิงชางไม่ใช่เหรอ? พี่จะต้องรู้เรื่องนี้แน่ ๆ ช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยสิ”

“หัวหน้าไม่ได้บอกอะไรฉันเลย บอกแค่ว่ามันมีข่าวดีก็เท่านั้น”

ลู่หยางยืนอยู่บนแท่นมองดูลูกน้องทั้ง 13,000 คนกำลังเข้าแถวกันอย่างเรียบร้อย ซึ่งคนกลุ่มนี้ถือได้ว่าเป็นกองกำลังที่ใกล้ชิดกับเขามากที่สุด และการมีโอกาสได้ปกครองกองกำลังที่ภักดีขนาดนี้ก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของเขา

“หัวหน้า กองกำลังทั้ง 13,000 คนมารวมตัวกันเรียบร้อยแล้วครับ ไม่มีใครขาดเลยสักคน” ฉิงชางรายงานเสียงดัง

“ดีมาก พี่น้องทั้งหลาย! พวกคุณทุกคนคือสหายที่ร่วมรบในสงครามกับบลัดเติสตี้และฉันก็ถือว่าทุกคนคือบุคคลที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน”

“หลังจากสงครามในครั้งนั้นมันก็ทำให้เราสามารถยืนหยัดมาได้จนถึงวันนี้ ความเสียสละของทุกคนได้ทำให้พวกเรากลายเป็น 1 ใน 5 กิลด์ยักษ์ใหญ่แห่งเมืองเซนต์กอลล์”

“สุภาษิตโบราณเคยพูดเอาไว้ว่ามีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน ในเมื่อฉันได้กลายเป็นหัวหน้ากิลด์ยักษ์ใหญ่แล้ว ทุกคนคิดว่าฉันจะทอดทิ้งพวกคุณไปไหม?!” ลู่หยางถามออกไปเสียงดัง

“ไม่มีทาง!” ผู้เล่นกว่าหมื่นคนต่างก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกเขาได้เห็นความใจกว้างและความพยายามของลู่หยางด้วยตาของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้นหัวหน้ากิลด์คนนี้ยังได้สร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า มันจึงทำให้พวกเขาต่างก็ไว้วางใจต่อลู่หยางโดยสมบูรณ์

เสียงตะโกนของคนนับหมื่นช่วยปลุกขวัญกำลังใจของลู่หยางขึ้นมาได้ไม่น้อย เขาจึงประกาศต่อไปว่า

“ในตอนนั้นทุกคนยอมเสียสละเพื่อกิลด์ ในวันนี้กิลด์ก็จะตอบแทนทุกคนกลับไปอย่างสาสมด้วยเช่นกัน”

หลังจากพูดจบภาพของชุดอุปกรณ์ระดับทองกว่า 10 เซ็ตก็ได้ถูกฉายภาพขึ้นบริเวณแท่นทางด้านหน้า

“อุปกรณ์ระดับทอง!”

“ของนักธนูมีอาวุธด้วย”

“มีของนักบวชด้วย ในที่สุดก็มีของนักบวชสักที”

“ของพวกนี้เอาคะแนนกิลด์แลกได้ไหมครับ? ผมน่าจะมีคะแนนมากพอจะแลกได้ 2 ชิ้น”

“ผมก็อยากจะแลกสักชิ้นหนึ่งด้วยเหมือนกัน”

…

เสียงพูดคุยของผู้เล่นทางด้านล่างทำให้ฉิงชางหันไปพูดกับเซี่ยหยู่เว่ยที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้มว่า

“ฉันอยากจะเห็นหน้าพวกเขาตอนที่หัวหน้าประกาศข่าวดีจังเลย”

“หัวหน้าเป็นคนที่น่าทึ่งมากจริง ๆ” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าว

“ฉันนี่โชคดีจริง ๆ ที่ได้มาเป็นลูกน้องของหัวหน้า ถ้าหากว่าฉันบังเอิญไปเป็นศัตรูของเขาเข้าแล้วล่ะก็ชีวิตนี้ฉันคงจะต้องตายอนาถแน่ ๆ” บิทเทอร์เลิฟกล่าว

ไป๋เหลิงและฉิงชางต่างก็พยักหน้าขึ้นมาพร้อม ๆ กันและทุกคนต่างก็ดีใจที่พวกเขาไม่เลือกทิ้งลู่หยางไปตามคำเชิญชวนของฉือมู่และฉงป้า

1 นาทีต่อมา

ลู่หยางมองดูผู้เล่นด้านล่างที่ค่อย ๆ เงียบเสียงลง จากนั้นเขาก็ประกาศออกไปเสียงดังว่า

“ฉันได้เตรียมอุปกรณ์พวกนี้เอาไว้ทั้งหมด 13,000 ชุดและฉันก็จะแจกให้ทุกคนคนละชุดแบบฟรี ๆ”

เงียบ!

เงียบสนิท!!

ในชั่วขณะนั้นทั่วทั้งบริเวณเงียบสนิทจนสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพื้นดินได้ด้วยซ้ำ แต่ในอีกไม่กี่วินาทีต่อมาทั่วทั้งลานก็เต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องอันดังกึกก้อง

แจกชุดอุปกรณ์ระดับทองเลเวล 30 ครบทั้งชุด!

มูลค่าปัจจุบันของชุดอุปกรณ์เหล่านี้ไม่ควรจะต่ำกว่า 60 เหรียญทองหรือ 18,000 เครดิต ซึ่งมันมากพอจะทำให้คนธรรมดากินอยู่ได้เป็นปี ๆ แต่ในตอนนี้ลู่หยางกลับแจกอุปกรณ์พวกนี้ให้กับพวกเขาฟรี ๆ ซะอย่างนั้น

“หัวหน้า พวกเราโชคดีจริง ๆ ที่ตัดสินใจอยู่กับคุณ” ผู้เล่นคนหนึ่งตะโกนเสียงดังอย่างภาคภูมิใจ

ใครจะไปคิดว่าผู้เล่นธรรมดาที่เคยถูกแบล็คบลัดกับบลัดเติสตี้รังแกจนไม่มีสถานที่ให้เก็บเลเวลจะได้กลายเป็นกองกำลังหลักของยักษ์ใหญ่แห่งเมืองเซนต์กอลล์แบบนี้ แน่นอนว่าความสำเร็จของพวกเขาในปัจจุบันมันก็มีส่วนสำคัญมาจากการตัดสินใจเข้าร่วมกับบลัดบราเธอร์

ในฐานะสมาชิกของบลัดบราเธอร์ มันก็ทำให้ผู้เล่นทุกคนที่เห็นพวกเขาต้องปฏิบัติกับพวกเขาด้วยความเคารพ ซึ่งเหตุการณ์นั้นมันก็ทำให้พวกเขาได้รับเกียรติมากพออยู่แล้ว หากในตอนนี้พวกเขาได้รับชุดอุปกรณ์ระดับทองเป็นของรางวัล พวกเขาก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าหลังจากนี้พวกเขาจะได้รับเกียรติมากขนาดไหน

“ทุกคนช่วยกันรักษาความสงบด้วย หลังจากนี้ให้เข้าแถวรอรับอุปกรณ์จากหัวหน้ากรมของตัวเอง” ฉิงชางกับเซี่ยหยู่เว่ยช่วยกันตะโกนเพื่อควบคุมฝูงชน

“อุปกรณ์ระดับทองนี่มันดีจริง ๆ ตอนนี้พลังโจมตีของฉันมีเกือบ 2,000 หน่วยแล้ว”

“พลังโจมตีของฉันก็เพิ่มขึ้นมาเป็น 1,800 กว่า ๆ แล้วเหมือนกัน”

“พลังโจมตีเวทของฉันเพิ่มขึ้นมาเกิน 1,900 หน่วยแล้ว หลังจากนี้ไฟร์บอลของฉันก็คงจะสร้างความเสียหายได้มากกว่า 2,000 หน่วยแล้วสินะ”

…

ไม่นานผู้เล่นทั้ง 13,000 คนก็ได้รับอุปกรณ์กันจนครบ พวกเขาจึงเริ่มพูดคุยกันอย่างมีความสุข

“ฉันรู้ว่าตอนนี้ทุกคนกำลังตื่นเต้นแต่ห้ามส่งรูปอุปกรณ์ไปอวดใครตอนนี้เด็ดขาด เพราะถ้าหากศัตรูรู้ความแข็งแกร่งของเราเข้า มันอาจจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากในภายหลัง” ลู่หยางตะโกน

“ศัตรูของเราคือใครครับหัวหน้า? พวกเราจะไปกำจัดมันให้กับคุณเอง” ผู้เล่นคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา

“ฆ่ามัน!”

“ฆ่ามัน!”

…

ภายในชั่วพริบตาผู้เล่นทั้ง 13,000 คนต่างก็ตะโกนขึ้นมาพร้อม ๆ กัน ซึ่งท่าทีอันดุดันที่แสดงออกมานี้มันก็ทำให้แม้แต่ฉิงชางและเซี่ยหยู่เว่ยก็ยังรู้สึกหวาดกลัว

“น่ากลัวมาก แม้แต่พวกบลัดเติสตี้ก็ยังไม่เคยให้ความรู้สึกน่ากลัวขนาดนี้เลย” เหมาชิวกล่าว

“นายจะเอาพวกเราไปเปรียบเทียบกับพวกนั้นได้ยังไง บลัดเติสตี้มันน่ากลัวเพราะว่าพวกมันรังแกคนอ่อนแอ แต่ความน่ากลัวของพวกเราเกิดจากการร่วมแรงร่วมใจกัน คราวนี้พวกเดธโซลมันไม่รอดแน่” ไป๋เหลิงกล่าวอย่างตื่นเต้น

ลู่หยางยกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบเสียงลง

“จุดมุ่งหมายของพวกเราในวันนี้คือการจัดการกับพวกเดธโซล ทุกคนคงรู้อยู่แล้วว่าบลัดเติสตี้กับเดธโซลเป็นพันธมิตรกัน หากเราปล่อยให้พวกมันยึดครองป้อมปราการได้สำเร็จ ไม่ช้าก็เร็วพวกมันก็จะต้องมาจัดการกับพวกเราแน่ ในเมื่อพวกเราจะต้องทำสงครามกับพวกมันอยู่แล้ว แล้วทำไมพวกเราถึงไม่จัดการกับพวกมันก่อนล่ะ”

“ฆ่ามัน!” ฉิงชางตะโกนนำขึ้นมา ก่อนที่ผู้เล่นทั้ง 13,000 คนจะตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

“ฉันได้เตรียมการสำหรับสงครามในครั้งนี้มานานเกือบ 1 เดือนแล้ว ตอนนี้กองกำลังของเราถูกวางเอาไว้ล้อมรอบป้อมวินด์ธันเดอร์เอาไว้ทั้งหมด หน้าที่ของทุกคนคือกองหน้า วันนี้ทุกคนจงตามฉันมาแล้วไปจัดการกับพวกเดธโซลด้วยกัน”

“เฮ้!"

คำพูดของลู่หยางได้ปลุกขวัญกำลังใจของทุกคนจนถึงขีดสุด

“หัวหน้า พวกเราจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!” ไป๋เหลิงตะโกน

“ทุกคนเคลื่อนตัวไปยังตำแหน่งของตัวเองได้แล้ว รอฟังคำสั่งโจมตีจากฉัน” ลู่หยางตะโกนสั่ง

“ครับ/ค่ะ” ฉิงชาง, เซี่ยหยู่เว่ยและแม่ทัพคนอื่น ๆ ต่างก็ตะโกนตอบรับแล้วกลับไปนำทีมของตัวเอง

...

20 นาทีต่อมา

ผู้เล่นทั้ง 170,000 คนของบลัดบราเธอร์ก็ทยอยเข้าประจำตำแหน่งของตัวเอง ซึ่งในระหว่างนั้นกองกำลังพิทักษ์ราชินีก็ได้มุ่งหน้าตรงไปยังป่าเรดวูดเหมือนเดิม แน่นอนว่าการเคลื่อนไหวของพวกเขาย่อมไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากใคร ๆ

 

 

---