ความฝันของมิวนิค

               ณ ถนนที่แสนวุ่นวาย มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเขาเดินอย่างเชื่องช้าไปตามถนน ระหว่างเดิน เขาก็คิดเรื่องต่าง ๆ ไปด้วย

ความฝันของเด็กคนนี้คือการเป็นคนที่มีอิสระที่สุดในโลก แต่ชีวิตของเขาทุกวันนี้นั้นมันชั่งตรงกันข้ามกับความฝันของเขา ตั้งแต่ช้าวจรดเย็นเขาต้องนั่งเรียนหนังสือ พอเขากลับไปบ้านก็ยังต้องเรียนพิเศษต่อ

หากถามว่าทำไมต้องทำแบบนั้น มันก็เป็นเพราะว่าครอบครัวของเขาต้องการให้เขาเป็นคนที่เรียนเก่งที่สุด ถึงแม้เขาจะสอบได้อันดับหนึ่งของโรงเรียนตลอด แต่ทว่ามันก็ยังไม่เป็นที่พอใจของครอบครัวของเขา

บางครั้งเขาก็อิจฉาเพื่อนบางคนที่ไม่ต้องเรียนแบบเขา อิจฉาบางคนที่กลับบ้านแล้วยังมีเวลาไปเล่นเกม เล่นกีฬา ดูทีวีและบางคนก็มีเวลาไปค้นหาตัวเอง บางคนก่อนจบม.ปลายก็เจอความฝันของตนเองแล้ว เมื่อเขาย้อนกลับมามองที่ตนเองเขาก็แค่เด็กที่เรียนไปวันๆเท่านั้นเอง

เขาย้อนคิดไปถึงสมัยก่อนทุกคนใช้ชีวิตอย่างอิสระ อยากจะตื่นตอนไหนก็ได้อยากจะนอนตอนไหนก็นอน

คนสมัยก่อนนั้นมีอิสระมากกว่าคนสมัยนี้ ถึงแม้ว่าสมัยนี้จะมีเทคโนโลยีมากมายมีอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่สามารถทำให้มีชีวิตยืนยาว แต่สำหรับเขานั้นมันไม่มีความหมายเลย ถ้าหากชีวิตนี้มันไม่มีแม้แต่อิสระและไม่สามารถเลือกทางเดินของตนเองได้

เขาคิดได้สักพักเขาก็เดินมาถึงห้องสมุดที่เขาชอบเข้าไปยืมหนังสือทุกวัน เมื่อเขายืมหนังสือเสร็จแล้วเขาก็รออีกสักพัก แล้วก็มีรถเก๋งคันหนึ่งมารับเขา พอเขาขึ้นรถไปก็มีเสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น

“ผมจะอ่านตารางให้คุณหนูฟังนะครับ วันนี้เรียนคณิตถึงหกโมง ต่อไปก็เรียนวิชาวิทยาศาสตร์จนถึงสองทุ่ม  และทำแบบทดสอบต่อถึงสามทุ่ม” ชายคนนั้นยังพูดไม่ทันจะจบเขาก็พูดว่า

“ไม่ต้องอ่านหรอก ผมจำได้หมดแล้วครับ มันก็เหมือนสัปดาห์ก่อนหน้านี้แหละ” เขาพูดด้วยศรีหน้าเบื่อๆ

สำหรับเขามันเป็นเรื่องแสนธรรมดาที่ต้องเจอในชีวิตประจำวัน ตั้งแต่เด็กจนโตเขาก็ต้องเรียนแบบนี้

เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเขาก็นำหนังสือที่ยืมมาไปไว้ที่ห้องของเขาทันที

พอเสร็จจากการเรียน มันก็ถึงเวลาที่เขามีความสุกที่สุดนั่นก็คือการอ่านหนังสือนิยาย ในระหว่างที่เขากำลังจะเปิดหนังสือนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เขารับสายในทันที

“ไงมิวนิค อ่านหนังสือเสร็จยังพวกเราจะขอยืมดูการบ้านหน่อย”

“ดูหรือลอกการบ้าน” เขาพูดอย่างไม่แปลกใจ

เขาพูดจบก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นในโทรศัพท์ของเขา

“พวกยายฝนส่งข้อความหานาย แต่นายไม่ยอมต่อพวกเธอ ฉันก็เลยช่วย”

“ฉันว่านายก็อยากลอกการบ้านของฉันเหมือนกัน” เขาพูดแบบรู้ทันพวกเพื่อนของเขา

“อย่าพูดแบบนั้นสิเพื่อน มันเป็นธุรกิจนะ เพราะนายก็ได้เงิน พวกเราก็ได้ส่งไงห้าๆ”

พอมิวนิคได้ยินดังนั้นเขาก็เบื่อ แต่เขาก็เริ่มหยิบมือถือมาถ่ายรูปการบ้านของเขาส่งไปในเว็บและนำลิ้งไปวางในกลุ่มทันที

หากใครต้องการการบ้านก็ต้องโอนเงินมาถึงจะสามารถเปิดงานได้ หากมีใครถ่ายรูปไปให้คนอื่นก็จะถูกเพื่อนเตะออกจากกลุ่มทันที เพราะมันเป็นข้อตกลงของมิวนิค

“มีอะไรอีกไหม ฉันจะอ่านนิยายต่อ”

“นายรับทำงานหลายอย่างจังเลยนะ ทั้งที่เกิดมาเป็นลูกคนรวยแท้ๆ ถ้าเป็นฉัน...”

มิวนิคเริ่มเบื่อเขาจึงตัดสายโทรศัพท์ทิ้งทันที พวกเพื่อนของเขาไม่รู้หรอกว่า สำหรับเขาเงินนั้นมันจะช่วยทำให้ความฝันของเขาเป็นจริง

หากไม่มีเงินเขาก็ไม่สามารถใช้ชีวิตแบบที่เขาต้องการได้ หากไม่มีความรู้เขาก็ไม่สามารถหาเงินได้ ถึงแม้เขาอยากจะทำธุรกิจเหมือนพ่อและแม่ของเขา แต่อายุของเขาตอนนี้ก็ไม่สามารถทำได้

มือถือของเขาดังอีกครั้งแต่พอเขาเห็นหน้าจอ เขาก็ไม่รับสายที่โทรเข้ามา เพราะมันคือเบอร์ของพ่อแม่ของเขา

มิวนิคหลับตาลงและนอนหลับทันที