เหมือนจะร้าย

ด้วยความรักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจ ฉันจึงชอบมาขลุกตัวอยู่แต่ในห้องสมุดเป็นส่วนใหญ่ และวันนี้ เป็นอีกวันที่ฉันจะมาเอาหนังสือซัก 6-7 เล่มไปอ่าน แต่เจ้ากรรม ถึงทางบ้านจะอบรมฉันมาอย่างดี ความซุ่มซ่ามก็ยังมีให้เห็นบ้าง ฉันจึงเผลอทำหนังสือหล่นจากชั้น “คุณคะ! ระวัง!!” ยังไม่ขาดคำ หนังสือจำนวนหนึ่งก็ร่วงลงไป และที่แย่กว่านั้น ขึ้นด้านล่างชั้นหนังสือ มีใครคนหนึ่งกำลังเดินผ่านมาพอดี  “โอ๊ย!!”เสียงอุทานดังขึ้น เมื่อหนังสือที่ฉันทำตก ร่วงลงมาถูกหัวเขาอย่างจังหลายต่อหลายเล่ม เห็นอย่างนั้น ฉันจึงรีบลงจากบันไดหน้าชั้นหนังสือมาดูคนรับเคราะห์  “ฉันขอโทษค่ะ”ฉันเดินเข้ามาดูใกล้ๆด้วยความเป็นห่วงปนรู้สึกผิด “เอ่อ คุณเป็นอะไรมากมั้ยคะ” คนถูกถามเงยหน้าขึ้น ก่อนจะสบตากับฉัน  “หนังสือที่ตกโดนหัวฉันฝีมือเธอเหรอ”เขาถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์  “ค่ะ”ฉันยอมรับเนิบๆ มองตอบเขาอย่างไม่หลบสายตา เขาจ้องหน้าฉันซักครู่ แล้วจึงกวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ฉันจึงถือโอกาสสำรวจเขาด้วย  “มองอะไร”น้ำเสียงถามห้วน  “แล้วคุณล่ะคะ มองอะไร”ฉันยังคงความใจเย็นอย่างเสมอต้นเสมอปลาย และใช้น้ำเสียงกับเขาอย่างสุภาพ ให้เกียรติ  “นั่นมันเรื่องของฉัน”เขาตอบหน้าตาเฉย ฉันจึงเงียบ ไม่ตอบคำถามของเขาก่อนหน้านี้ แต่ด้วยความที่ต้องรับผิดชอบกับการกระทำของตนเอง จึงเอ่ยถามขึ้นอีก  “แล้วหัวของคุณ เป็นยังไงบ้างคะ”  “ไม่ต้องยุ่ง”เขาพูดเสียงขุ่น สีหน้าไม่สบอารมณ์มากนัก  “ค่ะ ถ้าคุณไม่มีอะไร ฉันขอเก็บหนังสือที่พื้นให้เรียบร้อยก่อนนะคะ” เขามองหนังสือที่พื้น ก่อนจะขยับถอยออกจากจุดที่หนังสือเรี่ยราดอยู่ให้ เห็นอย่างนั้น ฉันจึงก้มลงเก็บหนังสือ แต่สิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะได้รับจากคนอย่างชายหนุ่มตรงหน้า คือ เขาก้มลงช่วยเก็บหนังสือให้อีกแรง  “เธอต้องเอาหนังสือกลับขึ้นไปเก็บที่เดิม หลายเล่มอย่างนี้ ฉันจะช่วยถือส่งให้” หลังจากช่วยเก็บหนังสือจนหมด เขายังมีน้ำใจช่วยถือหนังสือจำนวนหนึ่งให้ฉัน ระหว่างที่ฉันจะต้องปีนขึ้นบันไดนำหนังสือเหล่านี้ไปเก็บ  “ขอบคุณมากค่ะ”ฉันส่งยิ้มให้  “คราวหน้าคราวหลังก็หัดระวังด้วย”เขาตำหนิ น้ำเสียงไม่พอใจก่อนหน้านี้ลดลงระดับหนึ่ง  “ค่ะ”ฉันรับคำ ก่อนจะหันไปที่บันไดหน้าชั้นหนังสือ แล้วค่อยๆจับบันไดเหยียบขึ้นไปที่ละขั้น โดยมีชายหนุ่มคนนั้นคอยจับบันไดให้  เขาคอยส่งหนังสือให้ฉัน จนกระทั่งหนังสือทุกเล่มถูกนำกลับวางประจำที่เรียบร้อย แล้วก้าวลงมายืนบนพื้น  “ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” คนตรงหน้าเพียงมองหน้าเป็นเชิงรับรู้  “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปล่ะ”เขาบอก ก่อนเดินจากไป

***เรื่องที่สามของWriterแล้วค่า มาแนวนี้ใช้ได้มั้ยคะ เมื่อเป็นเรื่องสั้น ก็จะจบแค่นี้น้า ถ้าขัดอารมณ์ใครWriterขอโทษคร้าบ ฝีมือเรื่องสั้นขนาดนี้ ถ้าถูกอัธยาศัยใครก็ตามเอาน้าว่าเรื่องยาวจะขนาดไหน

***อยากบอกว่า เรื่องยาวWriterมีทั้งแฟนตาซีและแฟนตาซีกึ่งๆชีวิต เรื่องหน้าจะเอาแนวแฟนตาซีมาลงให้อ่านกัน แต่เป็นเรื่องสั้นนะคะ ตัดมาจากเรื่องที่เคยแต่งเป็นนวนิยายยาว แต่ด้วยความที่ตอนแต่งยังไร้เดียงสาอยู่ เรื่องนั้นจึงค่อนข้างมีจุดโหว่ แต่ถ้าให้อ่านขำๆก็น่าจะเรียกความตื่นเต้นได้บ้าง (มั้ง) แต่กำลังมีแผนว่าจะนำเรื่องนั้นมาแก้ใหม่ ก็ฝากอีกเหมือนกันว่า ถ้าชอบ ก็รอติดตามได้เลยค่า

***เพิ่มเติมนะคะ Writerจะมีstoryประสบการณ์ชีวิตตัวเองมาลงด้วยยย แต่เหมือนจะเป็นการเล่าความติ๊งต๊องของตัวเองมากกว่า ฮะๆ

***ทุกเรื่องที่ลง ยินดีรับทุกคำติชมนะค้า ติแล้วก็ขอให้ เอ็นดู นักเขียนสมัครเล่นคนนี้ด้วยน้า