ตอนที่ 110

ตอนที่ 110

ผมทิ้งมารินะกับนานะฟูชิไว้ที่บันได และมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนด้วยริกกะกับทามะมูชิ ผมต้องทำบางอย่างเกี่ยวกับชิโนซากิก่อนจะเริ่มการทดลอง
ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชิโนซากิ แต่ถ้าเขาตาย มันจะมีผลต่อจิตใจของมารินะ

「ยูกะดูเหมือนจะสงบลงแล้ว」

ทันทีที่เราเข้ามาที่ห้องนอน ทามะมูชิที่เห็นยูกะหลับอย่างสบายมองผมและพืมพำ
ผมเข้ามาที่ห้องนอนระหว่างพูดเกี่ยวกับชิโนซากิ แต่ผมไม่แม้แต่มองดูมองดูชิโนซากิ และพูดถึงยูกะ

「ทามะมูชิ เธอเป็นสาวที่ดี」

เพราะสภาพของยูกะ ผมรู้สึกดี ผมลูบหัวของทามะมูชิ

นั่นโอเค ชิโนซากิมันอันดับสอง ไม่สำคัญ

「......หืมม」

เสียงที่เบาถูกได้ยิน จากนั้นยูกะที่หลับอยู่บนเตียงหันมา

「......ซุกิ้~ ♥」

ระหว่างที่ปิดตาของเธอ ยูกะพึมพำระหว่างที่ยิ้มและถอนหายใจ

「เฮ้ย เฮ้ย」

ผมได้ขึ้นเสียงของผมทันที
ในฝันที่ยูกะหลับอยู่ เธอได้มีฝันร้ายเมื่อกี้นี้ แต่ตอนนี้มันต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
ยูกะยิ้มอย่างที่ความสุขและฝังหน้าของเธอไปที่หว่างขาผม โม๊กควยระหว่างที่คราง และมอง “ผม” ที่สั่นด้วยความรรู้สึกดี และตาของ “ผม” เหลือก
มันเป็นฝันแต่ทำไมเธอบริการผมล่ะ? มากกว่านั้น เธอดูมีความสุข ไม่ว่าอย่างไร ถ้ามันเป็นฝัน ผมควรจะทำอะไรดีเมื่อผมเป็นคนที่ถูกบริการล่ะ

「ชั้นชอบโมตะ-คุง แล้วโมตะ-คุงล่ะ?」

ยูกะหันไปและพึมพำระหว่างที่ยิ้มอย่างเลอะเทอะ

「โมตะ-คุงชอบยูกะใช่มั้ย」

เธอพูดไร้สาระมากเลย ให้ตายสิ เธอพูดเกี่ยวกับอะไรกัน?

「เพราะทั้งหมดซูซูฮาระรักยูกะ」

ทามะมูชิพูดเะหมือนมันธรรมชาติ

「มาสเตอร์รักยูกะมากๆ」

ริกกะพูดมันเหมือนมันเป็นเรื่องที่แน่นอน

「พวกนาย ชั้นรักยูกะ」

ผมได้ใส่มือของผมไปที่เอวและพึมพำด้วยการถอนหายใจ ทำไมผมต้องพูดสิ่งที่เห็นได้ชัดตอนนี้ล่ะ?

「โมตะ-คุง…」

ยูกะหันไปอีกครั้ง เรียกชื่อผม

「ยูกะที่รักเรียกนายน่ะ」

จากนั้น ทามะมูชิยิ้มเหมือนจะเล่นตลกกับผม

「มีหลายอย่างเกิดขึ้น และหนูอยู่ด้วยกันกับยูกะไม่ได้ซักพัก? คนที่มาสเตอร์รักเหงา」

ริกกะมองขึ้นมาด้วยหน้าที่เศร้าและพูดสิ่งนั้น
ยังไงซะ มันก็เป็นอย่างนั้น
ผมถอนหายใจแล้วเกาหัว เมื่อผมนั่งลงที่เตียง

「ยังไงซะ ขวางทางอยู่ ชั้นจะพาชิโนซากิลงไป และเตรียมการหลายอย่าง แค่เสน่หากันจนกว่าจะพอใจ แล้วเธอล่ะ สาวน้อย」

ทามะมูชิจับขาของชิโนซากิที่นอนอยู่ที่พื้น และยิ้มหลังจากนั้นพูด และจากนั้นเธอถามริกกะ

「ชั้นจะอยู่ด้วยกันกับมาสเตอร์」

ริกกะต้องทามะมูชิด้วยสายตามองข้าง และกอดอกเธอระหว่างที่เธอหันหน้าหนี

ทามะมูชิยิ้มเมื่อเธอเห็นริกกะ “ซึน ซึน” และออกจากห้องระหว่างที่ลากชิโนซากิ

「โมตะ-คุง?」

เมื่อผมหันตาไปที่เสียงที่ผมได้ยิน ยูกะมองผมและนั่งลงบนที่เตียง

「เธอตื่นแล้วเหรอ?」
「ชั้นไม่รู้ ชั้นรู้สึกว่ามันระหว่างตื่นและยังหลับ แต่ชั้นรู้สึกเหมือนโมตะคุงได้อยู่ข้างชั้น」
「ชั้นเพิ่งมาที่ห้องนี้ ดังนั้นตอนนี้ชั้นมาดูว่ายูกะที่รักของชั้นเป็นยังไง」
「......อะไร?」

ยูกะฟังคำของผมและด้วยเหตุผลบางอย่างเปิดตาของเธอและส่งเสียงที่โง่เขลา
ผมพูดอะไรแปลกๆเหรอ?

「โม-โมตะ-คุง? ม-เมื่อกี้นี้ นายพูดถึงชั้นเหรอ…เอ๋? เอ๋?」

บางที่เธออาจจะสับสน ยูกะ ที่ซ่อนปากของเธอด้วยผ้านวมและเปลี่ยนหน้าเป็นแดง และสั่นตาของเธอ
เธอได้ตื่นขึ้นมาและได้ถูกบอกหลายอย่างดังนั้นมันธรรมชาตที่จะสับสน

「พูดสิ่งที่เธออยากให้ชั้นทำซิ เพราะมันสำหรับยูกะที่รักของชั้น」

ผมยองลงและหันไปหายูกะที่กระซิบอย่างอ่อนโยนและไม่ทำให้สับสนอีก

「อ-อะไรล่ะนั่น มันไม่เหมือนโมตะ-คุงเลย นายล้อชั้นเล่นเหรอ?」
「อ๋า?」

ยูกะที่ปิดปากของเธอด้วยผ้านวมและเปลี่ยนเป็นสีแดง มองผมและพูดบางอย่างแปลก
มันไม่ใช่ผมปรกติ? ผมไม่เหมือนผมตอนนี้? และผมได้ล้อเล่นกับยูกะ? ผมจะทำมันอย่างจริงจังมากที่สุดเท่าที่ทำได้และทำให้ยูกะที่สับสนใจเย็น

「ชั้นชั่วและชอบโกหก แต่ตอนนี้ชั้นไม่ได้จะโกหก และชั้นไม่ล้อเล่น」

เมื่อผมตอบยูกะ ยูกะจ้องผม
ยังไงซะ มีบางอย่างเกี่ยวกับชิโนซากิและพวกนักเลง เธออาจจะสับสนและสงสัย

「น-นายพูดอย่างนั้นจริงๆเหรอ」
「ใช่」

ผมตอบคำถามของยูกะทันที

「งั้น …นอนด้วยกันกับชั้น」
「อ-โอเค」

พยักหน้าสงสัยผม ผมม้วนผ้านวมและนอนลงต่อจากยูกะ

「โมตะ-คุง เพราะทั้งหมดนายประหลาด」

ยูกะจ้องผมที่นอนต่อจากเธอและพึมพำระหว่างที่หูของเธอแดง
เอาน่า ชั้นอยู่ที่นี่ ชั้นไม่อยากถูกบอกว่าชั้นแปลกนะ

「เน่ เน่~ นายพูดว่าช-ชั้นรักเธอ…แต่ทำไมนายพูดแบบนั้นกระทันหันล่ะ?」
「อะไร?」

ทำไมกระทันหัน? ทำไมผมบอกนั่นกระทันหัน?

「ชั้นได้รักเธอมาเป็นเวลานานแล้ว――」

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมรักยูกะ? ผมรักยูกะมาเป็นเวลานานมั้ย? ใช่ ผมได้รักยูกะมาเป็นเวลานานและยังรักเธอ

「ซูซูฮาระ!」
「คย้าา」

พระตูเปิดดังปัง และยูกะกรีดร้อง

「เธอ!」

ริกกะได้ชักมีดออกมาจากหลังเธอและชี่มีดไปที่ทามะมูชิที่เข้าห้องมากระทันหัน

「ใจเย็นสาวน้อย! งั้น ซูซูฮาระ! ชั้นต้องบอกอะไรนายบางอย่าง ออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้!」
「อย่ามาสั่งมาสเตอร์ของชั้นนะ! ชั้นจะฆ่าเธอ!」
「เอ้ เงียบ สาวน้อย」
「อะไรวะ อีเวร! ชั้นได้คิดมาเป็นเวลานานแล้ว แต่เธอนั่นแหละที่ดูเหมือนเด็กสาว」

ทามะมูชิและริกกะทะเลาะกันและตะโกนใส่กัน
แม้ว่ายูกะที่รักของผมหลับอยู่ มันไม่เหมือนว่ามันน่ารำคาญ

「มาสเตอร์! ซูซูฮาระ-ซามะ ออกจากห้องเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้น มันจะแก้ไขไม่ได้!」
「ชั้นรู้! และนานะฟูชิ อย่าเข้าใกล้ที่นี่! ถ้าเธอติดกับตอนนี้ มันจะทำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้」

ทามะมูชิตอบเสียงร้องที่เธอได้ยิน บางทีเพราะนานะฟูชิอยู่ข้างนอกห้อง
หืมม? นานะฟูชิอยู่ข้างนอกห้องเหรอ?
ผมสังเกตว่าความสามารถของผมและจากนั้นมีสมาธิกับสติของผม
มันทีนั้นความสามารถผมถูกใช้งานและจุดบอดหายไปจากรอบข้างทั้งหมด
ทำไมความสามารถผมปิดไปโดยไม่ได้รับอนุญาต? ผมไม่รู้สึกว่าความสามารถผมถึงขีดจำกัด และผมไม่ได้จะสบายๆ
นานะฟูชิและมารินะอยู่ข้างนอกห้อง
ผมใช้ความสามารถของผม แต่นั่นมันอะไรกันวะ
ไม่มีอะไรผิดกับระยะความสามารถของผม และถ้าศัตรูได้โจมตีผม นานะฟูชิจะสกัดกั้นมันก่อนจะมาที่นี่ด้วยความสามารถของเะธอ
บางอย่างแปลกไป
อย่างไรก็ตาม ผมไม่อยากทิ้งยูกะ

「โมจะ-คุง ดูเหมือนมันจะลำบาก ทุกคนเรียกโมตะ-คุง ไม่ใช่ว่าไปจะดีกว่าเหรอ?」
「อ๋า? ได้ ได้」

ผมพยักหน้าและตอบยูกะ ที่ตอบด้วยหน้าตาที่ดูไม่สบายใจ
ยังไงซะ ถ้ายูกะพูดอย่างนั้น

「ยูกะ ชั้นรักเธอ ชั้นจะมาอีก」

เมื่อผมเข้าใกล้ยูกะ ผมกอดเธอและกระซิบหาเธอ

「อย่างนั้นเหรอ นายไม่ได้ล้อชั้นเล่นจริงๆนะ」

ยูกะ ที่กอดผม เปลี่ยนเป็นสีแดงและพึมพำ
นั่นทำไมผมพูดว่าผมไม่ได้ล้อเล่น
ผมปล่อยยูกะอย่างอ่อนโยนและลูบหัวของยูกะ ที่แดงสดและออกจากเตียง
จากนั้น ทามะมูชิที่ยืนอยู่ทางเข้าห้องได้เตะพื้นและเหมือนกระสุน จับมือผมในทันทีและต่อไปเธอพยายามจะจับมือริกกะ แต่ริกกะลังเล

「ชิ!」

ทามะมูชิจึ้ปากของเธอ จากนั้นดึงมือผมและออกไปจากห้อง
เมื่อผมออกไปจากห้อง จากนั้นริกกะตามออกมา

「เธอจะทำอะไรกับมาสเตอร์?!」
「ยังไงซะ มาใจเย็นก่อน」

ริกกะพยายามจะดันมีดไปหาทามะมูชิ แต่ในทันทีนานะฟูชิแอบไปข้างหลังเธอและจับเธอไว้

「ปล่อยชั้น! ชั้นจะฆ่าเธอด้วย!」
「ชั้รไม่อยากจะหยาบคาย แต่มันช่วยไม่ได้」

นานะฟูชิที่จับริกกะที่อาละวาด พึมพำและทันใดนั้นปล่อยเธอ

「คะฟุ」

ริกกะ ที่หายใจออก สลบลงตรงนั้น
นานะฟูชิโจมตีริกกะเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ผมมองไม่เห็นมันเลยซักนิด
แทนที่อย่างนั้น ทำไมนานะฟูชิโจมตีริกกะล่ะ
ไม่มีทางน่า…

「เธอถูกล้างสมองเหรอ?」

ขณะที่ผมเอียงไปข้างหน้า ผมพึมพำระหว่างที่มองรอบข้างอย่างระวัง
ความสามารถที่น่ากลัวที่สุดโจมตีพวกเธอเหรอ? ถ้าทามะมูชิและนานะฟูชิได้ถูกควบคุมไปแล้ว ผมของโทษ

「ซูซูฮาระ-ซัง ชั้นจะบอกนาย เราปรกติ คนที่แปลกคือซูซูฮาระ-ซังและริกกะ-จัง」

บางทีเพราะเธออ่านใจของผม นานะฟูชิพูด
คนที่แปลกคือผมและริกกะ

「ชั้นก็ค่อนข้างสับสนด้วย ชั้นได้ติดต่อกับนานะฟูชิตั้งแต่ชั้นออกจากห้อง แต่นานะฟูชิชี้ว่านิสัยชั้นแปลก ชั้นบอกไม่ได้ว่าอะไรแปลก」
「ชั้นพูดว่าอย่ารบกวนซูซูฮาระและยูกะที่เสน่หากันอยู่ ชั้นสงสัยว่ามาสเตอร์พูดอะไร แม้มันจะเป็นเรื่องตลก แต่มันดูเหมือนจริงบางอย่างแปลกไป」

อย่ารบกวนยูกะที่เสน่หากันอยู่ มันผิดอะไรเหรอ

「ก่อนชั้นจะอธิบายรายละเอียด…」

เมื่อทามะมูชิพูด นานะฟูชิวางกระดาษที่ที่ประตูห้องนอน

「นั่นอะไร?」
「มันคือบาเรีย」

ทามะมูชิตอบคำถามของผม
บาเรีย?

「มันไม่ใช่บาเรียป้องกัน มันเป็นบาเรียซ่อนเร้น มันไม่มีพลังในการป้องกัน แต่มันเป็นแบบที่จะกั้นที่และกันตัวตนไม่ให้เล็ดออกไปข้างนอก และถ้าตัวตนไม่เล็ดออกมาข้างนอก โดยธรรมชาติ “เสียง” จะไม่ออกมา」

บาเรียที่กันตัวตรเล็ดออกมาข้างนอก มันเป็นบาเรียเพื่อซ่อน และ “เสียง” ของเธอไม่เล็ด
“เสียง” ทำไม “เสียง” ต้องไม่เล็ดออกมา? ใครอยู่ในห้อง มันคือยูกะ มันมีปัญหาอะไรเมื่อยูกะได้ “เสียง”?
ไม่มีทางน่า

「นายสังเกตมันแล้วเหรอ? มันดีกว่าถ้านายสังเกตมันด้วยตัวเองมากกว่าชั้นอธิบายมัน ถ้าชั้นล้มเหลวที่จะอธิบายมัน นายจะไม่มั่นใจ และนายจะสงสัยหรือไม่เป็นมิตร」

เมือผมมั่นใจเมื่อได้ยินคำพูดของทามะมูชิ

“มนตร์”
“โอ้ ชั้นกลัวว่ามันจะเป็นแบบนั้น”

ทามะมูชิพยักหน้ากับคำพึมพำของผม
ฮิซูกิพูดว่าความสามารถของยูกะคือมนตร์ที่ใช้คำพูดเป็นตัวเร่ง
จากนั้นอะไร? ผมได้ตกอยู่ภายใต้ความสามารถของยูกะเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร? จากที่ไหน?

「ขอโทษชั้นไม่รู้ว่าอะไรผิดไปจากชั้น ถ้าความสามารถของยูกะมีผลและชั้นได้ถูกผล มีอะไรผิดไปกับชั้น」

ผมอยู่ในสภาพที่ถูกล้างสมองจากคำพูดของยูกะ? แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรผิดไปจากผม

「พูดจากใจ ชั้นก็ไม่เข้าใจด้วยว่าอะไรแปลกไป」
「อะไร?」
「แต่มันดูเหมือนมันแปลกที่นานะฟูชิพูดว่าซูซูฮาระรักอยู่กะ ไม่ นายและเธออาจจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับยูกะ แต่ซูซูฮาระรักยูกะเรอะ มันเป็นไปไม่ได้」

มันแปลกที่ผมรักยูกะ? นั่นโง่จริงๆ ผมรักยูกะ ผมอยากจะกลับไปที่ห้องและโอบกอดยูกะตอนนี้ ไม่มีการโกหกในความรู้สึกนั้น

「อย่าเข้าใจมัน」
「อ๋า?」
「มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจในสภาพที่ถูกล้างสมอง ดังนั้นอย่าเข้าใจมันและหยุดพูดเกี่ยวกับมัน มนตร์ของยูกะได้ถูกใช้ ดังนั้น ชั้นพิจารณาการอพยพ」

ผมพังคำพูดของทามะมูชอและมองรอบๆ
นานะฟูชิและมารินะพยักหน้ากับผม
มันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะเข้าใจ? มันจริงที่ว่าผมอยู่ในสภาพที่ถูกล้างสมอง
ไม่มากกว่าที่จะเข้าใจว่าอะไรผิด? ผมได้ถูกอพยพเพื่อเลี่ยงในการถูกผลของความสามารถ ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะคิดอย่างนั้น

「แต่ชั้นได้ถูกช่วยโดยฮิซูกิ มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะสังเกต ถ้าฮิซูกิไม่ได้สอนชั้นเกี่ยวกับความสามารถของยูกะในเวลานั้น นั่นเพราะชั้นรู้ล่วงหน้าว่าความสามารถของยูกะเป็นมนตร์ชั้นได้ถูกช่วย มันเป็นความสามารถที่น่ากลัวที่ข้อมูลก่อนหน้าช่วยไม่ได้เลย」
「แน่นอน…」

เหมือนที่ทามะมูชิพูด ถ้าผมไม่รู้นั่น ผมจัดการกับมันไม่ได้ นั่นเป็นส่วนที่น่ากลัวสำหรับความสามารถล้างสมอง มากกว่านั้น ความาสามารถไม่มีลำดับขั้น ผมไม่จำเป็นต้องถูกล้างสมองอย่างช้าๆ แค่เธอพูดผมก็ถูกล้างสมองทันที

「นี่มันแย่แล้ว」

มันเป็นความสามารถที่น่ากลัว แต่ผมรู้ว่ามันน่ากลัวยิ่งขึ้น

「ยูกะไม่รู้ตัวเมื่อเธอใช้ความสามารถของเธอ」
「ยังไงซะ เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอได้พัฒนาความสามารถของเธอ」
「โอ้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งไม่ดี」
「หืมม?」

ทามะมูชิเอียงหัวกับคำพึมพำขของผม
นี่มันแย่ แย่มาก
ความสามารถของผมระยะแคบ แต่มันพิเศษในการหาและรู้สึก แม้ว่าด้วยความสามารถของผม――

「ชั้นไม่รู้สึกถึงแม้แต่การใช้งานของความสามารถ ชั้นตรวจดูมันไม่ได้เมื่อมันเกิดขึ้น」

ได้ยินคำพึมพำของผม สีหน้าของทามะมูชิ นานะฟูชิ และมารินะเปลี่ยน

「อย่างน้อย ชั้นต้องรู้ถึงทันทีที่ความสามารได้ถูกใช้งาน ตราบใดที่ตรวจดูมันไม่ได้ และชั้นไม่รู้มันแม้แต่ว่าเมื่อไหร่ ชั้นควรจะทำอะไรดี」
「ชั้นจบเห่แล้ว」
「โอ้ไม่ ชั้นจบเห่」
「ชั้นมีปัญหาแล้ว」

พวกเราสามคนรู้ว่าอะไรสำคัญ และมันดูเหมือนว่าพวกเธอข้าใจว่าสภาพสำคัญกว่านั้นอีก
ตราบใดที่ผมไม่รู้ว่าความสามารถถูกใช้งาน คำพูดทั้งหมดของยูกะคือมนตร์ ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะคิดอย่างนั้น

ถ้าผมอธิบายนั่นกับยูกะ ยูกะจะปิดปากของเธอ
ผมให้ยูกะที่รักทำอย่างนั้นไม่ได้

「ยู-ยูกะ ยูกะที่รักของชั้นเสียเสียงของเธอ…」
「มันนั่นเหรอ? เรื่องนั้นจำเป็นตอนนี้เหรอ」
「โอ้ นายยังถูกล้างสมองอยู่ที่พูดอย่างนั้น」
「เมื่อชั้นได้ยินคำว่ารักมากจากปากของซูซูฮาระ-ซัง ชั้นรู้สึกเย็นวาบ」

ด้วยเหตุผลบางอย่าง สามคนซึโคมิผม
ผมพูดอะไรแปลกๆเหรอ?

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
ขอบคุณคุณประยุทธสำหรับเงิน 100 บาท
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 150/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord