ตอนที่ 109

ตอนที่ 109

ผมนั่งอยู่บนเตียงระหว่างที่มองยูกะที่หลับ
ยูกะฝันร้ายอยู่ เธอได้ฉายภาพเดียวอยู่ในใจของเธอ
ทุกอย่างมันความรับผิดชอบของผม
ตัวเธอที่กลัวผู้ชายนั้นแย่
ใช่ ยูกะโทษตัวเธอเอง
จากนั้น ภาพของชิโนซากิที่ถูกซ้อมตรงหน้าเธอฉายออกมา
แม้ว่าเขา ทรุดลงไปตรงหน้าเธอ เขายังถูกซัดอย่างไม่หยุดยั้ง ริกกะที่ถูกบีบโดยผู้ชายตะโกนเหมือนคนบ้า
ยูกะที่ถูกข่มขืนโดยผู้ชายหลายคนขณะที่ภาพเปลี่ยนไป ยิ้มระหว่างที่ร้องไห้
ผมผิด
ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม
จากนั้น ภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง มีหลังของผู้หญิงที่ถูกข่มขืนเข้ามาในสายตายูกะที่ถูกข่มขืน
ยูกะคือสาวที่เห็นแค่หลังเธอเท่านั้น เพราะสาวคนนั้นเดินไปข้างหน้าอย่างเดียว
สาวทวินเทลผมดำ ไม่มองหันหลังกลับ
สาวคนนั้นคืออาซาฮินะ
เห็นหลังของอาซาฮินะ ยูกะพูดด้วยตาที่เศร้า
ทำไมฉันเป็นแบบเธอไม่ได้?
ทำไมฉันถึงทรยศเธอ?
ทำไมฉันถึงอิจฉาเธอ ริษยาเธอ เกลียดเธอ
เธอเป็นสาวที่แข็งแกร่งแต่ฉันอ่อนแอ
ยูกะ ที่ตะโกน ยืนแขนขวาออกไปภายใต้ผ้าห่ม และยืดมือเธอไปที่ความว่างเปล่า
ไม่ว่าเธอจะเอื้อมมือไปเท่าไหร่ มือนั้นจะไม่มีวันไปถึงอาซาฮินะ
จากนั้น น้ำตาได้ไหลจากมุมของตาเธอ

「มันไม่ใช่ความผิดอาซาฮินะ」

ขณะที่ผมพึมพำ ผมจับมือขวาของยูกะซึ่งยืดไปหาความว่างเปล่า ไม่ ไปหาหลังของอาซาฮินะ

「โมตะ-คุง?」

ภาพที่ฉายไปในหัวใจของยูกะได้ตัดไปกระทันหัน และเธอพึมพำจากนั้นเปิดตาของเธออย่างช้าๆ

「โมตะ-คุง โอ้ ชั้นดีใจ โมตะ-คุง」

ยูกะ ที่มองผมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ปิดตาของเธออีกครั้ง บางที่เพราะเธอรู้สึกง่วง จากนั้นเธอจับมือผมและหลับไป
จากนั้น ภาพที่ฉายในฝันของยูกะที่สะท้อนใจของเธอ
ทั้งหมดมันโอเคแล้วตอนนี้
โมตะ-คุงมา
ถ้างั้นมันโอเค
ความรู้สึกแย่ๆที่ฉายซ้ำๆก่อนหน้านี้ได้หายไป
ฝันร้ายได้เปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์
ยูกะ ที่ถูกข่มขึ้นโดยผู้ชายมองไปที่หนึ่งด้วยรอยยิ้มที่สงบสุข
ผู้ชายที่ข่มขืนยูกะได้มองไปที่จุดหนึ่งด้วยสีหน้าที่กลัว
อาซาฮินะได้อยู่ตรงหน้าพวกเขา
อาซาฮินะที่เดินหันหลังให้ยูกะกำหมัดขวาของเธอและหัวเราะอย่างดัง
จากนั้น อาซาฮินะพุ่งไปที่พวกผู้ชาย
ผู้ชายที่กลัวตะโกนแ้วกระโดดใส่อาซาฮินะ
อาซาฮินะรีบเข้าไปหาหมัดที่ถูกปล่อยออกมานับไม่ถ้วน รับมันตรงๆ และปล่อยหมัดของเธอเอง
อาซาฮินะสู้โดยใช้แค่สองมือระหว่างที่อาบอยู่ในหมัดเป็นร้อย
เธอเอาชนะไม่ได้ จำนวนนั้นมากไป
แต่ ยูกะยิ้ม แทนที่จะเป็นรอยยิ้มจีบๆ มันเป็นรอยยิ้มที่สงบสุข
อาซาฮินะ ที่อาบอยู่ในหมัดเป็นร้อย ขยี้พวกผู้ชายด้วยแต่ละหมัด
หนึ่งร้อยกลายเป็นเก้าสิบเก้า จากนั้นเก้าสิบแปด จากนั้นเก้าสิบเจ็ด

――ถ้าฉันแต่ต่อยออกไปอีก 97 ครั้ง พวกเขาจะถูกกวาดล้าง

อาซาฮินะกำหมัดของเธอ มองดูเหยื่อของเธอด้วยสายตาของสัตว์กินเนื้อที่ดุร้าย ยิ้มระหว่างที่เยิน

――ฟุฟุ ขอโทษ

ยูกะหัวเราะและพึมพำคำพูดออกมา
ชายได้โผล่มาข้างยูกะ

――โมตะ-คุงมาแล้ว ยังไงซะถ้าอย่างนั้น คนพวกนั้นจบแล้ว

ยูกะพูดกับ “ผม” ที่ยืนอยู่ข้างยูกะ หัวเราะคิกคัก ไม่พร้อม ผมไม่ได้จัด และตาไม่มีแรงจูงใจ
ในใจของยูกะ ผมเป็นแบบนั้นเหรอ?
ผมหวังว่าเธอจะทำให้ผมเท่ขึ้นหน่อยในฝันของเธอ

――ฉันต่างจากอาซาฮินะที่เป็นอีโง่ ที่ไม่ดีที่ต่างจากอาซาฮินะ และที่ดีที่ฉันจะสู้

“ผม” ที่พูดกับริกกะก้าวไปในที่ที่อาซาฮินะและพวกผู้ชายสู้อยู่
หมัดของอาซาฮินะดังหึ่ง
พวกผู้ชายลังเลที่จะกันหมัดของอาซาฮินะในท่าทางที่สิ้นหวัง อย่างไรก็ตามเขาสิ้นหวังจนทรุดไปและ “ผม” เตะซ้ำไปที่หลังของผู้ชายแบบนั้น
อาซาฮินะโจมตีจากข้างหน้า ซึ่งสร้างช่องว่างละหว่างชายและ “ผม” จิ้มไปตรงนั้น
ไม่ว่าจะเป็นวิธีที่หลบๆซ่อนๆและขี้ขลาดขนาดไหนที่คู่ต่อสู้จะใช้ อาซาฮินะสู้ตรงๆ ไม่มีวันถอย และขยี้พวกศัตรูตรงๆ
เอาความได้เปรียบจากช่องว่างที่สร้างโดยอาซาฮินะ “ผม” ขยี้พวกศัตรูอย่างไร้ความปราณีและอย่างหลบๆซ่อนๆ
จริงๆเลย ข้างหน้าและข้างหลังดั่งแสงสว่างและความมืด
จำนวนของพวกผู้ชายลดลงไปอย่างรวดเร็ว และตาของยูกะเห็น อาซาฮินะและ “ผม” ยืนหลังชนหลัง
โอ้ เข้าใจแล้ว นี่คือทำไมยูกะเห็นฝันร้ายเหรอ
เพราะชิโนซากิได้ถูกซัดตรงหน้ายูกะ จากนั้นอาซาฮินะมาช่วยและโจมตีพวกนักเลง
อย่างไรก็ตาม เมื่อยูกะอยู่ข้างหลังอาซาฮินะ
อาซาฮินะเยินขึ้นและเยินขึ้นระหว่างที่ปกป้องยูกะ
จากนั้นหลังจากที่เห็นชิโนซากิถูกซัดและเห็นอาซาฮินะยับเยิน ยูกะขอความช่วยเหลือไม่ได้แล้ว
แต่เธอตะโกนสุดกำลลัง เธอได้เรียกหาความช่วยเหลือ เธอได้ร้องขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง
สู่ “ผม”
แต่แม้แต่ผมก็จะทรุดไปเพราะเธอ
ดังนั้นยูกะขอความช่วยเหลืออีกไม่ได้ และโทษแต่ตัวเธอเอง
นี่แย่
มันแย่ที่ชิโนซากิถูกซัดและล้มไปที่พื้นและที่อาซาฮินะเยิน
นั่นทำไมเธอโทษตัวเองแล้วบ้าไป
แต่ ตอนนี้ ยูกะหลับอย่างสงบสุข
เธอจำได้
ว่าเจ้าเล่ห์ ขี้ขลาด ป่าเถื่อน และไม่ให้อภัยขนาดไหนที่ “ผม” เป็น
“ผม” แบบนั้นปรากฏอยู่ตรงหน้ายูกะ ดังนั้นยูกะโล่งใจ
ดังนั้น มันโอเค

「คุคุ ยูกะ เพราะทั้งหมด เธอเป็นผู้หญิงที่ดี」

ขณะที่ผมพึมพำ ผมปล่อยมือของยูกะอย่างอ่อนโยน และนำมันกลับเข้าไปในผ้าห่ม
มันอันตราย
หลังจากที่ได้เจอและคุยกับคุดัน ผมกำลังจะถูกกลืนไปกับคำพูดของเธอ
ทำไมผมต้องเอาชนะเธอ “อย่างตรงไปตรงมา”?
ไม่ผมจะไม่ทำอย่างนั้น
ผมทิ้งนั่นไว้ให้อาซาฮินะได้
ขอบคุณยูกะ ผมตื่นขึ้น
ผมต้องทำตามทางของผม

「งั้น ชั้นจะขยี้เธอยังไงดี」

ศึกครั้งนี้ต้องชนะ ใช่ ผมต้องชนะ
ไม่ว่าผมจะใช้วิธีแบบไหน มันโอเคถ้าผมชนะ
ผมสงสัยว่าจะเป็นวิธีแบบไหน ผมค่อนข้างตื่นเต้น
ขณะที่ผมกำลังจะออกจากห้อง ผมจำตัวตนของชิโนซากิที่อยู่ที่พื้นได้
ระหว่างที่นั่งยองๆ ผมกำผมของชิโนซากิและยกเขาขึ้นมา

「...อุ」

ชิโนซากิครวญเล็กน้อย
เขาไม่บาดเจ็บสาหัส แต่ถ้าผมปล่อยเขาไว้นานกว่านี้ เขาจะอยู่ในสภาพที่อันตรายจริงๆ

「ยูกะไม่ได้รอมึง แต่ เธอรอกู」

มันแต่พูดแต่ยูกะ ที่สับสนใจเย็นลงไม่ได้ เพราะยูกะรอผม และไอคนนี้ไม่จำเป็น เมื่อผมรู้เรื่องนั้นแล้ว ผมรู้สึกดี

「มึงมันโชคดี กูจะช่วยมึง」

แต่มันไม่สนุกที่จะช่วยเขาเลย ผมยกโทษให้คนนี้ไม่ได้
ยังไงซะ ผมเอาเขาให้ทามามูชิเป็นหนูทดลองได้มั้ย
แม้ว่าชายที่ไม่มีประโยชน์ก็จะสามารถมีประโยชน์ถึงจุดหนึ่งโดยการ “ดัดแปลง” มัน
คิดอย่างนั้น เมืองผมปล่อยผมของชิโนซากิ ผมยืนขึ้นและออกจากห้อง

เพื่อจะคุยเกี่ยวกับชิโนซากิ ผมมุ่งหน้าที่ที่บันไดที่ทามะมูชิอยู่ บนทางไป ผมผ่านตรงหน้าอาซาฮินะที่ยืนอยู่ตรงทางเดินระหว่างที่แก้มของเธอแดง แต่เธอไม่พูดอะไรเป็นพิเศษ
――ฟุฟุ ซูซูฮาระ-คุงดูเหมือนจะยุ่ง~ ♥ ยังไงซะ มาคุยกันทีหลัง~ ♥

ผม “แอบมอง” ใจของอาซาฮินะ แต่มันดูเหมือนเธอยังจะรอได้ งั้นก็ให้เธอรอ
เมื่อผมมาถึงบันไดและพยายามจะขึ้นไปชั้นบน ผม “เห็น” นานะฟูชิและมารินะเข้ามา
คล้ายกัน ทามะมูชิและริกกะได้ออกมาจากห้องสมุดที่ชั้นสองและกำลังจะลงมาที่ชั้นหนึ่ง
เมื่อรออยู่ สี่คนรวมกัน

「โอ้ ในเวลาพอดีเลย -ซซุ」 (นานะฟูชิ)
「โอ้ในเวลาพอดีเลย」 (ทามะมูชิ)

นานะฟูชิที่เดินลงมาจากทางเดินและทามะมูชิที่เดินลงมาจากบันไดมองผมและพูด

「มันไม่ใช่แผนที่ดีที่สุด แต่สำหรับในเวลานี้ มันได้ถูกตัดสินใจแล้ว -ซซุ」 (นานะฟูชิ)
「ชั้นด้วย เพราะทั้งหมดชั้นไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ชั้นมีความคิดที่ดีๆ」 (ทามะมูชิ)

นานะฟูชิและทามะมูชิ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมแต่ละคนก็พูดออกมา
เพราะพวกเธอพูดโดยใช้สมอง เธอแบ่งข้อมูลได้แม้ว่าพวกเธออยู่ไกลกัน

「ชั้นมีความคิดที่ดีๆเพราะชั้นได้ยินแผนที่อยู่ในใจของมารินะและนานะฟูชิ แผนนั้นสามารถใช้ในแผนนี้ได้」

ตอบคำพูดของทามะมูชิ ริกกะที่ยืนอยู่ข้างหลังทามะมูชิพองแก้มของเธอ
เห็นได้ชัดว่า เธอไม่ชอบแผนของทามะมูชิ

「ชั้นต้องมีเซ็กส์กับมารินะอย่างต่อเนื่อง นั่นจะดีเหรอ?」

หลังจากที่ได้ “แอบมอง” ใจของทามะมูชิ ผมถามทามะมูชิระหว่างที่ชำเลืองมองมารินะ
มารินะที่ถูกเห็นด้วยหางตา หันตาของเธอหนีและเปลี่ยนไปสีแดงสดไปถึงหูและอาย
ในทางกลับกัน ริกกะพองแก้มของเธอต่อไป เธออารมณ์ไม่ดี
ริกกะไม่ได้อิจฉามารินะ และเธอดูไม่เหมือนว่าเธอจะปฏิเสธความคิดของทามะมูชิ

「มันไม่ใช่แค่ “เซ็กส์” ชั้นจะบอกไว้ก่อน มารินะเพิ่มพัฒนาความสามารถของเธอ ขอโทษที่ต้องพูด แต่ไม่มีใครที่เหมาะจะเป็นวัตถุดิบทดลองมากกว่านี้ ความสามารถจะพัฒนาโดยการมี “เซ็กส์” กับซูซูฮาระได้ยังไง? วิธีที่จะพัฒนาความสามารถของเธอเปลี่ยนไปในทุกรายละเอียดของการกระทำเหรอ? การกระทำแบบไหนที่พัฒนาความสามารถอย่างมีประสิทธิภาพที่สุด? พูดอีกอย่าง เงื่อนไขที่ความสามารถจะพัฒนา ถ้าชั้นรู้เรื่องนั้นได้ มันจะเป็นไปได้ที่จะเพิ่มความสามารถของทั้งทีมได้อย่างมาก」

เข้าใจแล้ว ทามะมูชิเน้นไปที่สิ่งสำคัญ
ประสิทธิภาพในการพัฒนาความสามารถ มันจำเป็นต้องทดลองเพื่อทำให้มันรู้
โดยการติดต่อกับผม เธอจะปลุกพลังพิเศษของเธอให้ตื่นและค่าสถานะของเธอจะเพิ่มขึ้น ผมรู้เรื่องนั้น แต่ “เงื่อนไข” ไหนที่ความสามารถจะพัฒนา? มี “เงื่อนไข” ไหนที่ทำให้มันพัฒนาอย่างง่ายดาย ถ้าเรารู้เรื่องนี้ มันเป็นไปได้ที่จะเพิ่มประสิทธิภาพของการพัฒนาและมันจะเป็นไปได้ที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของทั้งทีม

「แล้วก็ เกี่ยวกับฮิซูกิ มีเอกสารน้อยเกินไปในเรื่องตาแห่งสวรรค์ตั้งแต่ทีแรก มันไม่มีบันทึกว่าตาแห่งสวรรค์และตาแห่งพื้นดินมีอยู่ในเวลาเดียวกัน ดังนั้นมันแย่ แต่ชั้นไม่เข้าใจ นั่นทำไมความสามารถของมารินะ อย่างที่ชั้นได้ยินจากซูซูฮาระและมารินะ ความสามารถของมารินะพิเศษและคุ้นเคยกับ “จิตใจ” ตอนนี้การพัฒนาความสามารถของมารินะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ชั้นตัดสินใจว่านั่นจะเป็นการตัดสินใจอย่างดีแล้ว ชั้นพูดมันอย่างมั่นใจไม่ได้ แต่ชั้นคิดว่าความาสามารถของมารินะจัดการกับตาแห่งสวรรค์ของฮิซูกิได้」
「ใช่」

ผมได้มั่นใจกับคำพูดของทามะมูชิและพยักหน้า
ถ้าเธอไม่รู้มัน มันจะเป็นการเสียเวลาแน่ งั้นเธอต้องพนันมันแม้ว่ามันจะเป็นไปได้เล็กน้อย

「ทามะมูชิ」
「ว่า?」
「มันจะเป็นประโยชน์กับชั้นถ้าเธอรีบตัดสินใจตั้งแต่เนิ่นๆว่ามันไม่มีประโยชน์ ถ้าทั้งหมดที่ทำคือเก็บเกี่ยวสิ่งที่ไม่มีประโยชน์」

ความพยายามนั้นสำคัญ จิตวิญญานของการไม่ยอมแพ้ก็สำคัญ แต่บางทีมันก็สำคัญที่จะยอมแพ้และตัด
พูดอีกอย่าง มันเป็นการคิดอย่างไม่ยอมและการคิดอย่างยืดหยุ่นตามสถานการณ์

「ย-ยังไงซะ นั่น…ชั้นคิดเพราะชั้นมีความคิดเห็นของนานะฟูชิและมารินะ ชั้นไม่ได้คิดมันคนเดียว」

ทามะมูชิที่ถูกชมโดยผม แก้มแดงและอาย

「...แล้วชั้นล่ะ?」

ได้ยินคำพูดของทามะมูชิ ริกกะที่เน่าอยู่จนถึงตอนนั้น จ้องทามะมูชิด้วยตาของเธอ

「ชั้นก็ช่วยเธอด้วย! ทำไมไม่เรียกแค่ชั้นล่ะ!」

ริกกะที่หันไป เผยว่าตาของเธอมีความโกรธและหน้าแดง จ้องทามะมูชิและตะโกน
มันดูเหมือนว่าทามะมูชิไม่ได้เรียกชื่อของริกกะ

「ขอบคุณที่ช่วยอย่างไม่เต็มใจ」
「อุกุ」

เมื่อทามะมูชิเห็นตาของริกกะ เธอพึมพำกับริกกะที่โกรธ ริกกะที่ตะโกนถอยไป
มันดูเหมือนริกกะโดนจี้ตรงที่เจ็บ เธอ ผู้ที่เกลียดทามะมูชิ น่าจะช่วยอย่างไม่เต็มใจ เพราะรู้เรื่องนั้น เธอโต้ทามะมูชิกลับไม่ได้

「โอ้ งั้น ต่อไป ชั้นจะพูด…」

มารินะที่ยืนอยู่ข้างหลังนานะฟูชิยกมือขวาของเธออย่างอายๆ ทำให้หน้าของเธอแดงในความรู้สึกอาย
ทุกคนได้รับรู้และมีสมาธิไปที่มารินะ และเธอสั่น เปลี่ยนหน้าเป็นซีแดงและถอยไป อย่างไรก็ตาม เธอยกหน้าของเธอและทำสีหน้ามั่นใจ แต่หน้าของเธอยังแดงและตามีน้ำตา

「ระหว่างที่ ช-ช-ชั้นได้ทำนั่นกับ ซู-ซู-ซูซูฮาระซัง นะ-นั่น ก-ก-การมีเพศสัมพันธุ์」

มารินะที่อายเกินไปพูดอย่างนั้น ยังมองตรงมาข้างหน้า

「ชั้นคิดว่าซูซูฮาระ-ซังก็คิดเกี่ยวกับการย้ายฐานตอนนี้และการโจมตีของศัตรู ชั้นได้คุยกับนานะฟูชิ-จังและทามะมูชิ-จังแล้ว แต่มันไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะย้ายฐานตอนนี้ แต่ เมื่อทำแบบนั้น เราต้องรู้ถึงการโจมตีของศัตรู ดังนั้น มันสำคัญตรงที่ว่าเราต้องวางคนรักษาความปลอดภัยและเตรียมพร้อมที่จะสกัดกั้น」

ทามะมูชิและนานะฟูขิพยักหน้ากับคำพูดของมารินะ และริกกะได้สั่นด้วยน้ำตา
ริกกะได้โกรธเพราะเธอได้ถูกเว้นจากทามะมูชิ แต่ตอนนี้เธอก็ดูเหมือนจะช็อกเพราะเธอถูกเว้นด้วยมารินะด้วย
ยังไงซะ ริกกะไม่เหมาะกับการวางแผน แต่ริกกะตอนนี้เป็นจุดสำคัญในการป้องกันและสกัดกั้น ผมจะมีปัญหาถ้าเธอหดหู่
「ริกกะ-จัง」

เมื่อผมพยายามจะเรียกริกกะ มารินะพูดก่อนผม

「ริกกะ-จังไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมการประชุมแผนการเพราะบทบาทของเธอต่างออกไป บทบาทของริกกะ-จังคือการปกป้องซูซูฮาระ-ซัง ริกกะ-จังเป็นตัวตนอิสระ คนที่ออกคำสั่งกับริกกะ-จังได้มีแค่ซูซูฮาระ-ซัง ริกกะ-จังยังมีอำนาจที่จะมองข้ามทุกอย่างนอกจากซูซูฮาระ-ซัง ดังนั้นถ้าให้พูด ริกกะ-จังเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของซูซูฮาระ-ซัง」
「ช-ชั้นเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของมาสเตอร์…」

ก่อนหน้านี้ ริกกะได้หดหู่ แต่เมื่อมารินะพูด เธอย้อมแก้มของเธอเป็นสีแดงและตาเปล่งประกาย

「ในบางวัน ริกกะจะแข็งแกร่งที่สุด ไม่ต้องสงสัย เพราะซูซูฮาระ-ซังได้ยอมรับว่าเธอเป็น “ครอบครัว” เธออาจจะเป็นมีดตอนนี้ แต่ในท้ายที่สุดเธอจะกลายเป็นดาบที่แข็งแกร่งที่สุด ชั้นรับประกันมันเลยล่ะ」

ทามะมูชิและนานะฟูชิพยักหน้ากับคำพูดของมารินะ
ริกกะ ที่มองทุกคน ทำสีหน้ามั่นใจและบีบมือของเธอแน่น และมองมารินะ

「ชั้นเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของมาสเตอร์!」
「ใช่!」

ริกกะส่งเสียงของเธอเพื่อสาบาน มารินะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเมื่อเธอได้ยินคำพูด
อะไรที่ทำให้ริกกะ ที่หดหู่เมื่อกี้นี้ เป็นแบบนั้นในทันที?
เป็นความสามารถหรือนิสัยของเธอ? ไม่ว่าอย่างไร มันเป็นพลังที่น่ากลัว

「ชั้นต้องรายงานเกี่ยวกับการสกัดกั้นและการเตรียมการสำหรับการโจมตีของศัตรู」

จากนั้น ทามะมูชิพูดและปิดตาของเธอ หลังจากนั้น แสงสีมรกตขึ้นมาจากทั้งตัวของทามะมูชิ

「พลังแมลงของชั้นเพิ่มขึ้น พวกมันส่วนใหญ่ได้ถูกส่งไปที่นานะฟูชิ แต่ตอนนี้ชั้นสร้างพลังแมลงที่ไม่จำกัดได้ มันจะหมด ถ้าอสุจิของซูซูฮาระหมด พลังแมลงก็จะหมดไปด้วย ดังนั้น ชั้นต้องรับอสุจิมาอย่างต่อเนื่อง」

ด้วยนั่นที่พูด ทามะมูชิเปิดแขนของเธอ
แมลงเล็กๆได้ออกมาจากมือของเธอเปิดปีกและบินออกไป จากนั้น มันบินไปรอบๆทามะมูชิ

「ในอดีต ขีดจำกันที่สามตัวในเวลาเดียวกัน แต่ตอนนี้ชั้นส่งพลังแมลงไปที่นานะฟูชิและควบคุมแมลงได้ห้าตัวในเวลาเดียวกัน ถ้าชั้นคุ้นเคยกับมัน จำนวนจะเพิ่มขึ้นด้วย ชั้นสงสัยว่า นายทิ้งการเฝ้าระวังให้ชั้นได้มั้ย?」

มารินะพยักหน้ากับคำพูดของทามะมูชิ

「ต่อไปก็เป็นชั้น」

จากนั้นนานะฟูชิพูด

「ตอนนี้ชั้นควบคุมพลังไม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ชั้นอยากจะให้นายทิ้งเรื่องการสกัดกันศัตรู้ไว้ให้กับชั้น ศัตรู้ส่วนใหญ่ได้มีความกล้าที่จะมาตาย ถ้าชั้นเจอกับศัตรูที่ชั้นเอาชนะไม่ได้ ชั้นซื้อเวลาให้ทุกคนอพยพได้ นอกจากนี้ ถ้ามาสเตอร์ยังมีชีวิตอยู่ ชั้นจะไม่ตาย」

มารินะพยักหน้ากับคำพูดขอบงนานะฟูชิ

「ถ้าชั้นเป็นหน่วยสอดแนม ชั้นสามารถตะระวังตัวก่อนและส่งข้อมูลให้กับนานะฟูชิ」
「มาสเตอร์และชั้นเป็น “อะฮัม”* เมื่อไหร่ที่ศัตรูเข้ามาหาเราสามารถจะสกัดกั้นมันได้」
«TLN: โอมของญี่ปุ่น จุดเริ่มต้นและจุดจบของทุกสิ่ง»

มามะมูชิและนานะฟูชิพยักหน้าให้กันระหว่างที่หันหน้าเข้าหากัน
พวกเธอมีแรงจูงใจของตัวเอง แน่นอนว่า พกวเธอเหมาะสม

「โดยการพูดอย่างนั้น ระหว่างที่ซูซูฮาระ-ซังและชั้นมีเพศสำพันธุ์กัน ทามะมูชิ-จังจะเฝ้าดูและจดบันทึกเรื่องซูซูฮาระ-ซังและชั้น และระวังรอบข้าง ริกกะ-จังเป็นคนคุ้มกันของซูซูฮาระ-ซัง นานะฟูชิ-จังจะรอพร้อมระหว่างที่รักษาระบบที่ออกไปสกัดกันได้ระหว่างที่รอ」

มารินะที่รวบรวมความเห็นและออกคำสั่ง แต่บางที่เธออายหลังจากพูดอย่างนั้น เธอแดงและมองลงไป
เพราะทั้งหมด การกระทำกับผมจะถูกเฝ้าดูและจดบันทึกโดยทามะมูชิ มากกว่านั้น มันจะถูกเห็นจากคนคุ้มกัน
มันไม่เหมือนว่าผมผสนุกอยู่ แต่นี่ฟังดูน่าสนุก

「ไม่ว่ายังไง」

มารินะที่แดงและอาย มองผมด้วยตาที่มองขึ้นมาและเข้าหาผม

「มันได้ทำให้ชั้นกังวลมานานแล้ว แต่อาซาฮินะทำอะไรที่ยืนอยู่ในโถงทางเดินอย่างนั้น? ชั้นกังวลเพราะเธอไม่ขยับเลยระหว่างที่ยืนอยู่…」

มารินะที่พูดในหูผมถามเกี่ยวกับเธอ

「ชั้นกังวล ทุกครั้งที่ชั้นเดินไปที่ทางเดิน เธอจ้องชั้น ชั้นคิดว่าชีวิตชั้นจะสั้นลงซะอีก」
「ชั้นกังวล เพราะเธอยืนอยู่ในทางเดินเหมือนกิ่งไม้ มันมีความหมายอะไรมั้ย」
「ชั้นกังวล มันน่ากลัวเพราะเธอดูเหมือนจะอยากโจมตีชั้นทุกครั้งเมื่อชั้นไปที่ทางเดิน」

สามคนที่ได้ยินข้อสงสัยของมารินะได้มารวมกันที่ผมและคุยกับผม
ดูไปสุดทางเดิน อาซาฮินะยืนอยู่ตรงกำแพงจ้องผม และเมื่อเธอสบตาผม เธอหันหน้าหนี แก้มของเธอแดง และเธอยิ้ม
ยังไงซะ มันเป็นไปได้ดี

「ยังไงซะ อย่าไปเกี่ยวข้องกับเธอ มันไม่คุ้มกัน ถ้าเธอปล่อยอาซาฮินะไว้แบบนี้ เธอไร้พิษภัย ดังนั้นคิกว่าเธอเป็นฟิกเกอร์หรืออะไรบางอย่างแล้วเมินเธอซะ」

ทุกคนพยักหน้าเป็นเวลาเดียวกันกับคำพูดผม

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 20 บาท
เป้าหมายเดือน 3/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord