ทะเลทรายสีทอง

ชีวิตคนเราย่อมต้องพบอุปสรรคอย่างน้อยสักครั้ง แม้เกือบทุกครั้งจะได้บาดแผลมากมาย
แต่หลายคนอาจไม่ทันสังเกตว่า หลังจากฝันร้ายผ่านไป เราจะเรียนรู้ที่จะระวังไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก หรือไม่ก็พยายามปรับตัวให้สามารถรับมือกับมันในครั้งต่อไปได้ดีมากขึ้น

หลังผ่านมรสุมนานัปการที่ผ่านเข้ามาในชีวิต จนทำให้บางขณะความเชื่อมั่นในคำว่า “ทำดีได้ดี” เหลือน้อยลงไปเรื่อยๆ สรัญทร ปันประทีป ก็ยังคงตั้งมั่นอยู่ในความถูกต้อง ความสุจริต ความมีน้ำใจเอื้อเฟื้อ รู้จักแทนคุณตลอดมา ด้วยตระหนักว่า ถ้าเธอไม่รักษาสี่สิ่งเหล่านี้ไว้ อนาคตอันสดใสอาจลงเอย
ในคุก ในตารางเป็นแน่ การครองกาย วาจา ใจให้อยู่บนทางเป็นมงคลทำให้เธอไม่ต้องสร้างศัตรูไปทั่ว
ไม่ต้องมีคดีความติดตัว การรู้จักแบ่งปันทำให้รักษามิตรดีๆ ไว้ได้จนทุกวันนี้ และการรู้จักแทนคุณ โดยเฉพาะบุพการี สังเกตได้เลยว่า ชีวิตของเธอจะไม่มีวันตกต่ำถึงที่สุด แม้จะเกือบลงเหวหลายครั้ง
แต่ไม่มีครั้งใดที่จะสาหัสเกินกำลัง ท้ายที่สุดจะมีใครหรืออะไรบางอย่างมาค้ำจุนชะตาไว้เสมอ
อย่างน้อยเด็กสาวก็ประจักษ์ในสิ่งเหล่านี้ดี

ก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย แม้ก่อนที่ดวงตาของสรัญทรจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง เธอต้องพลาดโอกาสเรียนต่อคณะที่ใจจริงปรารถนามาตั้งแต่เล็ก เพราะสาขาดังกล่าวเขารับเพียงคนที่จบสายวิทย์-คณิตมาเท่านั้น ซึ่งตอนที่ดวงตาของเธอยังบอดสนิทจากอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ทำให้เธอตัดสินใจเลือกเรียนยังสายที่คิดว่าตนเองจะเอาตัวรอดได้โดยไม่เครียดมากนัก ดังนั้นตอนนี้จึงต้องเลือกทางใหม่ ที่ภายหลัง
ค้นพบว่า มันเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ใจปรารถนามากที่สุดไม่แพ้ความฝันเดิมเลย

การสูญเสียดวงตาไปเกือบสามปีเต็มไม่เป็นอุปสรรคมากนักกับการกลับมาเห็นทุกอย่างชัดเจน
อีกครั้ง เด็กสาวปรับตัวได้ค่อนข้างเร็ว เพียงไม่นานก็สามารถใช้ชีวิตได้เป็นปกติ แต่ปัญหาก็ยังมีเข้ามา
ไม่ลดละ เมื่อตอนเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย เวลาทั้งหมดมักจะทุ่มเทให้กับการเรียน จึงไม่ค่อยได้ร่วมกิจกรรมอื่นมากเท่าที่ควร ส่งผลให้เข้ามหาวิทยาลัยมาไม่มีผลงานมากพอจะขอทุนเรียนฟรี แต่ด้วยความขยันรวมกับความปราดเปรื่องของสมองจึงสามารถสอบติดได้ไม่ยากนัก ถึงอย่างนั้นปัญหาที่ต้องเจอก็คือค่าเทอม ซึ่งแรกทีเดียวเธอคิดจะใช้สิทธิ์คนพิการขอทุนเรียนฟรีที่รัฐมีให้ พอมาตอนนี้เมื่อไม่ใช่คนพิการย่อมใช้สิทธิ์นั้นไม่ได้อีกแล้ว

ทางบ้านของเด็กสาวก็ยากจน ค่าเทอม ค่าใช้จ่ายต่างๆ สำหรับอุดมศึกษาจึงเกินกำลังพวกท่านมากไป ทำให้เธอไม่มีทางเลือกใดนอกจากกู้กองทุนยืมเรียนเพื่อการศึกษามาแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อนเท่านั้น แต่ด้วยความที่เป็นคนเรียนเก่ง ทุกปีเธอจึงได้ทุนการศึกษาสำหรับนักศึกษาที่มีผลการเรียนดี
ของคณะมาจุนเจืออีกแรง แม้กระนั้นเงินทั้งหมดก็ยังไม่พอ เมื่อบ่อยครั้งทางบ้านโทรมาขอเงินไปใช้จ่ายยามขาดแคลน จนเธอต้องหางานพิเศษทำนอกเวลาเรียน กิจกรรมของมหาวิทยาลัยก็ต้องทำตามระเบียบของกองทุนกู้ยืมเงินเพื่อการศึกษา งานพิเศษจะไม่ทำก็ไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องแบกรับภาระหลายทาง
ในเวลาเดียวกัน

เหน็ดเหนื่อย ท้อแท้เหลือเกิน ตั้งแต่เล็กจนโต ชีวิตเธอไม่เคยง่ายดายจริงๆ สักครั้ง ต้องอดทน
ต้องพยายามอยู่เสมอ เมื่อไหร่ อีกนานแค่ไหนกัน จึงจะพบกับความสุขสบายอย่างใครเขาบ้าง สักวัน
ที่ไม่ต้องเครียดกับเรื่องมากมาย สักวันที่ได้พักผ่อนมากพอตามความต้องการ

ย่างเข้าชั้นปีที่สอง สรัญทรต้องเลือกวิชาเอกในสาขาของตนเอง แน่นอนว่าเธอย่อมเลือกทางที่รัก ที่ใฝ่ฝัน และมันจะต้องให้ความมั่นคงกับชีวิตในอนาคตของเธอ ทว่า...เส้นทางนั้นไม่ง่ายดายเลย วิชาเอก
ที่หญิงสาวเลือกเรียนเป็นสายที่เกือบทุกคนในคณะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า โหดที่สุด

แรกๆ ที่เข้าเรียน ก็เห็นตามจริงอย่างใครเขาว่ากันทันที วิชาเรียนไม่ได้ยากเกินไป แต่โปรเจค
ที่ต้องทำต่างหากดูซับซ้อน ต้องอาศัยความละเอียดและความรับผิดชอบสูง หนำซ้ำอาจารย์ประจำวิชา
ก็เข้มงวดมากทีเดียว ที่ร้ายแรงกว่าอะไร คือโปรเจคใหญ่ครั้งแรกเธอดันทำไม่ทันกำหนดส่ง โชคดีที่อาจารย์ให้โอกาส จึงผ่านมาได้อย่างเฉียดฉิว แต่เกรดก็น้อยไปตามระเบียบ

ไม่รู้ว่าความเครียดสะสมจากตอนที่ยังเรียนอยู่มัธยมปลายหรือเปล่า จนถึงจุดหนึ่ง เหมือน
ความอดทนทั้งหมดที่มีพังทลายลงเป็นหน้ากรอง หญิงสาวต้องเข้ารับการรักษากับจิตแพทย์
ด้วยโรคยอดฮิตของยุคปัจจุบันอย่างโรคซึมเศร้า ความเข้มแข็งทั้งหมดเลือนหาย ความอ่อนแอ เจ็บปวด เครียด ท้อแท้ และเหน็ดเหนื่อยทะลักฝ่าปราการเขื่อนเก็บกักออกมาทุกทิศทาง เธอไม่ไหวแล้ว

ณ เวลานั้นความเข้าใจและกำลังใจจากคนรอบข้างเป็นสิ่งสำคัญที่สุด แต่ยิ่งกว่านั้นคือ “สติ”
ของเราเอง เข็มนาฬิกายังเดินไปเรื่อยๆ ไม่คอยท่า ทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป ทั้งการเรียนรวมถึงอนาคต
ของเธอและครอบครัวไม่มีตัวเลือกให้พักก่อน สำหรับหญิงสาวแล้วฝืนฝ่าฟันเท่านั้นคือคำตอบ

รักษาอาการป่วยมาเรื่อยๆ ด้วยยาจากจิตแพทย์ มันดีขึ้นบ้างเป็นครั้งคราวเมื่อกินยา สิ่งสำคัญในขณะรอการปรับยาให้เหมาะสมกับระดับความหนักของโรคและการตอบสนองต่อยาของเธอ คือต้องพยายามประคองสติไว้ให้มั่นที่สุด วินาทีนั้นเธอรู้ซึ้งเลยว่า สตินี่เองเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดต่อให้ยามใดก็ตาม

วิชาวิจัยอิสระและการฝึกงานใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทุกคนต่างรู้ว่าวิชาดังกล่าวเป็นอีกตัวหนึ่งที่หิน
ไม่แพ้ตัวใดในสาขา ด้วยความที่สรัญทรลงเรียนวิชาเอกนี้มาตั้งแต่แรก ดังนั้นวิชาวิจัยอิสระและการฝึกงานของเธอก็ต้องอยู่ภายใต้วิชาเอกและอาจารย์คนเดิม ยิ่งคิดว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง เธอก็ยิ่งกลัว วิตกกังวลหนักเข้าไปอีก จนเกือบจะถอดใจเปลี่ยนสายกลางคัน

แต่แล้วอะไรก็ไม่ทราบได้ทำให้เธอเกิดรู้สึกฮึด อยากจะท้าทายตนเองอีกสักตั้งขึ้นมา จึงรวบรวมสติให้มั่นเข้าไว้ และยอมเรียนทางนี้ต่อกระทั่งฝึกงานเสร็จ เกรดออก วันนั้นทำให้เธอประจักษ์แจ้งอีกอย่างหนึ่งว่าบางครั้งเรื่องที่ว่ายากเกินรับไหว ถ้าใช้สตินำ แล้วค่อยๆ ทำไปทีละอย่าง ทำไปเรื่อยๆ โดยมีสติเป็นฐานสำคัญ สุดท้ายแล้วเราจะพบว่า ไม่มีอะไรที่มนุษย์ทำไม่ได้จริงๆ

กำลังใจของสรัญทรเริ่มกลับมาอีกครั้ง เธอรู้แล้วว่าวิชาหนักหนาอีกตัวอย่างสัมมนาจบการศึกษาจะผ่านไปได้อย่างไร แม้จะต้องพบความกดดันเดิม ความเข้มงวดกวดขัน ความละเอียดแบบเดิมที่เคยเกือบทำสติแตก ขอเพียงเธอมีสติอยู่เป็นเพื่อนเสมอ ค่อยๆ ก้าวไปทีละก้าว แล้วสักวันมันจะประสบความสำเร็จ แม้ผลออกมาจะไม่เลิศเลอมากนัก ทว่ามันก็ไม่ได้แย่เกินรับไหว

ผลจากการผ่านบทเรียนมหาโหดมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้ชีวิตของหญิงสาวต่อจากนั้นง่ายดาย
ขึ้นมาก เธอรู้ว่าจะต้องรับมือกับปัญหาที่เข้ามาอย่างไร และจะผ่านไปได้อย่างไร โดยไม่ต้องเครียด ท้อ หรือเหนื่อยมากอย่างเคย กระทั่งตราบวันที่เธอรอคอยมาถึง....

คุณคิดเหมือนกันไหม ว่าทะเลทรายแม้แห้งแล้งแสบร้อนหนักหนาแค่ไหน มันก็มีความสวยงามของมันอยู่จริงๆ ....?

***************

        เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องสั้นที่ส่งเข้าประกวดค่ะ แต่ก็ตกรอบมา แงงง ทุกคนอ่านแล้วเป็นไงกันบ้างคะ ถ้าชอบ ไม่ชอบสามารถพูดคุยกันได้น้า และถ้าใครอยากสนับสนุนนักเขียนตัวเล็กๆคนนี้บ้าง ก็ฝากโดเนทให้ด้วยค่า เราคงชื่นใจมากๆเลย :D