กล่องเวลา 17: มหาเทวีเจ้า

            ยามนี้ได้เวลานกน้อยบินกลับรัง เสียงจิ๊บๆมากมายจึงดังมาจากต้นไม้ใหญ่ใกล้หอพัก บางคนรำคาญมากเข้าก็หาน้ำสาดใส่เพื่อสงบเสียงนั้น ทว่าอีกสักเดี๋ยวเหล่านกนับร้อยก็ส่งเสียงระงมขึ้นมาใหม่ เป็นอย่างนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครคิดย้ายหอ เพราะที่นี่ราคาถูกที่สุดเท่าที่จะหาได้แถวนี้แล้ว

  “นกพวกนี้ส่งเสียงน่ารำคาญจริง ใครก็ได้ขุดต้นไม้ต้นนั้นไปไว้ที่อื่นได้มะ ก่อนฉันจะไปเผาทิ้ง”หญิงสาวคนหนึ่งบ่นกับเพื่อนทีเล่นทีจริง

  “ฉันชินแล้วล่ะ แต่อยากรู้จังพวกมันคุยอะไรกันนักหนา”เพื่อนที่เหลืออยู่ในห้องพักด้วยกันตอนนี้ตอบกลับ

  “มันอาจจะกำลังนินทาแกอยู่ก็ได้นะ”คนบ่นทีแรกพูดติดตลก

  “นินทาเรื่องอะไรมิทราบจ๊ะ ฉันออกจะน่ารัก เรียบร้อย จิตใจดี และใสซื่อขนาดนี้ ไม่มี้ไม่มีอะไรให้ต้องติฉินนินทาเล้ย”คนเป็นเพื่อนจีบปากจีบคอพูดอย่างน่าหมั่นไส้

  “อ๊อหรือ พวกนกมันอาจจะเห็นแย้งก็ได้นะ”

  “ลองบังอาจดูสิ”

  “หนอย ใช้คำว่าบังอาจเลยหรือยะ แกเป็นใครมิทราบที่พวกมันต้องกลัวน่ะ”

  “ราชินีสิจ๊ะ รู้จักไหม มหาเทวีเจ้ารัตน์สินีน่ะ”อีกฝ่ายเชิดหน้าตอบด้วยความมั่นอกมั่นใจ

  โครม!

            แล้วจู่ๆ ร่างบางก็กระเด็นตกเตียงไปกระแทกเก้าอี้หน้าตาเฉย แบบที่เจ้าตัวเองก็ไม่คาดคิด ส่วนเพื่อนที่อยู่ด้วยก็ได้แต่ตาค้างด้วยความตกใจ

  “เฮ้ย! อะไรกันเนี่ย ฉันตกมาได้ยังไง”หญิงสาวที่นั่งกองบนพื้นโวยวาย พลางพยายามตะเกียกตะกายพาตนเองขึ้นกลับมานั่งบนเตียงตามเดิม

  “ฮ่าๆๆ”คิดไปคิดมาเพื่อนสาวที่อยู่ด้วยกันก็อดหัวเราะใส่ไม่ได้ รู้สึกสมน้ำหน้าคู่สนทนาจริงๆ

  “หรือว่าภูตผีที่นนี่หมั่นไส้ฉันวะแก ยิ่งแถวนี้มีประวัติเกี่ยวข้องกับเจ้านายล้านนาในอดีตอยู่ด้วยแหนะ งื้อ เจ็บก้นหมด หนูแค่ตามกระแสละคร...น้า พูดเล่นเฉยๆอ่า โถ่ เล่นหนูหนักเลย”หญิงสาวคนโดนดีโอดครวญ มือข้างหนึ่งก็ลูบบั้นท้ายตนเองไปมา ทั้งคู่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นก็ทำให้ต้องระวังคำพูดต่อจากนี้กันมากทีเดียวล่ะ