กล่องเวลา 18: เสียงกรี๊ด

  “ไม่เอา..”

  “เอาค่ะเอา เอาเลยๆ”

  “หนูกลัว ไม่เอานะ..”

  “แต่พี่อยากฟังอะ เอาเถอะนะ เล่าค่ะเล่าพี่นพ เล่าเลยๆ สนุกดี”

            ชายหนุ่มที่เด็กสาวต่างวัยสองคนเรียก ครูพี่นพ มองท่าทางทั้งคู่สลับไปมาแล้วก็ขำ ท่าทางเด็กสาวที่อ่อนวัยกว่าดูกลัวๆเมื่อเขาบอกว่ามีเรื่องผีจะเล่าให้ฟังระหว่างพักเบรกติวโควตา ส่วนอีกคนก็นึกสนุกทั้งอยากฟัง และอยากแกล้งน้องไปด้วย ถ้าถามเขาว่าคิดอย่างไร ต้องตอบตามตรงว่าสองใจจริงๆ ส่วนหนึ่งก็นึกสงสารเด็กสาวตัวเล็กที่อายุน้อยที่สุด แต่อีกใจก็นึกสนุกตามคำยุยงของเด็กสาวคนพี่ไม่ได้

  “เรื่องมันมีอยู่ว่า.....”นพตัดสินใจ ก่อนริมฝีปากจะขยับเปล่งเสียงพูดออกมา

  “งื้อ พี่นพ วันนี้หนูนอนหอคนเดียวนะ”เด็กสาวคนน้องโอดครวญ หลังจากเห็นว่าครูพี่นพคงตัดสินใจร่วมแกล้งเธอกับพี่สาวเสียแล้ว

เวลานั้นเกือบสองทุ่ม ในห้องติวเหลือแค่ติวเตอร์หนุ่ม และสองสาวนี้เท่านั้น คนพี่มีสีหน้าสนอกสนใจเรื่องที่เขากำลังเล่าอย่างเห็นได้ชัด ตั้งหน้าตั้งตาฟังไม่ปริปากสักคำ ส่วนคนน้องภายหลังก็ยอมสงบใจเงียบฟังอย่างเสียไม่ได้ ทำให้ต่อมาทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบ มีแต่น้ำเสียงทุ้มเท่ของเขาที่ดังกังวานไปทั่วบริเวณ สะกดบรรยากาศให้น่าระทึกตามความจงใจของเจ้าของได้เป็นอย่างดี

  “เขาวิ่งมาใกล้ๆ เห็นเงาแปลกๆบางอย่างห้อยอยู่กับต้นไม้ ตอนแรกไม่ได้คิดอะไรมาก แค่แปลกใจว่ามันคืออะไร จึงเข้าไปดูใกล้ๆ ก่อนจะเห็น...”

  “กรี๊ด!!”แล้วเสียงกรีดร้องของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย นพชะงักนิดหนึ่ง ไม่ได้ตกใจมากนัก ก่อนเหลือบมองลูกศิษย์สาวสองคนอย่างเป็นห่วง ทว่าก็ต้องอดหัวเราะออกมาไม่ได้

  “ยัยปลื้ม แกจิกขาพี่ทำไม ตกใจหมด ร้องลั่นเลยเห็นไหม!”เด็กสาวคนพี่หันไปว่าคนข้างๆอย่างหัวเสีย

  “หนูกลัว...”แล้วคนอ่อนวัยกว่าก็บอกออกมาเสียงสั่นน้อยๆ มือของเธอยังวางอยู่บนต้นขาพี่สาว

            ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง โถ่เอ๊ย คนพี่อยากแกล้งน้องให้กลัว สุดท้ายกลับโดนน้องจิกขาจนต้องร้องออกมาก่อนเสียได้นะ