ตอนที่ 4 ความสงสัย
“คนที่รู้ดีที่สุดคือพ่อของคุณ กลับไปบอกเขาว่าเทวคุณากรจะกลับมาทวงทุกอย่างคืน”
พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกไปจากตรงนั้นและปล่อยดารินทร์
ยืนงงงวยกับพูดของเขาก่อนหญิงสาวจะขับรถออกไปพร้อมกับความสงสัยว่าชายหนุ่มเป็นใครกันแน่เขาถึงคิดจะทำลายพ่อของเธอ…
“เทวคุณากร งั้นหรอ??”
หญิงสาวพิมพำกับตัวเองในระหว่างทางที่กำลังขับรถกลับบ้านด้วยความสงสัย ตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบันนี้เธอก็ไม่เคยเห็นว่าพ่อของเธอนั้นจะมีศัตรูที่ไหน ความคิดนั้นฟุ้งซ่านอยู่ในหัวของหญิงสาวตลอดเวลาและใบหน้าคมที่ผุดขึ้นมานั้นทำให้เธอยกมือเล็กขึ้นมาแตะริมฝีปากของตัวเองอย่างลืมตัวก่อนจะสลัดความคิดนั้นออกจากหัวไป ไม่นานรถยนต์คันหรูของเธอก็วิ่งเข้ามาจอดในบ้าน
“อ้าวรินทร์กลับมาแล้วหรอลูก เป็นยังไงบ้าง”
“ค่ะคุณแม่ เพลียนิดหน่อยค่ะ แล้วคุณพ่อกลับมาหรือยังคะ”
“กำลังกลับจ้ะ เดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวต่อนะพ่อมาถึงจะได้ทานพอดี”
“ค่ะ…”
คุณฤทัยเอ่ยถามลูกสาวขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกสาวได้กลับมาถึงแล้วส่วนนายการัณย์คนเป็นพ่อนั้นกำลังเดินทางกลับมาที่บ้าน ไม่นานนักลุงอวนคนขับรถก็พาเจ้านายมาถึงบ้าน โดยมีลูกสาวตั้งหน้าตั้งตาคอยอย่างใจจดใจจ่อรอหาคำตอบที่มันทำให้เธอวุ่นวายใจ
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ วันนี้เหนื่อยไหมคะรินทร์เอาน้ำมาให้พ่อค่ะ”
“ขอบใจมากลูก มันก็เหนื่อยปกติเหมือนทุกวัน แล้วเราล่ะมีเรื่องอะไรร้อนใจหรือเปล่าออกมารอพ่อแบบนี้”
“ก็มีค่ะ รินทร์มีเรื่องอยากจะถามคุณพ่อ”
“มีเรื่องอะไร”
“คือ...เทวคุณากรนี่หมายถึงใครหรอคะ”
คำถามของคนเป็นลูกสาวทำเอานายการัณย์ถึงกับหน้าถอดสีเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อนเขาก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่ภรรยายังเข้าใจว่าเป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับครอบครัวเทวคุณากร
“ลูกได้ยินมาจากไหน!!”
“รินทร์ไม่ทราบค่ะว่าเขาเป็นใครแต่เขาไม่น่าจะมาดีนะคะรินทร์อยากให้พ่อระวังตัวให้มากๆรินทร์เป็นห่วงพ่อค่ะ”
“คงไม่มีอะไรหรอกลูก ขอบใจนะที่เป็นห่วงพ่อเราเข้าบ้านกันเถอะ”
“พ่อรู้จักพวกเขาใช่ไหมคะ”
“ไม่รู้จักหรอกน่า พ่อบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร เราเลิกคุยเรื่องนี้กันแล้วเข้าบ้านไปยายรินทร์”
“ค่ะพ่อ”
นายการัณย์ได้พูดตัดบทแม้ในใจจะหวั่นๆกับเรื่องที่ลูกสาวเอ่ยถามแต่นั่นมันก็ผ่านมานานแล้ว หญิงสาวดูออกว่าพ่อของเธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้และยังมีอะไรปิดบังเธออยู่ แต่คนอย่างดารินทร์หากสงสัยในสิ่งใดแล้วเธอต้องค้นหาคำตอบนั้นจนได้และจะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใครกันแน่??
ค่ำคืนที่ยาวนานได้ผ่านพ้นไปจนถึงเช้าของวันรุ่งขึ้นดารินทร์กับนายการัณย์แวะสำรวจความเรียบร้อยของโรงแรมก่อนทั้งคู่จะเข้ามาทำงานในออฟฟิตของตนเมื่อมาถึงก็พบว่ามีใครบางคนมารอพบอยู่ในห้องทำงานของนายการัณย์
“คุณท่านคะ มีคนมาขอพบค่ะ”
“ใคร??”
“เขาชื่อคุณดินค่ะ”
เลขาที่หน้าห้องได้กล่าวรายงานแก่เจ้านายของตนก่อนจะเข้าห้องทำงานไปสร้างความฉงนใจให้กับคนทั้งคู่ แต่ดารินทร์ต้องตกใจจนอุทานผ่านเรียวปากบางออกมาเมื่อพบว่าเป็นคนที่เคยรังแกเธอ
“คุณ!!!”
“สวัสดีครับคุณการัณย์ เกียรติไพบูลย์”
“นายเป็นใคร??”
คนเป็นพ่อได้เอ่ยถามชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับอาทิตย์ลูกน้องคนสนิทที่ยืนประกบอยู่ด้านหลัง
“ผมชื่อปฐพี เทวคุณากรหรือเรียกผมว่าดินก็ได้ ผมหวังว่าคุณอาจะจำเด็กที่เคยวิ่งเล่นอยู่หน้าบริษัทเมื่อยี่สิบปีก่อนได้นะครับ”
“นายดิน!!”
“อย่าเพิ่งตกใจสิครับ วันนี้ผมแค่มาทักทายวันหลังผมจะกลับมาเล่านิทานสนุกๆให้คุณอากับลูกสาวฟัง ผมไปก่อนนะครับ”
“นายพูดบ้าอะไร ออกไปจากห้องทำงานฉันเดี๋ยวนี้”
เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นใครหัวใจของนายการัณย์ถึงกับกระตุกวูบและเข่าอ่อนลงตรงหน้าจนดารินทร์ต้องรีบพยุงคนเป็นพ่อขึ้นไปนั่งบนโซฟา ส่วนชายหนุ่มร่างสูงเรียกลูกน้องคนสนิทก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่ใยดีต่อคนที่หมดแรงอยู่ตรงหน้า
“อาทิตย์ กลับ..”
“ครับนาย”
หญิงสาวมองตามหลังคนตัวสูงก่อนจะตามออกไปแต่ก็ไม่ลืมบอกให้เลขาสาวที่อยู่หน้าห้องทำงานเข้าไปดูแลพ่อของตน…
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 243
แสดงความคิดเห็น