เต้นรำกับฉัน

          ฉันกลับมายืนอีกครั้ง   ที่หน้าบ้านกับประตูรั้วที่ปิดอยู่   ฉันเปิดมันออก   แม่ถามฉันในทันทีว่าไปไหนมาทั้งวันแต่ฉันไม่ตอบเพราะฉันไม่อยากอธิบาย   ฉันพาร่างที่เปียกปอนเข้าไปในห้องน้ำ   ผึ่งเสื้อที่เริ่มจะอับไว้กับราวเหล็กและอาบน้ำ   ฉันจับที่ก้นตัวเอง   ความรู้สึกที่มีในตอนนี้คือของจริง   ทุกอย่างคือของจริง   ฉันร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว   พยายามใช้เสียงฝักบัวกลบเสียงตัวเอง   ฉันแค่รู้สึกดีใจจนต้องร้องและเศร้าใจจนต้องส่งเสียงออกมา   ฉันไม่รู้ว่าฉันจะได้เจอเขาอีกไหม   ฉันแค่รู้สึกว่าบางทีนี่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวก็ได้   ฉันรีบพิมพ์ข้อความหาจอร์จ   เป็นจอร์จคนเดียวกันฉันมั่นใจแบบนั้น  

          เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่ฉันรีบเช็คหน้าจอโทรศัพท์เมื่อตื่นขึ้น   จอร์จตอบกลับมาด้วยความงุนงงเล็กน้อยแต่ก็คิดว่าฉันนั้นฝันไป   หมายความว่ายังไงตัวฉันรู้ดีที่สุด   นั่นไม่ใช่ฝัน   ความเจ็บปวดที่ประทับที่รูทวารของฉันคือเรื่องจริง   ฉันคิดว่าบางทีฉันอาจจะหลอนไปเองแต่หลอนอะไรล่ะ?   หลอนรัก   หลอนแดด   หลอนฝนหรือหลอนโค้ก?   หลังจากวันนั้นฉันก็ยังคุยกับจอร์จที่เป็นจอร์จตัวจริง   เฝ้ามองสายฝนที่ตกลงมาและบ่อยครั้งที่ฉันจะวางโทรศัพท์ไว้ในบ้าน   ใส่ชุดกันฝนที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะใส่กับรองเท้าบูตกันน้ำ   วิ่งออกไปรอบหมู่บ้าน   พยายามหาจุดที่เชื่อมต่อโลกนี้กับโลกอีกฟาก   ฉันเหมือนคนบ้าที่ยื่นมือออกไปข้างหน้า   ถกแขนเสื้อกันฝนออกเพื่อให้มือนั้นเปียกชุ่ม   หวังว่าจะมีแรงดึงดูดปริศนาดูดฉันเข้าไปหาเขาเหมือนครั้งแรก   ไม่มี.....ฉันคงฝันไปแล้วจริงๆ  

          ฉันเดินกลับอย่างไร้จุดหมาย   ฉันรู้แค่ตอนนี้หัวฉันมันว่างเปล่า   ไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายกับสิ่งใดและตอนนี้ฉันก็เริ่มจะต้องการมัน   ฉันถอดเสื้อกันฝนออก   กางแขนทั้ง   2   ทำท่าเหมือนกับกำลังเต้นรำกับความว่างเปล่า   ความว่างเปล่าในสายฝนที่ฉันมองไม่เห็นใคร   ที่ตรงนั้น   ที่   3   แยกของโรงเรียนใกล้บ้าน   ไม่มีรถขับผ่าน   ไม่มีสายตาที่จ้องมอง   ไม่มีอะไรนอกจากตัวฉันและสายฝน   ฉันหลับตาลง   ทุกก้าวที่ฉันทำอย่างไร้ศิลปะ   ฉันทำมันด้วยความตั้งใจเพราะฉันไม่รู้ว่าควรจะเต้นยังไง   มือที่สัมผัสกับเม็ดฝนและอากาศที่แหวกออกค่อยๆ ถูกประสานด้วยมือของใครอีกคน   นิ้วทั้ง   10   ล็อกเข้าหากันอย่างสมบูรณ์   ฉันไม่กล้าลืมตา   กลัวว่าคนที่ฉันกำลังเต้นด้วยนี้จะไม่ใช่จอร์จหรือจะเป็นแค่ภาพลวงตาเหมือนตอนนั้น   คิ้วฉันขมวดเข้าหากันเพราะความสงสัยแต่ก็ยังไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมอง   ฉันปล่อยให้ร่างกายเคลื่อนไหวตามจังหวะเพลงที่เขาคนนี้มอบให้   มันเป็นเพลงที่ตื่นเต้นในทุกจังหวะที่ขับร้อง   ฉันสัมผัสถึงแขนที่โอบลงที่เอวของฉันและลมหายใจอุ่นๆ ที่รดริมฝีปากที่อ้าออกเล็กน้อย   ความจืดของน้ำฝนที่ไหลลงลิ้นเพียงครู่เดียวก็สัมผัสได้ถึงลิ้นอีกอันที่พยายามสอดใส่เข้ามาในปาก 

          ฉันปล่อยให้ทุกอย่างเป็นธรรมชาติโดยที่ไม่ลืมตาขึ้นมอง   ฉันรับรู้ด้วยเสียงของสายฝนที่เปลี่ยนไป   มันอ่อนกำลังลงและค่อยๆ กลายเป็นเพียงละอองฝนในชั่วขณะ   ถึงตอนนี้ความสงสัยมันเริ่มจะทวีคูณมากขึ้นและฉันก็เลยลืมตามอง   จอร์จที่ฉันกำลังมองหา   เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย   มือข้างหนึ่งยังยกนำมือที่ประกบกันของฉันส่วนอีกข้างเขาสัมผัสที่เอวของฉัน   ตอนนี้ฉันเห็นตัวเองและเขากำลังเต้นอยู่บนถนนที่ฉันมักเห็นในหนังของประเทศอังกฤษ   บ้านเรือนรายล้อม   2   ฝั่ง   พวกเราเต้นท่ามกลางละอองฝนก่อนที่ฉันจะเริ่มเขยิบตัวเข้าไปแนบกายของเขา   สัมผัสถึงความอบอุ่นจากร่างกายที่แผ่มาที่ฉันผ่านแผ่นอกหนานั้น   จังหวะของพวกเรามันช้าลงจนเหมือนการเต้นในช่วงปิดท้ายของงานแต่งงาน   ไม่มีแขกในวันนี้   มีแต่สิ่งก่อสร้างที่กำลังมองพวกเรา   หน้าต่างนับร้อยที่สะท้อนภาพของพวกเราแต่ไม่มีใครเลยนอกจากเรา   2   คน

          “จอร์จ.....นายคือจอร์จใช่ไหม?”   ฉันอดที่จะถามเขาไม่ได้ในขณะที่หัวยังคงซุกที่ไหล่ข้างหนึ่งของเขา   สูดดมกลิ่นกายที่ชวนให้รุ่มร้อน   ฉันไม่รู้ว่าเขาได้พยักหน้ารึเปล่าและฉันก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากเขาเช่นกัน