วิถีธาตุออนไลน์ : บทนำ (รีไรท์)

บทนำ

มวลหิมะโปรยปรายลงจากท้องฟ้า ทำให้ทุกสิ่งอย่างตกอยู่ในภาพสลัวเรือนรางไม่ชัดเจน ยิ่งกอบกับลมหนาวเย็นเสียดกระดูกด้วยแล้ว จึงเป็นผลให้ผู้คนได้แต่พากันหลบอยู่ภายในสถานอาศัยที่อบอุ่นทั้งสิ้น

ถนนเส้นหลักของนครเหมันต์ในยามนี้ แฝงเต็มไปด้วยความเยียบและปราศจากชาวเมืองดังเช่นทุกวันที่ผ่านมา เนื่องด้วยหิมะและอากาศหนาวเย็นกว่าวันอื่นๆ จึงเป็นเหตุให้ตัวเมืองที่มีความคึกคักแต่วันก่อนเก่าแลดูซึมเซาเงียบเหงาลงไปไม่น้อย

บนสะพานผ่านวารี ซึ่งเป็นสะภานแห่งเดียวภายในนครเหมันต์แห่งนี้ ยืนไว้ด้วยชายชราชุดขาวคนหนึ่ง หากดูอย่างผิวเผินแล้ว คล้ายว่าตัวของชายชราไม่ได้แผ่กลินอายพลังใดออกมาให้เห็น ทว่าน่าแปลกที่บนร่างกายของผู้เฒ่า ไม่มีหิมะเกาะอยู่เลยแม้แต่น้อย ชายชรายืนท้าวแขนกับราวสะพานด้วยท่วงท่าสบาย สายตาทอดมองไปไกลอย่างไร้จุดหมาย ทันทีนั้นกลุ่มแสงระยับพลันบังเกิดขึ้นด้านข้างห่างจากชายชราไปไม่ไกล เมื่อกลุ่มแสงกระจายหาย จึงปรากฏชายวัยกลางคนขึ้นแทนในตำแหน่งเดียวกัน

“สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ มีเรื่องสนุกๆ เกิดขึ้นหรือเปล่าเจ้าพล?”

วิพลเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างกายชายชราพลางเอ่ยตอบ

“ยังไม่มีอะไรน่าสนใจเลยครับพ่อ พวกขั้วอำนาจก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ส่วนผู้เล่นที่เข้ามาใหม่ ถ้าไม่เข้าร่วมกับขั้วอำนาจเดิม ก็พากันรวมกลุ่มเล็กๆ แค่นั้น ยากจะสร้างความตื่นเต้นได้”

เมื่อสิ้นคำผู้เป็นลูก ชายชราก็ถอนหายใจแผ่วเบา

“เฮ่อ...หลายปีแล้วสินะ ที่เกมของพวกเราไม่มีเรื่องราวอะไรให้คนแก่อย่างพ่อได้ลุ้นบ้างเลย” ชายสูงอายุเหลือบมองแสงไฟหลายจุดจากบนเรือหลายลำซึ่งเทียบท่าอยู่ไกลตา “ถึงจะมีการต่อสู้กันของผู้เล่นอยู่ตลอด แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดา แล้วนี่มีใครพบที่นั่นหรือยัง?”

“ยังครับพ่อ ถึงแม้ที่นั่นจะอยู่ในแดนกำเนิดจอมยุทธ์ แต่เงื่อนไขในการที่จะเข้าไปที่นั่นได้ ก็ใช่ว่าจะมีใครทำบ่อย” เขาถอนหายใจ “และถึงแม้จะมีคนทำตามเงื่อนไขได้ตรงเป๊ะ แต่ถ้าคนคนนั้นไม่ได้เดินผ่านไปตรงทางเข้า มันก็เท่านั้น”

“แล้วของชิ้นอื่นๆ ล่ะ?” ชายชราเปลี่ยนประเด็นถามถึงอีกเรื่องหนึ่ง

“เริ่มมีคนได้ไปบ้างแล้วครับพ่อ ส่วนใหญ่ ก็พวกขั้วอำนาจนั่นแหละ แต่ก็มีบ้างเหมือนกันที่พวกผู้เล่นอิสระจะหาเจอ” วิพลตอบ

ชายชราพยักหน้าพอใจ “เรื่องขั้วอำนาจได้ไปพ่อไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ แต่เรื่องผู้เล่นจากกลุ่มเล็กๆ หรือกลุ่มผู้เล่นอิสระได้ไปนี่ค่อนข้างดี”

ชายวัยกลางคนรู้สึกไม่เข้าใจเท่าไหร่ “มันแตกต่างกันด้วยเหรอครับพ่อ ผมว่าใครได้ไปก็เหมือนกันหรือเปล่า มันก็เป็นแค่การเพิ่มความเก่งส่วนบุคคล ไม่ได้เพิ่มให้ทั้งกลุ่มสักหน่อย”

“ต่างสิไอ้ลูกชาย” ชายชรายิ้ม แล้วเริ่มอธิบาย ”เพราะถ้าขั้วอำนาจได้ไปก็แค่เพิ่มความแข็งแกร่งจากที่มีอยู่แล้วให้สูงขึ้นอีกเล็กน้อย ในความรู้สึกก็ไม่แตกต่างเท่าไหร่ แต่ถ้าพวกกลุ่มเล็กๆ หรือพวกไร้สังกัดได้ไป พวกนั้นก็จะคิดว่าตัวเองเก่งขึ้นและเติบโตขึ้นมาก ต่อจากนั้นความคิดที่จะขึ้นเป็นใหญ่ก็จะตามมา และนี่แหละคือความสนุก จะว่าไปมันก็คล้ายกับคนที่รวยอยู่แล้วได้เงินเป็นจำนวนมากก็ไม่รู้สึกอะไร กับคนจนแล้วจู่ๆ ก็รวยขึ้นมานั่นแหละ จุดสำคัญมันอยู่ที่ความรู้สึก”

วิพลพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นบิดาพูด “อ๋อ...แบบนั้นสินะครับ พอพวกนั้นคิดว่าตัวเองแน่ขึ้น การแย่งชิงความเป็นใหญ่ก็จะเริ่ม เมื่อมีการต่อสู้ โลกของเกมที่ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ก็จะเต็มไปด้วยความสนุกสนานยากต่อการคาดเดา จะว่าไปแล้วหากเกมไม่น่าเบื่อ ไม่แน่ว่าเกมของเราก็ยิ่งจะได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นอีก”

            วิพลมีสีหน้าลังเลพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นบิดา “ถ้าเราทำระบบเกมให้เล่นง่ายขึ้น มีระบบเลเวลหรือระบบช่วยเหลือเหมือนเกมอื่นๆ เกมเราจะต้องอยู่เหนือเกมอื่นแน่นอน พ่อคิดว่าไงครับ เพราะเท่าที่เป็นอยู่ ผมคิดว่าเกมของเรามันเล่นยากเกินไป นี่เป็นสาเหตุที่คนไม่ค่อยเล่นกัน พวกเพลย์เยอร์ก็บ่นกันเยอะ ว่าเกมเรามันไม่เหมือนเกม แต่มันเหมือนโลกจำลองมากกว่า เพราะระบบช่วยเหลือมีน้อยเกินไปจนหมดสนุก”

            “แต่เกมเราก็ยังมีคนเล่นไม่ใช่เหรอ” ชายชราเอ่ยถามยิ้มๆ ก่อนจะพูดต่อ “จุดประสงค์ตอนแรกที่สร้างเกมนี้ขึ้นมาก็คือ พ่ออยากจะให้เกมนี้เป็นโลกจำลองอย่างที่พวกเพลย์เยอร์ว่านั่นแหละ เชื่อเถอะ ถ้าเกมมันง่ายเกินไป คนเล่นไม่นานก็เบื่อ แต่ถ้ามันยากและท้าทาย ถึงคนเล่นจะมีไม่เท่าเกมอื่น แต่ยังไงเกมก็อยู่ได้ ถ้าแนวคิดพ่อมันผิด เกมเราคงไม่ขึ้นมาอยู่เป็นอันดับสิบของเอเชียหรอกจริงมั้ย”

วิพลฝืนยิ้ม แต่เขาก็ไม่มีอะไรจะโต้แย้ง เพราะสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูดมาคือเรื่องจริง ถึงแม้เกมของบริษัทจะไม่ได้เป็นอันดับหนึ่งในห้า แต่ก็ไม่เคยหลุดออกจากสิบห้าอันดับแรกเลย ต่างจากเกมอื่นๆ ที่เมื่อเปิดนานเข้า ความนิยมก็มักจะลดน้อยลง จนทำให้อันดับตกฮวบ หรือไม่ก็ต้องปิดตัวไป

“แล้วเรื่องรางวัลพิชิดเกม เราจะประกาศตอนไหนดีครับพ่อ”

“รอไปก่อน เพราะยังไม่มีใครพบเงื่อนไขของเกมเลย เปิดมานานขนาดนี้ ยังไม่มีใครหาเจออีก ไอ้พวกเด็กๆ นี่มันน่าผิดหวังจริงๆ”

ชายชราขยับตัวเล็กน้อย “เอาล่ะ ลูกไปเข้าประชุมเถอะ เดี๋ยวพ่อว่าจะไปล่องเรือเล่นสักหน่อย ต่อจากนี้พ่อฝากบริษัทด้วยแล้วกันนะ”

วิพลมองดูเวลาจากนาฬิกาบนข้อมือแล้วเอ่ยลา “ถ้าอย่างงั้นผมไปก่อนนะครับพ่อ ตั้งแต่ขึ้นเป็นประธานบริษัทเนี่ย ผมรู้สึกเบื่อการเข้าประชุมขึ้นมาทันทีเลย”

ชายชราหัวเราะกับคำกล่าวของผู้เป็นลูก “เอาน่า เดี๋ยวนานไปก็ชิน”

หลังจากวิพลถูกละอองแสงกลืมหายไป ชายชราก็สะกิดท้าวกับพื้น ลอยตัวลงไปนั่งบนเรือลำเล็กที่ผูกเอาไว้ตรงเสาใต้สะพาน พลางแก้เชือกออก

“ยามที่รู้สึกว่าชีวิตเป็นของตัวเรา ก็คงจะมีแต่ยามเป็นเด็ก และยามแก่ชราเท่านั้น” เรือลำน้อยลอยห่างออกจากจุดเดิมไปเรื่อยๆ คงเหลือทิ้งไว้เพียงเสียงเอ่ยของชายชราที่ดังแผ่วพลิ้วมาตามสายลม