เมื่อถึงวัยทำงาน คนที่ "ดี" มักจะเหมาะกับการเลือกเป็นแฟนกว่า "คนที่ใช่" เสมอ

ตอนเป็นวัยรุ่น เวลาเราจะเลือกรักหรือคบใครสักคน สิ่งแรกที่เรานึกถึงคือ “คนที่ใช่”

เพราะคนที่ใช่ คือคนที่เราถูกใจมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา หรือแม้แต่นิสัยด้านดีๆ ของอีกฝ่าย

ในเวลานั้น เราแทบจะมองไม่เห็นข้อเสียของอีกฝ่ายเลย เรียกได้ว่ามองข้ามโดยสิ้นเชิง “รับได้หมดแหละ ขอแค่รัก” นี่คือคำที่เราจะมีไว้บอกตัวเอง

แต่พออายุเริ่มย่างเข้า 22 หรือ 25 ปี เริ่มเข้าสู่วัยทำงาน มีประสบการณ์ใช้ชีวิตมากขึ้น มองเห็นโลกมากขึ้น เห็น “ชีวิต” มากขึ้น

จากที่เคยคิดว่าจะเลือก “คนที่ใช่” จะกลับกลายเป็นเลือกคนที่ “ดี” แทน

เพราะเมื่อผ่านเรื่องราวต่างๆ จนมาถึงตอนนี้ เราจะพบว่าแค่ “คนที่ใช่” มันไม่พอ มันไม่ตอบโจทย์อีกต่อไปแล้ว

“ความรัก” มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกอีกต่อไป แต่มันจะมีคำว่า “ครอบครัว” เข้ามาเกี่ยวเนื่องด้วยเสมอ ดังนั้นการที่จะคบใครสักคนหนึ่ง มันจึงใช้คำว่า “ขอแค่รัก” ไม่ได้อีกต่อไป

เพราะการที่เราจะฝากชีวิตไว้กับใครสักคนหนึ่ง เราจะต้องศึกษานิสัย การทำงาน ข้อดีข้อเสียของอีกฝ่าย ทั้งยังรวมถึงครอบครัวของอีกฝ่ายด้วย

เราจะใช้รูปร่างหน้าตา หรือความพึงพอใจชั่วคราวมาเป็นเกณฑ์ตัดสินเพียงอย่างเดียวก็ไม่ได้ เราไม่อาจมองข้ามข้อเสียของอีกฝ่ายได้

เราต้องทำการศึกษาและประเมิน ว่าคนที่เราเลือก เขาจะไปกับเราได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า ข้อดีคืออะไร ข้อเสียคืออะไร แล้วเรารับได้หรือไม่ ในทางกลับกัน อีกฝ่ายล่ะ รับข้อเสียของเราได้มั้ย

ด้วยปัจจัยหลายอย่าง เมื่อถึงวัยทำงาน การตัดสินใจเลือกใครสักคนมาเป็นแฟน จึงมักจะเป็น “คนดี” มากกว่า “คนที่ใช่” เพราะนั่นจะทำให้ความรักและครอบครัวมั่นคงกว่า

อย่าลืมว่าถ้าตัดสินใจไปแล้ว มันไม่ใช่แค่ความรักของคน 2 คน หรือแค่เรื่องของญาติๆ และพ่อแม่ของทั้ง 2 ฝ่าย หากทว่ามันรวมถึงชีวิตของ “ลูก” ที่จะเกิดมาในอนาคตด้วย