บทที่ 57 ป่าแห่งความมืด

บทที่ 57 ป่าแห่งความมืด 

 

เอเรนและอาร์เธอร์เดินลึกเข้าไปในป่าทึบ อากาศเริ่มหนาวเย็นลงเรื่อยๆ แม้จะไม่อยู่ในเขตหิมะของอาณาจักรแห่งเหมันต์ แต่ต้นไม้ที่ปกคลุมหนาแน่นก็ทำให้แสงแดดส่องลงมาไม่ถึงพื้นดิน ทุกอย่างรอบตัวมืดมิดและเงียบสงัดราวกับป่าแห่งนี้เป็นดินแดนที่หลับใหลไปตลอดกาล

 

ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังคงเป็นไปอย่างอึดอัด เอเรนยังคงไม่ไว้วางใจอาร์เธอร์ขณะที่อาร์เธอร์ก็รู้สึกผิดชอบต่อการตัดสินใจที่ทำให้อัศวินทั้งหมดต้องตาย 

 

“ป่านี้ผิดปกติ” อาร์เธอร์กล่าว พลางชักดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมาเพื่อสร้างแสงสว่างเล็กน้อย 

 

“มันไม่ใช่ป่าที่อยู่ในอาณาเขตของอาณาจักรมนุษย์ทั่วไป มันมีพลังงานที่ปั่นป่วน หนาแน่นและมืดมิดเกินไป”

 

“คงเป็นผลจากวงเวทที่ส่งเรามาที่นี่นั่นแหละ… อย่าคิดมากเลย” เอเรนตอบเสียงเรียบ เขาสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ที่ปะปนกับความมืดมิดในอากาศ “มันเป็นเหมือนดินแดนที่พลังงานจากมิติอื่นเข้าครอบงำ ราวกับเป็นพื้นที่ว่างเปล่าที่รอให้ใครสักคนเข้ามาครอบครอง”

 

ขณะที่เดินทาง อาร์เธอร์สังเกตเห็นว่าเอเรนกุมด้ามดาบนิล อีเร็น ไว้แน่นตลอดเวลา เปลวเพลิงสีดำอมแดงนั้นไม่ปรากฏออกมา แต่พลังงานที่เยือกเย็นของมันยังคงแผ่ออกมาเบาๆ

 

“แก... ควบคุมศาสตราวิญญาณได้ดีเหมือนกันนี่นา” อาร์เธอร์เอ่ย 

 

“ตอนที่แกสู้กับออร์คกลายพันธุ์ แกปลดปล่อยพลังออกมาได้เกือบเต็มที่ โดยที่ไม่ได้ถูกความแค้นกลืนกินจนหมด”

 

เอเรนหยุดเดิน หันมาเผชิญหน้ากับอาร์เธอร์ในความมืดสลัว

 

“ฉันไม่ได้ควบคุมมัน... ฉันแค่เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับมัน” เอเรนตอบ 

 

“พลังนี้ตอบสนองต่อความแค้น แล้วอีกอย่างถ้าฉันไม่ระวัง... มันจะกลืนกินฉัน”

 

‘ความแค้น’  

 

“ถ้าแกกลัวที่จะถูกพลังของมันควบคุม ทำไมแกถึงยังยอมให้มันอยู่กับตัว?”

 

เอเรนมองไปยังดาบอีเร็นด้วยสายตาที่ซับซ้อน “เพราะฉันไม่มีทางเลือกอื่น” เขาตอบเสียงแผ่ว 

 

“ความแค้นคือพลังเดียวที่ทำให้ฉันรอดชีวิตมาจนถึงวันนี้ และพลังนี้เท่านั้นที่จะหยุดยั้งพวกมันได้”

 

“แล้วลีร่าล่ะ?”

 

“ถ้าแกใช้พลังนั้นเพื่อช่วยเธอ... แกจะไม่กลัวว่าพลังของศาสตราวิญญาณจะทำร้ายเธอเหรอ?”

 

เอเรนเงียบไป คำถามนี้เป็นเหมือนบาดแผลที่ยากจะรักษาในใจของเขา “ฉันไม่รู้... แต่ฉันเชื่อว่าตราบใดที่ลีร่าปลอดภัย... ฉันก็จะสามารถหาทางควบคุมมันได้”

 

 หลังจากเดินต่อมาได้หลายชั่วโมง ทั้งคู่ก็หยุดชะงัก เอเรนชูดาบอีเร็นขึ้นสูง สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของ ศาสตราปีศาจ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่

 

เบื้องหน้าของพวกเขาคือถ้ำขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ในเถาวัลย์ มีร่องรอยของการต่อสู้เก่าๆ ปรากฏอยู่ แต่ที่น่าขนลุกคือมี เศษเกราะสีเงิน ชิ้นเล็กๆ ตกอยู่หลายชิ้น—มันเป็นเศษเกราะของอัศวินจากอาณาจักรแดนใต้

 

“ดูเหมือนว่า พวกอัศวินกลุ่มอื่นถูกส่งมาที่นี่ก่อนเราและพวกเขาก็ได้เจอเข้ากับผู้ใช้ศาสตราปีศาจ”

 

เอเรนกวาดสายตามองรอบ ๆ“ผู้ใช้ศาสตราปีศาจคงพาพวกเขามาเป็นเครื่องสังเวยเพื่อสร้างหุ่นเชิด”

 

ทันใดนั้น อาร์เธอร์ก็สังเกตเห็น สัญลักษณ์ บางอย่างที่ถูกสลักไว้บนผนังถ้ำด้วยเลือดที่แห้งแล้ว มันเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงการขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง

 

“นี่คือ... สัญลักษณ์เก่าแก่ของหน่วยอัศวินของอาณาจักรแห่งแดนใต้” อาร์เธอร์กล่าว 

 

อาร์เธอร์เดินเข้าไปใกล้ผนังถ้ำอย่างช้าๆ มือของเขาสัมผัสร่องรอยที่ถูกสลักไว้ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของพวกอัศวินศักดิ์สิทธิ์ 

 

“ฉันเข้าใจแล้ว” อาเธอร์กล่าวเสียงเบา 

 

“พวกเขาไม่ได้ตายเพราะเรา แต่พวกเขาตายเพราะความลับของราชา... เพราะศาสตรา... และเพราะคนที่อยู่เบื้องหลัง”

 

“เป็นความคิดที่ดีเหมือนก้ันนี่… ถ้านายจะหลอกตัวเองแบบนั้นก็ไม่เลวเหมือนกัน”

 

“ต่อให้ตอนนี้นายจะเข้าาใจตัวเองสักแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” เอเรนตอบ 

 

“สิ่งที่สำคัญคือการหาทางออกจากป่านี้ และเผชิญหน้ากับความจริงที่รอเราอยู่”

 

 ขณะที่ทั้งสองกำลังตรวจสอบร่องรอยอย่างระมัดระวัง จู่ๆ ความร้อน ก็แผ่ซ่านเข้ามาในป่าที่เย็นยะเยือก

 

ไม่ใช่ความร้อนจากไฟธรรมดา แต่มันเป็น ความร้อนที่บริสุทธิ์และรุนแรง ราวกับแก่นแท้ของเพลิงถูกจุดขึ้นจากที่ใดที่หนึ่งไกลออกไป อากาศรอบตัวเริ่มอุ่นขึ้นผิดปกติ แม้แต่ความเย็นจากพลังเวทในป่าก็ยังถูกความร้อนนั้นแทรกซึมเข้ามาได้

 

อาร์เธอร์เบิกตากว้าง “นี่คือ... พลังเวทเพลิงที่มหาศาลมาก! มันบริสุทธิ์และทรงพลังยิ่งกว่าเปลวเพลิงใดๆ ที่ฉันเคยเจอมา”

 

เอเรนเองก็สัมผัสได้ถึงพลังงานนั้น พลังของ ศาสตราวิญญาณ ที่เย็นเยียบตอบสนองต่อความร้อนรุนแรงนั้นด้วยความตื่นตัว

 

“มันไม่ใช่พลังงานมืด หรือแสงศักดิ์สิทธิ์” เอเรนกล่าว 

 

“มันคือ ศาสตราเพลิง (ชิ้นที่ 6) ที่กำลังตื่นขึ้น!”

 

อาร์เธอร์กวาดตามองแผนที่ในมืออย่างรวดเร็ว “พลังนั้นมาจากทิศใต้... มันกำลังเดินทางมุ่งหน้ามาทางเหนือ... ทางเดียวกับที่เราจะไปอาณาจักรแห่งเหมันต์”

 

เอเรนเงยหน้ามองทิศใต้ “เราไม่มีเวลาแล้ว...”

 

เอเรนและอาร์เธอร์รีบออกจากถ้ำทันที ความร้อนจากทิศใต้ที่พุ่งเข้ามาเป็นแรงผลักดันให้พวกเขาต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

 

“เราต้องถึงปราสาทแห่งเหมันต์ก่อนที่ ศาสตราแห่งเหมันต์ จะถูกนำมาใช้ และก่อนที่ศาสตราเพลิงจะมาถึง” อาร์เธอร์กล่าว