ประตูบานแรก
ผลงานโดย: ชามิ้นท์
เผยแพร่โดย: ณัฐวัฒน์ สีฉ่ำ
คำเตือน
มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรุนแรงในครอบครัว, การใช้สารเสพติด, การล่วงละเมิดทางเพศ (Non-consensual sex/Rape), การกล่าวถึงการทำแท้ง และอาจมีคำหยาบคาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
คำนำ
สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน
สำหรับนิยายเรื่อง 'ประตูบานแรก' นี้ เป็นผลงานการประพันธ์ของนักเขียนนามปากกา 'ชามิ้นท์' และได้รับอนุญาตให้นำผลงานเรื่องนี้มาเผยแพร่ลงในพื้นที่แห่งนี้ เพื่อให้ทุกท่านได้ติดตามอ่านกัน
ขอฝากผลงานของนักเขียน 'คุณชามิ้นท์' ไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะครับ และทุกความคิดเห็นของท่านจะเป็นกำลังใจที่ส่งไปถึงผู้เขียนโดยตรงครับ
ขอบคุณครับ
ณัฐวัฒน์ สีฉ่ำ
ประตูบานแรก
เสียงดังเอะอะโวยวายดังมาจากบ้านหลังเล็กในสลัม
"มึงกล้าขึ้นเสียงกับกูเหรอ!" ชายวัยกลางคนตวาด น้ำเสียงเมามาย ร่างกายโซซัดโซเซไร้สติ เขากระโจนเข้าตบตีทำร้ายภรรยาและลูกๆ
ใช่... นางตัดสินใจอยู่กินกับลอย มีเขาเป็นที่พึ่ง เป็นเสาหลักของครอบครัว เวลาที่เขาไม่ดื่มเหล้า ลอยจะดีกับจันทร์และลูกๆ มาก แต่เมื่อใดที่น้ำเมาเข้าปาก เขาจะเปลี่ยนเป็นคนละคน
"ฉันเปล่านะพี่ ฉันแค่ไม่อยากให้พี่กินเหล้า" จันทร์ร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด พยายามลุกขึ้น
เด็กชายหญิงคู่หนึ่งเฝ้ามองพ่อแม่ตบตีกันด้วยความหวาดกลัว ‘ก้อนเมฆ’ และน้องสาว ‘สายไหม’ ต้องทนเห็นภาพเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบจะกลายเป็นความเคยชิน ทว่า... หาใช่เช่นนั้นไม่ ในใจของพวกเขายังคงเจ็บปวดและสะเทือนใจทุกครั้ง
"พ่ออย่าทำแม่!" สองพี่น้องวิ่งเข้าไปขวาง สะอึกสะอื้นด้วยความขมขื่น มองบิดาด้วยแววตาตัดพ้อ
เมื่อใดหนอที่พวกเขาจะได้พบความสงบสุขเหมือนครอบครัวอื่นบ้าง จะมีวันนั้นไหม ขอแค่สักครั้งให้ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นในครอบครัว พวกเขาโหยหาสิ่งเหล่านี้มาตลอด หวังว่ามันจะช่วยเติมเต็มหัวใจที่บอบช้ำและปวดร้าว หวังให้มันลบเลือนบาดแผลในใจดวงน้อยๆ
หลายปีผ่านไป...
"ตื่น! ตื่นได้แล้ว! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!" เสียงของจันทร์ร้องเรียกด้วยความเอือมระอา
"โอ๊ย! อย่าโวยวายได้ไหม คนจะนอน!"
"นี่แกขาดเรียนมากี่วันแล้วรู้ตัวไหม ทางโรงเรียนเขาส่งจดหมายเชิญผู้ปกครองมากี่รอบแล้ว! กูไม่รู้จะทำยังไงกับมึงแล้วนะไอ้ลูกเวร หาเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจมาให้กูไม่เว้นแต่ละวัน มึงจะตั้งใจเรียนเหมือนลูกบ้านอื่นเขาบ้างได้ไหม!"
"เบื่อโว้ย! ไม่รู้จะเรียนไปทำไม เลิกบ่นสักทีได้ไหมแม่ น่ารำคาญจริงๆ!" เด็กหนุ่มตวาดอย่างหัวเสีย พลางรีบเดินหนีออกไปข้างนอก
"แล้วนั่นแกจะไปไหน! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!"
"ไม่เป็นไรนะแม่ ปล่อยพี่เขาไปก่อน เดี๋ยวพี่เขากลับมาค่อยคุยกันดีๆ นะจ๊ะ" สายไหมปลอบใจมารดา หล่อนดูเหมือนจะเป็นลูกสาวคนเดียวที่พอจะพึ่งพาได้ ขยันไปโรงเรียนทุกวัน พอกลับจากโรงเรียนก็มาช่วยแม่ขายข้าวแกง
ตั้งแต่ก้อนเมฆขึ้นชั้นมัธยมปลาย เขาก็ติดเพื่อน ชอบไปมั่วสุมกับพวกวัยรุ่นในสลัม ทำตัวเกเรสารพัด ถึงกระนั้น... ลึกๆ แล้วสายไหมรู้ว่าสิ่งที่หล่อหลอมให้พี่ชายเป็นเช่นนี้ ส่วนหนึ่งมาจากพื้นฐานครอบครัว สถาบันครอบครัวมีส่วนสำคัญที่สุดในการหล่อหลอมเด็กคนหนึ่ง
"เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันวะ! มีเงินเท่าไหร่เอามาให้กูซื้อเหล้าหน่อยสิ!" ลอยเดินเข้าบ้านมาด้วยสภาพมึนเมา หลายปีมานี้เขากินเหล้าอย่างหนักจนเป็นโรคพิษสุราเรื้อรัง รายได้หลักที่ใช้จ่ายในครอบครัวจึงมาจากการขายข้าวแกงของจันทร์ หลายครั้งที่ลอยเมาแล้วด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย สัตว์เลื้อยคลานสารพัด บางครั้งก็ลงไม้ลงมือกับจันทร์เพื่อเอาเงินไปซื้อเหล้า สายไหมต้องทนอยู่ในสภาพครอบครัวแบบนี้วันแล้ววันเล่า ลึกๆ แล้วหล่อนเก็บกดทุกอย่างไว้ในใจ
"หงุดหงิดอะไรมาวะมึง" บอล เพื่อนของก้อนเมฆเอ่ยถาม
"เบื่อที่บ้านเว้ย มีแต่เรื่องวุ่นวาย"
"เฮ้ย กูมีของคลายเครียด มึงลองนี่ดู" บอลว่าพลางหยิบซองยาออกมา "ลองดูดิมึง มันช่วยได้ ดีกว่าบุหรี่ที่มึงสูบอีก" คนพูดมีอาการเคลิบเคลิ้ม พลางส่งยาให้เขา ก้อนเมฆรับมาลองด้วยความรู้สึกแปลกใหม่
ที่โรงเรียน
สายไหมยืนคุยกับเพื่อน
"เลิกเรียนแล้วไปไหนหรือเปล่าแก" โบว์ถามขึ้น
"ฉันต้องกลับไปช่วยแม่ขายข้าวแกงน่ะ" สายไหมตอบ
เพื่อนอีกคน ก้อย ทำหน้าบูดบึ้ง "โห เซ็งตายเลย คืนนี้ไปเที่ยวกันเถอะนะ แค่คืนเดียวเอง นะๆ ไปเจอเพื่อนๆ"
สายไหมเริ่มรู้สึกสับสน ใจหนึ่งก็อยากมีเวลาส่วนตัว อยากออกไปเที่ยวสนุกเหมือนวัยรุ่นทั่วไปบ้าง
"เอางี้สิ แกก็ช่วยแม่ขายข้าวแกงให้เสร็จก่อน แล้วกลางคืนเราค่อยไปเที่ยวกันไง" โบว์เสนอ
ท้ายที่สุด สายไหมก็ทนคำอ้อนวอนของเพื่อนไม่ไหว หล่อนตัดสินใจไปเที่ยวกับเพื่อนในคืนนี้
ในผับแห่งหนึ่ง
กลุ่มเด็กสาวกำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนานด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
"สนุกไหมแก เอานี่ ลองดื่มดู ออนเดอะร็อกเลยนะเว้ย!" โบว์ยื่นแก้วให้
สายไหมรับมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว หล่อนดื่มไปเรื่อยๆ จนอาการมึนเมาเริ่มออกชัดเจน
ทันใดนั้น ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาคุยกับสายไหม
"เขามาขอชนแก้วด้วยแน่ะ" ก้อยกระซิบ
สายไหมจึงชนแก้วกับเขา ปฏิเสธไม่ได้ว่าคืนนั้นหล่อนสนุกมากจริงๆ และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอติดใจการเที่ยวกลางคืน
"เฮ้ยมึง มีของให้กูปะ" ก้อนเมฆถามบอล
เพื่อนเขายิ้ม "ของอ่ะกูมี แต่ทุกอย่างมันต้องมีราคาว่ะ"
"ตอนนี้กูไม่มีเงินว่ะ" ใช่... ตั้งแต่เขาตกเป็นทาสของยาเสพติด เขาก็เริ่มเอาเงินที่ได้มาไปเสพยาจนหมดตัว ถึงขั้นลักขโมยของที่บ้านไปขายเพื่อซื้อยา
"เอางี้ กูให้ของมึงไป แล้วมึงก็เอาไปปล่อยต่อ ได้ทั้งเงินได้ทั้งของนะเว้ย"
"อะไรนะ! มึงจะให้กูขายเหรอ!"
"หรือมึงจะไม่เอา" บอลยื่นคำขาด
"เออ... เอาก็เอาวะ ลองดู" ก้อนเมฆตอบรับ แล้วเขาก็เริ่มผันตัวเป็นผู้ขายเสียเอง
"นี่จะออกไปไหนอีกแล้ว!" จันทร์เอ่ยถามลูกสาว
"ไปเที่ยวกับเพื่อนนะแม่"
"จะไปอะไรกันทุกคืน! เดี๋ยวนี้แกเริ่มติดเที่ยวแล้วใช่ไหม!"
สายไหมเริ่มหงุดหงิด "อะไรกันแม่! บ่นได้ทุกวี่ทุกวัน หนูก็แค่อยากมีเวลาส่วนตัวเหมือนคนอื่นๆ บ้าง!" เด็กสาวพูดอย่างหัวเสียแล้วรีบเดินออกไป
คืนนั้น ที่ผับเดิม...
"อ้าว มาแล้วเหรอแก" โบว์ทัก
"เออดิ กว่าจะผ่านด่านแม่มาได้ ฉันโดนบ่นจนหูชาเลยล่ะ" สายไหมว่าพลางยกเครื่องดื่มขึ้นดื่ม
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่เธอเคยเจอ นน เข้ามาชนแก้วด้วย หล่อนดื่มกับเขาหลายแก้วจนรู้สึกมึนเมา สายไหมเริ่มคุมสติไม่อยู่ ความรู้สึกของเธอเริ่มเลือนราง... ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะพาเธอไปยังโรงแรมแห่งหนึ่ง
เช้าวันรุ่งขึ้น สายไหมลืมตาขึ้นด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว ศีรษะหนักอึ้ง หล่อนตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อข้างกายมีร่างเปลือยเปล่าของนนนอนอยู่ และตัวของเธอก็ไร้อาภรณ์ปกปิดเช่นกัน สติเริ่มกลับคืนมาทีละน้อย...เรื่องเมื่อคืน...
"ไม่จริง! มันต้องไม่ใช่แบบนี้! ลุกขึ้นมานะ! ลุกขึ้นมาคุยกับฉัน! คุณทำอะไรฉัน!"
"โอ๊ย! จะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมา เมื่อคืนเราก็สนุกด้วยกันไม่ใช่เหรอ เธอก็ตอบสนองดีนี่ ไม่เห็นจะปฏิเสธ ก็แค่หาความสุขชั่วคราว เธอจะคิดอะไรมาก ทำเป็นคนหัวโบราณไปได้" นนพูดขึ้นด้วยท่าทีเบื่อหน่าย
สายไหมกรีดร้องด้วยความเสียใจ พลางทุบตีเขา "ไอ้เลว! ฉันเกลียดแก! แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง! ฉันไม่ใช่คนใจง่ายที่จะไปขึ้นเตียงกับใครก็ได้นะ!"
"เธอจะบอกว่าฉันเป็นผู้ชายคนแรกของเธอว่างั้น?"
"ไอ้ชั่ว! ไอ้เลว!"
"แล้วจะให้ผมทำยังไง? รับผิดชอบคุณเหรอ? คุณเข้าใจคำว่าวันไนต์สแตนด์ไหม? ใครๆ เขาก็ทำกันทั้งนั้น แล้วจะให้ผมรับผิดชอบอะไร?"
เด็กสาวร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกอัปยศอดสู รีบแต่งตัวแล้ววิ่งหนีออกจากโรงแรมไป
"นี่แกหายไปไหนมาทั้งคืน!" จันทร์เอ่ยถามทันทีที่สายไหมกลับถึงบ้าน
หล่อนไม่ตอบอะไร รีบวิ่งเข้าห้องไป
"เฮ้ย คืนนี้กูมีงานให้มึงทำว่ะ มีลูกค้าต้องการของ มึงช่วยไปส่งให้กูหน่อย" บอลสั่ง
ก้อนเมฆรับของมาด้วยความรู้สึกประหม่า กล้าๆ กลัวๆ แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจทำ
ก้อนเมฆไปรอที่จุดนัดพบ สักพักก็มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินเข้ามาพลางเอ่ยขึ้น "กูมารับของ"
เด็กหนุ่มยื่นห่อยาให้ ชายคนนั้นก็หยิบห่อเงินส่งตอบ
แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อตำรวจหลายนายบุกเข้ามารวบตัวเขาและชายอีกคนไว้
"หยุดนะ! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ! ไหนของกลางมีเท่าไหร่!" เสียงผู้หมวดหนุ่มสั่งการ "จับตัวขึ้นรถไปโรงพัก!"
ก้อนเมฆตกใจแทบสิ้นสติ นี่เขากำลังจะถูกจับในข้อหาค้ายาเสพติดหรอกหรือ!
รอไม่นาน ลอยกับจันทร์ก็เดินทางมาถึงสถานีตำรวจ เมื่อรู้ว่าลูกชายโดนจับข้อหาอะไร ทั้งคู่ก็คร่ำครวญร่ำไห้ด้วยใจสลาย
"ทำไมแกทำแบบนี้! พ่อกับแม่เลี้ยงแกไม่ดีใช่ไหม แกถึงได้ทำแบบนี้! โถ...ลูกเอ๊ย..." ทั้งสองร้องไห้ด้วยความเสียใจ
หลังจากที่ก้อนเมฆใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำ เขาก็เริ่มปรับตัวได้บ้าง พ่อกับแม่มาเยี่ยมเขาทุกอาทิตย์ เขาเริ่มรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป พ่อแม่ต้องมาลำบากเพราะเขา แม้จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำ เขาก็ยังต้องมีเงินไว้ใช้จ่ายซื้อของใช้ส่วนตัว แต่ก็ไม่ลำบากนักเพราะพ่อแม่คอยส่งเสียตลอด ต่างจากเพื่อนนักโทษคนอื่นของเขา บางคนแทบไม่มีญาติมาเยี่ยมเลย ก็ต้องใช้ชีวิตอย่างขัดสนหน่อย
วันหนึ่งเมื่อพ่อกับแม่มาเยี่ยม จันทร์ถามเขาว่า "เป็นยังไงบ้างลูก สบายดีใช่ไหม"
เขามองแม่ เห็นน้ำตาของแม่ แล้วรู้สึกสั่นสะท้านในใจ
ลอยจึงพูดขึ้น "ไม่เป็นไรนะลูก เรายังเริ่มต้นใหม่กันได้"
เขาเพิ่งรู้ว่าพ่อแม่รักเขามากแค่ไหนก็ตอนที่เขาไม่เหลือใครแล้ว เขาตั้งใจว่าเมื่อพ้นโทษออกไปจะทำตัวใหม่ จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดอีก
ตัดภาพมาที่สายไหม หลายวันมานี้เธอมีอาการคลื่นไส้อาเจียน เวียนหัวบ่อยๆ จันทร์จึงพาเธอไปหาหมอ
เมื่อหมอเรียกเข้าไปฟังผลตรวจ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ แม้เข็มสักเล่มตกลงบนพื้นก็คงได้ยินกันทั่ว... ผลตรวจออกมาว่าหล่อนตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว
จันทร์ตบหน้าลูกสาวฉาดใหญ่ด้วยความโกรธเกรี้ยว "นี่แกท้องเหรอ! ไปท้องกับใครมา! ที่ผ่านมาฉันเลี้ยงแกให้เป็นเด็กใจแตกแบบนี้ใช่ไหม!" นางร่ำไห้ออกมาอย่างใจสลาย
สายไหมร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด พูดขึ้นว่า "แม่ หนูขอโทษ หนูพลาดไปแล้ว หนูไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้เลย แม่...หนูขอโทษ... หนูจะไปเอาเด็กออก!"
จันทร์ตบตีลูกสาวอีกครั้ง "แกจะบ้าเหรอ! นี่มันลูกแกนะ แกจะฆ่าลูกของตัวเองเหรอ! ทำผิดครั้งเดียวยังไม่พอ จะทำผิดซ้ำสองอีกเหรอ! ผิดแล้วผิดเล่า!"
"แล้วแม่จะให้หนูทำยังไง..." สายไหมสะอื้น "หนูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..." หล่อนร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ
ลอยเดินเข้ามากอดลูกสาว แล้วพูดขึ้น "ไม่เป็นไรนะลูก หลานคนเดียวพ่อกับแม่เลี้ยงได้ อะไรที่ผิดพลาดไปก็ให้มันเป็นบทเรียน แล้วไม่ควรทำผิดซ้ำอีก"
จันทร์เสริมขึ้น "ใช่ลูก เรายังมีโอกาสเริ่มใหม่ได้ ที่แกสองคนต้องเป็นแบบนี้ แม่กับพ่อรู้ว่าส่วนหนึ่งมันก็มาจากพ่อกับแม่ด้วย ถ้าครอบครัวเรามีพื้นฐานที่ดี มีรากฐานที่มั่นคง ถ้าพ่อกับแม่เอาใจใส่พวกแกสองคนมากกว่านี้ เป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกๆ พวกแกก็คงไม่หลงเดินทางผิดแบบนี้ แม่กับพ่อก็ต้องขอโทษพวกแกด้วย ที่มีส่วนทำให้พวกแกต้องเป็นแบบนี้"
สายไหมร่ำไห้ด้วยความซาบซึ้ง เข้าไปกอดพ่อกับแม่
"ไม่หรอกจ้ะพ่อแม่ พ่อกับแม่ไม่ผิด หนูผิดเอง หนูทำตัวไม่ดีเอง ต่อไปนี้หนูจะตั้งต้นใหม่ หนูจะไม่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจอีก"
หลังจากเกิดเรื่องกับลูกทั้งสองคน ก็ทำให้ลอยกับจันทร์เริ่มคิดได้ ลอยตัดสินใจเลิกกินเหล้าอย่างเด็ดขาด ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็เริ่มดีขึ้น พวกเขาช่วยกันทำมาหากิน รอให้สายไหมคลอดลูกแล้วกลับไปเรียนต่อ และรอคอยการกลับมาของก้อนเมฆ
บทสรุป
รากฐานสถาบันครอบครัวมีส่วนสำคัญอย่างยิ่งในการขัดเกลาหล่อหลอมให้เด็กคนหนึ่งเติบโตขึ้นเป็นคนเช่นไร "ประตูบานแรก" ก็คือสถาบันครอบครัว ที่ซึ่งเด็กๆ จะเรียนรู้และซึมซับสิ่งต่างๆ ก่อนที่จะเปิดออกไปเผชิญโลกกว้าง อันเต็มไปด้วยสิ่งยั่วยุมากมายที่หมุนวนไปตามกระแสของชีวิต มันอาจเป็นเพียงเส้นบางๆ หากไร้ซึ่งหลักยึดเหนี่ยวหรือใจไม่หนักแน่นพอ ก็อาจพลั้งเผลอหลงเดินทางผิดได้โดยง่าย
แสดงความคิดเห็น