บทที่ 2 พันธะสัญญา

  

 

บทที่ 2 พันธะ 

 

เอเรนใช้มือยันร่างตัวเองขึ้นมาจากหลุมลึกก่อนจะหอบหายใจเล็กน้อยจากแรงปะทะเมื่อครู่ เขาหันกลับไปมองด้านล่างอย่างรวดเร็ว และไม่ลังเลที่จะยื่นมือออกไป

 

“จับไว้” เขากล่าวสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอประสานกับสายตาของเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือขึ้นมาจับมือเขาอย่างมั่นคง เอเรนออกแรงดึงจนร่างของเธอพ้นจากหลุม

 

ทันทีที่เท้าของเธอแตะพื้น แสงจันทร์ที่ลอดผ่านพุ่มไม้เหนือศีรษะก็สาดส่องลงมาอย่างพอดิบพอดี ลำแสงสีเงินนั้นขับให้เส้นผมสีแดงเพลิงของเธอเปล่งประกายราวกับเปลวไฟในค่ำคืนที่ไร้ดวงดาว ผมของเธอพลิ้วไหวเบาๆ ตามสายลม เสมือนเปลวเพลิงที่มีชีวิต

 

เอเรนเผลอมองเธอค้างอยู่ชั่ววินาทีหนึ่ง ไม่ใช่เพราะความงาม แต่เพราะอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้งและซับซ้อนในแววตาของเธอ

 

หญิงสาวหอบหายใจเล็กน้อยก่อนจะยืดตัวเต็มความสูง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ดวงตาของเธอกวาดมองรอบบริเวณอย่างช้าๆ

 

“โลกใบนี้...ยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่เลยนะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงปนเศร้า ก่อนจะยิ้มบางๆ

 

“ในที่สุด...ก็ได้เห็นอีกครั้ง”

 

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนและคราบฝุ่น แต่ในแววตาคู่นั้นกลับฉายแววแห่งความเข้มแข็งอย่างไม่สั่นไหวหญิงสาวเบื้องหน้าสูดหายใจเข้าเต็มปอด กลิ่นของดินชื้นและกลิ่นหญ้าภายใต้แสงจันทร์ทำให้เธอรู้สึกทั้งคุ้นเคยและห่างไกลในเวลาเดียวกัน 

 

ดวงตาคู่งามของเธอกวาดมองไปรอบบริเวณอย่างเงียบงัน ก่อนที่รอยยิ้มบางจะปรากฏบนใบหน้า

 

เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่เหนือศีรษะ แสงสีเงินทอประกายอยู่ในดวงตาของเธอ

 

เอเรนยืนเงียบ เด็กหนุ่มจากต่างโลกไม่คิดจะกล่าวอะไรเพิ่มเติม สำหรับเขา โลกใบนี้ไม่ต่างจากโรคที่กัดกินหัวใจช้าๆ—โรคที่พรากชีวิตอันสงบสุขไปอย่างไร้เมตตา มันเหวี่ยงเขาเข้ามาท่ามกลางสงคราม การทรยศ และเลือดเนื้อที่ไม่มีวันลบเลือนจากความทรงจำ

 

“เราจะไปไหนกันต่อดี”

 

เสียงเย็นเยียบราวกับลมหนาวยามค่ำคืนของชายหนุ่มดังขึ้น ทะลวงความเงียบที่ปกคลุม

 

หญิงสาวหันกลับมามองเขา แววตาที่เคยสดใสราวอัญมณีกลับเต็มไปด้วยความเศร้าหมองที่ลึกเกินกว่าจะเอ่ย เธอเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา

 

“ฉันไม่มีที่ให้กลับไปแล้ว... คนที่ฉันรู้จักก็ตายหมดแล้ว”

 

คำพูดนั้นทิ้งความเงียบอีกครั้ง ราวกับทั้งโลกหยุดหมุนอยู่ชั่วขณะ

 

เอเรนหันหน้าขึ้นมองท้องฟ้า สายตาเหม่อลอยแต่หนักแน่น

 

“งั้นหรอ... แต่ฉันน่ะ ยังมีที่ที่อยากกลับไป”

 

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ยากจะมองข้าม

 

หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย “ที่แบบไหนกัน ที่ยังรอคนอย่างนายอยู่…”

 

เอเรนไม่ตอบในทันทีเขาสูดหายใจสายตามุ่งมั่น ก่อนที่เขาจะเดินไปข้างหน้าอย่างงเชื่องช้าแต่หนักแน่น

ทิ้งเพียงคำพูดสุดท้ายไว้ให้เธอ

 

“ที่ที่ฉันสามารถเลือกได้ด้วยตัวเอง...ว่าจะปกป้องอะไร และจะทำลายอะไร””

 

เด็กหนุ่มเลิกคิ้วสูง "คลายคำสาป? หมายความว่ายังไง "

 

หญิงสาวยิ้มบางพลางพยักเพยิดไปที่ริมฝีปากของเธอ 

 

"นายสังเกตไหมว่าการพูดของฉันมันแปลกไป" 

 

เธอเว้นจังหวะ "นั่นก็เพราะก่อนที่ฉันจะถูกสาปให้เป็นแบบนี้ เดิมทีฉันมาจากโลกเดียวกับนาย เป็น 'ผู้กล้า' เหมือนกัน"

 

เด็กหนุ่มถึงกับอึ้งไปกับคำบอกเล่าของเธอ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "หมายความว่ายังไงกัน?"

 

"คำสาปนี้จะทำงานเมื่อฉันตกอยู่ในอันตราย" เธออธิบาย เสียงของเธอแผ่วลงเล็กน้อย

 

 "ตอนนี้ร่างกายของฉันเหมือนมีสองวิญญาณอยู่ในร่างเดียวกัน" 

 

หญิงสาวถอนหายใจ "เพื่อความปลอดภัยของอาณาจักร พวกเขาจึงตัดสินใจผูกฉันไว้กับคำสาปนี้ เพราะพวกเขาไม่สามารถฆ่าฉันได้"

 

เอเรนเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวในใจ "หรือว่า..." เขาพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

 

"ใช่แล้ว"

 

 หญิงสาวพยักหน้า สีหน้าฉายแววเจ็บปวด 

 

"พวกนั้นไม่สามารถกำจัดฉันได้ จึงเลือกที่จะขังฉันไว้ในร่างนี้แทน" 

 

เธอชี้ไปที่ร่างกายของตัวเอง "และวิญญาณอีกดวง... มันเป็นของใครบางคนที่ถูกสังเวยเพื่อสร้างคำสาปนี้"

 

เด็กหนุ่มสับสน เขาพยายามทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด 

 

"แล้ว... มันทำงานยังไงกันแน่"

 

"เวลาฉันตกอยู่ในอันตราย หรือเมื่อไรก็ตามที่จิตใจอ่อนแอ วิญญาณอีกดวงจะเข้าควบคุม" หญิงสาวอธิบาย 

 

"และมันจะเปลี่ยนการพูดของฉันไปอย่างที่นายได้ยิน มันจะพูดภาษาโบราณที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ มันเหมือนเป็นเกราะป้องกัน เป็นกลไกที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อไม่ให้ฉันใช้พลังได้เต็มที่" 

 

เธอเว้นจังหวะ "และเพื่อไม่ให้ใครสามารถใช้ประโยชน์จากฉันได้ง่าย ๆ"

 

เด็กหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองหญิงสาวด้วยแววตาเห็นใจ 

 

"แล้ว... ถ้าคลายคำสาปได้ จะเกิดอะไรขึ้น"

 

หญิงสาวหลุบตาลงเล็กน้อย "ฉันไม่แน่ใจนัก" เธอยอมรับ 

 

"แต่ฉันคิดว่ามันจะทำให้ฉันเป็นอิสระจากวิญญาณ และกลับมาเป็นตัวของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์อีกครั้ง"

 

 เธอเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่ม แววตาเต็มไปด้วยความหวัง "นาย... จะช่วยฉันได้ไหม"

 

เอเรนพยักหน้ารับ “ได้…แต่ก่อนอื่นฉันจะต้องล้างแค้นเจ้าพวกที่ทำกับฉันกับเพื่อนๆของฉันเสียก่อน “

 

“ดังนั้นฉันจำเป็นต้องใช้พลังของเธอ”