Summer love, Can it be forever?

เหงื่อหยดเกาะกุมใบทั่วใบหน้า มันเล่นกับแสงสุดท้ายของวันเหมือนอัญมณียามเมื่อต้องแสง

สองตาฉันจ้องมองไปที่เขา ...เคยคิดหรือไม่ ว่าเราจะเจอกันที่ตรงนี้อีกเมื่อไร

เขาพูดด้วยถ้อยคำเคลือบน้ำตาล เจือไปด้วยความหวัง ว่าโลกนี้มันคงไม่กว้างเกินไปที่เราจะได้เจอกันอีก

ความรักช่วงหน้าร้อน คิดหรือว่ามันจะอยู่ตลอดไป?

ไม่มีทาง..ฉันตอบเพียงในใจ

เช่นเดียวกับความรู้สึกที่มันจะไม่วันเล็ดลอดออกมา

อากาศและแสงอาทิตย์ ฉันไม่แน่ใจว่ามันร้อนกว่าทุกวันหรือไม่

แต่ที่แน่ๆภาพชายหนุ่มตัวชุ่มเหงื่อจากการซ้อมอย่างหนัก ฉันคงไม่เห็นภาพเหล่านี้อีก

สนามกีฬาว่างเปล่าสลักลึกในความทรงจำ

แต่เอาเถอะ! ฉันยกความกังวลทั้งหมดให้กับสายลมแห่งอนาคต

และหวังว่ามันจะผ่านมา กอบโกยความกังวลฉันหายไปจนหมด

ใบไม้ผลิจนกลายเป็นร่วงหล่น ดอกไม้หอมแปรเปลี่ยนเป็นโรยลา ชายหาดแปรเปลี่ยนเป็นตึกสูง

กระบวนการเหล่านี้ มันเกิดซ้ำไปซ้ำมา

เช่นเดียวกับอายุ ที่เพิ่มขึ้นในทุกๆ ปี

ฉันกลายเป็นเด็กในร่างผู้ใหญ่ ฉันว่าฉันทำได้ดี ที่ไม่ให้ใครเห็นร่างเด็กคนนั้น

ภาระหน้าที่ ถาโถมไม่ต่างจากคลื่นยักษ์

ฉันนิ่งคิด สายตาจับจ้องคลื่นเย็นที่ชายหาดแห่งนี้

...ก็ปีแล้วที่ไม่ได้เห็นภาพเหล่านี้?

ฉันกลับมาที่เดิม ที่ที่ความรักหน้าร้อนเคยผลิบาน

ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไป อากาศ ชายหาด เม็ดทราย หรือแม้แต่ความทรงจำ

ภาพของชายคนนั้นมันเริ่มเลือนลาง แต่ก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงกลับมา

อีกหนึ่งสิ่งที่เปลี่ยนแปลง คงจะเป็นเงาไหวๆ ที่กำลังเดินเข้ามา

เขาเป็นชายหนุ่มอีกคน

จุดแปลกปลอมของอดีต แต่เป็นความจริงของปัจจุบัน

เขาคือคนรักฉัน คนที่เดาว่าเป็นส่วนหนึ่งที่หายไป

เราสองคนเดินกันเรียบชายหาด มือนุ่มสัมผัสกัน กอบกุมความอบอุ่นชุ่มด้วยความรู้สึก

คิดว่าเขาเป็นสิ่งเดียวที่โชคชะตาอยู่ข้างเดียวกับฉัน

พวกเราเดินหยอกล้อเหมือนเย้ยความทรงจำที่ทับซ้อน

ฉันไม่ได้หวังให้มันเป็นเช่นนั้น...คุณจะเชื่อไหม?

สนามกีฬา ในที่สุดฉันก็ยืนอยู่จุดเดิม

ภาพอดีตทับซ้อนกับภาพความจริง

ไม่ใช่หรอก! มันเพียงภาพฝัน

เขาเอื้อมมือคว้าแขน ในขณะที่สายตาช้อนจ้องมอง

ไม่มีทาง!

นี่มันคือนิรันดร์อย่างที่ฉันฝันหา

เพียงแต่มันไม่ใช่ เขา ทำไมวันนั้นเขาไม่ขอให้ฉัน…อยู่

ลมหายใจถูกทอดถอน ภาพเขาคนนั้นมันหายไปแล้ว

หายไปพร้อมกับลมแห่งฤดูร้อน

เหลือเพียงความเป็นจริง

สิ่งนิรันดร์ที่มีตัวตน