ตอนที่ 6

 

แทนตะวันปรากฏตัวในชุดสูทสีเข้มที่ดูเนี้ยบและสง่างาม ร่างสูงสะท้อนความสุขุมและทรงพลังจนทุกคนในบริเวณนั้นหยุดนิ่ง ใบหน้าคมกริบและสายตานิ่งเฉียบของเขากวาดมองทุกคน ก่อนจะหยุดที่พิมพ์พิไล

เขามาทันได้ยินบทสนทนาของเธอกับปลายฝนเมื่อครู่นี้ ดวงตาคมทอดมองเธออย่างไร้ความปรานี

พิมพ์พิไลสะดุ้งเฮือก รีบตั้งสติและปั้นรอยยิ้มหวานประจบ “อ๋อ...ไม่มีอะไรค่ะคุณแทน พิมพ์แค่—”

“เธอเป็นแขกของผม” เสียงเขาตัดบท น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่หนักแน่น ราวกับประโยคสั้น ๆ นี้ไม่มีช่องว่างให้โต้แย้ง

รอยยิ้มของพิมพ์พิไลหยุดชะงัก เธอหน้าถอดสี มือที่กอดอกไว้ขยับเล็กน้อยเหมือนจะพยายามควบคุมความประหม่า

“ขะ...ขอโทษค่ะคุณแทน พิมพ์ไม่ทราบจริง ๆ”

ดวงตาของแทนตะวันจับจ้องพนักงานต้อนรับสาว สายตาเย็นเฉียบของเขาบ่งบอกชัดว่าไม่ต้องการคำแก้ตัวเพิ่มเติมใด ๆ

“คราวหน้าถ้ามีใครบอกว่าเป็นแขกของผม ถามให้แน่ใจก่อนพูด”

น้ำเสียงเรียบเฉียบที่เปล่งออกมาทำให้พิมพ์พิไลหน้าซีดลงไปอีก ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนเธอจะโต้กลับไม่ได้

เขาหันมามองปลายฝน ดวงตาที่เคยเย็นชาอ่อนลงเล็กน้อย มีแววอ่อนโยนแฝงอยู่ในนั้น

“ปลายฝนกำลังจะมาเป็นพนักงานของเรา”

ประโยคนี้ทำให้ล็อบบี้ทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบสนิท แววตาของพิมพ์พิไลเบิกกว้าง ก่อนที่เธอจะหลุดเสียงสั่น ๆ ออกมา

“คะ…คะ?!”

“มีอะไรข้องใจไหม คุณพิมพ์พิไล” น้ำเสียงที่เย็นเฉียบอีกครั้งดังก้องในใจคนฟัง จนเธอเผลอกลืนน้ำลาย

“เอ่อ… เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” พิมพ์พิไลตอบด้วยน้ำเสียงเจื่อน ๆ แต่สายตากลับเหลือบมองปลายฝนด้วยความไม่พอใจ

สายตาของแทนตะวันเลื่อนไปยังอนงค์ “พี่นงค์ครับ ช่วยตามพี่นุชมาหาผมที่ห้องทำงานตอนนี้ด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะคุณแทน” อนงค์ตอบรับด้วยความกระตือรือร้น

แทนตะวันหันกลับมามองปลายฝน ความเงียบในแววตาเปลี่ยนเป็นการมอบความมั่นใจ

“ตามฉันมา”

คำพูดสั้น ๆ ที่ทรงพลังทำให้หญิงสาวพยักหน้า ก่อนเดินตามเขาไปอย่างมั่นคง

ระหว่างที่เดินผ่านเคาน์เตอร์ ปลายฝนอดเหลือบมองพิมพ์พิไลไม่ได้ เธอยังคงนั่งนิ่ง มือกำแน่น ความขัดใจปรากฏชัดในแววตา แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา

เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังก้องเบา ๆ ในทางเดิน ขณะที่ปลายฝนก้าวผ่านแผนกต่าง ๆ สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เธอ บ้างเต็มไปด้วยความสงสัย บ้างกระซิบกันเบา ๆ

แต่หญิงสาวก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นใจ เพราะการเดินเข้ามาที่นี่—แม้ไม่ง่าย—แต่เป็นก้าวที่เธอเลือกจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยตัวเอง

แทนตะวันเปิดประตูห้องทำงาน ผายมือเชิญปลายฝนให้เข้าไปก่อน

ภายในห้องกว้างขวาง ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์คุณภาพสูงในโทนสีหรูหราและทันสมัย รายละเอียดทุกอย่างสะท้อนถึงรสนิยมของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี

กลางห้อง โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ตั้งตระหง่าน ขณะที่ด้านหนึ่งของห้องเป็นกระจกใสบานกว้าง เผยให้เห็นทิวทัศน์ของกรุงเทพฯ ได้อย่างสุดสายตา

ไม่นาน—เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่นุชศรา หัวหน้าฝ่ายบัญชีจะก้าวเข้ามา

หญิงร่างท้วมเล็กน้อย ท่าทางยิ้มแย้ม เธอแผ่บรรยากาศอบอุ่น แต่สายตาที่มองมาสะท้อนความเป็นมืออาชีพ

แทนตะวันนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญให้ทั้งสองคนนั่งตาม ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่น

“ปลายฝน นี่พี่นุชศรา หัวหน้าฝ่ายบัญชี” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนหันไปหานุชศรา “พี่นุชครับ คนที่ผมบอกไว้ คือเธอ”

นุชศรายิ้มกว้าง ความอบอุ่นปรากฏชัดในสายตา “ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ น้องปลายฝน”

“เช่นกันค่ะ”

ปลายฝนโค้งศีรษะลง แสดงความเคารพอย่างนอบน้อม แววตาฉายความตั้งใจที่แน่วแน่

เสียงทุ้มนุ่มของแทนตะวันดังขึ้นอีกครั้ง

“เธอเตรียมเอกสารสมัครงานมาด้วยไหม ปลายฝน”

“ค่ะ เตรียมมาค่ะ”

ปลายฝนหยิบแฟ้มเอกสารที่จัดไว้อย่างเรียบร้อยแล้วยื่นให้ แทนตะวันรับมา เปิดพลิกดูทันที ดวงตาคมกริบไล่กวาดข้อมูลอย่างรวดเร็ว ทุกตัวหนังสือถูกตรวจสอบอย่างละเอียด โดยเฉพาะประวัติการศึกษาและความสามารถพิเศษ

ไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้น วางเอกสารลงตรงหน้า แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“เล่าประสบการณ์การทำงานก่อนหน้านี้ รวมถึงเหตุผลที่เลือกสมัครงานที่นี่”

ปลายฝนยิ้มบาง ๆ รู้สึกขอบคุณเขาในใจ เธอเข้าใจว่าแทนตะวันตั้งใจเปิดโอกาสให้เธอพิสูจน์ตัวเองอย่างเต็มที่ และเธอก็จะทำให้ดีที่สุดเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอคู่ควรกับโอกาสนี้

“ฉันเคยทำงานบัญชีที่บริษัทขนาดกลางค่ะ นอกจากจัดการเอกสารทางการเงินแล้วยังรับหน้าที่ธุรการอื่น ๆ มีโอกาสทำรายงานส่งผู้บริหารหลายครั้ง ซึ่งช่วยให้ฉันฝึกทักษะการจัดการเวลาและการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า

ส่วนที่เลือกสมัครที่นี่ เพราะเห็นว่าบริษัทวงศ์สกุลสถาพรมีความมั่นคง วิสัยทัศน์ชัดเจน และน่าจะเป็นที่ที่ช่วยพัฒนาศักยภาพของฉันได้ค่ะ”

นุชศรายิ้มเล็กน้อย ก่อนถามต่อ “ถ้ามีงานเร่งด่วนเข้ามาพร้อมกัน คุณจะจัดการอย่างไร”

ปลายฝนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ฉันจะลิสต์ลำดับความสำคัญ แล้ววางแผนลงตารางให้เป็นขั้นตอน หากมีปัญหาที่เกินขอบเขต ก็จะรีบปรึกษาหัวหน้าหรือฝ่ายที่เกี่ยวข้องเพื่อหาทางแก้ไขโดยเร็วค่ะ”

แทนตะวันฟังอย่างตั้งใจ พยักหน้าเบา ๆ คล้ายกำลังชั่งน้ำหนักว่าเธอเหมาะสมกับตำแหน่งนี้หรือไม่

นุชศราหันมายิ้มให้เขา “ดูเป็นระบบระเบียบดีนะคะคุณแทน”

แทนตะวันหันกลับมาถามคำถามต่อไป “การทำงานร่วมกับทีม ถ้าเกิดความขัดแย้งหรือความคิดเห็นไม่ตรงกัน คุณจะจัดการอย่างไร”

ปลายฝนตอบทันที “ฉันจะเปิดใจฟังอีกฝ่ายก่อน เพื่อหาจุดกึ่งกลางที่ทำงานร่วมกันได้ ถ้ามีอีโก้ในงาน ฉันจะลองคุยนอกรอบเพื่อให้เราใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ค่ะ”

ทั้งแทนตะวันและนุชศราพยักหน้าเล็กน้อย แสดงความพอใจในคำตอบ

“ดีเลยค่ะ พี่ว่าสบายใจได้ น้องปลายฝนมีทัศนคติที่ดีและแนวทางแก้ปัญหาที่เป็นระบบ” นุชศราเอ่ยยิ้ม ๆ

แทนตะวันสบตานุชศรา ก่อนหันมาที่ปลายฝน เขาเอ่ยคำตัดสินเสียงนิ่งเรียบ

“ตกลงตามนี้ ในฐานะประธานบริษัท ผมรับคุณปลายฝนเข้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยหัวหน้าฝ่ายบัญชี คุณสามารถเริ่มงานได้ตั้งแต่วันนี้”

ปลายฝนสูดหายใจลึก รู้สึกถึงความโล่งใจและความภูมิใจที่เอ่อล้น ในที่สุด... เธอก็ได้งานนี้ด้วยความสามารถของตัวเอง

“พี่นุชครับ ฝากปลายฝนด้วย ช่วยแนะนำระบบงานให้เธอเข้าใจหน่อยนะครับ”

“ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง พี่จะดูแลให้เต็มที่”

แทนตะวันหันกลับไปยังพนักงานบัญชีคนใหม่ “ยินดีต้อนรับสู่บริษัทวงศ์สกุลสถาพรนะครับ”

ปลายฝนยิ้มตอบ รอยยิ้มสุภาพและแววตาที่ฉายความตั้งใจทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ

นุชศรายิ้มต้อนรับอย่างจริงใจ “ตอนนี้ฝ่ายบัญชีงานล้นมืออยู่พอดี... น้องปลายฝนพร้อมเริ่มงานวันนี้เลยไหมจ๊ะ?”

“พร้อมค่ะ ถ้าพี่นุชต้องการให้ช่วยอะไรก็บอกได้เลยนะคะ”

“ดีจ้ะ พี่ยินดีต้อนรับน้องฝนเสมอ”

หญิงสาวยิ้มรับด้วยความรู้สึกโล่งใจและขอบคุณ สัมผัสได้ถึงความเป็นกันเองของหัวหน้าฝ่ายบัญชี

“ถ้าอย่างนั้น ให้ปลายฝนเริ่มงานได้เลยนะคะ คุณแทน”

นุชศราหันไปถามประธานหนุ่มที่มองมายิ้มบาง ๆ ก่อนพยักหน้าตอบ

“ได้สิครับ”

สายตาคมกริบของเขาสบกับดวงตากลมหวานของเธอเป็นชั่วขณะ รอยยิ้มละมุนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา แม้ไม่ได้เอ่ยวาจาใด แต่ในสายตานั้นเผยให้รู้ว่าเขามั่นใจว่าเธอทำได้

ปลายฝนโค้งศีรษะเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงนุ่มนวล “ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้โอกาสและเชื่อมั่นในตัวฉัน ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”

เมื่อสองสาวออกจากห้อง แทนตะวันเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตาคมทอดมองเอกสารตรงหน้า มือหนาหยิบแฟ้มประวัติของปลายฝนขึ้นมาอีกครั้ง

เขาไม่ได้รับเธอเข้าทำงานเพราะความสงสาร แต่เพราะเธอสมควรได้รับโอกาสนี้ด้วยความสามารถ ไม่ใช่เพราะ “ความสัมพันธ์ส่วนตัว” แต่เพราะ “ฝีมือ” ของเธอเอง

ทันทีที่ปลายฝนก้าวพ้นประตูห้องทำงาน ความตื่นเต้นและความโล่งใจที่เก็บกดไว้นานพลันหลั่งไหลออกมา หญิงสาวสูดหายใจลึก ปล่อยให้อารมณ์ทั้งหมดซึมซับเข้าสู่หัวใจ

ริมฝีปากระบายรอยยิ้มจาง ๆ เต็มไปด้วยความหวัง

‘ในที่สุด... ฉันก็ได้โอกาสใหม่เสียที’

เธอบอกตัวเองอย่างมั่นใจ พร้อมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า เธอคู่ควรกับสิ่งนี้

แทนตะวัน—ชายหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นความหวาดหวั่นในใจเธอ แต่กลับยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เปลี่ยนเส้นทางชีวิตของเธอให้ก้าวไปข้างหน้า

ไม่ใช่แค่ “มอบโอกาส” แต่ยัง “เชื่อมั่น” ในตัวเธออย่างแท้จริง

นุชศราพาปลายฝนมายังแผนกบัญชี บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความขยันขันแข็ง ทุกคนดูตั้งใจทำงาน แต่ก็มีความเป็นกันเองที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น

หัวหน้าแผนกสาวใหญ่เดินนำหญิงสาวเข้าไป พร้อมแนะนำเพื่อนร่วมงานทีละคน

“นี่พี่ประภา เจ้าหน้าที่บัญชีอาวุโสของเรา” นุชศราเอ่ยพลางยิ้มกว้าง

ปลายฝนยกมือไหว้ พี่ประภายิ้มรับอย่างเป็นมิตร ก่อนที่เสียงนุ่มของหัวหน้าแผนกจะดังขึ้นอีก

“ส่วนคนนี้พี่ธีรวัฒน์ เขาดูแลด้านเอกสาร ใจดีมากเลยล่ะ”

ปลายฝนพยักหน้าทักทาย พี่ธีรวัฒน์ยิ้มกว้างตอบกลับ ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย

“และนี่ชลธิชา สาวสดใสของแผนกเรา อายุไล่เลี่ยกับน้องฝนเลยนะ”

ชลธิชายิ้มหวานให้ปลายฝน ก่อนหัวหน้าแผนกจะหันมาถาม “น้องฝนอายุเท่าไหร่จ๊ะ?”

“ยี่สิบสองค่ะ ยินดีที่ได้ร่วมงานกับทุกคนนะคะ”

เพื่อนร่วมงานหลายคนส่งรอยยิ้มให้เธอ บรรยากาศที่เคยเกร็งกลับดูเบาสบายขึ้นทันที

จากนั้น นุชศราเริ่มอธิบายการทำงานด้านบัญชีให้ปลายฝนอย่างเป็นระบบ หญิงสาวตั้งใจฟังทุกคำ จดบันทึกอย่างขะมักเขม้น

“ถ้ามีอะไรสงสัย ถามพี่ได้เสมอนะ”

ปลายฝนยิ้มตอบ “ขอบคุณค่ะ พี่นุช ฝนจะพยายามเรียนรู้ให้เร็วที่สุดค่ะ”