Realm of Tales 2 : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 2 คืนชีพอีกครั้ง

นิมิตใหม่เกิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาเห็นโรงพยาบาล...

“เธอต้องไม่เป็นอะไร เจี๊ยบ... หมอเร่งมือด่วน... อยู่กับฉันก่อน... เจี๊ยบ!!” เสียงผู้เป็นพ่อของเขาร้องเรียกแม่ของเขาที่กำลังคลอดเขาออกมา

“คุณได้ลูกชาย แต่หมอต้องขอแสดงความเสียใจ...” เสียงหมอกล่าวกับพ่อ

“สวัสดี...หนูน้อย...” เสียงปีศาจแปลกหน้าดังขึ้น

 

เขาตื่นขึ้นมา เขาไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องพวกนี้แล้ว เขาจึงเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า แต่ทันใดนั้นที่กระจกกลับปรากฏเป็นใบหน้าของฮีโร่บรายน์ตะโกนว่า “แกมันอ่อนหัด!”

ด้วยความที่เขาเบื่อที่จะต้องมาเจอกับเรื่องงี่เง่าเหล่านี้ เขาจึงถามไปว่า “นี่ วันหลังมาแบบดี ๆ ได้ไหม ไม่ต้องมาแบบตกใจ คนเขากลัว”

แต่หลังจากนั้นก็มีภาพของบุคคลปริศนาบอกว่า “พลังของฉันยังไม่แข็งแกร่ง นายต้องเข้าไปใหม่ เข้าไปจัดการมัน เข้าไปสู้กับมัน”

 

            หลังจากที่ยังลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองอยู่ในอีกห้องหนึ่ง...

            “หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี...” เสียงคนสวดมนต์

            ยังค่อย ๆ ลุกขึ้นมา

            “เฮ้ย! ฟื้นเฉย!” ผู้ใหญ่บ้านอุทาน “ฟื้นได้ยังไงเนี่ย!”

            “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ นี่ผมหลับไปกี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปีแล้วครับ?” ยังถาม

            “สองปีสิ” ผู้ใหญ่บ้านตอบ

            “หา?? สองปีเลยเหรอ?” ยังอุทาน

            “ใช่ สองปี” ผู้ใหญ่บ้านตอบ “แหม เธอนี่อึดมาก ๆ เลย ตกจากหลังคาไม่เป็นอะไร ต้องขอบคุณหมอข้าง ๆ ฉันนะเนี่ยนะที่รักษาเธอจนหายเป็นปลิดทิ้ง”

            “ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ” ยังพูดกับหมอสาวข้าง ๆ “ที่ช่วยชีวิตผมไว้”

            “ไม่เป็นไรจ้ะ” แพทย์หญิงตอบ

            “แต่อาการก็น่าเป็นห่วงอยู่นะ พักผ่อนเยอะ ๆ ดีกว่านะยัง” ผู้ใหญ่บ้านพูด

            “ไม่ได้หรอกครับผู้ใหญ่บ้าน ผมหลับไปตั้งสองปี ผมอาจจะพลาดอะไรไปสักอย่างสองอย่างแน่ ๆ” ยังพูด “แล้วผมพลาดอะไรไปหรือเปล่าครับ?”

            “ก็ระหว่างที่เธอหลับไปตั้งสองปีก็เกิดเรื่องต่าง ๆ มากมายเลยนะ” ผู้ใหญ่บ้านตอบ “เช่น อาวุธของพวกเราถูกขโมยไปน่ะสิ”

            “ถูกขโมยไปเหรอครับ?” ยังถาม “แสดงว่าโจรที่เคยขโมยเอกสารลับที่ผมเคยเจอ ต้องมีจุดที่เชื่อมโยงกับเรื่องนี้แน่นอนเลยครับ”

            “ก็คาดว่าอย่างนั้น แต่ก็พักผ่อนเยอะ ๆ แล้วกันนะ” ผู้ใหญ่บ้านพูด “เดี๋ยวขอคุยอะไรกับหมอก่อน”

            และเมื่อยังลงจากเตียง เขาก็ได้ทักทายกับชายวัยกลางคนต้น ๆ คนหนึ่ง ซึ่งบอกว่า

            “โอ้ เธอตื่นแล้วเหรอ หลังจากหลับไปสองปี ยัง ลีพุง (Young LeePung) สบายดีไหม?”

            “สบายดีครับ แล้วคุณคือใครเหรอครับ?” ยังถาม

            “เอาล่ะ ฉันชื่อว่าเคียร์บอล (Kaerbwal) ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ชายวัยกลางคนต้น ๆ ตอบ “ยัง ทำไมเธอไม่ออกไปข้างนอกเพื่อดูสิ่งใหม่ ๆ ล่ะ หลังจากที่ผ่านมาเธอยังเป็นเจ้าชายนิทราอยู่เลย”

            “หืม? ยัง ลีพุง?” ยังถามเมื่อเขารู้ว่าได้นามสกุลใหม่แล้ว

            “อ๋อ ก็เรื่องที่เธอตกจากชั้นใต้หลังคาน่ะสิ” เคียร์บอลตอบ “เราคิดว่าเธอจะไม่รอดแล้ว แต่เธอรอดมาได้ เราก็เลยตั้งนามสกุลให้ว่าลีพุงที่หมายถึงความกล้าหาญน่ะ ก็นั่นแหละ เธอควรจะไปข้างนอกเพื่อออกไปเดินเล่นได้แล้วนะ”

            “ขอบคุณมากครับ” ยังพูด “ค...เคียร์บัล”

            “เคียร์บอล พูดให้มันชัด ๆ หน่อย” เคียร์บอลท้วง

            “เขี่ยบอล” ยังเรียกเคียร์บอล

            “เออ จะเขี่ยบอลก็ได้ไม่ว่าหรอก” เคียร์บอลตัดบท

 

            และยังก็ได้เดินออกไปจากห้องพักใหม่ของเขา และเดินลงมา ซึ่งห้องพักใหม่นี้อยู่ชั้นบน แต่ระหว่างที่ลงบันไดเขาก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ จากใต้หลังคา เขาไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนอะไรไปบ้าง แต่ยังก็ได้พบกับพ่อครัวด้วย และเมื่อออกมาข้างนอก ชาวบ้านภายนอกก็ประหลาดใจมากที่ยังรอดมาได้ แต่เมื่อเขาไปดูโรงตีเหล็กเขาก็ได้เห็นสมิธคุยกับพวกทหารอยู่ ซึ่งยังพยายามจะเข้าไปหาแต่ทหารคนหนึ่งกลับห้ามยัง ดังนั้น เขาจึงออกไปจากโรงตีเหล็กก่อน และเขาก็เดินไปดูสถานที่ต่าง ๆ ซึ่งสองปีที่ยังหมดสติไปนั้นมีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนไปเยอะมาก สิ่งก่อสร้างที่สร้างไม่เสร็จ แต่ผ่านไปสองปีมันก็สร้างเสร็จพอดี แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ต้องกลับไปเอาของเพราะเขาไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาด้วย พอได้ของแล้วก็ออกไป ระหว่างนี้เขาก็สงสัยว่ามันมีอะไรอยู่ในชั้นใต้หลังคากันแน่

 

            พอยังออกมาอีกครั้ง เขาต้องการที่จะหาเงิน แต่ก็เริ่มจากเดินไปหาฟาร์มเชือดแกะของราล์ฟ (Ralf The Sheep Stalker) พอยังทักทาย ราล์ฟก็บอกว่า “สวัสดี ฉันต้องการคนที่จะสามารถฆ่าแกะส้ม ๆ พวกนี้และเอาเนื้อแกะมาให้ฉันนะ”

            “ได้เลยครับ” ยังตอบ

            “ขอบคุณพระแม่ดราโก ฉันจะรออยู่ตรงนี้จนกว่านายจะเสร็จงานและจะได้รางวัลไป” ราล์ฟพูด

            “ได้ครับ” ยังตอบ

            แต่แกะส้มเหล่านี้ไม่เหมือนแกะสายพันธุ์อื่น เพราะมันสามารถกัดผู้ที่จะมาทำร้ายมันได้เช่นกันหากมันถูกทำร้าย

            “แล้วพี่ต้องการเนื้อแกะดิบกี่ชิ้น?” ยังถามราล์ฟ

            “แปดชิ้น” ราล์ฟตอบ

            “โอเค แปดชิ้นก็แปดชิ้น” ยังพูด จากนั้นก็จัดการแกะส้มต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งครบตามจำนวนที่ราล์ฟต้องการ แต่ว่า เขากลับไม่ได้รับเงิน ได้รับค่าประสบการณ์ที่น้อยนิด แต่ได้รับโทสะมหาศาล

            “พี่ หาเรื่องผมเหรอ?” ยังถามอย่างมีเคืองบ้างแล้ว “ทำไมพี่ให้ค่าประสบการณ์น้อยจังเลย เงินก็ไม่ได้ด้วย”

            “อย่าว่าอย่างนี้เลยนะ” ราล์ฟพูด “งี่เง่า”

            ด้วยความที่ยังโดนราล์ฟดูถูกซะขนาดนั้น เขาจึงออกจากฟาร์มเชือดแกะออกไปด้วยความโมโห เขาไม่รู้ว่าเขาจะต้องซื้ออะไรกันเนื่องจากเงินที่ได้ก็มาจากการดร็อปของพวกโจรเมื่อสองปีก่อนเท่านั้นเอง ดังนั้น เขาจึงลองซื้อของบ้าง เขาได้แอปเปิ้ลมาแล้วสี่ชิ้น แล้วจากนั้นก็ลองไปหาทหารแก่อีกคนหนึ่ง (แก่กว่าเลียมอีกนะเนี่ย) ที่ชื่อแม็กนัส (Magnus)

            “เฮ้ย เธอคือคนที่รอดชีวิจจากดินแดนที่ถูกลืมนี่นา สิ่งที่ทำให้กับทหารเลียมน่ะมันช่างกล้าหาญมาก พอจะมีเวลาบ้างไหม?” แม็กนัสถาม

            “ได้ครับ” ยังตอบ

            “ฉันอยากได้ดวงตาแมงมุม แต่ฉันแก่เกินกว่าจะสู้ได้แล้ว ช่วยข้ามคลองไปแล้วจัดการกับแมงมุมแล้วเอาดวงตามาให้ฉันหน่อยนะเจ้าหนุ่มน้อย” แม็กนัสตอบ

            “ได้เลยครับ” ยังตอบ จากนั้นเขาก็เตรียมดาบเพื่อบุกข้ามคลองไป ปรากฏว่าฝั่งตรงข้ามนี้ได้มีป่าฝนที่อุดมไปด้วยแมงมุมที่กัดเจ็บมาก ยังพยายามจะจัดการมันแต่ก็ยากเอาเรื่องเพราะพวกมันมาแต่ละรอบนี่เกือบสิบกว่าตัว ยังแทบจะจัดการมันไม่ไหวแน่นอน

            “พี่แม็กนัส งานช้างเลยนะเนี่ย” ยังบอกแม็กนัส “แมงมุมแต่ละตัวกัดเจ็บมากเลยนะ พี่ต้องการดวงตาอีกกี่อันเนี่ย?”

            “แปดอัน” แม็กนัสตอบ

            ก่อนอื่นยังต้องขุดหญ้าเพื่อให้ได้เมล็ดมาแลกกับขนมปังจากพ่อครัวก่อน แล้วจากนั้นก็ไปตะลุยกับเจ้าแมงมุมทันที และพอเขาฆ่าแมงมุมจนได้ดวงตาควบแปดอันแล้วก็ไปให้แม็กนัสทันที แต่ตอนจะไปให้แม็กนัสเนี่ยสิ เจ้าตัวดันไม่อยู่ซะงั้น

            “ขอโทษนะฮะพอจะเห็นคนที่ชื่อแม็กนัสอยู่แถวนี้ไหมครับ?” ยังถามทหารใกล้ ๆ

            “เขาไปทำธุระน่ะ เดี๋ยวเขาก็มาแล้ว” ทหารตอบ

            ยังไม่ค่อยเชื่อทหารสักเท่าไหร่ ดังนั้นยังจึงตามหาแม็กนัสต่อไป

            “พี่แม็กนัสครับ” ยังเรียก “พี่อยู่ไหน”

            (แม็กนัสแก่ขนาดนั้นแล้วยังมีคนเรียกพี่ ถือว่าน่าจะเป็นสถานการณ์ในฝันของผู้ชายหลาย ๆ คนมาก ๆ)

            แต่หาไปยังไม่ทันจะได้เจอแม็กนัสกลับไปเจอกับใครก็ไม่รู้ที่ทำอะไรบางอย่างกับลังไม้และพัสดุเหล่านั้น ยังจึงตะโกนเรียกว่า “เฮ้ย! แกเป็นใครน่ะ!”

            “ใครวะ?” บุรุษแปลกหน้าถาม “แก อย่ามายุ่งน่า ออกไปเดี๋ยวนี้!”

            “แกทำอะไรกับสัมภาระนั่น?” ยังถาม

            “แกรู้เรื่องมากเกินไปแล้ว!” บุรุษแปลกหน้าตะโกน

            ยังจึงเข้าไปฆ่าบุรุษแปลกหน้า แต่สิ่งที่เขาดร็อปคือจดหมายที่เป็นแผนบางอย่าง

            “หรือว่า นี่จะเป็นแผนการขโมยอาวุธ?” ยังพึมพำ “ไม่ได้การแล้ว เราต้องรีบเอามันไปให้ผู้ใหญ่บ้านด่วนเลย”

            ว่าแล้ว ยังก็รีบบึ่งกลับไปในบ้านโดยที่เขาไม่สนใจที่จะตามหาแม็กนัสเลย เพราะเรื่องจดหมายนี้สำคัญกว่าแม็กนัส แต่ผู้ใหญ่บ้านตอนนี้ไม่อยู่ในห้องข้างบนแล้ว

            “ผู้ใหญ่บ้านเหรอ เขาอยู่ข้างล่างน่ะ” เคียร์บอลตอบ “ว่าแต่ หมู่บ้านสวยดีใช่ไหมล่ะ เป็นไงบ้าง?”

            “ใช่ แต่ผมเจออันนี้อะ” ยังพูดแล้วชูจดหมายให้เคียร์บอลดู

            “เธอน่าจะลงไปหาผู้ใหญ่บ้านล่ะนะ” เคียร์บอลพูด

            “โอเค” ยังพูด จากนั้นก็ลงไปหาผู้ใหญ่บ้านที่ชั้นล่าง และก็ได้เจอกับผู้ใหญ่บ้านจริง ๆ ด้วย

            “แหม เหงื่อซ่กเชียวนะ” ผู้ใหญ่บ้านทักยัง

            “ผมมีเรื่องด่วนครับ” ยังรายงาน “พอดีว่าระหว่างที่ผมไปเดินเล่นในหมู่บ้าน ผมเจอจดหมายนี้ครับ” ยังถือจดหมายให้ผู้ใหญ่บ้านดู “เป็นจดหมายของใครก็ไม่รู้ ผมไปเจอใครก็ไม่รู้ที่เหมือนจะกำลังจะแอบขโมยสินค้าน่ะครับ”

            “อืม...ข้อความพวกนี้น่าจะเป็นหลักฐานเกี่ยวกับการขโมยอาวุธน่ะนะ ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปให้เลียมจัดการเอง” ผู้ใหญ่บ้านพูด “ฉันจะส่งข้อความนี้ไปให้เลียม เขาจะได้จัดการพวกสายลับที่ขโมยอาวุธของพวกเราไปน่ะนะ”

            “แล้วผมจะช่วยอะไรได้ไหมครับ?” ยังถาม

            “ไม่ต้องช่วยอะไรฉันหรอกยัง” ผู้ใหญ่บ้านตอบ “ที่เธอต้องทำก็คือ พักผ่อนเยอะ ๆ เพราะเธอยังไม่หายดีจากการตกจากที่สูงเลยนะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง”

            “โอเคครับ” ยังพูด จากนั้นเขาก็ไปที่โรงตีเหล็ก ซึ่งเลียมก็ยังคุยกับสมิธไม่เสร็จสักที ดังนั้น ยังจึงขอทหารให้เขาเข้าไปหาแม่ของสมิธ เพราะต้องการจะคุยกับแม่ของสมิธก่อน และเมื่อเข้าไปแล้ว แม่ของสมิธได้หัวเราะและไอออกมาด้วย

            “เธออีกแล้วเหรอ?” แม่ของสมิธว่า “ตอนนี้เธอจำได้หรือยังว่าเธอคือใคร?”

            ทันใดนั้น ยังกลับเกิดอาการแปลก ๆ ราวกับว่ามีใครบางคนที่อยู่ในร่างของเขาใช้กระแสจิตพูดกับแม่ของสมิธด้วย และภาษาที่มันพูดนั้น ตัวยังไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว

 

“พูดจากใจของเจ้าซะ” - ฮีโร่บรายน์สตีฟโอ

“ข้ารู้จักเจ้า ข้าเคยได้ยินเรื่องราวของเจ้า ที่ทำในสิ่งที่ชั่วร้าย...” - แม่ของสมิธ

 

            “นี่มัน ภาษาอะไรกัน?” ยังถาม

            “ฉันกำลังคุยกับแม่หมอคนนี้อยู่” ฮีโร่บรายน์สตีฟโอตอบ “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”

 

“ไม่ได้หมายความว่าการทำสิ่งที่ชั่วร้ายแล้วจะกลายเป็นปีศาจไปตลอดกาลหรอกนะ” - แม่ของสมิธ

“ตามเสียงของหัวใจเจ้า ชี้ทางมันไปยังทางที่ควร” - แม่ของสมิธ

 

            ในที่สุด ยังก็หลุดพ้นจากอาการเหล่านั้น เขาไม่กล้าที่จะคุยกับแม่ของสมิธต่ออีกแล้ว เขารีบออกไปจากโรงตีเหล็กและก็ได้ลองทักทายกับคนภายนอกบ้าง ก็ได้ไปพบกับชาวเอสกีโมที่หลงทางและต้องการหาอะไรที่มันเย็น ๆ เพราะที่หมู่บ้านนี้ร้อนมาก แต่เขาไม่มีเวลาหาเลย ดังนั้น เขาจึงกลับไปนอนที่ห้องพักก่อน

 

            คืนนั้นยังตื่นขึ้นมาด้วยความหิว และเคียร์บอลก็ไม่อยู่ในบ้าน เขาลงไปหาอาหาร แต่เขากลับพบกับศพของผู้ใหญ่บ้านและดาบของเขาที่อยู่บนพื้น แถมทหารก็มาเจอกับยังอีก ดังนั้น เขาจึงรีบหนีกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง เขาไม่รู้ว่าผู้ใหญ่บ้านตายได้ยังไง ใครฆ่าผู้ใหญ่บ้าน แต่ที่แน่ ๆ เขาไม่ได้ทำแน่นอน เขาไม่ต้องการให้พวกทหารเข้าไปในห้องพักของเขาแน่นอน

            “ฉันไม่ได้ทำ!!!”