บทที่ 56 ความสูญเสีย

บทที่ 56 ความสูญเสีย

 

เอเรนและอาร์เธอร์ค่อยๆ เดินเข้าสู่ใจกลางค่ายที่เคยเป็นที่พักของเหล่าอัศวิน ภาพที่เห็นทำให้ทั้งสองต้องหยุดนิ่งด้วยความหดหู่ ร่างของเซอร์เจราล์ดและอัศวินที่เหลือทั้งหมดนอนนิ่งอยู่บนพื้น สีผิวของพวกเขาซีดขาวราวกับกระดาษ ไร้ซึ่งร่องรอยของเลือดใดๆ ศาสตราแห่งโลหิต ได้เก็บเกี่ยวพลังงานอย่างสมบูรณ์ก่อนถอนตัวไป

 

“นี่คือ... พลังของศาสตราแห่งโลหิต” เอเรนกล่าวเสียงแผ่ว 

 

“มันไม่ได้แค่ฆ่า... แต่มันดูดกลืนทุกสิ่งที่เป็นชีวิต”

 

เอเรนหันไปมองดาบนิล อีเร็น ในมือของตัวเอง ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความมืดหม่น

 

“มันก็เหมือนศาสตราวิญญาณที่ดูดกลืนวิญญาณ” เอเรนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พลังแห่งความมืดและพลังแห่งโลหิต แท้จริงแล้วมันแตกต่างกันตรงไหน? หรือแท้จริงแล้ว... ศาสตราทุกชิ้นล้วนเป็นคำสาป ที่พรากชีวิตจากผู้อื่นเพื่อเพิ่มพลังให้ตัวเอง”

 

อาร์เธอร์ หลับตาลงช้าๆ เมื่อได้ยินความจริงที่เจ็บปวดนั้น เขารู้สึกถึงความผิดหวังในพลังที่ตนเองเคยภูมิใจ ในฐานะผู้กล้าที่เคยเชื่อมั่นในแสงสว่างและความยุติธรรม คำพูดของเอเรนเป็นเหมือนค้อนที่ตอกย้ำให้ความเชื่อนั้นแตกละเอียด

 

‘ศาสตราทุกชิ้นล้วนเป็นคำสาป’ คำพูดนั้นดังก้องอยู่ใน”หัวของอาร์เธอร หากศาสตราเทพต้องการความบริสุทธิ์ ศาสตราแห่งโลหิตต้องการชีวิต แล้วแสงศักดิ์สิทธิ์ที่ข้าใช้ล่ะ? เขาคิด 

 

ถ้าาเคยต่อสู้และสังหารผู้คนไปแล้วมากมาย”

 

“ข้าก็ไม่แตกต่างอะไรจากแกเลย เอเรน”

 

อาร์เธอร์ลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววตัดพ้อ “แกพูดถูก... ทุกสิ่งที่เรียกว่าพลัง... มันมีราคาทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นแสงสว่างหรือความมืด”

 

“พวกเขาตายเพราะความภักดีที่ผิดที่ผิดทาง” อาร์เธอร์กล่าวอย่างเย็นชา แต่แววตาของเขาสะท้อนความเสียใจอย่างลึกซึ้ง 

 

“และตายเพราะติดตามคนอย่างฉัน ฉันต่างหากที่ควรตาย... ไม่ใช่คนบริสุทธิ์ที่มีเพียงความภักดี”

 

เอเรน มองร่างไร้วิญญาณของอัศวินเหล่านั้น เขาเห็นภาพตัวเองที่ถูกทรยศและทิ้งไว้ให้ตาย แต่ความแค้นที่เคยมีต่อมนุษย์คนอื่นก็เริ่มลดลงเมื่อเห็นความสูญเสียที่ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา

 

พวกเขาก็แค่ถูกหลอกใช้เหมือนกับฉัน เอเรนคิด 

 

เอเรนเดินเข้าไปใกล้ร่างของเซอร์เจราล์ดที่นอนแน่นิ่ง เขาหยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นมาคลุมใบหน้าของหัวหน้าอัศวินนั้นอย่างแผ่วเบา มันเป็นสัญญาณของการให้เกียรติครั้งสุดท้าย“เซอร์เจราล์ด การ์เร็ต ริคาร์ด และคนอื่นๆ... พวกเขามีชีวิตของตัวเองที่ไม่ได้เกี่ยวกับสงครามศาสตรา” เอเรนกล่าวเสียงต่ำมองไปที่อาร์เธอร์

 

“ถ้านายกลับไปยังอาณาจักรได้... ช่วยดูแลครอบครัวของพวกเขาด้วยนะ... ดูแลภรรยาของการ์เร็ตและลูกๆ ของเขา... ชดใช้หนี้สินของริคาร์ด” 

 

อาร์เธอร์ เดินเข้ามาใกล้ร่างที่แห้งกรังของอัศวินเขาสัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกจากร่างที่ถูกดูดกลืนพลังชีวิตทั้งหมด อาร์เธอร์คุกเข่าลงช้าๆ พลางพยักหน้าอย่างหนักแน่น

 

“ฉันรับปาก” อาร์เธอร์กล่าวเสียงสั่นเครือ 

 

“แม้ว่าฉันจะเกลียดชังความจอมปลอมของอาณาจักร แต่ฉันจะไม่ทอดทิ้งคนที่ต้องสูญเสีย”

 

อาร์เธอร์ใช้มือเปล่าสัมผัสโลหิตที่ยังแห้งไม่สนิทบนพื้น “ฉันขอสาบานด้วยเกียรติของผู้กล้า... หากฉันรอดกลับไปได้ และมีอำนาจเหลืออยู่” 

 

อาร์เธอร์เงยหน้าขึ้นมองเอเรน “ฉันจะไม่เพียงแค่ดูแลพวกเขา... แต่ฉันจะเปิดโปงความจริงที่ทำให้พวกเขาต้องตาย... ความภักดีของพวกเขาจะไม่สูญเปล่า”

 

เอเรนมองการกระทำของอาร์เธอร์ด้วยความเงียบงัน ความแค้นในใจเขาเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย “...ฉันจะเชื่อในคำพูดของนาย อาร์เธอร์”

 

ความสูญเสียครั้งนี้ทำให้เอเรนและอาร์เธอร์ตระหนักถึงความเร่งด่วนของสถานการณ์ หมอกโลหิตได้สลายตัวไปแล้ว แต่ร่องรอยของพลังงานมืดและโลหิตยังคงค้างอยู่ในอากาศ

 

“เราต้องไปจากที่นี่” อาร์เธอร์กล่าว 

 

“ผู้ใช้ศาสตราปีศาจและศาสตราโลหิตรู้แล้วว่าเราเป็นพันธมิตรกัน และรู้เป้าหมายของเราด้วย”

 

“ไปที่อาณาจักรแห่งเหมันต์... ขัดขวางราชาแม็กนัสก่อนที่เขาจะปลดผนึก ศาสตราแห่งเหมันต์ และช่วยลีร่า”

 

 อาร์เธอร์เดินไปเก็บเสบียงและแผนที่ที่ยังหลงเหลืออยู่ในสัมภาระของอัศวินที่รอดจากความเสียหายของการต่อสู้

 

“ไม่มีประตูมิติอยู่ใกล้ๆ แล้ว” อาร์เธอร์บอก 

 

“เราต้องเดินทางผ่านป่าแห่งความมืด ไปยังพื้นที่ทางเหนือ... ซึ่งต้องใช้เวลาหลายวัน... ฉันไม่รู้ว่าเราจะรอดไหม”

 

เอเรนสะพายดาบนิลอีเร็นไว้ด้านหลัง เขามองไปยังทิศทางที่หมอกโลหิตหายไป

 

“ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน... ฉันก็จะไป” เอเรนกล่าว 

 

“และถ้าศาสตราเพลิงตื่นขึ้นตามที่เราคาดการณ์... เราอาจจะต้องเผชิญหน้ากับมันระหว่างทางก็ได้... แต่ว่าต่อให้จะต้องเจอกับอะไรฉันจะยุติเรื่องทั้งหมดนี้ และหาความจริงเบื้องหลังศาสตราทั้งแปดชิ้น”