บทที่ 222 เป็นผัว

“...ผัว...”

“กูเป็นผัวเอลิซ ชัดพอไหม” ผมที่ทนความรำคาญต่อความสงสัยของคุณหมอขี้เผือกตรงหน้าไม่ไหว ถึงกับโพล่งความจริงออกไป

และความจริงที่ผมได้บอกออกไปก็ดูเหมือนว่าจะทำให้คุณหมอหน้าหมวยคนนี้ถึงกับช็อกไปชั่วขณะ...

“ทีนี้ก็บอกความจริงมาให้หมดทุกอย่าง แล้วไม่ต้องกลัวว่ากูจะไปทำอะไรเมียกูหรอกนะ” ผมตัดความรำคาญเอ่ยอย่างบอกอย่างชัดเจนเพื่อให้เคลียร์ทุกอย่าง

“ถะ...ถ้าอย่างนั้น...นายก็คือ...พะ...พ่อ” คุณหมอสาวที่เปลี่ยนจากสายตาช็อกเป็นสายตาลุกวาว พร้อมกับร่างเล็ก ๆ ที่ลุกขึ้นชันเข่าพูดตะกุกตะกักด้วยความตื่นเต้น

“ผัว...โว๊ย ไม่ใช่พ่อ” ผมที่อดหงุดหงิดไม่ได้ หน้าก็ไม่ได้แก่ จะมาหาว่าเป็นพ่อเอลิซได้ไง เดี๋ยวจับแม่งถ่วงน้ำสะนี่...หมอปากหมา!!

“ไม่ใช่ฉันหมายถึง...พ่อของ...”

ในขณะที่คุณหมอสาวยังพูดไม่ทันจบ

Rrrrrrrr ~~

เสียงโทรศัพท์จากมือถือกิตก็ดังขึ้น...

และเสียงเรียกเข้านั่นก็ดึงดูดสายตาของทั้งผมและคุณหมอสาวขี้เผือกให้จับจ้องไปที่คนคนเดียว จนผมลืมไปเลยว่าคุณหมอสาวกำลังจะบอกอะไร

“มึงว่ายังไงนะ...!!” หลังจากที่กิตรับสายได้ไม่นานเขาก็เบิกตากว้างคำรามลั่นออกมาด้วยความตกใจทันที

พฤติกรรมที่แสดงออกมาของกิต ถึงกลับทำให้ผมวูบโหวงข้างในหัวใจแปลก ๆ และกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมา

กิตมองมาที่ผมด้วยสายตาที่ยากหยั่งถึง ความกังวลที่ฉายบนใบหน้าอย่างปิดไม่มิดของลูกน้องคนสนิท ทำให้หัวใจของผมถึงกับกระตุกวูบขึ้นมาทันที

“มีอะไร” ผมเอ่ยถามกิตลูกน้องคนสนิทออกไป ด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก

“นายครับไอ้ทดมันจะขอเรียนสายกับนายครับ” กิตที่หน้าเสียรีบเดินเอาโทรศัพท์มายื่นให้ผม

ผมรับมือถือมาด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี ก่อนที่ตัวเองจะพยายามข่มจิตข่มใจเอาไว้แล้วรับสาย

“มึงมีอะไร!!” ผมพยายามควบคุมเสียงให้นิ่งถามออกไป

“นายครับ นายตั้งใจฟังให้ดีนะครับนาย นายมาช่วยนายหญิงเอลิซด้วยนะครับ” ปลายสายละล่ำละลักบอก

“มึงหมายความว่ายังไง...ห๊ะ...!!” ผมที่ใจคอไม่ดีอยู่แล้วทันทีที่ได้ยินคำพูดของบอดี้การ์ดส่วนตัวของเธอ คล้ายกับว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย มันก็ทำให้หัวใจของผมเต้นระรัวด้วยความกลัวขึ้นมาทันที

ปลายสายที่แม้จะตกใจต่อเสียงคำรามลั่นของผู้เป็นนายอย่างผม แต่ตัวมันเองก็ยังพยายามข่มความกลัวนั้นเอาไว้แล้วบอกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“ผมขอโทษครับนาย ผมมันเหี้ยเองครับ ผมร่วมมือกับเนื้อนวลลักพาตัวนายหญิงเอลิซมาครับ ผมพลาดไปแล้วครับนาย นายจะลงโทษหรือจะฆ่าจะแกงผมยังไงก็ได้ แต่ตอนนี้นายมาช่วยนายหญิงก่อนได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าผมจะไม่หนีจะอยู่ให้นายลงโทษถ้าหากผมไม่ตายเสียก่อนนะครับ ผมจะยอมให้นายฆ่าผมด้วยมือของนายเองเลย แต่นายครับ นายต้องมาช่วยนายหญิงให้ได้นะครับ” ปลายสายกลั้นใจพูดความจริงรัวออกมา พร้อมกับแสดงความรู้สึกสำนึกผิดอย่างไม่มีปิดบัง

“หึ...มึงกล้ามากนะไอ้ทด...มึงไม่ต้องกลัว กู...ฆ่า...มึงแน่” ผมที่กัดกรามจนปูด พูดลอดไร้ฟันออกมาด้วยความแค้นที่แทบทะลุออกมานอกอก พร้อมกับมือที่กำหมัดแน่นจนนิ้วห้อเลือด

ทดที่รู้ชะตากรรมตัวเองดีว่าหลังจากนี้ ตัวเขาจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกเสียใจกับสิ่งตนเองตัดสินใจกลับลำทำอย่างนี้ลงไป...นั่นก็เพราะว่าเขาเลือกที่จะทำสิ่งที่ถูกต้อง และแม้ว่าสิ่งที่ถูกต้องนั้นจะต้องทำให้เขาต้องตายด้วยน้ำมือของเจ้านายตัวเองก็ตาม...

เขาที่นึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขาเลือกที่จะกลับใจ ~~

หลังจากที่เขาลักพาตัวทั้งนายหญิงเอลิซมาพร้อมกับคุณเรน่า ระหว่างทางที่เขาต้องพาตัวเธอทั้งสองเดินทางไปเพื่อซ่อนตัวและขังเอาไว้ยังที่รกร้างแห่งหนึ่งซึ่งเป็นจุดที่เนื้อนวลนัดเอาไว้ เขาที่ครุ่นคิดมาตลอดทางในขณะที่จ้องมองใบหน้าที่ไม่ได้สติของเจ้านายสาวที่เขาเคารพรักมาเสมอ พร้อมกับนั่งทบทวนกับสิ่งที่เขาทำลงไปเพื่อคนที่เขารัก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ตีกันนัวอยู่ในหัวใจ ทำให้เขาค่อย ๆ ไตร่ตรองถึงการกระทำของตัวเองและนึกถามตัวเองในใจ

ระยะทางที่นานพอจะทำให้เขาได้คิดว่า เขาเองนั้นคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ยอมทำให้สิ่งที่ผิด ยอมทำแม้กระทั่งลงมือทำร้ายคนดี ๆ อย่างนายหญิงเอลิซ ยอมแม้กระทั่งที่จะทรยศหักหลังนายท่านเซบาสเธีย เพียงเพราะคนที่เขารักข่มขู่ว่าจะไม่รักเขาอีกต่อไปถ้าหากเขาไม่ยอมร่วมมือ

แต่ทว่า...สิ่งที่เขาต้องยอมมันกลับไม่ได้มีแค่นั้น เพราะเขายังต้องยอมแม้กระทั่งฝืนใจตัวเองให้ยอมรับให้ได้ถ้าหากวันหนึ่งเธออันเป็นที่รักของเขาเกิดมีวาสนาได้เป็นถึงนายหญิงของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลสมดั่งใจเธอต้องการ แม้ว่าเขาจะต้องช้ำใจที่ต้องมองผู้หญิงของตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายอื่น แต่เขาก็ต้องยอมจำทน และยังไม่รวมเรื่องที่เขายอมแกล้งโง่เชื่อในสิ่งที่เธอโป้ปดเขาด้วยคำลวงว่าเธอแค่ต้องการทรัพย์สมบัติของตระกูลนี้เท่านั้น แต่มีหรือที่ตัวเขาเองจะไม่รู้ว่าเธอไม่ได้แค่ต้องการเพียงทรัพย์สมบัติของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลเท่านั้น แต่เธอยังต้องการที่จะครอบครองคนที่เธอแอบรักมาเนิ่นนานอย่างนายท่านเซบาสเธียอีกด้วย

คนอย่างเขาที่มันรู้ดีทุกอย่างแต่ก็ยังเลือกที่จะทำเป็นหูหนวกตาบอด จำยอมเพียงเพราะคำว่ารักที่เธอพร่ำบอกกับเขาไม่หยุด เธอเพียงคนเดียวที่มีเมตตาหยิบยื่นความรักอันสวยงามมอบให้กับ'เด็กกำพร้า'อย่างเขา มันจึงทำให้ทั้งชีวิตของเขามีแค่เธอเป็นเสมือนเจ้าลมหายใจ และเพราะเหตุผลเหล่านี้จึงทำให้เขายอมตัดสินใจที่จะเข้ามาร่วมในแผนการของเธอที่ลอบวางแผนมาตั้งแต่เธอรับรู้ว่าได้มีหนามยอกอกอย่างนายหญิงเอลิซเข้ามาในชีวิตสวยหรูที่เธอวาดเอาไว้

เพราะการปรากฏตัวของนายหญิงเอลิซมันทำให้เธอรู้ตัวในทันทีว่าเธอจะรอต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เธอจะนั่งรอที่จะเป็นลูกบุญธรรมของท่านหญิงเธียร่าอีกต่อไปไม่ได้แล้ว นั่นก็เพราะสิ่งเดียวที่เธอปรารถนามากกว่าทรัพย์สมบัตินั่นก็คือ นายท่านเซบาสเธียและตำแหน่งนายหญิงของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาล และความต้องการของเธอนั้นก็ทำให้เธอได้แต่อาศัยหาจังหวะเหมาะ ๆ เพื่อที่จะลงมือ...