บทที่ 203 บอกใบ้

“ผมเช็กทุกอย่างแล้วครับ ทั้งสัญญาณมือถือของนายหญิง การโทรเข้าโทรออก หรือช่องทางการติดต่อ ทุกอย่างที่ผมตรวจสอบมาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้มาคินทร์เลยครับ และผมเองก็คิดว่านายหญิงน่าจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้มาคินทร์เป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนั้น” กิตพูดด้วยความมั่นใจ

 

“มึงมั่นใจว่าเช็กชัวร์แล้วใช่ไหม” ผมถามย้ำ

 

“มั่นใจมากครับนาย แล้วก็เช็กชัวร์แล้วด้วย นั่นก็เพราะว่าข้อมูลที่ผมได้มาถ้าไม่ใช้เส้นสายของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลแล้วละก็ไม่มีทางได้มาเด็ดขาดครับ” กิตเอ่ยด้วยความภูมิใจ ที่ไม่ว่างานใด ๆ สำหรับเขามักจะไม่ต้องลงแรงเยอะเลย นั่นก็เพราะว่าเส้นสายของตระกูลเจ้านายเขากว้างขวางจริง ๆ

 

“เออ...ทำงานดีมาก” ผมเอ่ยชมลูกน้องคนสนิท

 

“ถ้าอย่างนั้นมึงก็สืบต่อไป เพราะสิ่งที่กูอยากรู้คือ...เมียกูเป็นอะไรทำไมถึงต้องไปที่โรงพยาบาลแห่งนั้น” ผมกำชับลูกน้องอีกครั้ง ก่อนที่จะกดวางสาย แล้วเดินลงไปทำอาหารให้สุดที่รักของผมด้วยความสบายใจ

 

ผมทำอาหารตามคลิปวิดีโอในมือถือจนเสร็จ ก่อนจะนำไปเก็บในตู้รักษาอุณหภูมิเพื่อรอให้แม่กวางน้อยของผมตื่นขึ้นมากิน...

 

--- เอลิซ Talk ---

 

หลังจากที่ฉันตื่นมาแล้วไม่เจอบุคคลที่ปกติมักจะนอนข้าง ๆ ฉันอยู่เสมอ ทำให้จู่ ๆ หัวใจของฉันก็กระตุกวูบโหวงแปลก ๆ ฉันไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวและพาลอยากจะร้องไห้ ซึ่งปกติฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน หรือว่าที่ฉันมีอาการแบบนี้มันเป็นเพราะฮอร์โมนจากการตั้งท้องหรือเปล่านะ

 

ก่อนที่ฉันจะรีบสลัดหัวตัวเองไปมาเพื่อไล่ความคิดเรื่อยเปื่อย แล้วรีบเด้งตัวลุกขึ้นเพื่อไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นก็รีบเดินลงมาด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก พร้อมกับความคิดที่ว่าถ้าหากฉันเดินลงมาแล้วไม่เจอเขาล่ะ มันจะรู้สึกแย่แค่ไหน

 

และแล้วความคิดฟุ้งซ่านก็พาลทำให้ฉันคิดไปถึงภาพที่เขาแอบไปหาผู้หญิงคนอื่น ความคิดหลากหลายประเดประดังเข้ามาในหัวสมองของฉัน จนทำให้ขอบตาของฉันเริ่มร้อนผ่าวถึงกับต้องรีบพาขายาวก้าวเท้าเดินไปให้เร็วขึ้น

 

หลังจากที่ฉันลงมาจากห้องนอนด้วยอาการกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เมื่อฉันมาถึงยังห้องโถงภาพตรงหน้าก็ทำให้ฉันถึงกับยิ้มกว้างออกมาได้ในทันที

 

ร่างของคนคุ้นเคยที่นั่งไขว่ห้างดูอะไรในมือถืออยู่ ถึงกับทำให้ฉันถึงกับอดใจไม่ไหว ตรงเข้าไปจุ๊บที่แก้มของเขาด้วยความดีใจ

 

จุ๊บ ~~

 

ฉันจรดริมฝีปากนุ่มลงไปบนแก้มสากของเขา โดยที่เขาไม่ทันได้รู้ตัว

 

“เฮียอยู่นี่เอง เอลิเหรอคะตื่นมาไม่เจอเฮีย ใจหายหมดเลยค่ะ นึกว่าแอบไปหาสาวที่ไหนซะแล้ว” ฉันกระเซ้าเย้าแหย่เขาเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มหวานหยาดเยิ้มไปให้เขา

 

ฟอด ~~

 

เขาที่หันมาหอมแก้มฉันเหมือนกัน พร้อมกับเอ่ยคำหวานที่เป็นเหมือนน้ำเย็นชโลมหัวใจฉันให้ชุ่มชื่น

 

“เฮียจะไปแอบหาสาวที่ไหนได้ล่ะ ก็มีสาวที่รักที่สุดอยู่ตรงนี้ทั้งคน” คำหวานที่ถูกส่งออกมาจากริมฝีปากหยักทรงเสน่ห์ ส่งผลให้หัวใจของฉันพองโตกระชุ่มกระชวย อีกทั้งใบหน้าหวานก็แดงก่ำขึ้นมาด้วยความเคอะเขิน ^///^

 

“แล้วนี่หิวหรือยังค่ะ...เฮียทำอาหารไว้รอจะกินเลยไหมเฮียจะได้ไปจัดโต๊ะให้” เขาเอ่ยถามฉัน พร้อมกับส่งสายตาอบอุ่นห่วงใยมาให้

 

ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัยว่าเขาทำอาหารเป็นด้วยเหรอ แต่เพราะความหิวทำให้ฉันปล่อยผ่านความสงสัยนั้นไป

 

“หิวมากเลยค่ะ...และในท้องก็น่าจะหิวมากด้วย...” ^-^ ฉันพูดกับเขาโดยที่ในคำพูดนั้นแฝงความนัยบางอย่างเอาไว้ และหวังลึก ๆ ว่าเขาจะเอะใจในคำพูดของฉัน...

 

แต่ทว่า...ผู้ชายก็คือผู้ชายที่ไม่รู้ในความหมายแฝงของฉันเลย...เห้อออออ

 

เขาได้แต่พยักหน้ายิ้ม แล้วเดินไปหยิบอาหารที่เตรียมไว้ในตู้เก็บอุณหภูมิ พร้อมกับจัดโต๊ะอาหารให้เรียบร้อย ก่อนที่เขาจะลงมานั่งด้านข้างของฉัน

 

ภาพอาหารตรงหน้าทำให้ฉันถึงกับเบิกตาโตด้วยความตื่นเต้น ทุกอย่างมันช่างดูน่ากินไปหมด จนฉันเองแทบจะรอไม่ไหว

 

“เป็นไงคะ...น่ากินไหม” เขาถามฉันด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

 

ฉันต้องยอมรับจริง ๆ ว่าหน้าตาอาหารมันน่ากินมาก ๆ ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนที่เขาแทบจะทำครัวพังเพียงเพราะอยากทำข้าวต้มให้ฉันกินแต่ ณ เวลานี้ฉันเองแทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่านี่น่ะจะเป็นฝีมือเขาจริง ๆ

 

“นี่เฮียทำเองทั้งหมดเลยเหรอคะ...หรือว่า...แอบสั่งร้านอาหารมาหรือเปล่าคะเนี้ย...” ฉันแซวเขาในขณะที่สายตายังจับจ้องไปที่อาหารตรงหน้าอย่างไม่วางตา

 

“อ้าว...เฮียก็ทำเองซิคะ...พูดอย่างนี้เฮียน้อยใจนะเนี้ย” เขาที่ออกอาการน้อยใจขึ้นมาทันที หลังจากฟังคำพูดของฉันจบ

 

“อ่ะ...ขอโทษน๊าาาา...เชื่อแล้วค่ะว่าเป็นฝีมือเฮีย...เฮียของเอลิซเก่งที่สุดในโลกเลยค่ะ” ^-^ ฉันเอ่ยคำขอโทษแสนหวาน พร้อมส่งยิ้มกว้างตาหยีไปให้เพื่อเป็นการง้อ

 

ก่อนที่เขายกยิ้มขึ้นมาด้วยความรู้สึกชอบใจทันทีหลังเจอลูกง้อของฉันไป เพราะเขามักจะชอบเวลาที่ฉันยิ้มให้เขาแบบนี้ บวกกับความรู้สึกลึก ๆ ของเขาเองที่อยากจะเห็นและอยากจะให้รอยยิ้มแบบนี้ของฉันเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว...

 

“งั้นเอลิซกินเลยนะคะ...” ^-^

 

“จ๊ะ...” เขาที่แม้จะมั่นใจในฝีมือการทำอาหารในวันนี้ของเขาแล้ว แต่ทว่า...เขาเองก็ยังอดตื่นเต้นลุ้นระทึกไปกับฉันไม่ได้

 

หลังจากที่ฉันตักอาหารจานแรกเข้าปากไป....

 

(*O*)

 

“อื้อหื้อ ~~ เฮีย...นี่มัน...อร่อยถูกปากเอลิซมากเลยค่ะ” ฉันรู้สึกทึ่งทันทีที่ปากได้สัมผัสกับอาหารตรงหน้า และรู้สึกว่ารสชาติมันถูกปากมากเลยทีเดียว

 

“จริงเหรอคะ เอลิซชอบเหรอคะ” *u* เขาที่ดูจะดีใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นว่าฉันถูกใจในอาหารที่เขาทำ

 

“จริงสิคะ...วันนี้ในท้องเอลิซต้องเจริญอาหารมากแน่ ๆ เลยค่ะ...คริคริ”ฉันพูดไปตามความจริงและแอบบอกใบ้ให้เขาอีกนิด แต่ทว่า...หลังจากที่เขาได้ยินคำตอบของฉันพฤติกรรมทุกอย่างของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม เขาที่ยังคงไม่รู้สึกเอะใจอะไรในคำพูดของฉันเลย
(เฮ้ออออ ลูก ๆ ค่ะ ทำไมปะป๊าของพวกหนูถึงซื่อบื้อจังเลยล่ะค่ะ แม่บอกใบ้หลายรอบแล้วน๊าาาา...ไม่เอะใจอะไรเล้ยยยย...) ฉันส่ายหัวน้อย ๆ ให้กับความทึ่มของเขา พร้อมกับอมยิ้มเล็ก ๆ

 

“ถ้าอร่อยก็กินเยอะ ๆ เลยนะคะ”

 

เขาบอกฉันพร้อมกับตักอาหารมาใส่จานฉันเพิ่ม