บทที่ 177 กับดักของปีศาจตัวแม่!!

ผมที่จมอยู่กับความโมโห จนลืมเรื่องที่จะเค้นถามเธอไปเสียสนิท

 

จนกระทั่งสติที่ถูกเรียกกลับมาจากเสียงหวาน ๆ ที่เอ่ยถามออกมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ถึงสายที่ผมได้รับว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ในจังหวะนั้น ผมที่นึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปแล้ว ก็ได้เอ่ยบอกเธอให้อยู่รอที่ห้องไปก่อน แต่ถ้าเกิดหิวขึ้นมาก็หาอะไรกินก่อนได้เลย นั่นก็เพราะว่าผมเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวที่ต้องไปสะสางนั้น มันจะใช้เวลานานเท่าไร

 

แล้วอีกอย่าง ผมก็อดเป็นห่วงแม่ของผมไม่ได้ ถึงแม้ท่านจะเฟี๊ยสแค่ไหนก็ตาม แต่ความจริงที่ว่าท่านก็เป็นแค่หญิงสูงวัยคนหนึ่ง เรี่ยวแรงและความว่องไวก็ไม่อาจจะสู้หนุ่มสาวได้

 

ผมรีบขับรถสปอร์ตสุดหรู ควบออกไปด้วยความเร็วสูงทันที โดยที่ต้องยกความดีความชอบให้ไอ้กิตมันที่พอมันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นก็รีบเคลียร์ถนนหนทาง ที่จะวิ่งไปสู่บ้าน...ไม่สิ...ต้องเรียกว่าคฤหาสน์สุดหรูที่ใหญ่ที่สุดในประเทศนี้ถึงจะถูก...

 

ณ คฤหาสน์ ตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาล

 

บรึ๊นนนน ~~

 

เสียงรถที่เข้าจอดยังโรงจอดรถติดแอร์เย็นฉ่ำ ที่เต็มไปด้วยรถหรูหลายสิบคันและแต่ละคันก็เป็นรุ่นลิมิเต็ดที่ผลิตมาเพียงไม่กี่คันบนโลกทั้งนั้น

 

ผมเดินเข้าไปยังตัวบ้านด้วยความรีบเร่ง เนื่องจากเป็นห่วงผู้ที่เป็นมารดาบังเกิดเกล้าจนจิตใจร้อนรนไปหมด

 

และภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ก็ทำให้ผมถึงกับชะงักงั้นในทันที ~~

 

“ฮ่าๆๆ พี่เธซ่าพี่ดูสิคลิปนี้สิตลกมากเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ” แม่ผมที่นั่งหัวเราะลั่น ทั้งน้ำเสียงและท่าทางก็ดูไม่เห็นเหมือนคนที่กำลังอกสั่นขวัญแขวนอยู่เลย

 

อ่ะ...อ่ออออ

 

ผมที่เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออกมาได้...หึ นี่ผมหลงกลแม่ตัวเองแล้วซินะ (เฮ้อออ ไอ้เซฟเอ๊ยยยย...ติดกับดักปีศาจตัวแม่ซะแล้ว)

 

เมื่อนึกถึงวีรกรรมที่ผ่านมาของแม่ผม บวกกับตำแหน่งนายหญิงของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลที่ไม่ได้ได้มาเพราะโชคช่วย หรือว่าเพราะจับฉลากได้ หรือเพราะเพียงพ่อของผมท่านหลงใหลในเสน่ห์อันเย้ายวนของท่านเท่านั้น แต่มันต้องแลกมาด้วยการพิสูจน์อะไรหลาย ๆ อย่าง และกว่าที่ท่านจะยืนเคียงข้างผู้นำตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลอย่างพ่อของผมได้นั้น มันไม่ง่ายเลย

 

พอคิดได้แบบนั้น ผมถึงกับก่นด่าตัวเองในใจถึงความใจร้อนไม่คิดให้ถี่ถ้วนซะก่อน ผมที่ลืมได้ยังไง ว่าคนที่โหดไม่เป็นสองรองใครอย่างแม่ของผม จะมาตกใจกลัวกับอีแค่ขี้ยากระชากกระเป๋า นี่ถ้าไม่ติดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดันเกิดอยู่ใจกลางเมืองที่มีคนพลุกพล่านแบบนั้น ป่านนี้ไอ้โจรกระจอกคงโดนมีดสั้นที่แม่ผมเหน็บติดตัวเอาไว้ตลอด ปาปักตัดขั้วหัวใจตายเป็นผีเฝ้าที่แถวนั้นไปแล้ว...หึ

 

ผมส่ายหัวน้อย ๆ ให้กับความใจร้อนของตัวเอง พร้อมกับนึกไปถึงใครบางคน ผู้หญิงอันเป็นที่รักสุดหัวใจของผม ที่ป่านนี้ไม่รู้ว่าเธอจะรอผมกินข้าวหรือเปล่า หรือว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่กันนะ นี่ถ้ารู้ว่ามันเป็นแค่กับดักเพื่อล่อให้ผมกลับบ้านล่ะก็ รู้งี้...ผมอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์นอนกอดเมียตัวหอมของผมดีกว่า

 

แต่จะว่าไป เมื่อผมคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของแม่ผม มันก็ทำให้ผมตระหนักถึงเรื่องที่ผมเกือบจะลืมไปซะสนิทเลยว่า ในฐานะภรรยาที่จะมายืนเคียงข้างผมที่พ่วงด้วยตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลแล้ว บททดสอบที่จะพิสูจน์ความเหมาะสมของเธอ กำลังรอที่จะเปิดฉากทดสอบเธออีกในไม่ช้า...

 

ในขณะที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องซีเรียสที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอยู่นั้น เสียงเรียกของปีศาจตัวแม่ก็ได้ดังขึ้น จนทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันที

 

“อ้าว...มาแล้วหรอ...ไอ้ตัวดี...!!” เสียงเข้มแกมดุถูกส่งออกมาจากคนที่ถึงแม้ว่าจะมีอายุแล้ว แต่ก็ยังดูสวยสง่าอยู่ดี

 

ผมหันไปตามเสียงที่มาจากแม่บังเกิดเกล้าของผม โดยไม่ลืมที่จะเหลือบมองไปยังด้านข้างของท่าน ที่ยังมีร่างของหญิงสูงวัยอีกคนที่งดงามไม่แพ้กัน ใบหน้างามที่มีส่วนละม้ายคล้ายกันกับแม่ของผม นั่นก็เพราะว่าท่านทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน เพียงแต่เป็นแฝดคนละใบเท่านั้น หญิงสูงวัยคนนั้นก็คือป้าเธซ่าป้าแท้ ๆ ของผมเอง

 

และแม้จะไม่มีใครบอก ผมก็พอจะเดาได้ว่าป้าเธซ่าคงจะรายงานถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเกาะให้แม่ผมฟังหมดแล้ว อีกทั้งเมื่อดูท่าทางท่านที่น่าจะยังโกรธผมอยู่ เพราะไม่อย่างนั้นท่านคงไม่นั่งหน้าเชิดจนคางแทบจะติดเพดานใส่ผมแบบนั้นหรอก

 

แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่สนใจถึงความขุ่นเคืองที่ป้ามีให้ผมอยู่ดี เพราะถ้าป้าจะโกรธผมถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ เพราะทุกอย่างที่ผมทำลงไป เป็นเพราะทุกคนมาล้ำเส้นของผมก่อน โดยเฉพาะเมื่อจงใจมารังแกเมียของผม เรื่องนี้ผมยอมให้ไม่ได้จริง ๆ

 

ผมลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับแค่นหัวเราะในลำคอ

 

“หึหึ...นี่หรอครับ อาการของคนตกใจ” ผมที่กอดอกยืนไขว้ขาพิงเสาบริเวณนั้น มองไปยังบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าแม่ด้วยความเหนื่อยใจ

 

สีหน้าที่ทำทีเป็นเคร่งขรึมในตอนแรกของแม่ผมดูอ่อนลงทันที ที่ตัวเองโดนลูกจับผิดได้

 

“แหมมมม ก็ถ้าฉันไม่ใช้มุกนี้มีหรือแกจะยอมกลับมาบ้านน่ะฮึ” แม่บังเกิดเกล้าได้ทีบ่นผมชุดใหญ่

 

ผมยักไหล่ให้น้อย ๆ อย่างไม่ใส่ใจ

 

“ก็จะกลับมาทำไมล่ะครับ จะให้ผมกลับมาขัดขวางการจู๋จี๋ของพ่อกับแม่ทำไมกัน” ผมที่บอกถึงความจริงถึงความรู้สึกที่ผมไม่ค่อยอยากกลับมาบ้าน นั่นก็เพราะว่าที่แม้ว่าพ่อแม่ของผมจะอยู่ในวัยที่ควรอยู่บ้านเลี้ยงหลานได้แล้ว แต่พวกท่านก็ยังหมั่นแสดงความรักกันอย่างออกหน้าออกตา จนผมเองที่เป็นลูกเวลาได้เห็นยังรู้สึกกระดากอายแทน

 

(O//^//O) ใบหน้าที่งดงามของหญิงสูงวัยผู้ที่ได้ชื่อว่าแม่แดงฉานขึ้นมาทันที ที่ถูกลูกชายเอาความจริงมาพูด (หึยยย ตาเฒ่านะตาเฒ่าหื่นไม่เป็นเวล่ำเวลาดูซิลูกเอามาล้อได้เลยเนี้ย...คืนนี้ต้องปล่อยให้อดเสียให้เข็ด...ชิ)

 

“แกไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ สร้างเรื่องสร้างราวเอาไว้อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ” แม่ของผมเปลี่ยนเรื่องทันที ทั้งที่ใบหูตัวเองยังแดงระเรื่ออยู่

 

ผมเดินเข้าไปหาพวกท่านด้วยท่าทางสง่างามและสุขุมเช่นเคย เพียงแต่ทุกย่างก้าวที่เดินไป มันกลับเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายที่ตัวเองต้องมาอยู่ที่นี่ให้เวลานี้ (โอ๊ยยยย...อยากกลับไปกอดเมียโว้ยยยย)

 

เพี๊ยะ!!

 

มือเรียวยาวแต่ทรงพลัง ฟาดมาที่ตนแขนของผมอย่างแรงเมื่อผมหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาตัวละล้านที่อยู่ด้านข้างแม่ของผม

 

“โอ๊ยยย...!! แม่ตีผมทำไมเนี้ย...!! ซี๊ดดดด...มือหนักเป็นบ้า” ผมร้องเสียงหลงเพราะโดนตีโดยที่ตัวเองไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับลูบไปที่แขนตัวเองปรอย ๆ เพื่อระบายความรู้สึกแสบ ๆ คัน ๆ บริเวณต้นแขน

 

 “ขอโทษป้าเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ...ฮึ” แม่ผมแสดงเจตจำนงทันทีถึงเหตุผลที่ยอมลงทุนแสดงละคร เพื่อเรียกให้ผมกลับบ้านมา  

“ทำไมผมต้องขอโทษด้วย...ก็ในเมื่อ...”