บทที่ 123 เขาไม่ต้องการ

ทั้งที่รู้ว่าภาพตรงหน้านั้นจะทำให้ตัวเองเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่สายตาเจ้ากรรมของฉันมันก็ยังทรยศต่อความรู้สึกของตัวเอง ไม่ยอมละสายตาเสมองไปทางไหนสักที มันยังคงจับจ้องไปยังสองร่างที่นัวเนียกันอยู่ โดยที่ฉันทำได้เพียงแค่ยืนกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนแทบจะห้อเลือดด้วยความน้อยใจ พร้อมกับมือที่กำเอาไว้จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อที่ฝ่ามือ แต่น่าแปลกตรงที่ฝ่ามือนั้น มันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะว่าความเจ็บปวดที่มีทั้งหมดมันได้ไปกระจุกอยู่ที่ก้อนหัวใจจนหมดแล้ว

และถึงแม้ฉันจะเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ฉันก็ยังฝืนที่จะเอ่ยเรียกชื่อเขาเบาๆ ออกไป เพราะยังหวังอยู่ลึกๆ ภายในใจว่า ฉันอาจจะยังมีค่าในสายตาของเขาอยู่บ้าง

แต่ปฏิกิริยาที่เขาตอบกลับมาคือการนิ่งเฉยต่อเสียงเรียกของฉัน ฉันรู้ดีว่าเขาได้ยินแน่ๆ แต่เขากลับทำเป็นไม่ได้ยินและทำเหมือนกับฉันเป็นธาตุอากาศ เขาที่สนใจเพียงแต่เธอคนนั้นเท่านั้น เขาทำยังกับว่าโลกใบนี้มีแค่เขากับเธอคนนั้นแค่สองคน

ฉันมองดูภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่พร่ามัว ดวงตาสีฟ้าที่เคยสดใสของฉันมันเริ่มสั่นระริกเรียกหยาดน้ำใสขึ้นมาเอ่อคลอ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะแสดงท่าทีขัดขืนต่อการสัมผัสของเขา เนื่องจากตัวเธอนั้นเขินอายที่ถูกกระทำอย่างประเจิดประเจ้อต่อหน้าคนอื่น

แต่กลับเป็นตัวเขาเองที่ไม่ยอมปล่อยเธอให้ออกจากพันธนาการ สิ่งที่เขากระทำต่อเธอมันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวด จนได้แต่คิดว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ มาให้เขาย่ำยีความรู้ของตัวเองให้แหลกสลายไปถึงขนาดไหน ถึงจะรู้ตัวสักทีว่า...เขาไม่ต้องการ...

และแม้จะเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้เห็นมากแค่ไหน แต่ก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่ฉันปฏิเสธไม่ได้เลยนั่นก็คือ...การกระทำของเขาที่ปฏิบัติต่อเธอคนนั้นฉันดูออกว่ามันคือของจริง...ฉันไม่อาจหลอกตัวเองว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันคือการเสแสร้งได้เลย และที่น่าเจ็บใจที่สุดจนแทบจะทำให้ความหวังของฉันเหลือริบหรี่ลงเลยนั่นก็คือ...การกระทำที่เธอคนนั้นปฏิบัติต่อเขาฉันก็รู้สึกได้เช่นกันว่ามันก็มาจากความรู้สึกของเธอจริงๆ ที่ไม่ได้เสแสร้ง

ฉันยืนมองดูเขาทั้งสองคนพลอดรักกันจนชาไปทั้งหน้า ทั้งตัว และหัวใจ ดวงตาสั่นไหวจนแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ก่อนจะสะดุ้งตื่นออกมาจากภวังค์ความเจ็บปวด เนื่องจากได้ยินเสียงร้องโอดครวญของเขา พร้อมกับท่าทางที่เขาจับไปที่ริมฝีปากหนา นั่นก็ทำให้พอเดาได้ว่า เขาคงถูกเธอกัดเข้าให้ ถึงได้ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

เธอที่หลุดออกจากพันธนาการของเขา เอ่ยทักทายฉันขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแสนหวาน แม้จะเจ็บช้ำกับสิ่งที่เจอมากแค่ไหนแต่ฉันก็ต้องพยายามกลืนก้อนน้ำตาที่มันขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอให้กลับลงไป เพื่อที่จะเอ่ยทักทายเธอกลับไปตามมารยาทเช่นกัน และไม่ลืมที่จะแอบมองไปยังคนที่ฉันโหยหา ว่าเขาได้มองมาที่ฉันบ้างไหม

แต่แล้วฉันกลับต้องพบกับความผิดหวังอีกครั้ง เมื่อเขาไม่แม้แต่จะชายตามองมาที่ฉันเลย การกระทำที่เฉยเมยจากเขา มันทำให้ความรู้สึกของฉันในตอนนี้ยิ่งอึดอัดจนแทบจะยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ไหว

ฉันเบนหน้ามองไปยังผู้หญิงคนนั้น เอลิซคือชื่อของเธอ เธอคือคนที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา คนที่เขามองอย่างไม่ละสายตา คนที่เขามองด้วยดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักอย่างปิดไม่มิด คนที่เขาเลือกที่จะให้มายืนอยู่เคียงข้าง และเป็นคนที่เขา...

เอลิซเธอช่างโชคดีจริงๆ ที่ได้ครอบครองทั้งตัวและหัวใจของเขา เธอได้ครอบครองอย่างง่ายดายโดยที่เธอแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย...ฉันละอิจฉาเธอจริงๆ

เอลิซยังคงชวนฉันคุยคล้ายกับต้องการให้ฉันผ่อนคลายจากสถานการณ์ตรงหน้า ทั้งยังชวนฉันกินข้าวด้วยกันกับพวกเขา มันน่าแปลกที่ทั้งวันฉันแทบจะไม่ได้กินอะไร แต่ฉันกลับไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด

ฉันไม่ได้ตอบเธอกลับไปในทันที นั่นก็เพราะว่าฉัน...รอคำชวนจากเขา...

ฉันรอด้วยความรู้สึกลุ้นระทึกว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไง แต่กลับกลายเป็นว่าเขานิ่ง...เขานิ่งจนทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจกลัวว่าเขาจะพูดคำที่ทำร้ายจิตใจฉันขึ้นมา พวกประโยคที่ว่า ‘ไม่อยากเห็นหน้า’ ‘ไปให้พ้น’ ‘ไม่อยากให้ร่วมโต๊ะอาหาร’ ถ้าหากว่าเขาพูดพวกประโยคเหล่านี้ออกมาล่ะ ถ้าหากเข้าพูดออกมาจริงๆ ถึงเวลานั้นฉันควรจะทำยังไงดี ความหวั่นใจที่ก่อตัวขึ้น มันเลยทำให้ฉันได้แต่อ้ำอึ้งไม่ได้ตอบรับคำชวนของเธอ

และเหมือนว่าเอลิซเธอจะเห็นถึงความกระอักกระอ่วนใจของฉัน หรือไม่เธอก็มองออกว่าฉันรู้สึกยังไง เธอถึงได้พยายามที่จะคลี่คลายสถานการณ์โดยการเรียกเขาให้หันมาพูดคุยกับฉัน

แต่แล้ว!!  คำพูดที่ดูเหมือนขอไปทีของเขา กับประโยคที่ว่า ‘แล้วแต่เอลิซเลยค่ะ เอลิซสะดวกแบบไหนเฮียก็สะดวกแบบนั้น’ มันช่างเสียดแทงหัวใจฉันเหลือเกิน คำพูดที่ดูเหมือนจะไม่ได้พูดกับฉันด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้ฉันแทบจะทนไม่ไหว

ฉันมองเขาด้วยความรู้สึกน้อยใจอย่างท่วมท้น ก่อนจะนึกเย้ยหยันเขาขึ้นมาในใจ คงมีเพียงแค่เธอสินะ ที่เขาใช้น้ำเสียงนุ่มละมุนด้วย แววตาหวานหยาดเยิ้มของเขาคงมีไว้ยามที่มองเธอคนนั้นเท่านั้นสินะ อ้อมกอดที่ยังคงกระชับแน่นคล้ายกับประคองโอบของรักของหวงเหมือนกลัวว่าของสิ่งนั้นจะอันตรธานหายไปคงมีไว้ให้แค่เธอล่ะสิ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาไม่เคยทำกับใครก็คงเก็บไว้ทำกับเธอคนนั้นคนเดียวเท่านั้นสินะ...

ความรู้สึกน้อยใจมีแต่จะมากขึ้นทุกขณะ มันทำให้ฉันเริ่มที่จะหูตาอื้ออึง ได้ยินเพียงแต่ เสียงหยอกล้อของทั้งสองคนที่โต้ตอบกันไปมาประหนึ่งว่า ณ ที่ตรงนี้มีแต่พวกเขาแค่สองคน จิตที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ ก็เริ่มพาลให้นึกคิดถึงสิ่งที่ปรารถนา...

ฉันอยากให้เขาทำแบบนั้นกับฉันบ้าง อยากให้เขาโอบกอดฉันบ้าง อยากให้เขาพูดกับฉันหวานๆ บ้าง อยากให้เขามองฉันด้วยสายตาที่มีแต่ความรักบ้าง อยากให้เขารักฉันบ้าง มันจะเป็นฉันบ้างได้ไหม...