ฝากรักไว้ในหัวใจ 2: เรียนรู้ที่จะให้

            เจ้าความรัก มันแทรกตัวอยู่ทุกที่ ทั้งในบ้านและนอกบ้าน โรงเรียน มหาวิทยาลัย ก็เป็นอีกแห่งหนึ่งที่กลิ่นอายความรักยังลอยอยู่ในอากาศ มีให้เห็นได้ทั่วไป อย่างน้อยก็กับเพื่อนด้วยกัน

ฉันหมายถึง “มิตรภาพ” น่ะ การเป็นคนตาบอด นอกจากจะใช้ชีวิตลำบากกว่าคนปกติ อีกอย่างหนึ่งที่ส่วนตัวรู้สึก คือ มีสิทธิ์เลือกอะไรยากสักหน่อย

อย่างเพื่อน ต่อให้อยากคบใครจริงจังก็ใช่แปลว่าอีกฝ่ายจะเอาด้วยหรอก บ่อยครั้งที่คิดว่าคงไม่ทิ้งกัน สุดท้ายมิวายหายหน้า ส่วนคนที่เหลืออยู่ ดันเป็นคนที่ไม่ได้เลือกเองตั้งแต่แรก ทว่ายิ่งรู้จักนานเข้า ยิ่งชัดเจน คนนี้แหละ เพื่อนแท้ เพื่อนรัก เพื่อนตาย!

จริง ๆ คนที่ถอยห่างจากฉันไป อาจไม่ใช่เขาเลวร้าย ทุกคนล้วนมีเหตุผลของตัวเอง การเป็นเพื่อนคนตาบอด ยิ่งเป็นระดับบัดดี้ด้วยแล้ว ใครคนนั้นจำเป็นต้องรับหน้าที่ช่วยเหลือบางอย่างถึงหลายอย่างแก่เพื่อนคนพิการด้วย

โดยเฉพาะเรื่องจำเป็นต้องอาศัยดวงตา แต่ไม่ถึงขั้นป้อนข้าวป้อนน้ำ พาเข้าห้องน้ำ อะไรพวกนี้ฉันทำเองสบาย รวมถึงพิมพ์งาน ทำงานบางอย่างส่งครูอาจารย์ ถ้าสามารถใช้เทคโนโลยีอย่างโน้ตบุ๊กทำงานส่งได้ ฉันก็ทำได้ดีระดับหนึ่งเลย

ติดแค่ในส่วนความสวยงามของการจัดหน้า ตกแต่งงานเท่านั้น หรือการเข้าถึงสื่อภาพ สื่ออักษรที่ไม่มีอุปกรณ์ใดช่วยให้เข้าถึงได้ แบบนี้ก็ต้องพึ่งเพื่อน และเพราะภาระเหล่านี้หรือเปล่า บางคนจึงรู้สึกว่ามันหนักไป ยิ่งถ้าเป็นวัยเล็ก ๆ คงยากจะแบกรับตัวคนเดียว

โชคดีคือ ฉันได้พบใครบางคนในวันที่หลายคนหันหลังให้ และยอมรับจากใจเลยว่า เขาเป็นทั้งเพื่อนรัก เพื่อนแท้ เพื่อนตายทีเดียว กระทั่งปัจจุบัน พวกเราก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

ย่างเข้ามหาวิทยาลัย เวลานั้นคณะที่ฉันเลือกเพิ่งเคยเปิดรับคนตาบอด จึงพยายามหาบัดดี้มาช่วยเหลือระหว่างเรียน อาจารย์มอบหมายให้รุ่นพี่ไปประกาศหาคนสมัครใจมาเป็นเพื่อนช่วยฉัน สิ่งที่ปรากฏคือ ไม่มีใครยกมืออาสา จนในที่สุด เพื่อนคนหนึ่งก็ตัดสินใจยกมือเอง!

ทั้งทึ่งและนับถือน้ำใจเขาเหลือเกิน หลายคนอาจคิดว่า อยู่กับคนพิการจะต้องปฏิบัติราวพวกเราเป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย ทะนุถนอมที่สุดไม่ให้บุบสลาย ความจริงแล้วเปล่าเป็นอย่างนั้นเลย พวกเราไม่อยากแตกต่างจากคนทั่วไป แค่ต้องการความช่วยเหลือหรืออำนวยความสะดวกบางกรณี

เพื่อนปล่อยฉันโดนน้ำร้อนลวกตอนชงเครื่องดื่ม สอนให้เดินทางไปเรียนด้วยตัวเองได้ในโอกาสที่เขาไม่สะดวกมารับมาส่ง ซึ่งฉันภูมิใจมากที่ทำได้!

อย่างไรก็ตาม แม้ชีวิตดูเหมือนต้องพึ่งคนอื่นอยู่ไม่น้อย ถ้าลองมองอีกมุม มันก็ฝึกให้ฉันรู้จักนึกถึงคนรอบข้าง เมื่อไม่เคยรับน้ำใสใจจริงจากใคร คงยากจะอยากส่งต่อสิ่งดี ๆ ให้คนอื่น เหมือนบางคนที่เก่งทุกอย่าง ไม่ต้องร้องขออะไรจากใครมาทั้งชีวิต ลงมือเองมาตลอด จึงคิดว่าไม่จำเป็นต้องพยายามผูกไมตรีกับใคร ยิ่งทำอะไรด้วยตัวเองได้ และสำเร็จขึ้นเรื่อย ๆ ก็กลายเป็นลืมตัว ท้ายที่สุดก็สร้างความเกลียดชังไปทั่ว!