บทที่ 14 พบหน้าอาจารย์

บทที่ 14 พบหน้าอาจารย์

 

สตรีชุดขาวหลังเหมาตึกเขตหลัง สั่งผู้รับใช้ยกอาหารน้ำชาเข้ามาได้ครู่ใหญ่ เหล่าดรุณีอาภรณ์เขียวหลายนางพลันเร่งรุดถึง ทั้งหมดล้วนพักอาศัยยังห้องที่เหลือ ดรุณีชุดดำชดช้อยถึงหน้าห้องพักฝั่งตะวันออกริมสุด  ติดตามหลังยังมีสตรีชุดขาวและเซี่ยเคอรั้งท้าย ชั่วขณะค่อยหยุดลงหน้าประตู ดรุณีชุดดำพลันเหลียวหน้ามาทางชายหนุ่มถามว่า

 

"เจี่ยเจีย...ให้เขาอยู่ที่ใด"

 

สตรีชุดขาวเงียบงันมิตอบคำ ปรายตาเย็นชาสลับระหว่างคนทั้งสอง แน่นอนดรุณีชุดดำพอล่วงรู้ความหมาย ดังนั้นใบหน้าแดงซ่านจรดใบหู ใช้มือเล่นชายเสื้ออ้อมแอ้มบ่ายเบี่ยง

 

"นี่...นี่...เกรงว่า"

 

"เจ้ามิใช่มักคุ้นกับเขายิ่งกว่าเราหรอกหรือ ให้เขาคอยระวังชั้นในนับเป็นผู้ช่วยอันเข้มแข็ง"

 

สตรีชุดขาวตัดบทโดยไม่แยแส กำชับดรุณีใกล้ชิดฮุ่ยชิวให้จัดเวรยามตรวจตราเข้มงวด ดรุณีชุดดำยืนตะลึงลานวูบ สาวใช้เสื้อกระโปรงเขียวนามซินอี๋คล้ายชมดูแต่แรก ลอบแย้มยิ้มมุมปากหัวร่อคิก ดรุณีชุดดำแสร้งขุ่นเคืองถลึงตาใส่พลางตวาดว่า

 

"แส่หาเรื่อง...ผู้ใดรั้งตัวเจ้าไว้"

 

ซินอี๋ก้มศีรษะต่ำ รีบหดกายซ่อนหลังประตู เซี่ยเคอคล้ายเหม่อลอยตลอดเวลา ยิ้มอย่างโง่งมจ้องมองดรุณีชุดดำ เห็นนางตกแต่งจอนผมเล็กน้อย ก่อนทอดถอนใจก้าวเข้าห้อง ยังกวักมือร้องสั่งโดยมิเหลียวหน้า

 

"เข้ามา"

 

ชายหนุ่มเคลื่อนกายตามคำสั่ง ประตูห้องถูกปิดลง นางพลันชี้นิ้วไปยังเก้าอี้มุมห้อง

 

"นั่งลง"

 

เซี่ยเคอผงกศีรษะ สาวเท้าทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ เอนแผ่นหลังติดผนังหันหน้าหาปลายเตียงนอน กึ่งกลางจัดตั้งโต๊ะเตี้ยเล็กๆตัวหนึ่ง รอคอยชั่วขณะดรุณีชุดเขียวสองนางยกถาดอาหารและอ่างน้ำอุ่นเข้ามา ดรุณีชุดดำรอจนคนทั้งสองล่าถอยปิดประตูดังเดิม ค่อยใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าตกแต่งทรงผม ชั่วครู่ค่อยเหม่อมองเซี่ยเคอด้วยประกายตาลึกซึ้ง ใบหน้าผุดผาดปรากฏเค้าเอียงอายขึ้น ย่นคิ้วพลางลดกระจกทองเหลืองในมือซุกเก็บในอกเสื้อ ที่แท้นางสังเกตุพบ ชายหนุ่มเสื้อครามยามนี้พริ้มเปลือกตาสนิท ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงศีรษะงอพับมาด้านหน้าเล็กน้อย

 

ดรุณีชุดดำเดินเข้าใกล้ขบคิดนิ่งอึ้งเป็นเวลานาน ย่อกายโอบอุ้มอีกฝ่ายจัดให้นอนง๋ายบนเตียง ยามก้มหน้าสังเกตุอีกครา เห็นในกระเป๋าเสื้อเขาแบะอ้าออก สูดลมหายใจพยายามข่มกลั้นอารมณ์อันพลุ่งพล่าน มิคำนึงถึงมารยาทระหว่างบุรุษสตรี พลันสอดมือค้นในกระเป๋าเสื้อเซี่ยเคอช้าๆ ปลายนิ้วสัมผัสถูกวัตถุกลมเกลี้ยงคล้ายไข่มุกโตขนาดเท่าผลลำไยหลายเม็ด ยังมีม้วนภาพแพรพู่กันและขวดเคลือบเล็กๆอีกสองสามขวด ต้องเลิกคิ้วเรียวงามแค่นเสียงรำพึงแผ่วเบา

 

"เฮอะ!ท่านผู้นี้ชั่งเป็นไปได้ หากมิใช่เราเคยรับทราบฝีมือเขา ยังเข้าใจว่ามีดีแต่อวดโอ่เงินทอง"

 

ทอดถอนใจยาว ลากเก้าอี้จากริมผนังพลางทรุดนั่งลงข้างเตียง ยกมือเท้าคางเพ่งพิศใบหน้าคมคายด้วยความรู้สึกเวทนารักใคร่ มิทราบจมสู่ภวังค์เคลิบเคลิ้มตั้งแต่เมื่อใด เซี่ยเคอกลับปราศจากปฏิกิริยาตื่นตัวแม้แต่น้อย ขอเพียงดรุณีชุดดำบังเกิดความคิดเข่นฆ่า ย่อมสามารถกระทำได้อย่างง่ายดาย แต่ทว่าจิตสำนึกส่วนลึกยามนี้ นางทราบแน่แก่ใจ เงาร่างชายหนุ่มเสื้อครามเบื้องหน้า มีอานุภาพสั่นคลอนจิตใจน้อยๆขึ้นแล้ว

 

......

 

ไม่ทราบผ่านไปเนิ่นนานเท่าใด รัตติกาลเยือนกรายแผ่เป็นเงามหึมา ทุกหนทุกแห่งดำสนิทดั่งหมึกเข้ม ลมเย็นยะเยียบหอบใบไม้แห้งเวียนว่อนในลานตึก โรงเตี๊ยมเหลาสุราเงียบเหงาราววังเวง ห้องพักหลายห้องดับโคมไฟเข้านอน ทันใดนอกหน้าต่างปรากฏลมหอบหนึ่งปะทะใส่บานหน้าต่างกระดาษอย่างแผ่วเบา ซุ่มเสียงผิดปรกตินี้ สร้างความตระหนกแก่ดรุณีชุดดำจนกระโดดปราดจากเก้าอี้ ขณะจะเหลียวหน้าชมดู รู้สึกข้างกายมีเงาร่างสายหนึ่งทิ้งตัวลง จันทร์เดือนง๋ายสอดลอดช่องหน้าต่างแง้มอ้า ยังไม่อาจสังเกตถนัดชัด

 

ผู้มามีสภาพคล้ายหมอกควันไร้สสาร เพียงวิชาท่าร่างอันพิสดาร ก็ทำให้ดรุณีชุดดำขวัญระริกใบหน้าถอดสี ตวาดเสียงแหลมเล็กกรีดควงมือซ้ายขณะอีกข้างเพิ่งชักกระบี่สั้นจากหว่างเอว เงาดำซูบผอมกอบบุคลิกชวนระย่นย่อ ไม่แยแสพลังฝ่ามือดรุณีชุดดำแม้แต่น้อย ย่อกายยื่นแขนโอบอุ้มเซี่ยเคอบนเตียงหนีบไว้ วกสันมือขวากลับวูบ ลงมือทีหลังบรรลุถึงก่อน ปาดใส่จุดเส้นหว่างเอวดรุณีชุดดำ

 

คราครั้งนี้นางแตกตื่นจนหวั่นไหวแล้ว ลดมือซ้ายกราดฟาดฝ่ามือลมสุดกำลัง กระบี่แผ่พุ่งประกายเขียวเรืองเป็นเส้นสาย เท้าซ้ายถดถอยเฉียงๆครึ่งก้าว กรีดกระบี่ใส่ไหล่ผู้มาในบัดดล เงาร่างนั้นพอจู่โจมออกก็มิสนใจกับท่วงท่าตามหลังอีก ดรุณีชุดดำเพิ่งใช้กระบวนท่าถึงกลางคัน พลันชาด้านไร้เรี่ยวแรง ลมปราณเสื่อมสูญเข่าทั้งสองทรุดงอล้มพับสิ้นสติ

 

คนปริศนาละลิ่วออกนอกหน้าต่าง กระโดดขึ้นลงไม่หยุดยั้ง ตัวเบาอันปราดเปรียว ว่องไวปานวิชชุแลบลั่น กระทั่งลักษณะแต่งกาย ดรุณีชุดดำเมื่อครู่ยังมิอาจเห็นชัดตา การกระทำทั้งมวลตั้งแต่เริ่มจวบจนบัดนี้ เกิดขึ้นชั่วลมหายใจเข้าออกสองคราเท่านั้น

 

เงาดำโลดลิ่วดั่งเหินบินสองเท้าคล้ายไม่แตะพื้นเปลี่ยนกำลัง หลังจากออกนอกเมืองพลันวกกายเข้าป่าข้างทาง รุดหน้าอีกสิบกว่าลี้ บรรลุถึงศาลเจ้าทรุดโทรมผนังกำแพงเอียงยุบ มีสภาพราวซากปรักหักพัง คนชุดดำกราดตาสำรวจทั่วบริเวณตลบหนึ่ง ละลิ่วร่างข้ามกำแพงเข้าไป จัดวางร่างชายหนุ่มเสื้อครามลง สองตาสาดประกายโหดเหี้ยมประกบนิ้วจี้วูบวาบซ้ำซ้อนหลายครั้งครา ล้วงขวดเคลือบจากอกเสื้อเทยาเม็ดสีดำสนิทยัดเข้าปากเขา ทรุดกายนั่งลงจับจ้องอยู่เป็นครู่ค่อยถอนใจโล่งอก

 

เหลือบเห็นเซี่ยเคอสะท้านเฮือกดุจสายฟ้าฟาด สองตาลืมขึ้นแช่มช้า หะแรกรู้สึกตนเองนอนง๋ายแผ่นหลังสัมผัสถูกความแข็งกระด้างและเย็นเฉียบอยู่บ้าง รีบกลอกตาสำรวจพลางครุ่นคิด ครั้นปรับสภาพกับความมืดรอบด้านจึงสังเกตุพบ ชายชรารูปกายสูงโปร่ง ใบหน้าซูบสดใสปราศจากความรู้สึก แก้มซ้ายทิ้งรอยแผลเป็นยาวครึ่งนิ้วสายหนึ่ง เคราเงินใต้คางปลิวพลิ้วไสว มาตรว่าสวมอาภรณ์เก่าขาดยังไม่อาจปกปิดสง่าราศี ประกายตาอันทรงภูมิลึกล้ำ

 

ท่านดูไปเพิ่งมีวัยเพียงหกสิบเศษ คิ้วดกหนาผมดำขลับหน้าผากกว้าง สีหน้าแม้ตายด้าน ราวซากศพ เพียงเพราะถูกประสบการณ์อันปวดร้าวกดทับ ผ่านวันเวลาอันท้อแท้รันทด เซี่ยเคอส่งเสียงอุทาน ลนลานดีดกายปราด คุกเข่าโครมโขกศีรษะแทบเท้าในบัดดล

 

"ศิษย์สร้างความผิดหวังแก่ท่านผู้เฒ่า..."

 

ชายชราไม่รอให้เขากล่าวจบ ชิงโบกแขนเสื้อแค่นเสียงเย็นชา

 

"เฮอะ! เราสั่งเจ้ากล่าววาจาตั้งแต่เมื่อใด"

 

กวาดตาเย็นชาสั่งให้เซี่ยเคอลุกขึ้น จากนั้นกล่าวเสียงราบเรียบ

 

"เหตุทั้งหมดเราล้วนทราบ คราครั้งนี้ไม่ตำหนิเจ้า เพียงอย่าได้พลาดท่าอีกคำรบสอง มันมีศิษย์ร้ายกาจเช่นนี้ นับว่าบู๊ลิ้มทั้งแผ่นดินตกอยู่ท่ามกลางมรสุมเพทภัย"

 

ประโยคหลังคล้ายรำพึงรำพันกับตนเอง เซี่ยเคอรับฟังรู้สึกเคลือบแคลงยิ่งยวด ส่งเสียงอ้อสอบถามว่า

 

"นี่เป็นเรื่องราวใด"

 

"เจ้ามิใช่รับทราบความร้ายกาจของดรุณีนางนั้นมา"

 

ชายหนุ่มผงกศีรษะ ชายชราชุดดำอธิบายสืบต่อ

 

"ด้วยความสำเร็จของเจ้ายามนี้ ยังไม่อาจต่อกรกับมัน กล่าวไปยืดยาวยิ่งหนำซ้ำมิมีประโยชน์อันใด อาจารย์เคี่ยวกรำฝึกฝนเจ้าหนึ่งเพราะแนวฝีมือซึ่งคิดค้นบัญญัติได้นั้นผิดแผกจากสามัญธรรมดา ปลีกย่อยมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว รวบรวมเคล็ดความพลิกแพลงทุกค่ายสำนักไว้ทั้งสิ้น ความลำบากยากแค้นสามสี่ปี ภายหน้าจะสร้างเสริมให้เจ้าทะยานสู่จุดสูงสุดของวิชาบู๊ เด็กเอยกระทั่งตัวยาแก้พิษเมื่อครู่ ในตัวอาจารย์ก็มีเพียงเม็ดเดียวเท่านั้น"

 

เซี่ยเคอตะลึงลานชั่วขณะ ตาทอประกายวูบถามว่า

 

"หรือท่านผู้เฒ่ารู้จักบุคคลฉากหลังขบวนการสตรีลึกลับนั้น"

 

ชายชราชุดดำขมวดคิ้วกล่าวว่า

 

"นี่ไม่แน่นัก ข้อสันนิษฐานเราอาจคลาดเคลื่อน ถึงอย่างไรภายภาคหน้าเจ้าย่อมค่อยๆสืบทราบเอง"

 

ใบหน้ากลับกลายเป็นเคร่งขรึมจริงจัง ตาสาดประกายอำมหิตเพ่งมองชายหนุ่มเขม็งนิ่ง เค้นเสียงสั่งว่า

 

"คุกเข่ารับกระบี่"

 

เซี่ยเคอสะท้านใจอย่างรุนแรง สำนึกตนว่าเป็นเรื่องใด ดังนั้นรีบจัดแจงเสื้อผ้างอเข่าคุกลง ชายชราชุดดำล้วงมือเข้าในเสื้อยาวดึงกระบี่พร้อมฝักประดับไข่มุกนวลใยแปดเม็ดเล่มหนึ่งยกชูเหนือศีรษะ จากนั้นยื่นส่งให้ศิษย์ช้าๆ

 

เซี่ยเคอรับกระบี่ปฏิบัติตามบ้าง รอจนชายชราชุดดำสั่งให้ลุกขึ้นค่อยสะพายอาวุธคู่กายยืนสำรวม

 

"สิ่งใดเป็นประโยชน์เราล้วนถ่ายทอดต่อเจ้าหมดสิ้น บางเรื่องราวต้องอาศัยประสบการณ์เข้าแลก และใช้ระยะเวลาประกอบกับขยันหมั่นเพียรศึกษาค้นคว้า กระบี่นี้ขนานนามคลั่งเลือด ทว่าไม่สำคัญเท่ากับ หาทางช่วงชิงขลุ่ยทองยะเยือกเลานั้นคืน ไม่เพียงเป็นสมบัติประจำตัวอาจารย์เท่านั้น ก่อนที่จะสาวถึงผู้บงการแท้จริง ทางประเศริฐขลุ่ยเลานั้นไม่ควรให้ผู้อื่นชมเด็ดขาด"

 

เซี่ยเคอขบคิดเคร่งเครียด ยืนตะลึงลานครู่ใหญ่ ประสานมือน้อมกายกล่าวว่า

 

"น้อมรับคำชี้แนะ ศิษย์จะพยายามสุดความสามารถ"

 

"ประเศริฐ!อีกประการหากมิถึงคราคับขัน พลังฝีมืออย่าได้ทุ่มเทสุดกำลัง ศิษย์ผู้หฤโหด ควรใช้สติปัญญานำหน้า หากคิดลงมือก็ต้องลงมืออย่างรวบรัดหมดจด"

 

"ศิษย์ทราบ"

 

ชายชราชุดดำแหงนหน้ามองท้องฟ้า ใบหน้าตายด้านเย็นชา ปรากฏรอยยิ้มอ่อนโยนเล็กน้อย ก้นบึ้งในรอยยิ้มและท่าทีอันยะเยียบไร้ความรู้สึก เต็มไปด้วยความปีติปลาบปลื้ม เอื้อมมือลูบหัวศิษย์เอ่ยอีกว่า

 

"เราเนื่องจากได้รับข่าวจากสหายเก่า ตัดสินใจช่วยมันคลี่คลายเรื่องสำคัญ ระยะสองสามปีอาจไม่ได้พบเจ้าอีก"

 

เซี่ยเคอสำนึกตื้นตันพระคุณตลอดหลายปีนี้ พยายามระงับสีหน้าฝืนท่าทีเป็นปรกติกล่าวว่า

 

"ท่านผู้เฒ่าถนอมตัวด้วย ศิษย์จะกอบกู้บู๊ลิ้มส่วนรวมสุดความสามารถ"

 

"เฮอะ! เยี่ยงนี้จึงใช้ได้ ไปเถอะวาจาอย่าได้กล่าวยืดเยื้อ"

 

ชายหนุ่มหันกายก้าวยาวๆผละจาก ผู้หฤโหดมองตามเงาหลังศิษย์ อดทอดถอนใจสะทกสะท้อนมิได้...