บทที่ 8

บทที่ 8

    ห้างสรรพสินค้าในวันนี้คึกคักไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งนี้คงเป็นเพราะวันนี้เป็นวันหยุด เลยทำให้มีคนออกมาเดินเที่ยวเพื่อผ่อนคลายมากเป็นพิเศษ

    วินเดินดูสินค้าตามร้านต่างๆ ไปอย่างไม่เร่งรีบ เพราะเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ชวนชมผู้เป็นมารดา เพิ่งโทรศัพท์มาบอกว่าไปพบเพื่อนเข้าโดยบังเอินระหว่างการซื้อของ ดังนั้นเลยจะไปต่อกันที่ร้านเสริมสวย ให้เขาไม่ต้องรอ เพราะเดี๋ยวจะหาทางกลับเอง ครั้งเด็กหนุ่มจะกลับบ้านเลยก็รู้สึกเบื่อๆ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าจะเดินเล่นไปอีกสักหน่อย

    เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนเตือนขึ้น วินเลยหยิบขึ้นมาพลางสไลด์หน้าจอเพื่อรับสาย

    “ว่าไง?” วินกรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ เพราะชื่อที่โชว์ในหน้าจอคือภูมิ เพื่อนของเขาเอง

    'นายอยู่บ้านเปล่าวะ? วันนี้ว่าง เลยว่าจะเข้าไปเล่นด้วยสักหน่อย ที่บ้านฉันพ่อกับแม่ไม่อยู่ โทร. หาไอ้บอมก็ติดธุระ ว่าจะเข้าไปหานายเลยก็กลัวไม่ว่าง เลยโทร. ถามก่อน'

    “เปล่า” วินตอบพลางขยับตัวหลบให้หญิงวัยกลางคนท่านหนึ่งที่กำลังเข็นรถเข็นผ่านมา “ตอนนี้อยู่ที่ห้างว่ะ พอดีพาแม่มาซื้อของ แต่ตอนนี้แม่เจอเพื่อนแล้ว ฉันเลยเดินเคว้งอยู่นี่ กะว่าอีกสักพักก็จะกลับแล้ว”

    'เฮ้ยงั้นดีเลย เดี๋ยวฉันไปหาอย่าเพิ่งกลับ นายอยู่ห้างไหน ห้างที่พวกเราไปบ่อยๆ ใช่มั้ย?' ภูมิรีบถาม

    “ใช่” วินตอบสั้นๆ “งั้นเดี๋ยวฉันจะไปรอนายที่ร้านกาแฟชั้นล่างของห้างก็แล้วกัน นายเดินเข้ามาในห้างทางประตูหน้า แล้วเลี้ยวขวา ตัวร้านจะอยู่ฝั่งซ้ายมือของทางเดินนะ ร้านกาแฟตรงนั้นมีร้านเดียว หาไม่ยากหรอก” เขาบอกจุดนัดพบเสร็จสับ

    'โอเค' ภูมิรับคำก่อนจะวางสายไป

    วินเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่เป็นเป้าหมาย เขาเดินไปสั่งลาเต้กับบาริสต้า แล้วเลือกเอาโต๊ะใกล้ๆ ประตูร้านเป็นจุดนั่งรอ ผ่านไปไม่นาน พนักงานก็นำเครื่องดื่มที่สั่งมาเสิร์ฟ

    เสียงเพลงที่ถูกเปิดคลอเบาๆ ประกอบกับรสชาติหวานมันผสมความขมนิดๆ ของลาเต้ในแก้ว ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย หลายสัปดาแล้วเหมือนกัน ที่วินไม่ได้มานั่งดื่มกาแฟในห้างแบบนี้ ถ้าเป็นปรกติ เขาก็คงนั่งอยู่หน้าคอมไม่ต่างจากทุกวัน

    “รอนานเปล่าวะ?” เสียงทักทายมาพร้อมๆ กับการตบไหล่เบาๆ ร่างคุ้นตาเดินอ้อมไปทรุดนั่งลงก้าวอี้ฝั่งตรงข้าม พลางเอ่ยพูดกับบาริสต้าไปด้วย “พี่ครับ โกโก้ปั่นหนึ่งแก้วครับ”

    “ก็ไม่นานเท่าไหร่ว่ะ แล้ววันนี้ไม่ได้เข้าไปเตะบอลที่โรงเรียนหรือไง?” วินเอ่ยถามเพราะรู้ดีว่า เพื่อนคนนี้มันชอบไปเตะบอลในช่วงวันหยุดตลอด

    “ไม่ว่ะ อากาศร้อนเกิน ขอพักก่อน อีกอย่างช่วงนี้ก็ใกล้สอบแล้วด้วย” ภูมิตอบพร้อมกับถอนหายใจ ช่วงนี้ถือได้ว่าเป็นนรกสำหรับคนที่ขี้เกียจอ่านหนังสืออย่างเขาเลย

    “แล้วนอกจากออกมาหาฉันที่นี่ นายมีแผนไปที่ไหนต่อ?” วินเอ่ยถาม ก่อนจะดูดกาแฟในแก้วเล็กน้อย

    “ไม่รู้ว่ะ คิดแค่ว่าจะมา แต่ไม่รู้ว่าถ้ามาแล้วจะไปไหนต่อ” ภูมิตอบอย่างเซ็งๆ เขาคิดแค่ว่ามานั่งตากแอร์คุยกับเพื่อน ส่วนคุยเสร็จจะไปที่ไหน ไม่ได้คิดเผื่อไว้เลยแม้แต่น้อย

    ภูมิรับเครื่องดื่มจากพนักงานสาวมาดูด แล้วพูดต่อ “งั้นเราไปดูหนังกันสักเรื่องมั้ย? ดูเสร็จค่อยกลับไปสิงที่บ้านนาย”

    วินครุ่นคิดถึงรายการหนังที่จะเข้าฉายในวันนี้ แล้วเอ่ยว่า “มันมีแต่หนังรักว่ะ คงไม่สนุกหรอก อีกอย่าง ผู้ชายไปดูด้วยกันก็จะยังไงๆ อยู่”

    “โอย ถ้างั้นคงไม่ไหวจริงๆ...หืม” ภูมิหยุดพูดอย่างกะทันหัน พลอยทำให้วินมึนงงในอาการของเพื่อนไปด้วย

    “เป็นอะไรวะ?” วินถามอย่างสงสัย

    หากทว่าก่อนที่ภูมิจะอธิบาย ก็มีเด็กสาวสองคนเดินเข้ามาภายในร้าน เมื่อวินมองเห็นหนึ่งในสองสาวชัดๆ เขาก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างคาดไม่ถึง ริมฝีปากผุดรอยยิ้มอย่างลืมตัว

    จังหวะนั้นเอง คนที่วิงมองอยู่ก็บังเอิญหันมาสบตากับเขาเข้าอย่างจัง ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ทั้งคู่มองตากันนิ่งนาน ก่อนที่เด็กสาวจะรู้สึกตัว แล้วรีบเสมองไปทางอื่นอย่างเขินอาย

    “มองนานเลยนะพวก มองจนฝ่ายตรงข้ามหน้าแดงแล้ว” ภูมิที่นั่งจับสังเกตอาการของเพื่อนมาได้พักใหญ่ๆ เปรยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

    “ก็เพื่อนกัน ฉันมองแล้วมันแปลกตรงไหน?” วินพูดขึ้น พยายามทำสีหน้าให้เป็นปรกติ

    “แปลกดิวะ ก็เพิ่งเคยเห็นนายมองใครแล้วยิ้มได้ขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลยว่ะ” ภูมิเอ่ยบอก พร้อมกับจับตามองเพื่อนอย่างพินิจ

    “มองฉันแบบนั้นหมายความว่าไงวะ?” วินยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาดูด ก่อนจะเปลี่ยนประเด็น “นายเองก็ดูแปลกๆ นะ อย่าคิดว่าฉันมองไม่ออกนะ ว่านายกำลังมองไปที่ใครเมื่อกี้นี้”

    ภูมิทำเหมือนไม่ได้ยิน พลางหันมองไปทางด้านหนึ่ง “พวกเธอเดินเข้ามาแล้ว ดูเหมือนจะมาหานายนะ”

    สิ้นประโยคของภูมิ แอมและมายด์ก็เดินเข้ามาหยุดยืนที่ข้างโต๊ะ แอมมองดูก้าวอี้ที่ว่างอยู่ ก่อนที่เธอจะเลือกเดินไปนั่งลงฝั่งเดียวกันกับภูมิ

    “นี่นาย ฉันขอนั่งด้วยนะ นายจะว่าอะไรมั้ย? แต่นายคงไม่ว่าหรอกมั้ง ก็เรารู้จักกันแล้วนี่” แอมหันไปเอ่ยกับคนข้างกายที่กำลังมองดูเธอเงียบๆ

    “ผมจะว่าอะไรคุณได้ ก็คุณนั่งไปแล้วนี่” ภูมิตอบหน้าขรึม อาการต่างจากตอนอยู่กับเพื่อนเพียงแค่สองคนลิบลับ ขณะที่สายตาชำเลืองมองดูเพื่อนของตน ที่กำลังมองมาทางเขาด้วยสายตาแปลกๆ

    “นั่นไง!” แอมยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนสาว ที่ยืนเงียบอยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก “เห็นหรือเปล่า? ฉันบอกแล้ว ว่าสองคนนี้ไม่ว่าอะไรหรอก”

    มายด์เก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้อย่างสุดชีวิต ใครจะไปคิดว่าการออกมาเดินเที่ยวกับเพื่อนสาวในครั้งนี้ จะทำให้เธอได้มาพบกับวินที่นี่

    มายด์มองไปที่วินด้วยท่าทีเกรงใจ ถึงแม้แอมจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่บางทีทั้งสองคนโดยเฉพาะวินอาจจะไม่สะดวกให้พวกเธอนั่งด้วยก็ได้...บางทีพวกเขาอาจจะกำลังคุยเรื่องส่วนตัวกันอยู่ ซึ่งถ้าเธอร่วมโต๊ะด้วย ก็อาจทำให้ทั้งสองคนคุยกันไม่สะดวก

    ดูเหมือนวินจะคาดเดาความคิดของเด็กสาวได้ เขาใช้มือขยับก้าวอี้ข้างตัวออกห่างจากตัวโต๊ะเล็กน้อย แล้วเอ่ยชวนอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม

    “มายด์นั่งก่อนสิ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

    “อื้ม” มายด์ยิ้มเขิน ก่อนจะยอมนั่งลงตามคำชวน “ขอบคุณนะ”

    วินลอบมองพวงแก้มแดงระเรื่อของคนตัวเล็กแล้วยิ้มละไม “มายด์จะสั่งอะไร? เดี๋ยววินไปสั่งให้” วินถาม เพราะเห็นเด็กสาวเอาแต่นั่งเงียบ

    “ไม่เป็นไร เดี๋ยวมายด์ไปสั่งเองก็ได้” มายด์พูดด้วยความเกรงใจ “แอม เราไปสั่งน้ำกันเถอะ” ประโยคท้าย เธอหันไปเอ่ยชวนเพื่อนสาวที่กำลังนั่งคุยกับภูมิอยู่อย่างไม่หยุดปาก

    “อื้ม งั้นไปกันเถอะ” แอมตอบรับง่ายๆ ก่อนสองสาวจะพากันลุกเดินออกไปทางเคาน์เตอร์ร้าน ปล่อยให้สองหนุ่มอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง

ตอนสาวมา พี่ภูมิเราทำเป็นขรึมเชียว 55+

แต่วินนี่ยังดูเป็นปรกติอยู่ ก็แหม เคยเดินไปส่งกันถึงบ้านแล้วนี่ แต่ถ้าทางสาวเจ้าจะยังไม่ค่อยชินนะ เพราะดูยังเกร็งๆ อยู่เลย