ตอนที่ 57

ตอนที่ 57

เลี้ยวไประหว่างต้นไม้, เตะใบไม้แห้งที่กองอยู่, ผมวิ่งด้วยกำลังทั้งหมด
ในความเร็วผิดปรกติที่เป็นไปไม่ได้

การกระทำฆ่าตัวตายของการวิ่งบนพื้นที่แย่ ระหว่างมองผ้านต้นไม้ที่เรียงรายอยู่
ต้นไม้เรียงกัน กิ่งไม้ได้ปรกฏมาอย่างกระทันหัน รอยบุ๋มที่รากของต้นไม้ถูกดินดำปกปิดไว้
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะวิ่งด้วยกำลังทั้งหมดเมือนคุณเปิดใช้งานสติ

แต่ “ปรกติ” นะ

มันเป็นไปได้ถ้าใช้ความสามารถของผม

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

อย่างไรก็ตาม, ผมไม่ได้เก่งในการเคลื่อนไหวหรือชอบมัน ถ้ามันเป็นการเคลื่อนไหวที่แทงควยเข้าไปในหีผู้หญิง, ผมรักมัน ผมเดาว่าการแทงและดึงออกของไวเบรเตอร์ไปที่หีผู้หญิงด้วย
มันไร้ความหมายถ้าคุณเคลื่อนไหวโดยไม่เกี่ยวกับความลามก
ผมอยากให้โลลิซึนกิเระนักฆ๋านี่หุบปาก และหลับระหว่างหน้าอกของมารินะและยูกะ

แน่นอนว่าอปไป*แซนวิช
TLN* นม

มากกว่านั้น, มันไม่ใช่แค่นม เทียบไม่ได้กับไม้กระดานเมื่อเช้านี้ มารินะคือคอนยุ*และยูกะคือบินยุ*
TLN* kyonyuu-คอนยุ นมใหญ่/นมมหึมา binyuu-บินยุ นมขนาดพอดี
มันมีความสุขมากที่ได้หลับระหว่างนมนั้น
ผมไม่สังเกตจนถึงตอนนี้ ตอนนี้ผมได้คิดแล้ว, ผมอยากจะทำมันโดยเร็ว

「กุห์, เหี้ยเอ๊ย」

ผมได้ยินเสียงของริกกะ
ริกกะตามผมแต่สภาพของเธอได้แปลกไปอย่างชัดเจน
ความเสียหายบนแขนขวาของเธอมันรุนแรง จนมันเกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะทำการกระทำใด กระดูกของเธอหักอย่างแน่นอน
มากกว่านั้น, มีเลือดออกมาจากปากเธอ ดังนั้นไม่ต้องสงสัยว่าเครื่องในเธอได้รับความเสียหายด้วย
ผมอยากจะตรวจดูว่าความเสียหายมากเท่าไหร่ได้ถูกสร้าง แต่ผมจะไม่มีเวลาที่ยากถ้าผมทำมันได้
ผมต้องการการมองตรงไปที่ส่วนที่ผมอยากจะมองทะลุด้วยเอ็กซ์เรย์, และบริเวณของความสามารถมันแคบสุดขีดดังนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจทุกอย่างตอนนี้ มันจะใช้เวลาเพื่อตรวจดู
ตั้งแต่ทีแรก, แม้ผมใช้ความสามารถเอ็กซ์เรย์, ความสามารถเข้าใจพื้นที่จะถูกยกเลิกโดยบังคับ
ผมไม่สามารปล่อยความสามารถเข้าใจพื้นที่ภายใต้สภาวะปัจจุบัน
นั่นทำไม, แม้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจะตัดสินจากสีหน้าและการเปลี่ยนแปลงนอกตัวเธอ, ความเสียหายบนริกกะดูเหมือนจะมากกว่าที่ผมคิด แม้ว่าเธอไล่ตามผม, เธอดูไม่เหมือนว่าจะพยายามโจมตีผมอีกแล้ว มากกว่านั้น, พลังกายภาพของเธอ ได้ชะงักไปข้างหลัง
ไม่ว่าค่าความสามารถของเธอจะสูงขนาดไหน, พลังกายภาพของคุณจะลดลงถ้าคุณได้รับบาดเจ็บ, และมันควรจะ “เจ็บปวด” ด้วย
แม้ความรู้สึกเจ็บ เป็นความรู้สึกที่จำเป็นสำหรับตัว ที่จะรู้ความผิดปรกติ, “ความเจ็บปวดเฉียบพลัน” กำหนดข้อจำกัดในความสามารถของคุณ และคุณไม่สามารถวิงอย่าง “ปรกติ” เพราะมันใช้ความพยายามมากเกินไป
แต่ริกกะยังตามผมมา, ยังไงซะ, เธอเป็นสัตว์ประหลาดจริงๆ

แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมายของผม ผมคาดว่าริกกะจะตามผมมา ไม่, มันจะเป็นปัญหาถ้าเธอไม่ตาม

อารมณ์มันก้าวข้าม “ความเจ็บปวดเฉียบพลัน”
ริกกะกิดว่ามันบาดเจ็บเพราะความผิดพลาดของเธอเอง ไม่รู้ว่ามันเป็นแผนของผม, ไม่มีความต่างเมื่อบาดเจ็บ
แม้เธอบาดเจ็บหนัก, เธอยังดูถูกผม
ความภาคภูมิใจของริกกะมันสูงเกินไปจนเธอไม่อนุญาติมัน

สั้นๆก็คือ ริกกะลืมตัวของเธอเอง ผมเดาว่าเธอจะติดอยู่ในกับดักต่อไปอย่างสำเร็จ

แต่ผมต้องไม่มองโลกในแง่ดี ผมเบี่ยงเบนความสนใจไปไม่ได้แม้แต่ชั่วครู่เดียว เพื่อที่จะมั่นใจในชัยชนะ

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

ผมวิ่งตลอดเวลาระหว่างต้นไม้, คิดถึงความอดทนของผม, ผมหยุดกระทันหัน จากนั้นผมยองลงและตั้งท่า

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

ผมหายใจมากกว่าที่จำเป็นระหว่างที่แกล้งทำเป็นระวังรอบข้าง

แม้ผมวิ่งด้วยกำลังทั้งหมด, ผมยังมีความสงบอยู่, แต่ผมต้องไม่ให้เธอรู้ว่าผมมี
ผมต้องให้เธอรู้สึกว่าผมวิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง แต่ผมมาถึงขีดจำกัดของความอดทน และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหนี และผมได้สิ้นหวัง และตัดสินใจจะโจมตีสวย
นั่นเป็นความรู้สึกที่ผมอยากให้เธอคิด
จริงๆแล้ว, ผมตัดสินใจจะยืนที่ตรงนี้ตั้งแต่แรก
เป็นที่ในอุดมคติหระหว่างต้นไม้และกิ่งไม้ที่ห้อยจากมัน และสภาวะของพื้น
รากของต้นไม้, หิน, รอยบุ๋ม มันถูกซ่อนอย่างดีภายใต้ใบไม้แห้ง
นี่เป็น “รัง” ของผม
และอาวุธลับของผม ระเบิดแป้งที่เตรียมไว้สำหรับการหนี
ริกกะค่อนข้างพึ่งค่าที่สูงของความสามารถของเธอ นี่คือทำไมระเบิดแป้งจะมีประสิทธิภาพ
ถ้าผมสามารถชวนเธอฆ่าตัวตายอีกครั้ง, ผมสามารถทำให้เธอ เป็นไปไม่ได้ที่จะกระทำอะไรอีก
แม้มันไม่ได้ไกลมากจากที่ก่อนหน้า, การแสดงว่าผมได้วิ่งหนีถึงขีดจำกัด, ผมเปลี่ยนทางและวิ่งไปรอบๆ
ริกกะอาจจะสังเกตมันถ้าเธอใจเย็น แต่แขนขวาและเครื่องในของเธอได้มีความเสียหาย และในความเจ็บปวดเฉียบพลันจนเธออ้วกเป็นเลือด และความโกรธที่ทำให้เธอลืมตัว
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสังเกตในสภาพนี้

「ก-เกมวิ่งไล่จับจบรึยัง?」

ริกกะถามผมระหว่างที่หายใจหยาบ, ไกลจากผมที่ถูกปกป้องโดยต้นไม้จากทุกด้าน
หน้าซีดและตัวสั่น เหงื่อจำนวนผิดปรกติออกมาจากทั้งตัวเธอ และของเหลวสีแดงไหลออกมาจากมุมของริมฝีปากเธอ
มันเป็นไปได้ว่าเครื่องในของเธอได้แตก ผมไม่สามารถสร้างข้อสรุปเพราะผมไม่สามารถยืนยันมันแต่, ไม่ต้องสงสัยว่ามันสร้างเลือดออกภายในของตัวเธอ

「มีอะไร? เธอดูไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่ใช่ว่าเธอควรไปโรงพยาบาลเหรอ?」

ผ่อนคลายทั้งตัวของผมดังนั้นผมสามารถตอบโต้การโจมตีไม่ว่ามันจะมาตอนไหน, ผมทำให้สมาธิผมคมจนถึงขีดจำกัดจากนั้นถามริกกะด้วยรอยยิ้ม
ถ้าเธอรับการยั่วยุนี้ー

「นายพูดถูก นี่มันแย่แล้วจริงๆ ชั้นขยับตัวอิสระไม่ได้ วิสัยทัศน์ของชั้นได้มืดลง มันดูเหมือนว่าตัวของชั้นได้บาดเจ็บอย่างมาก」

ริกกะที่จับแขนขวาของเธอด้วยแขนซ้ามพูดระหว่างที่เช็ดปากด้วยหลังมือ
และผมรู้สึกว่าตาสีแดงของเธอได้หัวเราะ ขณะที่มันมองผม

ผมรู้สึกถึงความเสียววิ่งเข้ามาทีสันหลัง

แปลก, นี่มันแปลก ทำไมริกกะไม่ถูกยั่วยุ ถ้ามันเป็นริกกะที่ภาคภูมิใจ, เธอจะอารมณ์เสียจากการยั่วยุ และโจมตี แต่กระนั้น, ไกลจากการรับการยั่วยุ, เธอยอมรับว่าความเสียหายที่มีอยู่ในตัวเธอนั้นรุนแรง
ความเสียหายมันรุนแรงขนาดนั้น? ไม่, ถ้ามันเป็นอย่างนั้นเธอควรจะดื้อมากกว่านี้ แค่กระนั้น, เธอยอมรับว่าความเสียหายมันซีเรียส?
ทำไม?
คืดเกี่ยวกับมัน, นี่หมายความว่าเธอมีวิธีที่จะก้าวข้าวสถานการณ์นี้
สั้นๆคือ, มันเป็นไปได้ที่จะลดความเสียหาย
เป็นไปได้ ถ้ามันคือริกกะที่มีความสามารถจำพวกเสริมความแข็งแกร่งร่างกาย, มันไม่แปลกสำหรับความทนทานของเธอที่จะเหนือความเข้าใจ

เป็นไปได้มั้ยว่านี่คือความเป็นไปได้ในการพัฒนาที่แย่ที่สุด

ถ้า, สมมุติว่ามันจริง ริกกะมี “ความสามารถนั้น” มันจะไมใช่แค่ปัญหาเล็กๆ

「ฟุฟุ, มันตลก ใครจะคิดว่าชั้นจะใช้ “นี่” กับคู่ต่อสู้ที่ต่ำแบบนาย แต่ชั้นขยับไม่ได้ถ้าชั้นไม่ใช้นี่เร็วกว่านี้ มันเป็นซักพักแล้วที่ชั้นโกรธขนาดนี้」

ยิ้มและหัวเราะ ริกกะยกมือซ้ายของเธอระหว่างที่พึมพำกับตัวเธอเอง จากนั้นー

「ตัวของชั้นสร้างการรักษาขั้นสูง เมื่อรับบาดแผลที่ถึงชีวิต มันใช้ความอดทนจำนวนมาก, มันทำให้ชั้นหิวผิดปรกติ ชั้นไม่อยากใช้มันแต่ชั้นทำนี่ดีกว่าที่จะปล่อยนายไป」

ริกกะพูดระหว่างที่หัวเราะ จากนั้นเหวี่ยงมือซ้ายของเธอลง

「กุฟุ, อา, อา」

ตีท้องของเธอด้วยมือซ้ายขาวดั่งหิมะ, เลือดสีแดงสดได้กระจาย
…ห๋า?

「ฮ่า, ฮ่าฮ่า…ชั้นต้องคนมัน มันเป็นเครื่องในน่ะ เห็นมั้ย? ถ-ถ้าไม่, ชั้นรับแผลถึงชีวิตไม้ได้ ม-มันมีเวลาที่มันไม่สะดวกที่จะพูดเพราะมันรุนแรงเกินไป」

ปรากฏการณ์ที่เหลือเชื่อ
ริกกะพึมพำระหว่างที่ยิ้มเกร็งและอ้วกเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก
เสียงก้องมาจากการกระจายของน้ำออกมาจากมือซ้ายที่แทงท้องของเธออยู่
เธอแทงมัน มือของเธอแทงท้องของเธอ
ผมรู้ว่ามันจริงจากเลือดจำนวนมากที่ออกมาจากท้องของเธอ
นั่นโอเค นั่นโอเคแต่…

「ก่ะห่ะ อุกุ, กุ…ส-สิ่งนี้เจ็บมาก น-นายเข้าใจมั้ย?」

พูดสิ่งนั้น, เธอดึงมือที่แทงท้องของเธอออก
เลือดจำนวนมากหยดลง, เธอไม่ใช่แค่ดึงมือเธอออกมา เธอดึงเครื่องในสีชมพูจากท้องที่มันพ่นเลือดออกมา
อุกกกี้ แขยงเกินไป ขอโทษแต่นี่ไม่ใช่งานอดิเรกของชั้นเลย
พูดสิ่งนั้นー

「เธอเป็นอีโง่เหรอ?」
「เอ๋?」

เมื่อผมถาม, ริกกะดูตกใจ
เธอได้การรักษาขั้นสูงเมื่อเธอรับแผลถึงชีวิตเหรอ? นั่นแย่ที่สุด นั่นเป็นความสามารถที่แย่ที่สุดที่ผมคิดได้ แต่เธอเห็นมั้ย, ผมไม่ใช่ตัวร้ายในพาวเวอร์ เรนเจอร์เธอคิดว่าผมจะรอฮีโร่แปลงร่างจนเสร็จเหรอ?

「เดี๋ยวก่ー」

เธอเดาเจตนาของผมออก ยูกะที่ดึงเครื่องในจากท้องที่ฉีกขาดของเธอพยายามจะกักตัวผม มองหน้าของริกกะー

「โซ้ย!」

ผมถีบแบบยากูซ่า*
TLN* ถีบหน้า

「กยาฟุ่」

ริกกะที่โดยถีบหน้าลอยไปอย่างน่าสนใจ
ดึง “เครื่องใน” มอบการรักษา “ขั้นสูง”เหรอ? นั่นตลก

「ชั้นได้ตกใจกับความเป็นไปได้ของการรักษาขั้นสูง แต่มันไม่สามารถใช้งานได้โดยไม่มีแผลถึงชีวิต งั้น, ถอยห่างออกไปจากคู่ต่อสู้ก่อนสิวะ รับความบาดเจ็บถึงชีวิตต่อหน้าตาของศัตรูเหรอ? มันโง่จนชั้นมองไม่ได้เลย ชั้นได้อายที่ชั้นสู้กะอีโง่แบบนี้อย่างจริงจัง」

พูดสิ่งนั้น ผมออกจาก “รัง” ของผม, ผมเข้าหาริกกะที่นอนอยู่บนพื้น

「ด-เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน อ-อีกแป้ปเดียว มันต้องเจ็บหนักกว่านี้ ช-ชั้นจะสู้กับนายด้วยพลังทั้งー」
「เหมือนที่ชั้นพูด, ชั้นจะไม่รอเธอหรอก」

ริกกะพยายามจะคลานไปบนพื้นและพยายามจะยั้งผม ระหว่างที่พยายามจะวิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง ผมเตะริกกะแบบนั้น

「กยยยยู้」

ริกกะส่งเสียงเหมือนสุนัขระหว่างที่กลิ้งไปบนพื้น
ใช่, นี่มันน่ารำคาญ ผมแม้แต่คิดถึงวิธีการที่สิ้นหวัง
ผมได้เดินบนเส้นด้ายโดยไม่มีเชือกพยุง แต่กระนั้น มันจะมีการจบที่โง่เง่าแบบนี้

「ฮ่า, ฮ่า, ฮ่า, ฮ่า…ท-ทันที่ที่แพลถึงชีวิตพวกนี้รักษา, นายー」
「เธอไม่ได้ใช้ความสามารถนั้นบ่อย, ใช่มั้ย? ถ้าเธอได้รับแผลถึงชีวิตในอดีต, เธอจะสั่งเกตมัน แต่, เธอไม่เคยมีการต่อสู้ที่ยากก่อนหน้านี้เธอเลยไม่ชินกับมันใช่มั้ย? เธอไม่ได้ใช้มันในการต่อสู้จริงๆ มากกว่านั้น, ศัตรูของเธออยู่ตรงหน้าเธอ」

ผมรำคาญแต่ผมทึ่งมากกว่าสิ่งไหนๆ
การรักษาขึ้นสูงที่จะใช้งานจากแผลถึงชีวิต
กระดูกแขนขวาของเธอหัก, และมีความเสียหายที่ซีเรียสกับเครื่องในของเธอ และบนนั้น, เธอฉีกท้องของเธอเอง
ปรกติแล้ว, มันใกล้กับบาดแผลถึงชีวิตแต่เธอไม่เข้าใจตัวเธอเองอย่างถูกต้อง
ตัวของคุณมันยากต่อการได้รับบาดเจ็บถึงชีวิต ความอึดของคุณมันเหนือกว่ามาก
มากกว่านั้น, เธอทิ่มท้องของเธอโดยไม่คิด
ขึ้นอยู่กับสถานการณ์, ที่ที่เธอทิ้มท้องจะไม่มีความเสียหายมาก ถ้าคุณอยากได้รับบาดแผลถึงชีวิต, คุณต้องเข้าใจตัวคุณเองอย่างถูกต้อง และรู้ว่าจะรับความบาดเจ็บที่ถึงชีวิตอย่างแน่นอนได้อย่างไร
อย่างไรก็ตาม, ถ้าผมปล่อยนี้ไว้, มันจะเป็นแผลถึงชีวิต และมันจะเป็นปัญหาถ้าเธอฟื้น
ผมต้องทำให้เธอใจสลายก่อนนั่นจะเกิดขึ้น
แต่ ผมควรทำอะไรดี?
ไม่ว่าเธอจะมีพลังมากแค่ไหน, เธอจะไม่สามารถขยับได้ถ้าผมผูกเธอดังนั้นเธอไม่สามารถออกแรงได้ แต่มันไม่มีเชือก
ผมมาโดยไม่มีอาวุธเพื่อติดต่อกับคามูโระ ฮิซูกิ
ผมไม่คิดว่าจะสู้กับสัตว์ประหลาดแบบนี้
มันมีระเบิดแป้งสามลูกเตรียมไว้หนี
ผมกำลังจะใช้มันในการต่อสู้กับริกกะ แต่มันไม่มีประโยชน์ถ้ามันเป็นแบบนี้

「หืม? เธอมีอะไรดีๆบนตัวเธอหนิ」

ผมยิ้มขณะที่มองตัวที่เปลือยของริกกะเหมือนจะเลียมัน ระหว่างที่เหยียบหัวของริกกะลงบนพื้น
เข็มขัดหนังที่รัดตัวที่เปลือยของเธอ นี่มันจะเหนียวกว่าเชือก

「ห-เหี้ยเอ๊ย อ-เอาเท้าออกไป ช-ชั้นจะไม่ยกโทษให้นายที่เหยียบหัวชั้น ชั้นจะไม่มีวันยกโทษให้นาย ไม่มีวัน ไม่มีวันยกโทษให้นาย」

ริกกะดูเหมือนจะโมโหจากการโดนเหยียบลงบนพื้นโดยผม, น้ำตาได้เอ่อล้นระหว่างที่เธออ้วกเป็นเลือด
ผมเดาว่าเธอไม่เคยมีประสบการณ์ถูกเหยียบหัว จากนั้นー

「ขอโทษ, จริงๆแล้ว, ชั้นเหยียบขี้หมามาวันนี้, ด้วยรองเท้าที่เหยียบหัวของเธออยู่」

ผมไม่ได้เหยียบขี้หมาแต่, ผมโกหกเพื่อมอบความเสียหายให้ริกกะ

「อ, อออุ, จำนี่ไว้, ชั้นจะไม่ยกโทษให้นาย ชั้นไม่มีวันยกโทษให้นาย…!」

ริกกะที่ดูเหมือนจะบาดเจ็บสาหัสทางใจเธอมากกว่าทีผมคิด ระบายความโกรธออกมาด้วยเสียงที่สั่น ระหว่างที่สะอื้น
แต่, แม้ว่าท้องของเธอได้ฉีก และเลือดไหลออกมามาก, เธอทำได้ดีกำการพูดออกมามากมาย นั่นเป็นความอึดที่คาดไม่ถึง
เป็นไปได้มัยว่า ความสามารถของเธอคือจำพวกแมลงสาบ?
เธอยังมีที่ว่างก่อนจะเป็นแผลถึงตายในสภาพแบบนี้
ผมดีใจที่ริกกะเป็นอีโง่, เธอไม่ใช้ความสามารถเธอเพื่อสู้และเอาชนะ ถ้าริกกะเข้าใจความสามารถของเธอเอง แล้วสู้อย่างใจเย็น, มันไม่มีโอกาสสำหรับผมนี้จะชนะ
นั่นคือมูลค่าที่สูงของความสามารถริกกะ
แต่ー

「เธอจะไม่ยกโทษให้ชั้น? นั่นเป็นประโยคของชั้น ชั้นจะใช้เวลาเพื่อสอนเธอว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอสู้กับชั้น ไม่ว่าเธอจะขอร้องชั้นแค่ไหน “ชั้นจะไม่มีวันยกโทษให้เธอ” ชั้นจะทรมานเธอจนกว่าเธอจะใจสลาย」

ผมพูดออกมาและเตะหน้าริกกะ, ริกกะกลิ้งและผมเหยียบหลังที่เล็กของเธอ
เธอขยับไม่ค่อยได้แล้วแต่เธอมีพลังชีวิตเหมือนแมลงสาบ ถ้าประมาทไปวินาทีหนึ่งอาจจะถึงตาย

「ห-เหี้ยเอ๊ย, เหี้ยเอ๊ย, นาย, บางคนแบบนาย…」

ริกกะพึมพำความไม่พอใจของเธอระหว่างที่ร้องไห้, เมินริกกะ, ผมดึงเข็มขัดหนังออกและเหยียบหลังเธอ
ความภาคภูมิใจของริกกะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แต่มันจะมีปัญหาถ้าเธอหนีไปจากที่นี่
ถ้าสุขภาพของเธอฟื้นฟู, เธอจะโจมตีโดยไม่สนภาพลักษณ์
เธออาจจะลืมคิดและเป็นแค่ฆาตกร
ผมจะตายจริงๆถ้าเป็นอย่างนั้น
ดังนั้นผมต้องทำให้เธอใจสลายอย่างทั่วถึงที่นี่
ถึงจุดที่ว่าเธอต่อต้านอีกไม่ได้ ถึงจุดที่ว่าเธอไม่สามารถ

ผมใช้เข็มขัดหนังที่รัดตัวที่เปลือยของริกกะและมัดแขนเธอ

「คุ, อา, อะก่ะ」

เหงื่อไหลออกมาจากทั้งตัวเธอ, หน้าของเธอบิดเบี้ยว, ริกกะเล็ดเสียงครวญ
แขนขวาเธอบิดไปผิดทาง ผมรู้ว่ามันหัก แต่มันดูเหมือนจะเละเทะมากกว่าที่ผมคาด
แรงช็อกที่กระแทกกับต้นไม้มันน่ากลัวขนาดนั้น
ยังไงซะ, มันไม่ใช่แค่มือขวาเธอ, มันดูเหมือนกระดูกอื่นก็หักด้วย
เธอทำได้ดีที่วิ่งทั้งแบบนี้
ผมใช้เข็มขัดที่เหลือมัดมือของเธอและข้อเท้าของเท้าเธอ จากนั้น, ผมดึงเธอด้วยกำลัง

「ก่ะ, อ่ะก่ะ, อิกกิกิ」

เท้าของเธอได้ถูกยกโดยเข็มขัดและริกกะได้งอแบบกุ้ง
ทั้งสองมือและเท้าได้ถูกมัดอยู่ข้างหลังเธอ
ด้วยสิ่งนี้, เธอไม่สามารถขยับไม่ว่าเธอจะออกแรงพยายามขนาดไหน

「น-นายตั้งใจจะทรมานชั้นเหรอ? ท-ทำอย่างที่นายต้องการเลย ไม่ว่านายจะทรมานอย่างน่ากลัวแค่ใน, ใจชั้นจะไม่สลาย ฆ่าชั้นถ้านายกลัวการแก้แค้น ไม่มีทางเลือกถ้านายจะหนีไปจากชั้น」

ริกกะที่งอแบบกุ้ง พูดคมคายอย่างสิ้นหวังแต่, เสียงของเธอได้สั่น
บางคนที่ไม่คิดว่าจะแพ้จะกลายเป็นแบบนี้เมื่อพวกเขาแพ้
ผมแม้แต่แนะนำเธอว่ามันไม่มีอะไรแน่นอนนะรู้มั้ย? จากความเป็นไปได้ว่าเธอจะสามารถพ่ายแพ้, อย่ายอมแพ้กับชัยชนะ งั้นเธอควรจะคิดถึงวิธีการเมื่อเธอแพ้
นั่นเป็นการต่อสู้

「อย่ากังวล ชั้นจะไม่ทำสิ่งน่ากลัว ชั้นใจดีกับสาวสวยๆ」

พูดสิ่งนั้นและหัวเราะ, ริกกะที่เลือดออกเยอะแล้วหน้าได้ซีดลงกว่าเดิม, เธอสั่นในน้ำตา
หืม? มีอะไร? ผมบอกว่าผมจะใจดีไม่ใช่เหรอ? อย่ากลัวนักสิ ไม่ใช่ว่าเธอทำเหมือนว่าผมได้สร้างรอยยิ้มที่มืดมนเหรอ?
ผมมองลงไปหาริกะระหวางที่ยิ้ม จากนั้นถอดชุดนักเรียนออก

「โปรดรอซักพักนึง ชั้นจะไปจับ “เพื่อน”ที่มหัศจรรย์ที่ชั้นมั่นใจว่าเธอจะรัก」

การสั่นของริกกะได้รุนแรงเมื่อผมพูดอย่างนั้น
เธออาจจะกลัวแต่มันอาจจะเป็นการช็อกจากการเสียเลือดมาก
ถ้าที่ริกกะพูดนั้นถูก, การรักษาขึ้นสูงของเธอควรจะเริ่มตอนนี้
ผมควรจะรีบเผื่อว่ามันจะฉุกเฉินมั้ย?
แต่ยังไงซะ, การรักษาขั้นสูงต้องเป็นท่าต้องห้ามของริกกะ มันปรกติเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นจากแผลถึงชีวิต ถ้าเธอทำให้มันเป็นไปได้ งั้นการใช้พลังงานของมันต้องมากมาย
สั้นๆคือ, แม้ว่าเธอรักษา, มันจะไม่สมบูรณ์แบบ ทักษะและพลังกายภาพของเธอจะลงลงไปเยอะ
แต่, ผมต้องรีบ
ผมตัดสินใจจะมองหา “เพื่อน” ริกกะที่เธอจะรักระหว่ามมีความคิดอย่างนั้น

ผมอยากจะเห็นมันซักครั้ง คนสวยเปลือยที่ถูกไต่โดย กิ้งกือกระสุน, แมงคาเรือง, ตะขาบ, ไส้เดือน, และหนอนผีเสื้อ

โชคดีที่, มีแมลงมากมายในกองใบไม้แห้ง
ผมต้องหามาให้ได้มากที่สุดดังนั้นผมสามารถมีความสุขในการให้มันกับเธอจนอิ่มใจ
ยังไงซะม ผมจะทำให้เสื้อของผมเป็นถุงและผมจะเติมถุงอย่างมากมาย
โอ้ใช่, ผมควรจะวางริกกะไปในรอยยุบและเติมมันด้วยแมลง? เหมือนอ่างแมลง
ริกกะร้องไห้ในอ่านที่มีฝูงของแมลง กิ้งกือกระสุน, แมงคาเรือง, ตะขาบ, และไส้เดือนน่าจะเข้าไปในรูของเธอ
ถ้านี่มันไปได้งั้นใจของเธออาจสลายจริงๆ
เหี้ย ผมควยแข็งแค่จินตนาการมัน

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord