กล่องเวลา 19: ช้าไป

  “ฮ่าๆๆ” นิ่งๆอยู่ จู่ๆหยกก็หัวเราะออกมาหน้าตาเฉย จนเพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆพากันงง ปนอดสะพรึงขึ้นมาไม่ได้

  “หัวเราะอะไรของพี่น่ะพี่หยก?”รุ่นน้องคนหนึ่งถาม

  “ก็...”หยกเอ่ยปากจะอธิบาย ทว่าเสียงใครอีกคนก็แทรกขึ้นเสียก่อน

            วันนี้เป็นวันนัดเลี้ยงสายรหัสของเมเจอร์ ย่ารหัสปีสี่ นัดหยก และรุ่นน้องอีกสองคนมากินหมูกระทะกันที่ร้านชื่อดังใกล้มหาวิทยาลัย ขณะที่รุ่นน้องคนหนึ่งขอตัวไปตักของมาเพิ่ม พี่รหัสของเขา หรือก็คือย่ารหัสของน้องปีหนึ่ง และป้ารหัสของน้องปีสอง ก็นั่งคุยเล่นกันที่โต๊ะ โดยมีหยกนั่งฟังอยู่เงียบๆ เอาแต่ตักเนื้อ ตักผักใส่ปาก

  “มีอะไรกันหรือ?”คนที่ออกไปตักของมาใส่หม้อหมูกระทะเพิ่มเห็นป้ารหัส และน้องรหัสกำลังมองไปที่หยกเป็นตาเดียวด้วยสีหน้าประหลาดๆก็ทักขึ้น ไม่คิดว่าจะเหมาะเจาะกับตอนที่ชายหนุ่มกำลังจะพูดพอดี

  “ขอโทษค่ะพี่”หญิงสาวเอ่ยทันทีเมื่อรู้ว่าตนเสียมารยาท

  “ไม่เป็นไร เอาของมาแล้วหรือ ได้ครบไหม”หยกชวนคุยเรื่องตรงหน้าก่อน

  “ขาดกุ้งค่ะ มันหมด ร้านกำลังจะเอามาเติม แต่รอหลายนาทียังไม่เห็นมาหนูเลยเอาของที่ได้แล้วมาให้พวกพี่ก่อน ว่าแต่พี่หยกพูดต่อเถอะค่ะ พี่ฟ้ากับนายเบิร์ดน่าจะรอฟังเรื่องตะกี้อยู่นะคะ”

  “อ๋อ ได้ๆ หะๆ พอดีตะกี้เบิร์ดมันถามพี่ว่าหัวเราะอะไรน่ะ พี่ก็กำลังจะอธิบาย”

  “ใช่สิยัยฟ้า พี่กับนายเบิร์ดคุยกันอยู่ดีๆไอ้หยกมันก็หัวเราะขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย นี่พวกพี่ก็ขนลุก หลอนกันไปหมดแล้วเนี่ย”คนแก่ปีที่สุดเสริม ทำท่าทางประกอบคำบอกเล่าของตนไปด้วย

  “ขนลุกอะไรกันพี่ ผมแค่หัวเราะมุกที่พี่กับนายเบิร์ดเล่นกันตะกี้ต่างหาก”หยกอธิบายพลางขำกับความคิดของพี่รหัส และหลานรหัส

  “หา! มุกอะไรพี่หยก อย่าบอกว่ามุกนั่นน่ะ ผมกับพี่ฟ้าคุยกันจบไปตั้งนานแล้วนะพี่ พี่เพิ่งมาหัวเราะหรือ”เบิร์ดทำปากกว้าง ตาโต ด้วยความเหลือเชื่อ

  “ฮ่าๆๆ พอดีพี่เพิ่งเข้าใจมุกน่ะ เลยมาหัวเราะตอนนี้ไง” เขาอธิบายจบ อีกสามคนก็มีสีหน้าแปลกๆทันที