เรามีเรา

วันเสาร์ 7 สาวสุดสวยของชั้นม. 5 โรงเรียนอันดับหนึ่งของประเทศ ได้แก่ เค้ก ฮาลาวีน แฟนซี ฝนดาว แป้งหอม สัปปะรด และยาใจ มาเจอกันที่โรงอาหารตามนัด วันนี้พวกเธอตั้งใจกันว่าจะไปล่าลองของกันที่โบสถ์ร้างซึ่งล่ำลือกันปากต่อปากว่า น่าพิศวงที่สุดแห่งหนึ่ง

 

พอทานข้าวเช้ากันเสร็จพวกเธอก็พากันเดินมายังโบสถ์ร้างที่ว่า สภาพพื้นที่โดยรอบโบสถ์เต็มไปด้วยต้นไม้และสภาพป่าที่รก เลยพลอยทำให้บรรยากาศน่ากลัว

 

พวกเธอพากันเดินไปหยุดอยู่ที่บริเวณหน้าประตูโบสถ์ก่อนจะหยุดคุยกัน

 

“ประตูโบสถ์ล็อคอะแก ทำไงดี?” ฝนดาวหันมาถามเพื่อนทุกคน

 

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง เพราะฉันมีไอ้นี่555” สัปปะรดโชว์เหล็กรวดเส้นเล็กๆในมือให้พวกเธอดูพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินไปที่ประตูโบสถ์เพื่อสะเดาะแม่กุญแจออก

 

“แม่ ยัยนี่มันแสบจริงๆนะ”ยาใจว่า และรอแค่แป๊บเดียวสัปปะรดก็ทำมือเป็นสัญญาณว่าประตูเปิดเข้าไปได้แล้ว พวกเธอจึงเดินเข้าไปหา ก่อนจะพากันเดินเข้าไปข้างในโบสถ์พร้อมกัน

 

ความรู้สึกแรกที่เมื่อพวกเธอทุกคนเดินย่างกายเข้าไปคือเย็นระเยือกก่อนจะรู้สึกถึงความวังเวงของสถานที่แห่งนี้

 

สาวๆทั้ง 7 เดินเกาะกลุ่มกันไปตามทางพลางมองซ้าย มองขวาอย่างระแวดระวังภัย โบสถ์นี้เป็นโบสถ์ที่ใหญ่มากแห่งหนึ่งและมีชื่อเสียงมากในสมัยก่อน แต่พอมีเรื่องภายในโบสถ์ซึ่งเรื่องที่ว่านี้เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีและน่าขนรุกมาก โบสถ์หลังนี้ก็เลยไม่มีใครกล้ามาใช้และปล่อยทิ้งร้างมาได้ 19 ปีแล้ว

 

พอสำรวจชั้นที่ 1 เสร็จพวกเธอก็พากันเดินขึ้นไปยังชั้นที่ 2 และ 3 และชั้นที่ 3 เนี้ยแหละที่ทุกคนร่ำลือกันมาก พอย่างกายมาถึงชั้นที่อันตรายพวกเธอก็แทบจะกอดกันกลมเพราะบริเวณและบรรยากาศรอบๆน่ากลัวมาก และขณะเดียวกันเค้กก็รู้สึกอะไรแปลกๆรอบๆตัวของเธอ เค้กจึงหันไปมองฮาลาวีน ก็พบว่าสีหน้าเธอบอกว่าก็รู้สึกอะไรเหมือนกัน

 

และแล้วทันใดนั้นเอง โคร่ม! เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำเอาพวกเธอกรี๊ดลั่นโบสถ์เลยทีเดียว ก่อนจะพากันวิ่งออกมาจากโบสถ์ทันที

 

“เฮ้ยรอด้วย!” แล้วก็อ้าว

 

“ไม่อยู่แล้ว” แล้วก็ไม่รอช้าใส่เกียร์หมาไปเลยทันที

 

“กรี๊ดดด!” เผ่นลูกเดียวไม่มีวันหวนกลับ

 

“ไอแฟนซีรอด้วยเซ่ ก้าวขาไม่ออก” แล้วก็โดนฉุดวิ่ง

 

“แงงงงง” แฟ่ว

 

“อะๆอุบ..”

 

“ง่า...” แล้วก็หายไปจากที่นั่นทันที

 

พอวิ่งหนีออกจากโบสถ์มาได้สภาพก็หอบไปตามๆกัน

 

“เฮ่อ เฮ่อ”สัปปะรดก้มตัวมือยันขาหอบฮัก

 

“โฮ้ยยยแทบตาย”แฟนซีบ่นอุบ

 

“ใจตกไปที่ตาตุ่มหมดแล้วอะ เฮ่อ”แป้งหอมเข้าไปกอดแขนเค้กพลางพูด

 

“ฉี่แทบราดแหนะ เฮ่อ เฮ่อ”เค้กว่า

 

“น่ากลัวชะมัดเลย”ยาใจบอกความรู้สึก

 

“วิ่งตามแทบไม่ทัน เฮ่อ เหนื่อย”ฮาลาวีนที่ยืนปรับระบบการหายใจให้เป็นปกติอยู่ว่า นี่ก็คือหลายสภาพที่สาวๆทุกคนกำลังเผชิญ...

 

“เดี๋ยวๆทุกคน นับคนกันก่อนว่าครบกันรึเปล่า” แป้งหอมหันมาบอกทุกคน ก่อนทุกคนจะช่วยกันนับ

 

“1 2 3 4 5 6 ...” “เฮ้ยแล้วอีกคนหายไปไหน เรามากัน 7 ไม่ใช่หรอ?” สัปปะรดเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

 

“เฮ้ยงั้นดูซิว่าใครหายไป” ฮาลาวีนว่า

 

“แป้งหอม..เออฉันอยู่นี่หว่า...ฮาลาวีน!”

 

“อยู่!” ฮาลาวีนขาน

 

“แฟนซี!” แป้งหอมขานชื่อเพื่อนคนต่อไป

 

“เอ้อ อยู่!” แฟนซีขานรับ

 

“ยาใจ...เค้ก!”

 

“อยู่จ้า!” เค้กขาน

 

“อยู่นี่”ยาใจขาน

 

“แล้วไอฝนดาวล่ะ...ฝนดาว!”แป้งหอมว่าก่อนจะตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสาวที่หายไป

 

“ฝนดาวหายไปจริงๆด้วย” แฟนซีบอก หลังจากแป้งหอมเรียกชื่อฝนดาว เธอก็หันสำรวจเพื่อนทุกคนที่อยู่ดีๆอีกครั้ง

 

“มันหายไปไหน...หรือว่าจะติดอยู่ในโบสถ์” เค้กคาดเดา

 

“ฮึ้ยไอ่ฝนดาว!”พวกเธอ 6 คนเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจหลังจากที่คิดได้แบบนั้น ก่อนพากันวิ่งกลับไปที่โบสถ์  พอเปิดประตูเข้าไปเสียงกรี๊ดของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น

 

“กรี๊ดดด”

 

“ฝนดาว!” พวกเธอทุกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกันอีกครั้งแล้วพากันวิ่งขึ้นไปข้างบนด้วยความเร็ว พอถึงข้างบน

 

“ไม่มีไอฝนดาวอะ..แล้วมันอยู่ไหน” ยาใจเอ่ยเมื่อหันมองไปรอบๆบริเวณแล้วก็ยังไม่เห็นเพื่อนที่หายไป

 

“ฝนดาวววว!”เค้กตะโกนเรียกหาเพื่อนสาวที่หายตัวไป

 

“ฝนดาวอยู่ไหนนะ”แฟนซีกล่าวพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ 

 

“พวกเราแยกกันหาฝนดาวกันเถอะ”ฮาลาวีนเสนอความคิด 

 

“อื้อ”ทุกคนตอบรับก่อนจะแยกย้ายกันไป  

 

“พวกแก!” เสียงยาใจดังขึ้นมาจากด้านหนึ่ง หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันตามหาไม่นาน หกสาวตัวแสบที่กระจายกันอยู่แต่ละที่จึงพากันรีบวิ่งไปหาต้นเสียงก่อนจะเห็นยาใจยืนตัวสั่งอยู่ และเมื่อมองเลยยาใจไป ทุกคนเห็นเป็นตาเดียวว่าฝนดาวกำลังยืนตัวอ่อนถูกผู้ชายหูแหลมหน้าตาดี ผมสั้น ตาสีแดงจับดูดคลื่นวิญญาณอยู่

 

เค้กหันไปหาฮาลาวีน ก่อนฮาลาวีนจะพยักหน้าให้แล้วปล่อยพลังจากมือพุ่งเข้ากระแทกร่างของปีศาจชายตรงหน้า ก่อนที่มันจะดูดจิตวิญญาณของฝนดาวไปหมด 

 

“อากกก”ปีศาจรูปงามร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะปล่อยมือจากร่างฝนดาวแล้วหันมาทางหกสาว  

 

“ทุกคน ถอยไป”ฮาลาวีนตะโกนบอกทุกคน แต่ทุกคนกำลังยืนตะลึงกับสิ่งที่พึ่งเห็น เค้กจึงต้องเดินเข้าไปเรียกสติให้ทุกคน ก่อนจะพาพวกนั้นเดินหลบถอยไปข้างหลัง 

 

“แล้วฝนดาวล่ะ”แฟนซีถามตัวสั่นระริกก่อนจะค่อยๆทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง 

 

“ทำใจดีๆไว้นะ ฮาลาต้องช่วยฝนดาวออกมาได้”เค้กบอกพลางลูบไหล่แฟนซีอย่างปลอบโยน ก่อนจะหันไปทางยาใจที่นั่งตัวสั่นอยู่ไม่ห่าง  “ยาใจ”เค้กเรียกยาใจพลางขยับเข้าไปหาแล้วจับมือปลอบ 

 

“นี่มันอะไรกันเค้ก”สัปปะรดหันมาถามเค้กด้วยความไม่เข้าใจ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีเธออยู่อีกคนที่ยังมีสติ 

 

“คือ...เรื่องมันยาวอะนะ เดี๋ยวฉันเล่าละกัน แต่ตอนนี้ฝากเธอช่วยดูแป้งหอมหน่อยสิ” 

 

“อืม ได้”สัปปะรดรับปากก่อนจะเดินไปหาแป้งหอมที่ยืนพิงผนังอยู่อย่างหมดแรง 

 

ทางฝ่ายฮาลาวีนเธอกำลังต่อสู้กับปีศาจตนนั้นอยู่ และดูเหมือนว่าปีศาจตนนี้พลังจะไล่เลี่ยกันกับเธอ เพราะไม่สามารถดูออกได้เลยว่าใครจะแพ้หรือชนะ แต่สภาพทั้ง 2 สะบักสะบอมกันทั้งคู่

 

ขณะฮาลาวีนกำลังสู้กับปีศาจตนนั้นอยู่ ทางฝ่ายที่หลบเข้าผนังก็เริ่มตั้งสติกันได้บ้างแล้ว จึงพากันมาคิดหาทางช่วยฮาลาวีนอีกทาง แต่จู่ๆปีศาจสาวหน้าตาน่าเกลียดก็เดินเข้ามาจากไหนไม่รู้อีกตน 

 

“เค้ก ดูนั่นสิมันมาจากไหนไม่รู้อีกตัวแล้ว”แฟนซีที่ได้สติแล้วเอ่ยขึ้น 

 

“ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวฉันจัดการเอง”ยาใจบอกพลางลุกขึ้นประจันหน้ากับปีศาจสาวที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางกระหิวกระหาย 

 

“จะไหวหรอยาใจนั่นมันปีศาจนะ”แป้งหอมเอ่ยอย่างเป็นห่วง 

 

“น่าจะพอรับมือได้นิดนึงนะ ฉันพอฝึกพลังจิตมาบ้าง”ยาใจบอก สายตายังจับที่ปีศาจสาวที่เดินเข้ามาเรื่อยๆ 

 

“พวกเราต้องหาทางช่วยยาใจกับฮาลาวีนนะ”แฟนซีบอกเพื่อนๆที่เหลืออยู่ 

 

“แน่นอน”เค้ก แป้งหอม และสัปปะรดเอ่ยรับพร้อมกัน

 

การต่อสู้ผ่านไป ดูเหมือนพลังจิตที่ยาใจฝึกมาจะช่วยอะไรไม่ได้มากเลยนอกจากสั่งให้ของภายในโบสถ์นั้นวิ่งเข้าหาปีศาจสาวที่หยุดยืนเตรียมรับการปะทะเท่านั้น อีกทั้งเธอยังถูกปีศาจสาวปล่อยพลังเข้าใส่จนร่างได้รับบาดเจ็บและกระเด็นไปชนกับผนัง เลือดอาบ เค้ก แฟนซี สัปปะรด และแป้งหอมต่างช่วยอะไรกันไม่ได้เลยนอกจากยืนมองเพื่อนทั้งสองคนต่อสู้อย่างเป็นห่วงและเป็นกังวล 

 

แต่ก่อนที่ปีศาจสาวนั้นจะปล่อยพลังใส่ร่างของยาใจอีกครั้งเค้กก็ตัดสินใจบางอย่างได้ ขณะที่ยืนคิดอยู่นานแต่ที่คิดไม่ได้ซักทีเพราะไม่มีสมาธิและอีกอย่างทุกอย่างมันผ่านไปรวดเร็วมาก 

 

“หยุดนะ”เค้กโพล่งออกไปก่อนปีศาจสาวจะหันหน้ามามองเธอ 

 

“หรือว่าแกอยากจะลองดีอีกคน”เสียงแหลมๆของปีศาจสาวว่า 

 

“เปล่า ฉันไม่ได้อยากลองดี แต่ฉันจะช่วยเพื่อนๆของฉันต่างหาก”  

 

“5555มนุษย์ธรรมดาอย่างแกเนี่ยนะ จะเอาอะไรมาสู้กับข้า”ปีศาจสาวว่าอย่างดูถูก 

 

“ช่างเถอะ...แฟนซี สัปปะรด แป้งหอม ฝากยาใจด้วยนะ”ประโยคสุดท้ายเค้กพูดกับ 3 คนนั้น 

 

“ระวังตัวเค้ก”สัปปะรดตะโกนบอก 

 

“เอามันให้ตายเลยเค้ก”แป้งหอมเสริม ถึงแม้ทุกคนจะไม่ค่อยมั่นใจว่าเค้กจะเอาชนะปีศาจสาวตรงหน้าได้แต่พวกเธอก็ต้องการจะให้กำลังใจกันและกันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

 

“ได้ จะจัดการตามที่ขอ”ไม่รู้เหมือนกันว่าความวิตกในตอนแรกมันหายไปไหน เพราะตอนนี้ในใจของเค้กเหลือเพียงแต่ความมั่นใจและไม่กลัวสิ่งใด แต่ที่รู้ก็คือความรัก ความห่วงใยของเพื่อนๆเท่านั้นที่ทำให้เค้กมีพลังหลั่งไหลภายในตัวมากอย่างบอกไม่ถูก 

 

“55555” ปีศาจสาวหัวเราะเยาะอย่างดูแคลนแต่หล่อนก็ต้องรีบหุบฉับเมื่อเห็นพลังที่หลั่งไหลออกมาจากตัวของเค้กและครอบคลุมร่างเธอเป็นรูปวงกลมสีน้ำเงินเป็นประกายวูบวาบ ทุกคนที่เห็นถึงกับตลึงอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาในสภาพอ้าปากค้าง หรือบางคนก็พยายามขยี้ตาหลายๆรอบแล้วมองทางเค้กใหม่ 

 

“เลลมูลูฟ”จิตใต้สำนึกมันสั่งให้เค้กเอ่ยคำนี้ออกมา ก่อนวงกลมสีน้ำเงินจะหมุนรอบตัวเธอ แล้วปรากฏแสงสีเหลืองขึ้นมาแจมอีก และสภาพร่างกายของเธอก็เปลี่ยนไป

 

“ฮาลาหลบ” เค้กบอกฮาลาวีนที่ยืนตลึงเมื่อเห็นเธอ ก่อนฮาลาวีนจะได้สติแล้วหลบไปตามคำบอก ฝ่ายปีศาจเมื่อได้ยินคำสั่งที่เค้กพูดกับฮาลาวีนก็พลอยได้สติไปด้วยจึงเตรียมจะปล่อยพลังมาทางเค้ก

 

แต่ช้าไปกว่าเค้กที่ปล่อยพลังออกไปแล้ว     แสงสีน้ำเงินสว่างวิ่งพุ่งเข้าหาปีศาจทั้ง 2 ตนพร้อมกันจากฝ่ามือ

 

ปัง เสียงพลังของเค้กปะทะกับร่าง 2 ร่างของปีศาจทั้งสอง

 

“กรี๊ดดดดด”

 

“อากกกก” แล้วปีศาจทั้ง 2 ตนก็หายวับไปกับกลุ่มควันสีดำที่ก่อตัวขึ้น พอทุกอย่างกับเป็นปกติก็เหมือนว่าร่างกายของเค้กมันจะหยุดทำงานและสมองเริ่มเรือนจนดับไป

***มาแล้วจ้าาาา ตามสัญญาาา ชอบกันมั้ย อันนี้แบบซ้อปๆเนาะ

***ขอตามเคยนะจ๊า ช่วยเม้นท์ แชร์ ให้กันด้วยน้า กำลังใจของWriterอยู่ที่เหล่าReaderเน้ออออ

***สำหรับคนที่สนใจอยากใกล้ชิดWriterมากขึ้น คลิกชมที่เพจนี้ได้เลยค่า

https://m.facebook.com/%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%...

ไม่ต้องรักเท่าฟ้า แต่ขอให้รักทุกวันนนนน..ไปแรกจ้า ว้ายหว่าย

ปล. เรื่องยาวรอกันไปก่อนนะคะ เพราะWriterต้องการให้มันลงตัวที่สุดก่อนถึงจะเอามาลง อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า เดะจะเอาผลงานมาลงให้เรื่อยๆจ้า