46 เราเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้กับหัวหน้า

46 เราเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้กับหัวหน้า

-มุมมองซาซากิ อายะ-

“มันเป็นไง? เธอคิดว่าเธอใช้ซ่อนได้มั้ย, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงถาม

ฉันอยู่ท่ามกลางการฝึกสกิลซ่อน

“ใช่, ชั้นว่าชั้นได้แล้วนะบางที แต่มันยากอ่ะ” (อายะ)

พวกเราอยู่ที่ชั้นกลางของลาเบรินทอส

บนพื้นที่ที่อยู่หลังน้ำตกยักษ์

มันเป็นที่โปรดของฉัน, แต่หลังๆมามันเป็นที่น่าเศร้าที่ทำให้ฉันนึกถึงครอบครัว

อย่างไรก็ตาม, มันไม่ทำให้ฉันเศร้ามากแล้วตอนนี้

“...”

เมื่อฉันมองไปข้างฉัน, ฉันเห็นทากัตซูกิ-คุงกางแขนไปบนฟ้า, และพูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงที่ต่ำ

“นายทำอะไรน่ะ?” (อายะ)

“ชั้นคุยกับสปิริตรอบๆที่นี่น่ะ บอกพวกเขาว่าให้สนิทกันไว้” (มาโกโตะ)

“อืม, เมื่อนายสนิทกับสปิริต, เวทมนตร์สปิริตของนายจะแข็งแกร่งขึ้น, ใช่มั้ย?” (อายะ)

“ใช่, เป็นเวทมนตร์ที่ค่อนข้างแปลกล่ะ, เห็นมั้ย” (มาโกโตะ)

“นายคิดว่านายสามารถสนิทกับสปิริตได้มั้ย?” (อายะ)

“ชั้นว่าได้ สปิริตของลาเบรินทอสค่อนข้างให้ความร่วมมือน่ะ พวกเขาคุยด้วยง่าย” (มาโกโตะ)

“อย่างนั้นเหรอ” (อายะ)

ฉันมองไม่เห็นสิ่งที่เรียกว่าสปิริต, ดังนั้นมันจึงไม่เข้ากับฉันเท่าไหร่นัก

แต่ทากัตซูกิ-คุงดูเหมือนว่าจะสนุก

ฉันจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่, แต่ในอดีตฉันคิดว่าเขาจะมีความสุขถ้าเขามาที่โลกนี้, และนั่นคือที่เกิดขึ้นจริงๆ

ระหว่าที่ฉันเหม่อมองเขา, ฉันฝึกสกิลของฉันต่อ

“ชชู่! ซา-ซัง, มันมีฮาร์พี” (มาโกโตะ)

“!”

ความตึงเครียดวิ่งขึ้นมา

หัวใจที่เต้นแรงเริ่มเย็นลง

เมื่อชั้นมองไปที่ส่วนของห้องโถงของถ้ำจากช่องว่างของน้ำตก, ฉันเห็นฮาร์พีหลายตัวบินวนไปรอบๆ

พวกมันน่าจะค้นหาเหยื่ออยู่

*กรอด!*...ฉันรู้สึกได้ถึงฟันที่เคี้ยวกัน

ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะส่งพวกแกมากมายไปลงนรก!

บางทีเขาอาจจะสังเกตเห็นความรู้สึกฉัน, ทากัตซูกิ-คุงพูดกับฉันอย่างใจเย็น

“ซา-ซัง, พวกนั้นโผล่แถวนั้นตลอดเหรอ?” (มาโกโตะ)

“...ใช่, เท่าทีชั้นรู้, พวกมันมาจากรูใหญ่ที่แสงเข้ามา” (อายะ)

“งั้น, มันจะดีที่สุดถ้าคิดว่ารังของพวกมันก็อยู่รอบๆแถวนั้น” (มาโกโตะ)

“แต่เราไปที่นั่นไม่ได้เพราะเราบินไม่ได้…” (อายะ)

ฉันก็คิดว่ารังพวกมันอยู่ใกล้กับเพดานของบริเวณทะเลสาบใต้ดินนี่

มันไม่มีทางจะไปที่ตรงนั้น

“มาคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นทีหลังกับทุกคนดีกว่า…ดูเหมือนว่าพวกนั้นได้บินไปที่อื่นแล้ว” (มาโกโตะ)

อย่างที่ทากัตซูกิ-คุงพูด, ฮาร์พีได้หายไปลึกลงไปในบริเวณใต้ดินนี้

“มันน่าจะโอเคแล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)

“ใช่” (อายะ)

พวกเรากลับไปสู่สิ่งที่เราทำ

พวกเราส่วนใหญ่จะเงียบเพื่อไม่ให้มอนสเตอร์เจอเรา

แต่เทียบกับความเหงาที่ฉันอยู่คนเดียวในถ้ำนี้, นี่มันทำให้ฉันสงบใจลง

(ยังไงก็เถอะ…) (อายะ)

ถ้าฉันถูกถามว่าทุกอย่างสงบดีไหม, ฉันคงตอบไม่ได้อย่างมั่นใจ…

มันมีบางอย่างที่กวนใจฉัน

(เวลาที่เราจะอยู่กันลำพังส่วนใหญ่น่าจะหายาก) (อายะ)

ฉันควรถามนี่ให้เป็นธรรมชาติที่สุดที่ฉันทำได้

ฉันพูดกับเขาในน้ำเสียงที่ว่าเริ่มคุยกันธรรมดา

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, มีความสัมพันธ์กับลูซี่แบบไหนเหรอ?” (อายะ)

อ๊ะ, ที่ฉันถามอาจจะตรงไปหน่อย

ฉันสงสัยว่าเข้าจะคิดว่าแปลกประหลาดไหม

แต่มันกวนใจฉัน

เอลฟ์สาวผมแดงที่สวยงาม

เธอทำให้ฉันประทับใจเล็กน้อย, แต่เมื่อฉันพูดกับเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกสดชื่น

และด้วยเหตุผลบางอย่าง, เธอแต่งตัวบางๆ

ถึงจุดที่ว่าแม้แต่สาวอย่างฉันก็ใจเต้นผิดจังหวะ

“ความสัมพันธ์แบบไหนเหรอ, ที่ถาม? ชั้นบอกเธอไปแล้ว, ไม่ใช่เหรอ? พวกพ้องที่ชั้นสร้างปาร์ตี้ด้วยประมาณครึ่งปีที่แล้ว” (มาโกโตะ)

“ปาร์ตี้ที่มีกันแค่สองคน, ใช่มั้ย?” (อายะ)

“ในเวลาที่เราอยู่ด้วยกันกับฟูจิ-ยัง, หรือไปด้วยกันกับนักผจญภัยคนอื่น เรามีสมาชิกเปลี่ยนไปบ้างบางครั้ง, แต่ส่วนใหญ่ชั้นลุยเดี่ยวนะ” (มาโกโตะ)

“นายผจญภัยคนเดียว?” (อายะ)

“ทั้งหมดเพราะมันสบายใจมากกว่า ชั้นเป็นเซียนในการล่าก็อบลิน, ชั้นจะให้เธอรู้ไว้”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง, เขาได้ทำสีหน้าภูมิใจ

มันเป็นหน้าเดียวที่เขาทับกับตอนที่เขาเล่นเกมในเวลาว่างของการทัศนศึกษา

(เขาไม่เปลี่ยนไป) (อายะ)

“แต่ตอนนี้มีซา-ซัง, มันจะเป็นปาร์ตี้ 3” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” (อายะ)

“หืม? เธอไม่อยากเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่! แน่นอนชั้นโอเคด้วย!” (อายะ)

นั่นทำฉันตกใจ

ฉันกำลังคิดว่าจะขอให้เขานำฉันเข้าไปในปาร์ตี้ในท้ายที่สุด

เข้าใจแล้ว, ฉันเป็นส่วนหนึ่งของปาร์ตี้ไปแล้ว!

“อ้า, แต่ชั้นยังไม่ได้ปรึกษากับลูซี่เลย” (มาโกโตะ)

“...”

“แต่ชั้นแน่ใจว่ามันจะไม่เป็น” (มาโกโตะ)

เขาเรียกลูซี่โดยไม่ใส่คำให้เกียรติ

เท่าที่ฉันรู้, ทากัตซูกิ-คุงไม่มีเพื่อนผู้หญิงที่เขาจะเรียกโดยไม่ใส่คำให้เกียรติ

เมื่อคิดอย่างนั้น, เขาได้ใกล้ชิดกับลูซี่-ซัง

(แค่นั่น, มันดูเหมือนว่าเรียกคนด้วยชื่อคือเรื่องปรกติในโลกนี้…) (อายะ)

ทั้งหมดนี่เพราะลูซี่-ซังจู่ๆก็เรียกฉันว่า ‘อายะ’ ด้วย

(มันจะดีกว่ามั้ยถ้าชั้นเริ่มเรียกเขาว่า ‘มาโกโตะ’, ด้วย? แต่มันจะแปลกที่อยู่ๆเปลี่ยนวิธีการเรียกเขา…เออ่อ…) (อายะ)

ขณะที่ยังรู้สึกคลุมเครือ, เราฝึกและสำรวจของวันนั้นต่อ

◇◇

-มุมมองลูซี่-

“งันมา, มาเริ่มฝึกควบคุมไฟของเธอกัน” (มาโกโตะ)

หลังจากที่กินอาหารเย็นเสร็จ, ฉันได้เริ่มฝึกที่ชานเมืองของเมืองนักผจญภัยกับมาโกโตะ

ฉันอยู่ด้วยกันกับฟูจิยัง-ซังและนีน่าวันหนึ่ง

เราไปที่สมาคมนักผจญภัยและพ่อค้าเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับราชินีของฮาร์พี, แต่ผลที่ออกมานั้นไม่ดี

ทุกคนกระซิบกันเรื่องมังกรต้องห้ามหรือคณะอัศวินแห่งแสงและฮีโร่แห่งแสง

“เห็นได้ชัดว่า, ใน 2-3 วัน, คณะอัศวินแห่งแสงจะออกไปปราบมังกรต้องห้าม” (ลูซี่)

“โฮ่ห์, งั้นหลังจากการปราบสำเร็จ, มอนสเตอร์ในลาเบรินทอสอาจจะสงบลงก็ได้” (มาโกโตะ)

“นั่นคือที่พวกเค้าพูด, นักผจญภัยและพ่อค้าได้เสียใจในความจริงที่ว่ามังกรได้ปรากฏที่ชั้นบน, การสำรวจลดลง, และมันมีผลต่อธุรกิจ” (ลูซี่)

“ยังไงซะ, น่าจะเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

เมื่อพูดนี่เสร็จ, มาโกโตะใช้เวทมนตร์น้ำของเขาเพื่อสร้างมังกรตัวเล็กและบินมันไปมา

แม้ว่ามันจะเป็นลูกบอลน้ำแค่ไม่กี่วันก่อน…

ศิลปะของเขารายละเอียดเยอะมากขึ้น

“กระสุนหินกี่ลูกที่นำออกมาได้พร้อมกันในครั้งเดียวน่ะ, ลูซี่?”

“แค่ 3…” (ลูซี่)

“โออ้, สวย มันเพิ่มนี่” (มาโกโตะ)

มาโกโตะพูดนี่ระหว่างที่มีมังกรขนาด-จิ๋ว 9 ตัวบินรอบๆตัวเขา

ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาเล่นตลกใส่ฉัน

“นายทำได้ยังไงที่มีการควบคุมโดยละเอียดขนาดนั้นน่ะ?” (ลูซี่)

“เมื่อผ่าน 120 ในความเชี่ยวชาญเวทมนตร์น้ำ, เธอจะทำแบบนี้ได้” (มาโกโตะ)

“...โอเค” (ลูซี่)

ฉันมันโง่เองที่ไปถาม

มันไม่ได้ใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงได้เลย

อะไรคือความเชี่ยวชาญ: 120?

ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ไฟของฉันคือ 15 และความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ดินคือ 11

แค่ว่า, เวทมนตร์ดินมันใช้งานง่ายกว่าต้องขอบคุณไม่ได้

หรือพูดให้ถูก, มันต้องขอบคุณไม้เท้าเวทมนตร์ที่เทพเจ้ายักษ์ได้ปรับปรุงมัน

การฝึกที่เราทำอยู่ตอนนี้คือการฝึกเพื่อเพิ่มจำนวนอุกกาบาตตกที่ฉันเรียกได้

จำนวนของฮาร์พีที่เป็นศัตรูในครั้งนี้มีจำนวนเยอะ

‘เราต้องการกำจัดมันให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ในการเคลื่อนไหวแรก’ คือความเห็นของมาโกโตะ

(ราชินีฮาร์พี…เป้าหมายของการแก้แค้นเพื่อพวกลาเมีย, ครอบคัวของซาซากิ อายะ) (ลูซี่)

การผจญภัยในครั้งนี้เริ่มต้นมาจากสาวลาเมียที่เราเพิ่งเจอ

สาวที่เกิดใหม่มาเป็นลาเมีย

คนรู้จักของมาโกโตะ

(เธอเป็นคนรู้จักแบบไหน?) (ลูซี่)

ฉันได้ยินมาว่า ‘เธอเป็นเพื่อนของชั้นที่เรียนในโรงเรียนเดียวกันกับพวกเรา’

พูดว่า ‘แต่เธอเป็นสาวที่อ่อนน้อมมาก่อนหน้านี้แฮ๊ะ’ ระหว่างที่เขาหัวเราะ, อายะได้ ‘นายหมายความว่ายังไง’, และตีหัวของมาโกโตะ

พวกเขาเข้ากันได้ดี

ไม่ใช่แค่นั้น, พวกเขาใกล้ชิดกัน

(พวกเค้าสำรวจลาเบรินทอสตามลำพังวันนี้…มากกว่านั้น, เขาได้บอกว่าเค้าชวนเธอมาเข้าปาร์ตี้) (ลูซี่)

ชวนซาซากิ อายะเข้าปาร์ตี้

ฉันไม่มีปัญหากับเรื่องนั้น

เธอเป็นเพื่อนของมาโกโตะและฟูจิยัง-ซัง

พวกเขาคือคนต่างโลกและเธอไม่มีคนรู้จักคนอื่นอีก

มากกว่านั้น, เธอเกิดใหม่เป็นมอนสเตอร์, ดังนั้นเราไม่สามารถทำเป็นคนที่ไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเธอได้

มันเป็นธรรมดาที่จะช่วยเธอ

แต่ที่กวนใจฉันคือ…

(อายะน่าจะชอบมาโกโตะ…) (ลูซี่)

เธอรักเขามาก่อนหน้านี้นานแล้วเหรอ?

หรือเธอตกหลุมรักเขาในโลกนี้หลังจากที่ได้พบกันใหม่?

ฉันไม่รู้

“ว่าแต่, ลูซี่, พรุ่งนี้พาซา-ซังดูรอบๆเมืองได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? คย๊า!” (ลูซี่)

โดนโยนหัวข้อเข้ามาใส่กระทันหัน, ฉันจบที่ทำกระสุนหินที่ฉันควบคุมอยู่หล่น

หินที่ถูกเผาด้วยไฟ ไหม้พื้น

“โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ช-ใช่ ว่าแต่, ชั้นคนเดียวเหรอ? เธอจะทำอะไรล่ะ, มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“ชั้นจะสื่อสารกับสปิริตในลาเบรินทอสอีกครั้งน่ะ” (มาโกโตะ)

“นายโอเคคนเดียวเหรอ?” (ลูซี่)

“ชั้นได้ทำ [แผนที่] ของงทางหนีทั้งหมดแล้ว, ดังนั้นชั้นโอเคคนเดียว ชั้นอยากให้เธอสอนซา-ซังว่าซื้อของยังไง และใช้เงินยังไง” (มาโกโตะ)

“ได้…” (ลูซี่)

ลำพังกับอายะ, หือห์

หลังจากเสร็จการฝึก…เราจบวันด้วยความรู้สึกคลุมเครือในใจฉัน

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน