บทที่ 15 ลองเจรจา 2

บทที่ 15 ลองเจรจา 2

สิ้นเสียงของเนกิชายคนหนุ่งในกลุมโจรก็ขานรับ “โย่ว โย่ว วอทซับแมน สวัสดีนักร้อง ก็เราชอบร้องเพราะเราชอบแร็ป พวกเราคือแร็ปเปอร์ไม่ใช่โชเฟอร์”

หนุ่มผมแดงยิ้มรับก่อนที่เนกิจะได้ร้องรับ หัวหน้าขของกลุ่มโจรพลันใช้ด้ามปืนเคาะหัวของลูกน้อง ก่อนที่จะตะโกนขึ้น “ไอ้พวกเด็กเวณ

อย่าขยับนี่คือการปล้น”

เนกิยิ้ม “อะไรนะครับ การป้นหรอกครับพี่”

“ฉันว่าไม่ใช่ ป้นนะเพื่อนแต่เป็นปล้นหรือเปล่า” รูรุว่า ก่อนที่จะหันไปมองกลุ่มของชายฉกรรจ์

“อาชีพโจรหรอพี่ ได้เงินดีไหมพี่ ผมไม่ได้เห็นมานานแล้วทีวีสมัยนี้ก็ไม่ค่อยมีอาชีพนี้สักเท่าไร ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่จะมีขโมยหรือโจรออกมาปล้นในทีวี ในสมัยนี้จะเข้าร้านค้าไหนก็มีแต่ก้องวงจอนปิด ถ้าเป็นโจรจริงนี่คงตื่นเต็นหน้าดูเลย”

“ใช่ๆๆ นี่ก็คิดว่าไม่มีคนทำหนังเกี่ยวกับโจรหรือการปล้นแล้วสมัยนี้ ยังมีอีกหรอแถมยังอยู่ในเมืองแห่งการศึกษาด้วย สุดยอด” เนกิกล่าวเสริม

“ไม่ใช่เว้ย นี่มันเป็นการปล้นจริงๆๆๆ”  ทว่าเมื่อหัวหน้าโจรมองไปยังเด็กที่มาไหมกับพบว่าพวกเด็ก ๆ ไม่มีใครกลัวเขาแม้แต่คนเดียว หัวหน้าโจรไม่รู้จะกล่าวคำใดกับผู้ที่มาใหม่ เขาชูปืนขึ้นก่อนที่จะเตียมตัวยิง ทว่าก่อนที่นิ้วจะได้เหนี่ยวไก ปือ รูรุพลันเงยหน้าขึ้นมามอง “อ้อปืนแบบนี้ผมรู้จัก เป็นของดีเลย เป็นปืนที่หายาก”

“มันเป็นของดีหรอเพื่อน” เนกิกล่าวถาม

ชายหนุ่มผมฟ้าสั่นศีรษะ “เปล่าหรอก มันเก่า มันเป็นของที่ไม่ค่อยมีคนอยากจะได้ ไอ้ปืนนี้ยังไม่ได้มี ACPเลย”

รูรุนำโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่จะกดถ่ายรูปปืนแล้วกล่าว “พวกนายน่าจะสงสัยกันใช่ไหมว่า ACPn คืออะไร”

ทุกคนพยักหน้ารับพร้อมกันไม่ไม่เว้นแม้แต่พวกโจรที่เริ่มสนใจ ชายหนุ่มผมฟ้ายืดอกก่อนที่จะเริ่มอธิบาย “ถ้าแบบนั้นฟังให้ดี ฉันได้ชื่อว่าผู้ชำนาญอาวุธ ข้อมูลที่ได้ไม่มีทางผิดแน่นอน ACP เป็นคำย่อของ Automatic Colt Pistol (ออโต้เมติก โค้ลท์ พิสต้อล)เป็นชื่อต่อท้ายของกระสุนที่พัฒนาโดย บริษัท โค้ลท์ ไฟร์อามส์ สำหรับปืนกึ่งอัตโนมัติ เช่น .32 ACP , .45 ACP ”

“แล้วไงล่ะ” ชายฉกรรจ์กล่าว ทำให้รูรุหันไปมองก่อนที่ชายหนุ่มจะเริ่มสาธยาย

“คืองี้พี่ ปืนแบบนี้มันมีมานานแล้วพี่ คือแบบว่าถึงจะใช้แต่คนที่มีเวทมนตร์ก็สามารถเคลื่อนไหวหลบได้อย่างง่าย ๆ คือว่าถ้าจะใช้คงไม่เหมาะกับสมัยนี้หรอกพี่ ทำไมไม่ใช้ปืนที่บรรจุพลังเวทได้พี่ แบบว่าถ้าเป็นแบบนั้นเวลายิ่งก็สามารถยิ่งกระสุนออกมาเป็นธาตุต่าง ๆ ได้นะพี่” เด็กหนุ่มผมฟ้ากล่าวด้วยความหวังดี

“อ้อ จะบอกว่าปืนของพี่ชายไม่เหมาะกับการใช้ถ่ายทำละครใช่ไหม” จอนกล่าว ก่อนที่จะหันไปมองรอบ ๆ ข้าง

“ ว่าแต่ก้องอยู่ไหนพี่หรือว่าใช้ก้องในร้านเลย” จอนกวาดตามองก่อนที่จะโบกมือให้ก้องแหลังจากนั้นชายหนุ่มพลันหันหลังให้กับชายฉกรรจ์แล้วยิ้ม ในมือของชายหนุ่มกดถ่ายรูปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครทันได้สังเกต

เนกิพยายามรวบรวมพลังเวทในอากาศ ตอนนี้ชายหนุ่มเข้าใจแล้วทำไมไบรท์กับคาเสะและอาสึนะจึงไม่ต่อสู้ เขาพยายามแก้งว่าไม่รู้กับการโจรกรรมครั้งนี้ ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าตอนนี้รูรุกับจอนรู้หรือยังว่าการปล้นครั้งนี้เป็นความจริงไม่ได้อิงนิยาย

หัวหน้าโจรยกปืนขึ้นมาแล้วยิงอีกครั้ง เสียงของปืนทำให้รูรุกับจอนหันไปมอง ทว่าสามสหายก็แก้งไม่เชื่อว่าเหตุการณ์นี้เป็นเหตุการณ์จริง

“ช่วยด้วยครับมีโจรปล้นร้านโทรศัพท์” รูรุกล่าวก่อนที่จะทำท่าทางหวาดกลัว เขาหันไปมองยังกลุมชายฉกรรจ์

“อย่าเอาหนูเป็นตัวประกันเลยน้า” 

“พวกเด็กเวณนี่แกกล้าล้อเรียนพวกฉันหรอวะ” หนึ่งในกลุ่มของชายฉกรรจ์กล่าว ก่อนที่จะใช้ปืนเล็งมายังรูรุก่อนที่จะเหนี่ยวไก กระสุนปืนวิ่งเข้ามายังเด็กชายผมฟ้า ทว่าก่อนที่มันจะโดนร่างกายที่ไร้ซึ่งการป้องกัน ด้วงตาของรูรุพลันเป็นประกาย ชายหนุ่มเอี้ยวร่างหลบก่อนที่จะกล่าวขึ้น

“การเจรจาล้มเหล็วทำการปลดล็อคอาณาเขตป้องกันเวทมนตร์จะทำการปลดล็อคในเวลา สาม สอง หนึ่ง” 

สิ้นเสียงอาณาเขตพลันแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ถึงแม้ว่าไม่มีผู้ได้นอกจากเด็กหนุ่มผมฟ้าจะรับรู้ก็ตาม รูรุยิ้มแล้วหันไปหาเพื่อนของตน

“อาณาเขตเวทถูกทำลายแล้ว พวกเราจัดการได้เลย”

สิ้นคำกล่าว เนกิพลันเคลื่อนร่างดุจสายลมไปโผล่ยังด้านหลังของชายฉกรรจ์ เขาใช้หมัดต่อยเข้าไปยังชายที่ยังไม่ได้ป้องกันร่าง แต่ชายคนนั้ก็มีฝีมือไม่ชั่ว ชายหนุ่มพลันขยับร่างหลบการโจมตีของเนกิ ก่อนที่จะชกสวนกลับมา

ส่วนชายหนุ่มผมฟ้าเขาหยิบปืนขึ้นมาบนมือก่อนที่จะเหนี่ยวไก ทันใดนั้นเองแสงสีแดงพลันปรากฏขึ้นการเล็งยิ่งของชายหนุ่มผมฟ้าราวกับเทพลงมาจุติ เพียงแค่สามสิบวิชายฉกรรจ์ทั้งสองที่รูรุหมายพลันล้มลงไปนอนกับพื้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเกิดขึ้นไม่ถึงสิบนาทีเพียงเท่านั้น 

เมื่อโจรร้ายเห็นว่าตอนนี้ตนเองกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบพวกนมันคนหนึ่งรีบกระโจนร่างมาทั้งไบรท์เพื่อหวังว่าจะนำเด็กชายเป็นตัวประกัน ส่วนอีกผู้หนึ่งพลันกระโจนร่างมาหาทางของจอน

ไบรท์ทะยานร่างแล้วผนึกกำลังต่อยไปที่ร่างกายของชายฉกรรจ์ตรงหน้าอย่างจัง เพียงแค่การลงมือครั้งเดียวทำให้ชายคนนั้นต้องเสียกระบวน เขาผงะเนื่องด้วยชายคนนี้ไม่คิดว่าเด็กตรงหน้าจะกล้าจู่โจม ส่วนจอนชายหนุ่มไม่ต้องใช้พลังเวทเขาแค่ชักดาบขึ้นมาแล้วใช้กระบวนท่าเดียว ชายผู้นั้นก็นอนทอดร่างราวกับว่าเป็นคนไร้ชีวิต

เนกิชำเลืองมองสถานการณ์ด้านหลังอย่างเป็นห่วง หากไม่นับพวกเขาที่มีฝีมือเข้มแข็งในระดับหาตัวจับได้ยาก ไบรท์ยังเป็นนักเวทฝึกหัดเท่านั้น ชายหนุ่มจึงพยายามโจมตีเพื่อจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด

รูรุนำปืนเล็งไปยังคู่ต่อสู้ของไบรท์ ทว่าก่อนที่เธอจะได้เหนี่ยวไกรูรุพลันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ เขาพยายามนึกทว่ายังไม่ทันที่จะนึกออกหัวหน้าโจรพลันร่ายเวทบางอย่าง ควันมหาสารปรากฏขึ้นทำให้ทัศนวิสัยของพวกไบรท์นั้นสูญเสีย

“บ้าเอ้ย” ไบรท์อุทาน เขาพยายามมองทว่าพอสายตากลับมาใช้ได้ก็ต้องพบว่าตอนนี้หัวหน้าโจรได้หายไปเสียแล้ว ทิ้งไว้เพียงลูกน้องที่ถูกพวกไบรท์ทำร้าย ระหว่างที่ไบรท์กำลังสังเกตสิ่งรอบข้างเขาพลันรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หน้าท้องมีดของชายฉกรรจ์ที่ต่อสู้กับเขาอยู่ตอนนี้มันได้มาอยู่ที่หน้าท้องของเขาเสียแล้ว ชายผู้นั้นเตียมตัวที่จะดึงมีดออกทว่าไบรท์พลันรีบจับมือของชายฉกรรจ์ตรงหน้า ก่อนที่จะพยายามหักข้อมือของชายคนนั้น

หากถามว่าทำไมไบรท์ต้องทำเรื่องเช่นนี้นั่นก็เป็นเพราะว่าหากเขาให้ชายคนนี้ดึงมีดออกจากท้องบาทแผลที่ไบรท์จะได้รับก็คงต้องหนักหนาสาหัดสากันกว่านี้เป็นแน่

“ตาย” ชายคนนั้นตะโกนทว่าสิ้นคำกล่าวร่างของเขาสะดุ้ง เลือดสีแดงไหลออกจากศีรษะ ไบรท์กวาดตาไปมองก็พบว่าคนที่ลงมือนั้นคือรูรุ มือที่กำด้ามมีดของชายฉกรรจ์พลันค่อย ๆ อ่อนแรงลงอย่างช้า เขาเบิกตาราวกับว่าชายผู้นี่จะไม่ยอมรับกับชะตากรรมที่กำลังมาถึง

‘แกตายไปซะ’ รูรุคิดก่อนที่จะลดปืนลง เขาหันไปมองไบรท์ที่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บแล้วจึงทะยานร่างไปหาชายหนุ่ม

ระหว่างที่ไบรท์กำลังทำอะไรไม่ถูกรูรุพลันโผล่มาตรงหน้าของไบรท์ “เจ็บมากไหม”

ไบรท์สั่นหน้าปฏิเสธ จากที่เขาโดนมีดแทงมันยังผ่านไปไม่ถึงสองนนาทีเลยด้วยซ้ำ ความรู้สึกที่ไบรท์ได้รับครั้งนี้มันก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกชาเท่านั้น

“ไม่เจ็บ” 

สิ้นคำไบรท์ก็ต้องเบ้ปาก เนื่องจากความรู้สึกที่ค่อย ๆ ประเดประดังขึ้นมา “แต่ว่า ตอนนี้เริ่มเจ็บแล้ว”

“ไบรท์ตัดสินใจได้ดีที่ไม่ให้หมอนั่นกระฉากมีดออกจากท้องนาย ถ้าหมอนั่นกระฉากมีดออกอาจจะทำให้บาดแผลใหญ่กว่านี้ แต่ว่ายังไงก็ต้องดูว่านายมีบาดแผลแค่นี้เท่านั้นหรือเปล่า”

ไบรท์กำลังจะมองบาดแผลของตน ทว่าเขากับรู้สึกว่ามีบางอย่างมาปิดที่ดวงตา หลังจากนั้นเสียงของรูรุพลันดังขึ้น “หลับตาซะ ฉันจะหายามาสมานแผล”

ชายหนุ่มมองบาดแผลก่อนที่จะนำมือมาปิดตาไบรท์ ชายหนุ่มผมฟ้านำแคปซูลบางอย่างขึ้นมาก่อนที่จะให้ไบรท์กินมันลงไป หลังจากนั้นเขาก็ดึงมีดออกจากร่างกายไบรท์อย่างง่ายดาย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น เลือดที่ไหลก็ค่อย ๆ แห้ง ส่วนบาดแผลก็ค่อยๆ สมาน ชายหนุ่มผมฟ้าถอนหายใจออกมาก่อนที่จะนำมือมาลูบหัวของไบรท์

“ต่อไปอย่าประมาทอีกรู้ไหม นายชอบประมาทเลยต้องเป็นแบบนี้”

ไบรท์รับคำ ก่อนที่จะหันไปมองรอบ ๆ ที่ตอนนี้ปราศจากร่างของหัวหน้าโจร ชายคนนั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่มีผู้ได้จะทราบได้ ไบรท์หันไปมองยังเนกิและจอนก่อนที่จะถามเพื่อซาวเสียง “ตามต่อไหม”

ชายหนุ่มทั้งสองพยักหน้ารับ “จะปล่อยมันได้ยังไงกัน” 

“ใช่ มันบังอาจทำร้ายเพื่อนของพวกเรา” รูรุเห็นพ้องกับความคิดของเพื่อนทั้งสาม

ทว่าก่อนที่พวกเด็กจะได้ลงมือทำสิ่งใดจู่ ๆ พวกเขาพลันสัมผัสกับแรงกดดังอันมหาสารของกลุ่มคนจำนวนมากที่กำลังมุ่งหน้ามายังที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว