บทที่ 15 กับดัก

 บทที่ 15 กับดัก

           ดวงตาสีอำพันค่อย ๆ เปิดขึ้นท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามเย็น ซาการ์ทกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนกิ่งไม้ ค่อย ๆ ขยับกายอย่างลำบาก แม้อาการบาดเจ็บของเขาจะทุเลาลงมากแต่ยังไม่หายดี ครั้นมองดวงอาทิตย์ที่คล้อยต่ำลงแล้วก็ต้องทอดถอนใจ เพราะในคราแรกเขาแค่จะหยุดพักหลับตาเพียงชั่วครู่ แต่กลับหลับยาวจนเย็นย่ำเสียป่านนี้

             “แย่จริง...”

             ปีศาจหนุ่มบ่นพึมพำก่อนชะงัก เขาได้ยินเสียงที่คุ้นหูแว่วมาตามลม