ตอนที่ 16 ออกนอกหน้า
หลังเลิกงานธิวากรนัดกับวิษณุเพื่อไปดื่มเหล้า เพราะเขาอยากระบายในสิ่งที่มันอึดอัดอยู่ในใจ คงจะมีวิษณุคนเดียวที่รับฟังเขาและให้คำปรึกษาเขาได้เป็นอย่างดี ในระหว่างที่รอเครื่องดื่มและรอวิษณุเขาก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาชโลธรดูอีกครั้ง หลังจากที่เขาพยายามโทรหาทั้งวันแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ และครั้งนี้ก็ไม่มีวี่แววว่าจะติดต่อได้เช่นกัน ไม่นานวิษณุก็เดินทางมาถึง
“โทษทีที่มาช้าว่ะ ติดงานด่วนนิดหน่อย” วิษณุเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าให้เพื่อนรอนาน
“ไม่เป็นไรหรอก เอ้าดื่ม” เขายกแก้วเหล้าให้กับวิษณุ ก่อนจะยกแก้วของตัวเองขึ้นมาชนเบาๆ
“มีเรื่องอะไรจะคุยว่ะ แกมีอะไรไม่สบายใจก็ว่ามา” น้ำเสียงตอนที่เขาโทรหาวิษณุทำให้คนเป็นเพื่อนรู้ว่าคนที่นัดมาวันนี้ต้องมีเรื่องไม่สบายใจเป็นแน่เลย และวิษณุก็เดาไม่ผิดเพราะคำถามของเขาทำให้ธิวากรถอนหายใจแรงก่อนจะกระดกเหล้าที่เหลือในแก้วลงคอจนหมด
“แกจำเขมได้ไหมว่ะ” “แฟนเก่าแกไง ทำไมว่ะ”
“ฉันไปเจอเขาที่ฮ่องกง เขาบอกว่าเขาเพิ่งอย่ากับสามีและจะกลับมาอยู่ไทย”
“แล้วไงว่ะ อย่าบอกนะว่าแกยังรักเขาอยู่”
“เปล่า เขมกลับมาพร้อมฉันและตอนนี้ก็อยู่ในบ้านฉัน”
“เฮ้ย!! แล้วคุณชลล่ะ เธอยอมหรอว่ะ”
“ใช่ เธอเชื่อใจฉัน แต่วันนั้นฉันเมามากฉันกับเขมเลย… มีอะไรกัน”
“เฮ้ย!! แล้วคุณชลรู้เรื่องนี้ยัง”
“รู้…และตอนนี้เธอก็หนีไปแล้วติดต่อยังไงก็ติดต่อไม่ได้ ฉันจึงเครียดอยู่แบบนี้ไง”
“ไอ้กรเอ้ย...แล้วฉันจะช่วยอะไรแกได้ว่ะ แล้วเพื่อนเขาล่ะแกรู้จักใครบ้าง”
“ไม่รู้จักใครเลย บ้านพ่อแม่เขาที่ต่างจังหวัดฉันก็ไม่รู้จัก”
“แล้วแกจะเอายังไงต่อ อย่าบอกนะว่าตอนนี้เขมก็อยู่บ้านแก”
“ใช่นะสิ คิดอะไรไม่ออกไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”
สนทนากันเสร็จทั้งคู่ก็สาดเหล้าลงคออย่างไม่หยุดหย่อน โดยเฉพาะธิวากรที่ไม่เคยเมามายมากขนาดนี้ แต่ทางวิษณุเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงเพลาๆลงเพราะหากเมาทั้งคู่คงจะกลับกันไม่ไหว
เสียงโทรศัพท์มือถือของธิวากรดังเป็นสิบๆรอบแต่ทว่าเจ้าของเครื่องกลับเมินเฉย เพราะคนที่โทรตามเขาก็คือเขมจิรา ที่ตอนนี้ร้อนรน รออยู่ที่บ้านเพราะดึกดื่นป่านนี้คนที่เขารอยังไม่กลับสักที
“หึ! กรนะกรดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่กลับบ้านอีก” เขมจิราเดินวนไปมากดโทรศัพท์มือถือหาเขาอยู่ห้องโถงกลางบ้าน หลายต่อหลายครั้งธิวากรก็ไม่รับสายเพียงเพราะเธอใจร้อน กลัวเขาจะไปตามหาชโลธรหลังจากที่เธอทราบข่าวว่าชโลธรหนีออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า
ไม่นานเสียงลากล้อของเบรครถที่ดังอยู่หน้าบ้าน ทำให้เขมจิราต้องวิ่งออกไปดู พบว่าเป็นธิวากรที่มึนๆจากการดื่มเหล้าแต่ยังดีที่ยังขับรถมาถึงบ้านได้
“กรคะ นี่ทำไมคุณดื่มเหล้าหนักขนาดนี้คะ” หญิงสาวพูดเชิงตำหนิพร้อมรีบวิ่งไปพยุงเขาเข้ามาในบ้าน ไม่นานป้าสำรวยที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงรถเบรคเมื่อสักครู่ก็เดินลงมา
“ช่วยพยุงคุณกรขึ้นบนห้องทีสิ” หญิงสาวออกคำสั่งกับป้าสำรวยซึ่งปกติแล้วคนที่อยู่บ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครทำกัน
“ชล ชลอยู่ไหนอ่าชล กลับมาหาผมนะ” เมื่อขึ้นมาถึงที่นอนคนเมาก็ละเมอถึงชโลธรเสียงอ้อแอ้ที่ผ่านลำคอออกมา แม้ว่าจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่พอจับใจความได้ว่าเขาละเมอถึงใคร ทำให้เขมจิราหน้าหงิกขึ้นมาทันที
“อาลัยอาวรณ์กันนัก ไปซะได้ก็ดี” เธอเบ้ปากน้อยๆและบ่นอุบอิบอยู่ในลำคอ ไม่นานนักป้าสำรวยก็ถืออ่างน้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กเพื่อจะมาเช็ดน้าเช็ดตาให้เขา
“ป้าไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” หญิงสาวเสนอตัวที่จะปรนนิบัติเขา เธอถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมดเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียวที่ปกปิดร่างกายของเขา หญิงสาวเช็ดตัวให้กับเขาไปมาในขณะที่ ชายหนุ่มก็ละเมอหาชโลธรไม่หยุด จนเห็นคนที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นชโลธร
“ชล.. คุณกลับมาหาผมแล้วใช่ไหม”
เขาดึงเธอเข้ามากอดเพราะคิดว่าเป็นชโลธร เขมจิราก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะเธอเองก็ต้องการเขาเช่นกัน แต่จู่ๆธิวากรก็หลับไปโดยไม่สนใจคนที่อารมณ์ยังค้างอยู่ตรงนั้น จนทำให้หญิงสาวหัวเสียก่อนจะเอาชามใส่น้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กนั้นไปเก็บและปล่อยให้คนเมานอนหลับอยู่ในห้องของตัวเองส่วนเธอก็กลับเจ้าห้องของตัวเอง
เช้าวันรุ่งขึ้น
เขมจิราตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อลุกขึ้นมาทำกับข้าวไว้รอธิวากร กะว่าก่อนเขาไปทำงานเธอต้องการให้เขาประทับใจ
“กร..ตื่นแล้วหรอคะ เขมทำกับข้าวไว้รอมาทานสิคะจะได้มีแรงไปทำงาน”
เมื่อหญิงสาวเห็นเขาเดินลงมาจากบันไดเธอก็เข้าไปเกี่ยวแขนของเขาให้มาที่โต๊ะอาหารที่เธอตื่นมาทำเองกับมือ
“ผมไม่หิว ผมไปก่อนนะ” คำพูดที่ดูห่างเหินของธิวากรทำให้เธอเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่อยากจะอยู่ใกล้เธอ
“ทานสักหน่อยเถอะค่ะ เขมอุตส่าห์ตื่นแต่เช้า ตั้งใจทำให้เลยนะคะ”
“ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่หิว” เขาสบัดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขมจิราก่อนจะเดินออกไป แต่เธอก็ไม่วายที่จะวิ่งตามก้นของเขาออกไป
“เดี๋ยวสิกร ทำไมพูดแบบนี้กับเขม เขมก็เมียคุณเหมือนกันนะคะ ทำไมกรไม่แคร์ความรู้สึกเขมบ้าง” จู่ๆน้ำตาที่คลอเบ้าก็ไหลออกมาเป็นสาย เพราะเธอรู้แน่ ว่าถ้าบีบน้ำตาสักหน่อยธิวากรก็ใจอ่อนแล้วเพราะเขาจะทนไม่ได้หากจะทำให้ผู้หญิงต้องร้องไห้ ซึ่งมันก็ได้ผลจริงๆเขายอมพูดดีกับเธอ
“กรขอโทษ กรยังไม่หิวจริงๆ”
“งั้นกรเอาไปด้วยนะคะ เผื่อถึงที่ทำงานแล้วกรหิว”
“ก็ได้ครับ” ธิวากรยอมเธอแต่โดยดี ทว่าการยอมของเขาไม่ได้เป็นเพราะความรักแต่เป็นการตัดความรำคาญนั้นออกไป
ตั้งแต่ชโลธรหนีออกจากบ้านไปไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่เมากลับมาที่บ้าน ทุกคนที่อยู่ในบริษัทต่างก็สงสัยในเรื่องที่เขาบอกว่าเธอป่วยแต่ความจริงมันไม่ใช่เลย เพราะทุกๆวันที่เขาไปทำงานก็มีสภาพไม่ต่างอะไรกับคนอกหัก และบางวันที่เขมจิราไปแสดงตัวเป็นเจ้าของเขาที่ออฟฟิตมันทำให้ทุกคนเห็นได้ชัดว่าเขากับชโลธรต้องมีปัญหากันอยู่แน่ๆ
“ฉันได้ยินมาว่าชโลธรนางหนีออกจากบ้านไป ตั้งแต่ยายเขมอะไรนี่ย้ายเข้ามาอยู่”
เสียงหนึ่งในออฟฟิตพูดขึ้น หลังจากเจ้านายก้าวขาออกจากบริษัทเพื่อไปพบลูกค้าในช่วงบ่าย และวันนี้คงจะไม่เข้ามาอีก
“เห็นว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนเก่านะ แล้วจะพานางเข้ามาอยู่ในบ้านทำไม”
“เออ...นั่นดิถ่านไฟเก่ามันคงประทุรุนแรง น้องชลของเราถึงได้หนีไปแบบนั้น”
“สงสารน้องชลอ่ะ ทั้งสวยทั้งน่ารักยังทำกันได้ลง”
“ถ้าเลือกพี่เอกลักษณ์ คงไม่เสียใจแบบนี้หรอก จริงไหมพี่”
“ให้มันน้อยๆหน่อยพวกแกนิ นินทาเจ้านายกันอยู่นั่นแหละ งานน่ะเสร็จกันหรือยัง”
หลังจากเอกลักษณ์ทนฟังลูกน้องของตัวเองนินทาเจ้านายอยู่นาน และตอนนี้ก็ยังลามปามมาหาเขาอีก เขาจึงพูดดักคอขึ้นมา สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงเขารู้ดี ความห่วงใยที่มีให้ชโลธรมันก็ไม่เคยน้อยลง รวมถึงคนที่เป็นเจ้านายที่สภาพตอนนี้มันดูแย่ เลิกงานกว่าจะกลับบ้านก็ต้องดื่มเหล้าทุกวัน เขาคงจะคิดไม่ออกจริงๆว่าต้องไปตามหาเธอที่ไหน คงจะมีแค่เอกลักษณ์กับป้าสำรวยเท่านั้นที่ติดต่อเธอได้เป็นบางครั้งคราว แต่เธอก็ไม่ยอมบอกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน บาดแผลครั้งนี้มันคงทำให้เธอไม่กล้าไว้ใจใครได้อีก...
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 283
แสดงความคิดเห็น